Μετάβαση στο περιεχόμενο

Πυθαγόρεια τριγωνομετρική ταυτότητα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η Πυθαγόρεια τριγωνομετρική ταυτότητα[1], που ονομάζεται επίσης απλά πυθαγόρεια ταυτότητα, είναι μια ταυτότητα που εκφράζει το πυθαγόρειο θεώρημα σε όρους τριγωνομετρικών συναρτήσεων. Μαζί με τον τύπο του αθροίσματος των γωνιών, είναι μία από τις βασικές σχέσεις μεταξύ των συναρτήσεων ημιτόνου και συνημιτόνου.

Η ταυτότητα είναι η εξής

Κατά κανόνα, σημαίνει .

Αποδείξεις και οι σχέσεις τους με το Πυθαγόρειο θεώρημα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παρόμοια ορθογώνια τρίγωνα που δείχνουν το ημίτονο και το συνημίτονο της γωνίας θ

Απόδειξη βασισμένη σε ορθογώνια τρίγωνα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κάθε όμοιο τρίγωνο έχει την ιδιότητα ότι αν επιλέξουμε την ίδια γωνία σε όλα, ο λόγος των δύο πλευρών που ορίζουν τη γωνία είναι ο ίδιος, ανεξάρτητα από το ποιο όμοιο τρίγωνο επιλέγεται, ανεξάρτητα από το πραγματικό του μέγεθος: οι λόγοι εξαρτώνται από τις τρεις γωνίες, όχι από τα μήκη των πλευρών. Ως εκ τούτου, για οποιοδήποτε από τα όμοια ορθογώνια τρίγωνα του σχήματος, ο λόγος της οριζόντιας πλευράς του προς την υποτείνουσα είναι ο ίδιος, δηλαδή cos θ.

Οι στοιχειώδεις ορισμοί των συναρτήσεων ημιτόνου και συνημιτόνου ως προς τις πλευρές ενός ορθογωνίου τριγώνου είναι:

Η πυθαγόρεια ταυτότητα προκύπτει από τον τετραγωνισμό και των δύο παραπάνω ορισμών και την πρόσθεση- η αριστερή πλευρά της ταυτότητας γίνεται τότε

η οποία σύμφωνα με το Πυθαγόρειο θεώρημα είναι ίση με 1. Ο ορισμός αυτός ισχύει για όλες τις γωνίες, λόγω του ορισμού του ορισμού και για τον μοναδιαίο κύκλο και συνεπώς και για έναν κύκλο ακτίνας c και αντικατοπτρίζοντας το τρίγωνό μας στον άξονα y και θέτοντας and .

Παρόμοια ορθογώνια τρίγωνα που απεικονίζουν την εφαπτομένη και την δευτερεύουσα τριγωνομετρική συνάρτηση.

Μπορούμε επίσης να χρησιμοποιήσουμε τις ταυτότητες που βρίσκονται στην Τριγωνομετρική συμμετρία, τις μετατοπίσεις και την περιοδικότητα. Χρησιμοποιώντας ταυτότητες περιοδικότητας, μπορούμε να πούμε ότι αν ο τύπος είναι αληθής για -π < θ ≤ π τότε είναι αληθής για όλα τα πραγματικά θ. Στη συνέχεια αποδεικνύουμε την ταυτότητα στο διάστημα π/2 < θ ≤ π,, για να το κάνουμε αυτό αφήνουμε t = θ - π/2, το t θα είναι τώρα στο διάστημα 0 < t ≤ π/2. Στη συνέχεια μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τετραγωνισμένες εκδοχές ορισμένων βασικών ταυτοτήτων μετατόπισης (ο τετραγωνισμός αφαιρεί βολικά τα μείον πρόσημα):

Το μόνο που απομένει είναι να το αποδείξουμε για -π < θ < 0; αυτό μπορεί να γίνει με τον τετραγωνισμό των ταυτοτήτων συμμετρίας για να πάρουμε

Σχετικές ταυτότητες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τριγωνομετρικές συναρτήσεις και τα αντίστροφά τους στον μοναδιαίο κύκλο. Το Πυθαγόρειο θεώρημα εφαρμοσμένο στο μπλε τρίγωνο δείχνει την ταυτότητα 1 cot2θ' = csc2&thinsp, θ, και εφαρμοσμένη στο κόκκινο τρίγωνο δείχνει ότι 1 tan2θ = sec2θ.

Οι ταυτότητες

και

ονομάζονται επίσης πυθαγόρειες τριγωνομετρικές ταυτότητες[2]. Αν το ένα σκέλος ενός ορθογωνίου τριγώνου έχει μήκος 1, τότε η εφαπτομένη της γωνίας που εφάπτεται σε αυτό το σκέλος είναι το μήκος του άλλου σκέλους και η δευτερεύουσα της γωνίας είναι το μήκος της υποτείνουσας.

