Γιώργος Μιχαηλίδης
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
| Γιώργος Μιχαηλίδης | |
|---|---|
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Γιώργος Μιχαηλίδης (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 1 Οκτωβρίου 1938 Νέα Ιωνία Αττικής |
| Θάνατος | 21 Οκτωβρίου 2018 (80 ετών) Μαρούσι |
| Τόπος ταφής | Κοιμητήριο Μεταμόρφωσης |
| Εθνικότητα | Έλληνας |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελληνική |
| Σπουδές | Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου |
| Ιδιότητα | συγγραφέας, σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός |
| Σύζυγος | Μπέλλα Μπερδούση (έως 2018) |
| Τέκνα | Ντίνα Μιχαηλίδου, Δόνη Μιχαηλίδη και Αντώνης Μιχαηλίδης |
| Είδος τέχνης | σκηνοθέτης, σεναριογράφος, συγγραφέας |
| Καλλιτεχνικά ρεύματα | Σύγχρονο Θέατρο, Ελληνική τηλεόραση |
Ο Γιώργος Μιχαηλίδης[1] (Νέα Ιωνία Αττικής, 1 Οκτωβρίου 1938 - Μαρούσι, 21 Οκτωβρίου 2018) ήταν Έλληνας σκηνοθέτης, σεναριογράφος, θεατρικός συγγραφέας και μυθιστοριογράφος.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννήθηκε στη Νέα Ιωνία Αττικής το 1938. Ο πατέρας του καταγόταν από τα Βουρλά και η μητέρα του από τη Κάτω Παναγιά της Μικράς Ασίας.
Ξεκίνησε σπουδές στην αρχιτεκτονική σχολή στο Γκρατς της Αυστρίας, τις οποίες διέκοψε για να σπουδάσει υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
Το φθινόπωρο του 1965 ίδρυσε το Θέατρο Νέας Ιωνίας, το πρώτο λαϊκό περιφερειακό θέατρο στην Ελλάδα, το οποίο έκλεισε μετά από δύο χρόνια.
Στο θέατρο Νέας Ιωνίας ανέβασε τα έργα: Μπόρχερτ «Έξω από την πόρτα», Ευριπίδη «Ορέστης», Καμπανέλλη «Η αυλή των θαυμάτων», Μάτεσι «Η τελετή», Γκούφα «Η επιστροφή του ευεργέτη», Ανδρεόπουλου «Ο κομιστής ειδήσεων».
Την άνοιξη του 1972, μέσα στη δικτατορία, δημιουργεί το πρώτο Ανοιχτό Θέατρο στην Κυψέλη, και παράλληλα εκδίδει το περιοδικό «Ανοιχτό Θέατρο», μια μηνιαία επιθεώρηση πολιτικού θεάτρου. Ανέβασε τα έργα: Μπύχνερ «Βόυτσεκ», Μισέλ «Κυριακάτικος περίπατος», Σκούρτη «Μπερτόλδος», Χόρβατ «Ιστορίες από το δάσος της Βίεννης», Γ. Μιχαηλίδη «Η δίκη των έξι» και «Η μάχη της Αθήνας», Ευριπίδη «Τρωαδίτισσες» κ.ά.
Το 1975, διακόπτεται η λειτουργία του Ανοιχτού Θεάτρου. Στα εννιά χρόνια που μεσολαβούν, ως τη δημιουργία του δεύτερου Ανοιχτού Θεάτρου, συνεργάζεται με τα κρατικά θέατρα και ανεβάζει με το Εθνικό Θέατρο: Ιονέσκο «Αμεδαίος», Τσέχωφ «Βυσσινόκηπος», Ευριπίδη «Ηλέκτρα», Σίλλερ «Μαρία Στιούαρτ», Σοφοκλή «Οιδίπους Τύραννος», Πλαύτου «Στοιχειωμένο σπίτι». Στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος ανέβασε τα έργα: Γκόρκι «Εχθροί», Μολιέρου «Σχολείο Γυναικών», Λόπε δε Βέγα «Φουέντε Οβεχούνα», Αισχύλου «Ικέτιδες».
