Γιελένα Γιάκσιτς

Γιελένα Γιάκσιτς
Δεσπότισσα της Σερβίας
Γέννηση	c. 1475
Θάνατος	Μετά το 1529
Σύζυγος	Γιοβάν Μπράνκοβιτς Ιβανίς Μπερισλάβιτς
Οίκος	Ευγενής οικογένεια Γιάκσιτς (καταγωγή) Οίκος Μπράνκοβιτς (μέσω γάμου) Ευγενής Οικογένεια Μπερισλάβιτς (μέσω γάμου)
δεδομένα ()

Η Γιελένα Γιάκσιτς (σερβικά κυριλλικά: Јелена Јакшић‎‎· γεννήθηκε π. 1475 - απεβ. μετά το 1529) ήταν η κυρίαρχη Δεσπότισσα της Σερβίας, πρώτα με το γάμο με τον Γιοβάν Μπράνκοβιτς, ο οποίος ήταν κυρίαρχος δεσπότης της Σερβίας από το 1493 έως το 1502 και στη συνέχεια με το γάμο με τον Ιβάνι Μπερισλάβιτς, ο οποίος κατείχε τον ίδιο τίτλο, από το 1503 έως το 1514. Ο γιος της Γιελένας (από τον δεύτερο γάμο της), ο Στέφαν Μπερισλάβιτς κατείχε επίσης τον ίδιο τίτλο (Δεσπότης της Σερβίας), από το 1520 έως το 1535.

Ζωή

Οικόσημο της αριστοκρατικής οικογένειας Γιάκσιτς.

Η Γιελένα ήταν κόρη του Στέφαν Γιάκσιτς (απεβ. 1489), της αριστοκρατικής οικογένειας Γιάκσιτς. Ο πατέρας της ήταν ένας από τους πιο αξιόλογους Σέρβους ευγενείς στο Βασίλειο της Ουγγαρίας. Το 1486, ο βασιλιάς της Ουγγαρίας Ματθίας Κορβίνος (απεβ. 1490) χορήγησε τον τίτλο Δεσπότης της Σερβίας στον Τζούρατζ Μπράνκοβιτς, μεγαλύτερο γιο του Στέφαν Μπράνκοβιτς (απεβ. 1476), πρώην δεσπότη της Σερβίας (1458-1459). Λίγο αργότερα, η Γιελένα παντρεύτηκε τον μικρότερο αδερφό του Τζούρατζ, Γιοβάν Μπράνκοβιτς. Το 1493 ο Γιοβάν έλαβε επίσης τον τίτλο, καθώς ήταν συνηθισμένο στο Βασίλειο της Ουγγαρίας ότι διάφορες ανώτερες θέσεις πρέπει να κατέχονται από κοινού από δύο άτομα. Όταν ο σύζυγός της έγινε κυρίαρχος δεσπότης, η Γιελένα Γιάκσιτς έγινε δεσπότισσα. Ζούσαν στο κάστρο Κουπίνικ της επαρχίας Συρμίας και είχαν πολλές κόρες.

Το 1496 ο γαμπρός της αποφάσισε να παραιτηθεί από όλους τους τίτλους και τα υπάρχοντά του υπέρ του αδελφού του Γιόβαν, του συζύγου της Γιέλενα. Ταυτόχρονα, ο Τζούρατζ έλαβε μοναστικούς όρκους, υιοθετώντας το όνομα Μαξίμ (σερβικά κυριλλικά: Максим‎‎). Ο Γιόβαν παρέμεινε ο μοναδικός δεσπότης μέχρι το 1502. Απεβίωσε χωρίς άρρενα τέκνα και η χήρα του Γιελένα έμεινε με αρκετές μικρές κόρες, προσπαθώντας να εξασφαλίσει την κληρονομιά τους.

Εικόνα από τον 17ο αιώνα, που εκπροσωπεί τον σύζυγο της Γιελένας Γιόβαν Μπράνκοβιτς και τη μητέρα, τον πατέρα και τον αδελφό του.

Το 1503-1504 ο Ούγγρος βασιλιάς Βλάδισλαος Β' (1516) αποφάσισε να ξαναπαντρέψει την Γιελένα στον Ιβάνι Μπερισλάβιτς (1514), εξέχοντα ευγενή από την κομητεία Ποζέγκα, απονέμοντάς του τον τίτλο του Δεσπότη της Σερβίας και επίσης μεταβίβασε σε αυτόν τα κτήματα της οικογένειας Μπράνκοβιτς. Η Γιελένα και ο Ιβάνι είχαν δύο γιους και δύο κόρες. Ο Ιβάνι απεβίωσε το 1514, ενώ οι γιοι τους ήταν ακόμα ανήλικοι και η Γιελένα ανέλαβε τα οικογενειακά θέματα, μέχρι το 1520, όταν ο Ούγγρος βασιλιάς Λουδοβίκος Β' (απεβ. 1526) διόρισε τον μεγαλύτερο γιο της Στέφαν Μπερισλάβιτς ως νέο τιτουλάριο δεσπότη της Σερβίας. Απεβίωσε λίγο μετά το 1529.