και:

Με αυτόν τον τρόπο, αυτή η τριγωνομετρική ταυτότητα που περιλαμβάνει την εφαπτομένη και τη δευτερεύουσα προκύπτει από το Πυθαγόρειο θεώρημα. Η γωνία απέναντι από το πόδι μήκους 1 (η γωνία αυτή μπορεί να χαρακτηριστεί φ = π/2 - θ) έχει συνεφαπτομένη ίση με το μήκος του άλλου σκέλους και συντέμνουσα ίση με το μήκος της υποτείνουσας. Με αυτόν τον τρόπο, αυτή η τριγωνομετρική ταυτότητα που περιλαμβάνει την συνεφαπτομένη και την συντέμνουσα προκύπτει επίσης από το Πυθαγόρειο θεώρημα.

Στον ακόλουθο πίνακα δίνονται οι ταυτότητες με τον παράγοντα ή το διαιρέτη που τις συνδέει με την κύρια ταυτότητα.

Αρχική ταυτότητα Διαιρέτης Εξίσωση διαιρέτη Παράγωγη ταυτότητα Παράγωγη ταυτότητα (εναλλακτική)

Απόδειξη με χρήση του μοναδιαίου κύκλου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σημείο P(x,y) στον κύκλο μοναδιαίας ακτίνας σε αμβλεία γωνία θ > π/2
Συνάρτηση ημιτόνου στον μοναδιαίο κύκλο (πάνω) και η γραφική της παράσταση (κάτω)

Ο μοναδιαίος κύκλος με κέντρο την αρχή στο ευκλείδειο επίπεδο ορίζεται από την εξίσωση:[3]

Με δεδομένη μια γωνία θ, υπάρχει ένα μοναδικό σημείο P στον μοναδιαίο κύκλο σε αριστερόστροφη γωνία θ από τον άξονα x και οι συντεταγμένες x και y του P είναι:[4]

Συνεπώς, από την εξίσωση για τον μοναδιαίο κύκλο:

η πυθαγόρεια ταυτότητα.

Στο σχήμα, το σημείο P έχει αρνητική συντεταγμένη x και δίνεται κατάλληλα από τη σχέση x = cos θ, η οποία είναι αρνητικός αριθμός: cos θ = -cos(π-θ). Το σημείο P έχει θετική y-συντεταγμένη, και sin θ = sin(π-θ) > 0. Καθώς το θ αυξάνεται από το μηδέν μέχρι τον πλήρη κύκλο θ = 2π, το ημίτονο και το συνημίτονο αλλάζουν πρόσημο στα διάφορα τεταρτημόρια για να διατηρήσουν τα x και y με τα σωστά πρόσημα. Το σχήμα δείχνει πώς μεταβάλλεται το πρόσημο της συνάρτησης του ημιτόνου καθώς η γωνία αλλάζει τεταρτημόριο.

Επειδή οι άξονες x και y είναι κάθετοι, αυτή η πυθαγόρεια ταυτότητα είναι ισοδύναμη με το πυθαγόρειο θεώρημα για τρίγωνα με υποτείνουσα μήκους 1 (το οποίο με τη σειρά του είναι ισοδύναμο με το πλήρες πυθαγόρειο θεώρημα εφαρμόζοντας το επιχείρημα των όμοιων τριγώνων). Βλ. κύκλος της μονάδας για μια σύντομη εξήγηση.

Απόδειξη με χρήση δυναμοσειρών

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι τριγωνομετρικές συναρτήσεις μπορούν επίσης να οριστούν χρησιμοποιώντας δυναμοσειρές, δηλαδή (για x μια γωνία που μετριέται σε ακτίνια):[5][6]

Χρησιμοποιώντας τον τύπο πολλαπλασιασμού για δυναμοσειρές στο Πολλαπλασιασμός και διαίρεση δυναμοσειρών (κατάλληλα τροποποιημένος ώστε να ληφθεί υπόψη η μορφή της σειράς εδώ) έχουμε

Στην έκφραση για το sin2, το n πρέπει να είναι τουλάχιστον 1, ενώ στην έκφραση για το cos2, ο σταθερός όρος είναι ίσος με 1. Οι υπόλοιποι όροι του αθροίσματός τους είναι (με αφαίρεση των κοινών παραγόντων)

με το διωνυμικό θεώρημα. Κατά συνέπεια,

που είναι η πυθαγόρεια τριγωνομετρική ταυτότητα.

