Γιάννης Ιμβριώτης
| Γιάννης Ιμβριώτης | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1898 Αϊβαλί |
| Θάνατος | 5 Νοεμβρίου 1979 |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | νέα ελληνική γλώσσα |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | διδάσκων πανεπιστημίου πολιτικός |
| Εργοδότης | Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Ρόζα Ιμβριώτη |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | μέλος της Βουλής των Ελλήνων (εκλογική περιφέρεια Θεσσαλονίκης) |
Ο Γιάννης Ιμβριώτης (1898 - 1979[1]) ήταν Έλληνας Μικρασιάτης φιλόσοφος και καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με σημαντική δράση στην Εθνική Αντίσταση. Θεωρείται ως ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της μαρξιστικής σκέψης στην Ελλάδα.[2]
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννήθηκε το 1898 στις Κυδωνίες της Μικράς Ασίας. Σπούδασε φιλολογία, φιλοσοφία και ψυχολογία στην Αθήνα, το Βερολίνο και το Παρίσι.
Το 1932 αναγορεύθηκε υφηγητής και το 1937 έγινε καθηγητής της έδρας της Συστηματικής Φιλοσοφίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Κατά την Κατοχή της Ελλάδας 1941-1944 πολλοί καθηγητές και φοιτητές του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης συμμετείχαν ενεργά στην Εθνική Αντίσταση[3]. Ανάμεσα στους καθηγητές που έλαβαν μέρος στην Εθνική Αντίσταση με το ΕΑΜ ήταν ο Γιάννης Ιμβριώτης, ο Γιώργος Τενεκίδης, ο Νίκος Ρουσόπουλος, ο Χαράλαμπος Θεοδωρίδης, ο Αντώνιος Σιγάλας, ο Κώστας Τζώνης και ο Δημήτριος Καββάδας. Ο Ιμβριώτης για τη δράση του συνελήφθη από τους Γερμανούς και φυλακίσθηκε.
Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου απολύθηκε από τη θέση του στο πανεπιστήμιο και εξορίστηκε.
Το 1951 εξελέγη βουλευτής με την ΕΔΑ. Το 1967 εξορίστηκε και πάλι από τη χούντα στη Λέρο.
Υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη του Κέντρου Μαρξιστικών Ερευνών (1975) και σύζυγος της παιδαγωγού Ρόζας Ιμβριώτη.
Πέθανε στις 5 Νοεμβρίου του 1979 στην Αθήνα.[2]
Εργογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Ψυχανάλυση 1924
- Παθολογική μνήμη 1932
- Μορφολογική ψυχολογία 1934
- Η φιλοσοφία του Μπερξόν 1939
- Η μοίρα του ανθρώπου 1950
- Επιστήμη, τέχνη, μαγεία 1956
- Η ιδεολογία του πολέμου 1957
- Η κοινωνική σημασία της ιδεολογίας του δημοτικισμού 1959
- Η αφηρημένη τέχνη 1959
- Η σημερινή ηθική κρίση 1961
- Κριτική των αξιών του νεοελληνικού πολιτισμού 1963
- Ο σοσιαλιστικός ανθρωπισμός 1965
- Η φιλοσοφία του Καντ από μαρξιστική θεώρηση 1974
- Δοκίμια μαρξιστικής φιλοσοφίας 1978
- Ο ψυχισμός και η παβλοφική διδασκαλία 1979 [2]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Νέα Εστία, τεύχη 1253-1258 (εκδ. Κολλάρου, 1979), σελ. 1.602
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Βιογραφική Εγκυκλοπαίδεια του Νεωτέρου Ελληνισμού 1830-2010 - Αρχεία Ελληνικής Βιογραφίας, Εκδόσεις Μέτρον, 2011, τόμος Α΄, σελ. 638-639
- ↑ Καζάνας, Γιώργος (2 Μαΐου 2020). «Η Ξηροκρήνη της Αντίστασης». Εφημερίδα των Συντακτών. Ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2020.