Λέοπολντ φον Ράνκε
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
 |
Η ουδέτερη οπτική γωνία αυτού του λήμματος αμφισβητείται. |
| Λέοπολντ φον Ράνκε | |
|---|---|
_-_1875.jpg) | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Leopold von Ranke (Γερμανικά) |
| Γέννηση | 21 Δεκεμβρίου 1795[1][2][3] και 20 Δεκεμβρίου 1795[4] Βίχε[5] |
| Θάνατος | 23 Μαΐου 1886[1][2][3] Βερολίνο[6][7][5] |
| Υπηκοότητα | Βασίλειο της Πρωσίας |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο της Λειψίας και Landesschule Pforta |
| Σύζυγος | Clarissa Graves |
| Τέκνα | Otto von Ranke, Maximiliane von Ranke, Fridhelm von Ranke και Albrecht von Ranke |
| Βραβεύσεις | Επίτιμος πολίτης του Βερολίνου, Τάγμα της Αξίας για τις Τέχνες και Επιστήμες (1855) και Βαυαρικό Μαξιμιλιανό Τάγμα για τις Επιστήμες και Τέχνες (1853) |
| Επιστημονική σταδιοδρομία | |
| Ερευνητικός τομέας | ιστορία |
| Αξίωμα | Ιστοριογράφος των Πρωσικών Κρατών (1841) |
| Ιδιότητα | ιστορικός, ακαδημαϊκός, διδάσκων πανεπιστημίου και συγγραφέας |
| Ακαδημαϊκός τίτλος | διδακτορικό δίπλωμα |
| Φοιτητές του | Albert Hauck |
| δεδομένα () | |
_1986,_MiNr_759.jpg)
Ο Λέοπολντ φον Ράνκε (γερμανικά: Leopold von Ranke, 1795-1886) ήταν Γερμανός ιστορικός ο οποίος ήταν ιδρυτής της πρώτης σημαντικής προσπάθειας, ώστε η ιστορία να γραφεί με επιστημονικούς όρους. Οι ιστορικοί εκείνης της περιόδου ονομάστηκαν θετικιστές.
Ο Ράνκε διετέλεσε καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου, προσπάθησε να ταξινομήσει και να αξιοποιήσει τις πρωτογενείς πηγές, προκειμένου να συνθέσει και να ασκήσει κριτική στα ιστορικά γεγονότα. Παρά ταύτα όμως δεν ξέφυγε από μια στενή οπτική των γεγονότων.
Η σχολή του θετικισμού
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η σχολή εστιάζει το ενδιαφέρον της στις πράξεις σημαντικών προσώπων, όπως βασιλιάδων, θρησκευτικών ηγετών και γενικά ανθρώπων που κατείχαν θέσεις κλειδιά στην άσκηση της εξουσίας. Η εύρεση και διατήρηση των πηγών έγινε εμμονή για τους υποστηρικτές της σχολής. Ο θετικισμός απομονώνει τα πολιτικά γεγονότα χωρίς να ενδιαφέρεται για τις κοινωνικές και οικονομικές σχέσεις[εκκρεμεί παραπομπή] και ο ίδιος ο Ράνκε, που μπορούμε να πούμε ότι είναι ένας «στρατευμένος» ιστορικός, γράφει την εποχή που δημιουργείται το γερμανικό κράτος από την Πρωσία. Θέλοντας να δείξει ότι μόνο ένα κράτος είναι η μοναδική πηγή ισχύος, χρησιμοποιεί μόνο κρατικά και επίσημα αρχεία στην συγγραφή της ιστορίας του.
Οι θετικιστές ιστορικοί πίστευαν ότι το κράτος έπρεπε να μένει έξω από τα κοινωνικά και οικονομικά συμφέροντα, ως εκ τούτου δεν τους ενδιέφερε η άμεση και ενδελεχής έρευνα των φαινομένων αυτών. Απότοκο της στάσης τους αυτής ήταν να βρεθούν σε αντίπαλα στρατόπεδα με τους σοσιαλιστές, τους οποίους μάλιστα πολέμησαν.
Τέλος η σχολή που ίδρυσε ο Ράνκε υπήρξε χρήσιμη στα νεοσύστατα εθνικά κράτη, ειδικά την ενοποιημένη Γερμανία, προκειμένου να διαμορφώσουν την εσωτερική και την εξωτερική τους πολιτική.
Οι θετικιστές ιστορικοί από την μια πλευρά ήταν οι πρώτοι που κατανόησαν την αξία των ιστορικών πηγών, εξέλιξαν τη συλλογή και την ταξινόμησή τους, από την άλλη όμως, είναι αμφίβολο κατά πόσο βοήθησαν στην σφαιρική κατανόηση των ιστορικών γεγονότων, αγνοώντας την κοινωνική και οικονομική πλευρά της ιστορίας.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2014.
- ↑ 2,0 2,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 12378016q. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ 3,0 3,1 (Αγγλικά) SNAC. w6vf17bt. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ (Αγγλικά) CERL Thesaurus. Consortium of European Research Libraries. cnp00655235. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2019.
- ↑ 5,0 5,1 (Ιταλικά) www.accademiadellescienze.it. leopold-ranke. Ανακτήθηκε στις 1 Δεκεμβρίου 2020.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2015.
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Αρώνη-Τσίχλη Καίτη, Ιστορικές σχολές και μέθοδοι, εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2008.
