Μετάβαση στο περιεχόμενο

Εκστρατεία του Αίμου

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Εκστρατεία του Αίμου
Πόλεμοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου
Θέση και σύνορα της Θράκης, κλπ.
σε σχέση προς το Βασίλειο του Φιλίππου
Χρονολογία335 π.Χ.
ΤόποςΑίμος,
Ίστρος
ΈκβασηΝίκη των Μακεδόνων
Αντιμαχόμενοι
Ηγετικά πρόσωπα
Δυνάμεις
5.000 Μακεδόνες
άγνωστο (Θράκες),
3.500 πεζοί και 1.000 τοξότες (Τριβαλλοί),
άγνωστο (Γέτες)
Απώλειες
ούτε ένας τραυματίας[1],
61 νεκροί
άγνωστο
1.500 νεκροί Θράκες,
3.000 νεκροί Τριβαλλοί,
άγνωστο (Γέτες)

Η Εκστρατεία του Αίμου είναι μετά την Μάχη στην Θεσσαλία ένα από τα πρώτα κατά χρονική σειρά πολεμικά γεγονότα του νεαρού βασιλιά της Μακεδονίας, Μεγάλου Αλέξανδρου.

Αίτια και Εκστρατεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην είδηση της δολοφονίας του Φιλίππου, οι Έλληνες χάρηκαν τόσο πολύ, ώστε άρχισαν να ανατρέπουν τα κατά τόπους φιλομακεδονικά πολιτεύματα, και ο κίνδυνος ήταν μεγάλος να αποστατήσουν. Τότε, στα Βόρεια σύνορα της Μακεδονίας, Θράκες, Γέτες και Τριβαλλοί θεώρησαν την στιγμή κατάλληλη για εισβολή στην Μακεδονία. Έτσι ο Αλέξανδρος, αφού έθεσε τους Θεσσαλούς εκτός μάχης και ανακούφησε προς στιγμή τα σύνορά του προς Νότον, ξεκίνησε την άνοιξη του 335 π.Χ. επίτηδες ολομόναχος και με λίγο στρατό να συναντήσει τους εχθρούς του. Πέρασε τον Νέστο, παρέκαμψε την Ροδόπη και καθοδόν βρήκε τους Θράκες να τον περιμένουν σε ένα φαράγγι μέσα στα βουνά. Είχαν επιλέξει το «πέρασμα της αλεπούς» και ήξεραν οτι ο Αλέξανδρος θα περνούσε από εκεί. Έστησαν λοιπόν παγίδα θανατηφόρα για να τον εξοντώσουν αμαχητί. Ο Αλέξανδρος όμως αντιλαμβανόμενος τον κίνδυνο εγκαίρως τον διαχειρίστηκε με τέτοιον άξιον τρόπο ώστε κατάφερε να προελαύσει χωρίς να χάσει ούτε έναν άνδρα. Συγκεκριμένα οι Θράκες είχαν ετοιμάσει κάρα, για να τα βάλουν να κατρακυλήσουν και να παρασύρουν τους μακεδόνες. Ο Αλέξανδρος έδωσε εντολή οι άντρες να αραιώσουν τις γραμμές και να βαδίσουν προσεκτικά. Μόλις ακούσουν τα κάρα να έρχονται καταπάνω τους, τα μεν άκρα να κάνουν στην άκρη, οι άλλοι όμως να πέφτουν καταγής και να βάζουν τις ασπίδες τους για σκέπασμα. Έτσι τα κάρα των Θρακών τους υπερσκέλιζαν χωρίς ζημία. Παράλληλα ο Κλέανδρος με 500 τοξοβόλους θέρισε τους Θράκες. Συνέχισε λοιπόν ο Αλέξανδρος τον δρόμο του, και σε ένα δασωμένο φαράγγι, πέφτοντας πάνω στους Τριβαλλούς, τους χτύπησε. Ο βασιλιάς των Τιβαλλών Σύρμος τράπηκε σε φυγή και κατέφυγε στο νησάκι Πεύκη στον Ίστρο ποταμό, όπου οι Μακεδόνες τον καταδίωξαν. Ο μηχανικός Διάδης που είχε ο Αλέξανδρος μαζί του κατασκεύασε πλεούμενα, και επιτιθέμενοι οι Μακεδόνες διέλυσαν τον Σύρμο, αναγκάζοντάς τον να υποταχθεί. Ακολούθησαν οι Γέτες, οι οποίοι στην πρώτη κιόλας αψιμαχία λάκισαν, ενώ οι Κέλτες απο μόνοι τους δήλωσαν φιλία στον Αλέξανδρο. Μάλιστα, ο αρχηγός των Κέλτων «Βρέννος» έδωσε τα διαπιστευτήριά του στον Αλέξανδρο, προθυμοποιούμενος να συνεχίσει την συνεργασία που είχε ξεκινήσει με τον Φίλιππο.

Η φήμη του θανάτου του Αλεξάνδρου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ενώ ο Αλέξανδρος βρισκόταν στον Ίστρο ποταμό και πολεμούσε τον Σύρμο, διαδώθηκε φήμη οτι δήθεν σκοτώθηκε. Ένας πληγωμένος έφθασε στην Αθήνα και διέδωσε οτι είδε με τα ίδια του τα μάτια τον Αλέξανδρο να πέφτει[2]. Πίσω απο αυτό ίσως να κρύβοναν ο Δαρείος που δεν παρέλειπε να σκορπίζει παντού χρυσό για να αποσταθεροποιεί την Ελλάδα. Πάντως η παραπληροφόρηση αυτή ήταν αρκετή για να αναδαυλίσει τις εξεγέρσεις των Ελλήνων εναντίων των Μακεδόνων. Η Θήβα επαναστάτησε, και την πάτησε.

Αποτίμηση της Εκστρατείας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αλέξανδρος αναδείχτηκε στο πεδίο της μάχης για δεύτερη φορά ως ο χαρισματικός και ικανός βασιλιάς της Μακεδονίας. Αν και νεαρός, 21 χρονών τότε, εξουδετέρωσε όλους τους επίδοξους εχθρούς του με μόνο λίγο στρατό και χωρίς καμία βοήθεια από τους στρατηγούς του. Χάρις στα στρατηγήματά του εξασφάλισε τα σύνορά του προς Βοράν και έτσι ανακουφίστηκε. Έπρεπε όμως πρώτα να στραφεί προς βοριεοδυτικά πριν στραφεί προς Νότον.

  1. Διώδορος Σικελιώτης
  2. «Ο Δημοσθένης μάλιστα παρουσίασε στην εκκλησία του δήμου και κάποιον τραυματία, που ισχυρίστηκε ότι ήταν αυτόπτης μάρτυρας του θανάτου του Αλέξανδρου.» Βλ. Ιουστίνος, XI, 2, 8.