Υδραίικα (συνοικία)
Τα Υδραίικα αποτελούν την πιο ιστορική συνοικία στο κέντρο του Πειραιά, βρίσκονται μεταξύ της Ακτής Μιαούλη και των οδών Σαχτούρη, Γ. Θεοτόκη και Θουκυδίδου. Η συνοικία διασχίζεται στη μέση από τη λεωφόρο Χατζηκυριακού που καταλήγει στο Χατζηκυριάκειο στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων.
Στα Υδραίικα υπάρχουν πλήθος από παλιά νεοκλασικά κτίρια του 19ου αιώνα, με όλες τις χρήσεις μαζί με σύγχρονα μεγάλα κτίρια.
Θέση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Βορειοδυτικά: Λιμάνι Πειραιά | Βόρεια: Λιμάνι Πειραιά | Βορειοανατολικά: Τερψιθέα |
| Δυτικά: Χατζηκυριάκειο | Υδραίικα | Ανατολικά: Βρυώνη |
| Νοτιοδυτικά: Καλλίπολη | Νότια: Καλλίπολη | Νοτιοανατολικά: Φρεαττύδα |
Συνορεύουν στα βόρεια με το Λιμάνι Πειραιά, στα δυτικά με το Χατζηκυριάκειο με όριο την οδό Θουκυδίδου, στα ανατολικά με του Βρυώνη με όριο την οδό Σαχτούρη και στα νότια με την Καλλίπολη στην περιοχή του Αγίου Νείλου με όριο την οδό Γ. Θεοτόκη. Περικλείεται από τις οδούς Θουκυδίδου - Γ. Θεοτόκη και Σαχτούρη.
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι Υδραίοι μαζί με τους Χιώτες ήταν οι πρώτοι άποικοι και οι δημιουργοί της σύγχρονης πόλης του Πειραιά.
Αμέσως μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Τούρκους, οι Χιώτες εγκαταστάθηκαν το 1836 γύρω από τη σημερινή εκκλησία της Αγίας Τριάδας και το Δημοτικό Θέατρο ενώ οι Υδραίοι εγκαταστάθηκαν το 1838 στην περιοχή των Υδραίικων. Οι δεσμοί των Υδραίων με την Πειραϊκή χερσόνησο υπήρχαν από πολύ παλιά επί Τουρκοκρατίας τον 17ο αιώνα, όταν ο Πειραιάς ήταν ακόμα έρημη ακτή. Τότε επιχείρησαν πολλές φορές να εγκατασταθούν αλλά συνάντησαν την αντίδραση των Αθηναίων.[1]
Την εποχή της επανάστασης οι Υδραίοι συμμετείχαν σε όλες τις μάχες στην περιοχή του Πειραιά. Οι Υδραίοι έβλεπαν στον Πειραιά την ευκαιρία για οικονομική ανάκαμψη μετά την καταστροφή εξαιτίας των μεγάλων κεφαλαίων που είχαν δαπανήσει κατά τη διάρκεια της Επανάστασης[2]. Ο εποικισμός των Υδραίικων ξεκίνησε από το 1829 με αποτέλεσμα να μειωθεί σημαντικά ο πληθυσμός στο νησί[1]. Το διάταγμα του οικισμού εκδόθηκε το 1838 με πρόεδρο τον Αναστάσιο Ρομπότζη, πλοίαρχο Β΄ τάξεως Υδραίο αγωνιστή του 1821[1]. Τα σχέδια του νέου οικισμού πραγματοποιήθηκαν από τους διάσημους αρχιτέκτονες Κλεάνθη και Σάουμπερτ και το σχέδιο ήταν το Ιπποδάμειο σύστημα με κάθετους δρόμους και οικοδομικά τετράγωνα στα πρότυπα του αρχαίου Πειραιά.
Το νεοσύστατο ελληνικό βασίλειο χορήγησε στους Υδραίους 48 οικοδομικά παραλληλόγραμμα[3] στην περιοχή των σημερινών Υδραίικων με εντολή να χτιστούν σε αυτά σπίτια και αποθήκες[1].
Η εκκλησία του Αγίου Νικολάου
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι δυο οικισμοί των Υδραίων και των Χιωτών ενώθηκαν το 1842 σε έναν ενιαίο δήμο του Πειραιά[1]. Οι Υδραίοι έκτισαν την μεγάλη εκκλησία του Αγίου Νικολάου που εγκαινιάστηκε τον Ιούλιο του 1844[1][4] προς τιμή του Αγίου των ναυτικών. Στη θέση του ξεκίνησε το 1852 η ανέγερση του σημερινού ναού υπό την μορφή νέας βασιλικής[4]. Η κατασκευή του ναού ολοκληρώθηκε το 1902[4]. Σταδιακά στη διάρκεια του 19ου αιώνα οι Υδραίοι πολλαπλασιάστηκαν και επεκτάθηκαν σε όλες τις υπόλοιπες περιοχές της Πειραϊκής χερσονήσου ειδικά στις γειτονικές Καλλίπολη και Χατζηκυριάκειο.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 «Αρθρογραφία για τον Πειραιά του Δημήτρη Κρασονικολάκη: «Περί του συνοικισμού των Υδραίων εις Πειραιά»». Αρθρογραφία για τον Πειραιά του Δημήτρη Κρασονικολάκη. 26 Απριλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 2024.
- ↑ Γιαννιτσιώτης Γ., 2006. Η κοινωνική ιστορία του Πειραιά, Η συγκρότηση της αστικής τάξης. Αθήνα: Νεφέλη
- ↑ 9/31 Μαΐου 1838, Βασιλικό Διάταγμα «Περί συνοικισμού Υδραίων εις Πειραιά»
- ↑ 4,0 4,1 4,2 «Ιεροί Ναοί - Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς». web.archive.org. 1 Οκτωβρίου 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Οκτωβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 2024.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Βάσιας Τσοκόπουλος, «Πειραιάς, 1835 - 1870. Εισαγωγή στην ιστορία του Ελληνικού Μάντσεστερ», Αθήνα 1984.
- Γεωργίου Ν. Σαχίνη, «Οι Υδραίοι στον Πειραιά», ιστορική τοποθέτηση, Πειραιάς 1989.
- Μαριάνθη Γ. Κοτέα, «Η Βιομηχανική Ζώνη του Πειραιά», Αθήνα 1997.
- Σταματίνα Μαλικούτη, «Πειραιάς 1834 - 1912», Αθήνα 2004.
