Οξείδιο του αργύρου
-oxide-unit-cell-3D-balls.png)
| |
| |
| Ονόματα | |
|---|---|
| ΟνοματολογίαIUPAC
Άργυρος(Ι) οξείδιο
| |
| ΆλλαΟνόματα
Οξείδιο του αργύρου
| |
| Αναγνωριστικά | |
20667-12-3 
| |
| ChemSpider | 7970393 
|
| Αριθμός_EC | 243-957-1 |
InChI=1S/2Ag.O/q2* 1;-2 Key: NDVLTYZPCACLMA-UHFFFAOYSA-N InChI=1S/2Ag.O/q2* 1;-2 Key: NDVLTYZPCACLMA-UHFFFAOYSA-N | |
| Jmol 3Δ Πρότυπο | Image |
| MeSH | άργυρος οξείδιο |
| PubChem | 9794626 |
| Αριθμός RTECS | VW4950000 |
[O-2].[Ag ].[Ag ] | |
CompTox Dashboard (EPA)
|
|
| Ιδιότητες | |
| Ag2O | |
| Μοριακή μάζα | 231,74 g·mol−1 |
| Εμφάνιση | Μαύροι/καφέ κρύσταλλοι του κυβικού κρυσταλλικού συστήματος |
| Οσμή | Άοσμο[1] |
| Πυκνότητα | 7,14 g/cm3 |
| Σημείο τήξης | 300 °C (572 °F; 573 K) αποσυντίθεται από ≥200 °C[2][3] |
| Διαλυτότητα στο νερό | 0,013 g/L (20 °C) 0,025 g/L (25 °C)[4] 0,053 g/L (80 °C)[2] |
Γινόμενο διαλυτότητας (Ksp) του AgOH
|
1,52·10−8 (20 °C) |
| Διαλυτότητα | Διαλυτό σε οξέα, αλκάλεα Αδιάλυτο σε αιθανόλη[4] |
| −134,0·10−6 cm3/mol | |
| Δομή | |
| Κυβικό | |
Ομάδα χώρου
|
Pn3m, 224 |
| Θερμοχημεία | |
| 65,9 J/mol·K[4] | |
Πρότυπη μοριακή
εντροπία (S |
22 J/mol·K[5] |
Πρότυπη ενθαλπία
σχηματισμού (ΔfH |
−31 kJ/mol[5] |
Ελεύθερη ενέργεια Γκιμπς (ΔfG˚)
|
−11.3 kJ/mol[3] |
| Κίνδυνοι | |
| Εικονογράμματα GHS |   [6]
|
Δηλώσεις κινδύνου GHS
|
H272, H315, H319, H335[6] |
Προληπτικές δηλώσεις GHS
|
P220, P261, P305 351 338[6] |
| NFPA 704 | |
| Θανάσιμη δόση ή συγκέντρωση (LD, LC): | |
LD50 (μέση θανατηφόρα δόση)
|
2,82 g/kg (επιμύες, στοματικά)[1] |
| Σχετικές ενώσεις | |
Σχετικές ενώσεις
|
Άργυρος(I,III) οξείδιο |
Εκτός αν σημειώνεται διαφορετικά, τα δεδομένα αφορούν υλικά υπό κανονικές συνθήκες (25°C, 100 kPa). | |
 (verify) Τι είναι  / ?)
| |
| Infobox references | |
Το οξείδιο του αργύρου είναι η χημική ένωση με τον χημικό τύπο Ag2O. Είναι μια λεπτή μαύρη ή σκούρα καφετιά σκόνη που χρησιμοποιείται για να παρασκευάσει άλλες ενώσεις του αργύρου.
Παρασκευή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]_oxide.JPG)
Το οξείδιο του αργύρου μπορεί να παρασκευαστεί με επίδραση αραιών διαλυμάτων νιτρικού αργύρου και υδροξειδίου αλκάλεως.[7][8] This reaction does not afford appreciable amounts of silver hydroxide due to the favorable energetics for the following reaction:[9]
- 2 AgOH → Ag2O H2O (pK = 2,875)[10])
Η ευρεσιτεχνία ΗΠΑ 20050050990 περιγράφει την παρασκευή του Ag2O με ιδιότητες κατάλληλες για χρήση ως λεπτού κοκκώδους αγώγιμου πληρωτή αλοιφής.
