Μετάβαση στο περιεχόμενο

Το τελευταίο ψέμμα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Το τελευταίο ψέμμα
Κινηματογραφική αφίσα.
ΣκηνοθεσίαΜιχάλης Κακογιάννης
ΣενάριοΜιχάλης Κακογιάννης
ΠρωταγωνιστέςΈλλη Λαμπέτη, Δημήτρης Παπαμιχαήλ, Αθηνά Μιχαηλίδου, Ελένη Ζαφειρίου, Γεώργιος Παππάς, Μιχάλης Νικολινάκος, Ζωρζ Σαρή, Δέσπω Διαμαντίδου, Μαίρη Χρονοπούλου, Νίκος Κούρκουλος, Νίκος Φέρμας και Βασίλης Καΐλας
ΜουσικήΜάνος Χατζιδάκις
ΦωτογραφίαΓουόλτερ Λασάλι
ΜοντάζΓιώργος Τσαούλης
ΣκηνογραφίαΓιάννης Τσαρούχης
Εταιρεία παραγωγήςΦίνος Φιλμ
Πρώτη προβολή1957
Κυκλοφορία9 Ιανουαρίου 2007 (DVD)
Διάρκεια112΄
ΠροέλευσηΕλλάδα
ΓλώσσαΕλληνικά
δεδομένα (π • σ • ε )

Το τελευταίο ψέμα (αρχικός τίτλος: Το τελευταίο ψέμμα) είναι μια ελληνική δραματική ταινία του 1958, σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη. Το σενάριο το έγραψε ο ίδιος ο Κακογιάννης και η παραγωγή ανήκει στη Φίνος Φιλμ και στη Δαμασκηνός - Μιχαηλίδης. Πρωταγωνιστεί η Έλλη Λαμπέτη.

Πλοκή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Χλόη Πέλλα είναι η μοναχοκόρη μιας κάποτε πλούσιας, ξεπεσμένης πια οικογένειας της Αθήνας, που χρωστάει χρήματα από τον μπακάλη της γειτονιάς και την υπηρέτριά της, Κατερίνα, μέχρι την τράπεζα. Στο (υποθηκευμένο) πολυτελές σπίτι της οικογένειας οργανώνονται βραδιές χαρτοπαιξίας, τις οποίες με δυσκολία χρηματοδοτεί, ενώ η Χλόη συχνάζει σε κοσμικές διασκεδάσεις με την παρέα της. Ο κύκλος της -άνθρωποι με οικονομική επιφάνεια- αγνοεί την πραγματική οικονομική της κατάσταση. Η οικογένεια απευθύνεται στην αδερφή της μητέρας για κάποια οικονομική εξυπηρέτηση, όμως εκείνη φαίνεται ότι δεν μπορεί ή δεν θέλει να βοηθήσει. Ως μόνη λύση στο αδιέξοδο φαντάζει πια ένας καλός γάμος. Προς αυτήν την κατεύθυνση η Χλόη πιέζεται έντονα από τη μητέρα της, Ρωξάνη Πέλλα, η οποία την προειδοποιεί ότι αν η οικογένεια πτωχεύσει, η ίδια δεν θα αντέξει τον εξευτελισμό και θα πεθάνει. [1]

Την Χλόη πολιορκούν αρκετοί αξιόλογοι γαμπροί, εκείνη όμως επιλέγει έναν πάμπλουτο επιχειρηματία, τον οποίο και αρραβωνιάζεται, παρόλο που στην πραγματικότητα είναι ερωτευμένη με έναν μποέμ χήρο σαραντάρη με τρία παιδιά. Η Χλόη πιέζεται συναισθηματικά ολοένα και περισσότερο, ενώ κρύβει τα πραγματικά της αισθήματα.

Στο παρασκήνιο, το μικρό παιδί της υπηρέτριας έχει πάθει κάποιο ατύχημα: χτυπά στο κεφάλι και χάνει την λαλιά του. Η Κατερίνα ζητά τα χρήματα που της χρωστούν για την νοσηλεία του παιδιού της, αλλά η οικογένεια της Χλόης αδιαφορεί. Σε μια συμπλοκή της Κατερίνας με την Χλόη και την μεγαλομανούς μητέρα της, η υπηρέτρια πεθαίνει λόγω ανακοπής!

Το γεγονός αυτό ήταν και η σταγόνα που ξεχείλησε το ποτήρι για την Χλόη… Η ίδια ακυρώνει τον γάμο της και για να εκπληρώσει το τάμα της υπηρέτριας πηγαίνει το παιδί στην Τήνο τον Δεκαπενταύγουστο για να γίνει καλά.

Μέσα στις τυμπανοκρουσίες της γιορτής της Μεγαλόχαρης και ένα γενικευμένο θρησκευτικό παροξυσμό, το νήπιο ανακτά την λαλιά του, η Χλόη ξεσπά σε λυγμούς σα να βρήκε την λύτρωση, ενώ αφήνεται να εννοηθεί ότι αναλαμβάνει η ίδια πια το νήπιο («το παιδί μου, το παιδί μου…», είχε φωνάξει λίγο νωρίτερα προσπαθώντας να ανοίξει δρόμο μέσα από το πλήθος.)

Καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας οι πρωταγωνιστές προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους με αξιοπρέπεια, με τον όποιον τρόπο αντιλαμβάνεται ο καθένας τους, βέβαια, τον όρο. Ίσως η λύση που δίνεται στο τέλος να βοηθά την Χλόη να ανακτήσει την δική της.

Διανομή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραγωγή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρόκειται για την πρώτη εμφάνιση στον κινηματογράφο του παιδιού-θαύματος Βασιλάκη Καΐλα. [2]

Η ταινία κυκλοφόρησε στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 10 Φεβρουαρίου 1958 και, κόβοντας 50.156 εισιτήρια, κατατάχθηκε στην 5η θέση ανάμεσα σε 31 ταινίες της ίδιας σεζόν. [3] Κυκλοφόρησε και με τη μορφή ντιβιντί στις 9 Ιανουαρίου 2007. [4]

Συμμετοχές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Επίσημη Συμμετοχή Φεστιβάλ Καννών 1958
  • Επίσημη Συμμετοχή Φεστιβάλ Μελβούρνης 1959
  • Επίσημη Συμμετοχή Φεστιβάλ Σαν Φρανσίσκο 1959 [5]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Γρηγοριάδου, Μαρία Ξένια (2008). Η νεολαία στις ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες των δεκαετιών 1950 και 1960 (PDF). Βόλος: Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. σελ. 27. 
  2. ↑ Finos Film - 'Το Τελευταίο Ψέμμα' (1958), http://finosfilm.com/movies/view/30, ανακτήθηκε στις 2021-08-30 
  3. ↑ «Το τελευταίο ψέμα (1957-1958) - Ελληνικός κινηματογράφος». 24 Απριλίου 2017. Ανακτήθηκε στις 30 Αυγούστου 2021. 
  4. ↑ «Το Τελευταίο Ψέμα (1958) ⋆ Filmy.gr». Filmy.gr. Ανακτήθηκε στις 30 Αυγούστου 2021. 
  5. ↑ «Το τελευταίο ψέμα [Κακογιάννης]». Retromaniax. Ανακτήθηκε στις 30 Αυγούστου 2021. 

Βιβλιογραφική πηγή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Ιάσων Τριανταφυλλίδης, Ταινίες για φίλημα: ένα αφιέρωμα στον Φιλοποίμενα Φίνο και τις ταινίες του, εκδ. Εξάντας, Αθήνα, 2000, σελ.78-79
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Το_τελευταίο_ψέμμα&oldid=10369087"