Το 1984, αρχίζει η λειτουργία του δεύτερου Ανοιχτού Θεάτρου στην Οδό Κάλβου, στου Γκύζη, η πιο γόνιμη περίοδος, όπου θα ανεβάσει πολλά έργα από το παγκόσμιο ρεπερτόριο και το αρχαίο δράμα. Ανάμεσά τους «Πολύ κακό για το τίποτα» του Σαίξπηρ, «Κουρέας της Σεβίλλης» και «Γάμοι του Φίγκαρο» του Μπωμαρσαί, «Κρίμα που είναι πόρνη» του Τζον Φορντ, «Τρικυμία» του Σαίξπιρ, «Πελεκάνος» και «Δεσμά» του Στρίντμπεργκ, «Λούλου» του Βέντεκιντ, «Τρεις αδελφές» του Τσέχοφ, «Γαλάζιο πουλί» του Μαίτερλινκ, «Μοναχικός δρόμος» του Σνίτσλερ, «Ορέστεια» του Αισχύλου, «Ο κύκλος με την κιμωλία» του Μπρεχτ, «Κουαρτέτο» του Μίλερ, «Πλατόνοφ» του Τσέχοφ, «Προς Ελευσίνα» του Μάτεσι, «Μετά την πρόβα» και «Τελευταία κραυγή» του Μπέργκμαν, «Η Μάνα κουράγιο και τα παιδιά της» του Μπρεχτ, «Βίβα Ασπασία» και «Η τελευταία πράξη» του Καμπανέλλη, «Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία» του Ροζέ Βιτράκ, «Ο θείος Βάνιας» του Τσέχοφ.
Σκηνοθέτησε τραγωδίες και κωμωδίες στο Αρχαίο θέατρο Επιδαύρου («Βάτραχοι» του Αριστοφάνη, «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Ευριπίδη κ.ά.).
Είχε γράψει τα σενάρια κι είχε σκηνοθετήσει για την τηλεόραση τις σειρές: «Συμβολαιογράφος» «Λαυρεωτικά», «Αθλιοι των Αθηνών», «Κάθοδος», «Θυσία». Δίδαξε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και έγραψε τα μυθιστορήματα «Πέτρος Δαρζέντας», «Φιλμ Νουάρ», «Τα φονικά», «λάμδα», «Μύηση», «Λαβύρινθος», «Εξοδος», «Ίλιγγος ’59», «Αγιοι έρωτες» (δύο τόμους), τη νουβέλα «Η Πύλη», τη μελέτη «Νέοι Ελληνες θεατρικοί συγγραφείς», την τριλογία «Της Μοναξιάς, της Επανάστασης και της Λαγνείας».
Το 2006, ύστερα από 40 χρόνια δημιουργικής λειτουργίας, το Ανοιχτό Θέατρο κλείνει, λόγω χρεών.
Ήταν παντρεμένος με την ηθοποιό Μπέλλα Μπερδούση, με την οποία απέκτησαν τρία παιδιά, τη Ντίνα, ηθοποιό, την Δόνη, χορογράφο, και τον Αντώνη, συνθέτη.
Απεβίωσε στις 21 Οκτωβρίου 2018, σε ηλικία 80 ετών, συνεπεία λοίμωξης του αναπνευστικού, στο Νοσοκομείο Υγεία στο Μαρούσι. Κηδεύτηκε στις 24 Οκτωβρίου στο Κοιμητήριο Μεταμόρφωσης.
Ενδεικτική εργογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Σενάρια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Ο συμβολαιογράφος (1979)
- Η μεγάλη απεργία (γνωστή και ως Τα Λαυρεωτικά) (1982)
- Οι απόμαχοι (1982)
- Η κάθοδος (1983)
Βιβλία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Νέοι Έλληνες θεατρικοί συγγραφείς (1975), Εκδόσεις Κάκτος
- Πέτρος Δαρζέντας (1980), Εκδόσεις Κέδρος
- Φιλμ Νουάρ (1980), Εκδόσεις Υάκινθος
- Η Πύλη (1987), Εκδόσεις Καστανιώτη
- Τα φονικά (1991), Εκδόσεις Καστανιώτη
- Λάμδα (1995), Εκδόσεις Καστανιώτη
- Τριλογία Της Επανάστασης, της Μοναξιάς και της Λαγνείας, Εκδόσεις Καστανιώτη:
- Α’ τόμος, Η Μύηση (2000)
- Β’ τόμος, Ο Λαβύρινθος (2002)
- Γ’ τόμος, Η Έξοδος (2004)
- Ίλιγγος ‘59 (2008), Εκδόσεις του Αυγούστου.