Δομή και ιδιότητες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το Ag2O χαρακτηρίζεται ως γραμμικό, με διδεσμικά κέντρα Ag συνδεμένο με τετραεδρικά οξείδια. Είναι ισοδομικό με το Cu2O. "Διαλύεται" σε διαλύτες που το αποσυνθέτουν. Είναι ελαφρά διαλυτό στο νερό λόγω του σχηματισμού του ιόντος Ag(OH)2− και πιθανόν συσχετίζεται με τα προϊόντα υδρόλυσης.[11] Διαλύεται σε διάλυμα αμμωνίας για να δώσει διαλυτά παράγωγα. Πολτός του Ag2O προσβάλλεται άμεσα από οξέα:
- Ag2O 2 HX → 2 AgX H2O
όπου HX = HF, HCl, HBr, ή HI, HO2CCF3. Αντιδρά επίσης με διαλύματα χλωριούχων αλκαλίων για να καθιζήσει χλωριούχο άργυρο (silver chloride), αφήνοντας διάλυμα του αντίστοιχου υδροξειδίου του αλκάλεως.[11][12]
Όπως πολλές ενώσεις του αργύρου, το οξείδιο του αργύρου είναι φωτοευαίσθητο. Αποσυντίθεται επίσης σε θερμοκρασίες πάνω από 280 °C.[13]
Εφαρμογές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Αυτό το οξείδιο χρησιμοποιείται σε κάποιες μπαταρίες οξειδίου του αργύρου, όπως στο μικτό οξείδιο αργύρου(I,III), Ag4O4. Στην οργανική χημεία, το οξείδιο του ασβεστίου χρησιμοποιείται ως ήπιο οξειδωτικό μέσο. Παραδείγματος χάρη, οξειδώνει τις αλδεΰδες σε καρβοξυλικά οξέα. Τέτοιες αντιδράσεις δουλεύουν καλύτερα όταν το οξείδιο του αργύρου έχει παρασκευαστεί επί τόπου από νιτρικό άργυρο και υδροξείδιο αλκάλεως.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 «Silver Oxide MSDS». SaltLakeMetals.com. Salt Lake Metals. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουνίου 2014.
- ↑ 2,0 2,1 Perry, Dale L. (1995). Handbook of Inorganic Compounds (illustrated έκδοση). CRC Press. σελίδες 354. ISBN 0849386713.
- ↑ 3,0 3,1 http://chemister.ru/Database/properties-en.php?dbid=1&id=4098
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Lide, David R. (1998). Handbook of Chemistry and Physics (81 έκδοση). Boca Raton, FL: CRC Press. σελίδες 4–83. ISBN 0-8493-0863-2.
- ↑ 5,0 5,1 Zumdahl, Steven S. (2009). Chemical Principles 6th Ed. Houghton Mifflin Company. σελ. A23. ISBN 0-618-94690-X.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 Sigma-Aldrich Co., Silver(I) oxide. Ανακτήθηκε στις 2014-06-07.
- ↑ O. Glemser and H. Sauer "Silver Oxide" in Handbook of Preparative Inorganic Chemistry, 2nd Ed. Edited by G. Brauer, Academic Press, 1963, NY. Vol. 1. p. 1037.
- ↑ Janssen, D. E.; Wilson, C. V. (1963), «4-Iodoveratrole», Org. Synth., http://www.orgsyn.org/orgsyn/orgsyn/prepContent.asp?prep=CV4P0547; Coll. Vol. 4: 547
- ↑ Holleman, A. F.; Wiberg, E. "Inorganic Chemistry" Academic Press: San Diego, 2001. (ISBN 0-12-352651-5).
- ↑ Biedermann, George; Sillén, Lars Gunnar (1960). «Studies on the Hydrolysis of Metal Ions. Part 30. A Critical Survey of the Solubility Equilibria of Ag2O». Acta Chemica Scandinavica 13: 717. doi:.
- ↑ 11,0 11,1 Cotton, F. Albert; Wilkinson, Geoffrey (1966). Advanced Inorganic Chemistry (2nd Ed.). New York:Interscience. σελ. 1042.
- ↑ General Chemistry by Linus Pauling, 1970 Dover ed. p703-704
- ↑ Merck Index of Chemicals and Drugs Αρχειοθετήθηκε 2009-02-01 στο Wayback Machine., 14th ed. monograph 8521
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Annealing of Silver Oxide – Demonstration experiment: Instruction and video
- Silver Oxide, Ag2O