Μπαβανδίδες
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
| Μπαβανδίδες باوندیان | |||||
| |||||
|---|---|---|---|---|---|
 | |||||
| Πρωτεύουσα | Περίμ (651-1074) Σάρι (1074-1210) Αμόλ (1238-1349) | ||||
| Γλώσσες | Μαζανταρανί Περσική | ||||
| Θρησκεία | Ζωροαστρισμός Σουνιτικό Ισλάμ Σιιτικό Ισλάμ | ||||
| Πολίτευμα | Μοναρχία | ||||
| Σουλτάνος | |||||
| - | 651–665 | Φαρουχζάντ (πρώτος) | |||
| - | 1334–1349 | Χασάν Β' (τελευταίος) | |||
| Ιστορική εποχή | Μεσαίωνας | ||||
| - | Ίδρυση | 651 | |||
| - | Κατάλυση | 1349 | |||
Οι Μπαβανδίδες (Αγλικά: Bavand dynasty, Περσικά: باوندیان) ήταν ιρανική δυναστεία που κυβέρνησε τμήματα του Ταμπαριστάν στο σημερινό βόρειο Ιράν, από το 651 μ.Χ. έως το 1349, κινούμενη μεταξύ περιόδων ανεξαρτησίας και αντίστοιχων υποτέλειας σε πιο ισχυρούς τοπικούς ηγέτες.
Οι Μπαβανδίδες εισήλθαν στο προσκήνιο μετά την κατάκτηση του Ιράν από τους Αββασίδες, με τον Σαρβίν Α΄. Η δυναστεία χωριζόταν σε τρεις κύριους κλάδους: Τους Καγιουσίγια, τους Ισπαχμπαντίγια, και τους Κιναχβαρίγια. Αναλυτικότερα, οι Καγιουσίγια πήραν το όνομά τους από τον Καγιούς ιμπν Κουμπάντ, εξαραβισμένο όνομα του θρυλικού προγόνου της οικογένειας, Καβούς, γιου του Καβάδη, που κυβέρνησε από το 665 έως το 1006, όταν η εξουσία του κλάδου αυτού της οικογένειας τερματίστηκε από τον Καμπούς ιμπν Βουσμαγκίρ των Ζιγιαριδών. Αρκετά όμως μέλη της οικογένειας συνέχισαν να κυβερνούν σε διάφορες περιοχές, οδηγώντας στην ανάδυση του δεύτερου κλάδου της οικογένειας, των Ισπαχμπαντίγια, το έτος 1073. Πρωτεύουσα των Ισπαχμπαντίγια ήταν το Σάρι, και η εξουσία τους εκτεινόταν στο Γκιλάν, στη Ρέι και το Κουμίς, καθώς και στο Ταμπαριστάν, αν και υποτελείς των Σελτζούκων, και αργότερα των Χωρεσμίων Τούρκων. Η δυναστική αυτή γραμμή έληξε το 1210 με το φόνο του Ρουστάμ Ε΄, οπότε ο Μουχάμμαντ Β΄ των Χωρεσμίων ανέλαβε τον απευθείας έλεγχο της περιοχής. Η τρίτη δυναστική γραμμή των Κιναχβαρίγια προεκυψε το 1237 μετά τις μογγολικές εισβολές και την ευρείας έκτασης αναρχία που επικράτησε, και ήταν υποτελής των Μογγόλων, μέχρι το τέλος της δυναστείας το 1349.