Όταν οι τριγωνομετρικές συναρτήσεις ορίζονται με αυτόν τον τρόπο, η ταυτότητα σε συνδυασμό με το Πυθαγόρειο θεώρημα δείχνει ότι αυτές οι δυναμοσειρές παραμετροποιούν τον μοναδιαίο κύκλο, τον οποίο χρησιμοποιήσαμε στην προηγούμενη ενότητα. Αυτός ο ορισμός κατασκευάζει τις συναρτήσεις ημιτόνου και συνημιτόνου με αυστηρό τρόπο και αποδεικνύει ότι είναι διαφορίσιμες, έτσι ώστε στην πραγματικότητα να υποκαθιστά τις δύο προηγούμενες.

Απόδειξη χρησιμοποιώντας τη διαφορική εξίσωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το ημίτονο και το συνημίτονο μπορούν να οριστούν ως οι δύο λύσεις της διαφορικής εξίσωσης:[7]

ικανοποιώντας αντίστοιχα y(0) = 0, y′(0) = 1 και y(0) = 1, y′(0) = 0. Από τη θεωρία των συνήθων διαφορικών εξισώσεων προκύπτει ότι η πρώτη λύση, το ημίτονο, έχει ως παράγωγο τη δεύτερη, το συνημίτονο, και από αυτό προκύπτει ότι η παράγωγος του συνημιτόνου είναι το αρνητικό του ημιτόνου. Η ταυτότητα είναι ισοδύναμη με τον ισχυρισμό ότι η συνάρτηση

είναι σταθερή και ίση με 1. Η διαφοροποίηση με τον κανόνα της αλυσίδας δίνει

οπότε το z είναι σταθερό. Ένας υπολογισμός επιβεβαιώνει ότι z(0) = 1, και το z είναι σταθερά, οπότε z = 1 για όλα τα x, οπότε η πυθαγόρεια ταυτότητα είναι δεδομένη.

Μια παρόμοια απόδειξη μπορεί να ολοκληρωθεί χρησιμοποιώντας δυναμοσειρές όπως παραπάνω για να διαπιστωθεί ότι το ημίτονο έχει ως παράγωγο το συνημίτονο και το συνημίτονο έχει ως παράγωγο το αρνητικό ημίτονο. Στην πραγματικότητα, οι ορισμοί μέσω της συνήθους διαφορικής εξίσωσης και μέσω των δυναμοσειρών οδηγούν σε παρόμοιες παραγώγους των περισσότερων ταυτοτήτων.

Αυτή η απόδειξη της ταυτότητας δεν έχει άμεση σχέση με την απόδειξη του Πυθαγόρειου θεωρήματος του Ευκλείδη.

Απόδειξη με χρήση του τύπου του Όιλερ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Χρησιμοποιώντας τον τύπο του Όιλερ και την παραγοντοποίηση ως μιγαδική διαφορά δύο τετραγώνων,

  1. «Pythagorean Trigonometric Identities». math24.net. Ανακτήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 2024. 
  2. Lawrence S. Leff (2005). PreCalculus the Easy WayΑπαιτείται δωρεάν εγγραφή (7th έκδοση). Barron's Educational Series. σελ. 296. ISBN 0-7641-2892-2. 
  3. Το αποτέλεσμα αυτό μπορεί να βρεθεί χρησιμοποιώντας τον τύπο της απόστασης για την απόσταση από την αρχή μέχρι το σημείο . Βλ. Cynthia Y. Young (2009). Algebra and Trigonometry (2nd έκδοση). Wiley. σελ. 210. ISBN 978-0-470-22273-7.  Η προσέγγιση αυτή προϋποθέτει το θεώρημα του Πυθαγόρα. Εναλλακτικά, θα μπορούσε κανείς να αντικαταστήσει απλώς τις τιμές και να προσδιορίσει ότι η γραφική παράσταση είναι κύκλος.
  4. Thomas W. Hungerford, Douglas J. Shaw (2008). «§6.2 The sine, cosine and tangent functions». Contemporary Precalculus: A Graphing Approach (5th έκδοση). Cengage Learning. σελ. 442. ISBN 978-0-495-10833-7. 
  5. James Douglas Hamilton (1994). «Power series». Time series analysis. Princeton University Press. σελ. 714. ISBN 0-691-04289-6. 
  6. Steven George Krantz (2005). «Definition 10.3». Real analysis and foundations (2nd έκδοση). CRC Press. σελίδες 269–270. ISBN 1-58488-483-5. 
  7. Tyn Myint U., Lokenath Debnath (2007). «Example 8.12.1». Linear partial differential equations for scientists and engineers (4th έκδοση). Springer. σελ. 316. ISBN 978-0-8176-4393-5. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]