Ενδεικτική Θεατρογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Μαμ, κακά, κοκό και νάνι, του Γιώργου Μιχαηλίδη (1976)
- Πολύ κακό για το τίποτα, του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (1984-85)
- Κουρέας της Σεβίλλης και Γάμοι του Φίγκαρο, του Καρόν ντε Μπωμαρσαί (1985-86)
- Κρίμα που είναι πόρνη, του Τζον Φορντ (1986-87)
- Τρικυμία, του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (1987-88)
- Πελεκάνος και Τα δεσμά, του Άουγκουστ Στρίντμπεργκ (1987-88)
- Λούλου, του Φρανκ Βέντεκιντ (1988-89)
- Τρεις Αδελφές, του Άντον Τσέχωφ (1989-90)
- Αριστοφάνους Βάτραχοι (καλοκαίρι 1990)
- Ανθή του Λεονίντ Αντρέγιεφ (1990-1991)
- Η Αθήνα μετά τη βροχή, του Γιώργου Μιχαηλίδη (1990-91)
- Άμλετ, του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (1991-92),
- Γαλάζιο πουλί, του Μορίς Μαίτερλινγκ (1991-92),
- Μοναχικός δρόμος, του Άρτουρ Σνίτσλερ (1992-93)
- Αισχύλου Ορέστεια (1993-94)
- Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας, του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (1993-94)
- Το χρήμα, του Ασημάκη Γιαλαμά (1994-95)
- Ο κύκλος με την κιμωλία, του Μπέρτολτ Μπρεχτ (1994-95)
- Αριστοφάνους Ειρήνη (1994-95)
- Το ξύπνημα της άνοιξης, του Φράνκ Βέντεκιντ (1995-96)
- Κουαρτέτο, του Χάινερ Μίλλερ (1995-96)
- Πλατόνωφ, του Άντον Τσέχωφ (1996-97),
- Έλλην Εξασθενητής (1997)
- Προς Ελευσίνα, του Παύλου Μάτεσι (1997-98)
- Μετά την πρόβα και Τελευταία κραυγή, του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν (1997-98)
- Αριστοφάνους Αχαρνής (καλοκαίρι 1998)
- Λούλου, του Φρανκ Βέντεκιντ (1998-99)
- Στη χώρα Ίψεν, του Ιακώβου Καμπανέλλη (1998-99)
- Η Μάνα Κουράγιο και τα παιδιά της, του Μπέρτολτ Μπρεχτ (1999-2000)
- Βίβα Ασπασία και Η τελευταία πράξη, του Ιακώβου Καμπανέλλη (2000-01)
- Αριστοφάνους Ειρήνη (καλοκαίρι 2001)
- Η κυρία με το σκυλάκι, του Άντον Τσέχωφ (2001-02),
- Λυσιστράτη, του Μίκη Θεοδωράκη (2002)
- Μια κωμωδία, του Ιακώβου Καμπανέλλη (2002)
- Αισχύλου Ορέστεια (2002-03),
- Βικτώρ ή τα παιδιά στην εξουσία, του Ροζέ Βιτράκ (2003-04)
- Ο Φάρος, του Π.Μ. Ντέιβις (2004)
- Τέλος καλό, όλα καλά, του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (2005)
- Η ζωή είναι ωραία (Τα μονόπρακτα: Αίτηση σε γάμο, Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού και Η αρκούδα), του Άντον Τσέχωφ (2005)
- Μπλε μελαγχολία, των Μάνου Ελευθερίου, Μάρως Δούκα, και Μένη Κουμανταρέα (2006)
- Ευριπίδου Ιφιγένεια εν Ταύροις (καλοκαίρι 2006)
- Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας, του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (2007)
- Ο θείος Βάνιας, του Άντον Τσέχωφ (2007)
- Όταν ο Σκαρίμπας κήρυξε τον πόλεμο κατά της Χαλκίδας, του Γιάννη Σολδάτου (2007-08)
- Αμφιβολία, του Τζον Πάτρικ Σάνλεϊ (2008-09)
- Κάθε Δευτέρα χωρίζουμε;, της Βίλλης Σωτηροπούλου (2009)
Παραστασιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Κατάλογος θεατρικών παραστάσεων τις οποίες ο Γ. Μιχαηλίδης σκηνοθέτησε.
Περισσότερες πληροφορίες για κάθε παράσταση εμφανίζονται ενεργοποιώντας τον σύνδεσμο που υπάρχει στο όνομα της κάθε παράστασης
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Γιώργος Μιχαηλίδης στην IMDb