Μεγάλο νησί του πολέμου

Δορυφορικός χάρτης της νήσου

Το Μεγάλο νησί του πολέμου (σερβικά : Велико ратно острво, Βέλικο ράτνο όστρβο) είναι ακατοίκητο νησί στον Δούναβη, τμήμα της πόλης του Βελιγραδίου και ανήκει στο δήμο του Ζέμουν. Βρίσκεται στο σημείο που ο ποταμός Σάβος εκβάλει στον Δούναβη.

Το νησί έχει τριγωνικό σχήμα και αποτελεί υδροβιότοπο για 196 είδη πουλιών, πολλά από τα οποία απειλούνται με εξαφάνιση. Το 2002 το νησί κηρύχθηκε φυσική περιοχή ωοτοκίας ψαριών και έγινε το μόνο μέρος της πόλης του Βελιγραδίου όπου δεν επιτρέπονται κτιριακές εγκαταστάσεις, ξενοδοχεία, μοτέλ ή εστιατόρια.

Ιστορία

Το νησί απέκτησε το όνομα του επειδή σε όλη την ιστορία του Μεγάλου Πολέμου μεταξύ Αυστροουγγαρίας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν σημαντικό στρατηγικό σημείο, είτε για την κατάκτηση ή για την υπεράσπιση του Βελιγραδίου. Για παράδειγμα, το 1521, όταν το Βελιγράδι ήταν υπό πολιορκία από τους Οθωμανούς η πλειοψηφία των επιθέσεων τους στο Βελιγράδι ξεκίνησαν από το νησί. Κατά την απελευθέρωση του Βελιγραδίου το 1806 ο στρατός των Σέρβων ανταρτών με επικεφαλής τον Καραγιώργη χρησιμοποιούσε το νησί για στρατιωτικούς σκοπούς, καθώς εκεί εγκαταστάθηκε το σερβικό πυροβολικό με 500 στρατιώτες και βομβάρδιζε το φρούριο από εκεί. Κατά τη διάρκεια της επίθεσης το 1915 από την Αυστροουγγαρία εναντίον του Βελιγραδίου οι Αυστροουγγρικές δυνάμεις χρησιμοποίησαν το νησί για να εξαπολύσουν τις επιθέσεις τους.

Όταν ξεκίνησε η κατασκευή του Νέου Βελιγραδίου το 1948 το δημοτικό συμβούλιο της πόλης πήρε απόφαση να καταστρέψει τελείως το νησί, χρησιμοποιώντας και μεταφέροντας την άμμο και το χώμα ώστε να καλύψει τα έλη της Συρμίας όπου η νέα πόλη επρόκειτο να κατασκευαστεί. Ωστόσο η ορμητικότητα του Δούναβη και τα υλικά που έφερνε με νέες προσχώσεις απέτρεψε εντελώς αυτό το ενδεχόμενο. Αντί αυτού το μικρότερο νησί, Μικρό νησί του πολέμου που βρισκόταν δίπλα σχεδόν καταστράφηκε κατά τη διαδικασία.

Αν και επισήμως ακατοίκητο μια ντουζίνα άνθρωποι ζουν σε μικρές καλύβες στο εσωτερικό του νησιού. Πρόκειται κυρίως για συνταξιούχους, οι οποίοι είναι εγκατεστημένοι στο νησί κατά τη θερμή περίοδο και διατηρούν περιβόλια, ενώ τον χειμώνα επιστρέφουν στο Βελιγράδι.