Οικογένεια

Οικόσημο της δυναστείας Μπράνκοβιτς.

Από τον πρώτο της γάμο, με τον Γιοβάν Μπράνκοβιτς (το 1502), η Γιελένα είχε πολλές κόρες:

• Μαρίγια, παντρεύτηκε τον Φερδινάνδο, από τον Οίκο Φρανκοπάν.
• Ελένα Αικατερίνα, παντρεύτηκε τον Πέτρο Δ΄ Ράρες, πρίγκιπα της Μολδαβίας.
• Άννα, παντρεύτηκε τον Φιόντορ Σανγκούσζκο, μαρεσάλη της Βολυνίας.
• Μαρίγια Μαγκνταλένα, παντρεύτηκε τον Ιβάν Βισνιοβιέκι, ευγενή από τη Βολυνία.

Από τον δεύτερο γάμο της, με τον Ιβάνι Μπερισλάβιτς (απεβ. 1514), η Γιελένα είχε επίσης πολλά παιδιά:

• Στέφαν Μπερισλάβιτς (απεβ. 1535), τιτουλάριος δεσπότης της Σερβίας
• Ντόρντε Μπερίσλαβιτς (μετά το 1527)
• δύο κόρες (άγνωστα ονόματα)

Μερικοί ερευνητές πρότειναν, αφού έλαβαν υπόψη τις ημερομηνίες των γάμων της Γιελένας και επίσης τις ημερομηνίες γάμων των κορών της, ότι ορισμένες από τις κόρες της, που συνήθως θεωρούνται από τον πρώτο γάμο της, στην πραγματικότητα μπορεί να προέρχονται από τον δεύτερο γάμο της.

Πηγές

• Bataković, Dušan T., επιμ. (2005). Histoire du peuple serbe [History of the Serbian People] (στα Γαλλικά). Lausanne: L’Age d’Homme. ISBN 9782825119587. 
• Ćirković, Sima (2004). The Serbs. Malden: Blackwell Publishing. ISBN 9781405142915. 
• Isailović, Neven G.· Krstić, Aleksandar R. (2015). «Serbian Language and Cyrillic Script as a Means of Diplomatic Literacy in South Eastern Europe in 15th and 16th Centuries». Literacy Experiences concerning Medieval and Early Modern Transylvania. Cluj-Napoca: George Bariţiu Institute of History. σελίδες 185–195. 
• Jireček, Constantin (1918). Geschichte der Serben. 2. Gotha: Perthes. 
• Krstić, Aleksandar R. (2017). «Which Realm will You Opt for? – The Serbian Nobility Between the Ottomans and the Hungarians in the 15th Century». State and Society in the Balkans Before and After Establishment of Ottoman Rule. Belgrade: Institute of History, Yunus Emre Enstitüsü Turkish Cultural Centre. σελίδες 129–163. ISBN 9788677431259. 
• Pilat, Liviu (2010). «Mitropolitul Maxim Brancovici, Bogdan al III-lea şi legăturile Moldovei cu Biserica sârbă» (στα ro). Analele Putnei 6 (1): 229–238. https://www.analeleputnei.ro/articole/mitropolitul-maxim-brancovici-bogdan-al-iii-lea-si-legaturile-moldovei-cu-biserica-sarba. 
• Spremić, Momčilo (2004). «La famille serbe des Branković - considérations généalogiques et héraldiques» (στα γαλλικά). Зборник радова Византолошког института 41: 441–452. http://www.doiserbia.nb.rs/img/doi/0584-9888/2004/0584-98880441441S.pdf. 
• Stojkovski, Boris; Ivanić, Ivana; Spăriosu, Laura (2018). «Serbian-Romanian Relations in the Middle Ages until the Ottoman Conquest». Transylvanian Review 27 (2): 217–229. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2022-01-21. https://web.archive.org/web/20220121000635/http://www.centruldestudiitransilvane.ro/Document_Files/Review 2015 - 2035/00000777/vqhxc_Stojkovski.pdf. Ανακτήθηκε στις 2021-04-25. 
• Wasilewski, Tadeusz (1963). «Przyczynki źródłowe do stosunków Polski ze Słowiańszczyzną południową w wiekach XIII-XVI». Studia Źródłoznawcze 8: 117–124. https://rcin.org.pl//Content/26671/WA303_39754_B88-SZ-R-8-1963_Wasilewski.pdf. 
• Zabolotnaia, Lilia (2010). «Câteva precizări despre dinastia Branković». Tyragetia 4 (2): 115–122. https://www.scribd.com/document/43601771/11-Zabolotnaia.