Αϊμέρυ Γ΄ του Ναρμπόν

Αϊμέρυ Γ΄ του Ναρμπόν
Γενικές πληροφορίες
Θάνατος	Φεβρουάριος 1239
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	φεουδάρχης
Οικογένεια
Σύζυγος	Guillema of Castellvell (1202–1208) Marguerite de Marly
Τέκνα	Amalric I of Narbonne Ermengarde of Narbonne
Γονείς	Πέδρο Μανρίκε δε Λάρα και Σάντσα της Ναβάρρας
Αδέλφια	Rodrigo Perez Manrique de Lara (ετεροθαλής αδελφός από πατέρα)
Οικογένεια	Οίκος της Λάρα
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	viscount of Narbonne (1202–1239)
Θυρεός

Επιγραφή στο αβαείο της Ουέρτα, που επαινεί τον ιδρυτή της, Πέδρο Μανρίκε, και καταγράφει το τέλος του το 1202. Ο Αϊμέρυ επισκέφτηκε το μοναστήρι εκείνη τη χρονιά για να επιβεβαιώσει τις επιχορηγήσεις του πατέρα του σε αυτό. Η επιγραφή μπορεί να είχε στηθεί κατά την επίσκεψή του.

Ο Αϊμέρυ (Αϊμέρικ) Γ΄ (απεβ. Φεβρουάριος 1239), γνωστός στα ισπανικά ως Aimerico Pérez de Lara, ήταν ο υποκόμης του Ναρμπόν από το 1194 μέχρι το τέλος του. Ήταν μέλος του Οίκου της Λάρα. Καθ 'όλη τη διάρκεια της βασιλείας του έπρεπε να διεκδικήσει ανταγωνιστικές αξιώσεις επικυριαρχίας επάνω του και μέχρι το 1223 η βασιλεία του κυριαρχήθηκε από τον Οσιτανικό Πόλεμο. Συμμετείχε χωρίς ενθουσιασμό στο πλευρό των σταυροφόρων, αλλά διατήρησε την υποκομητεία του, την οποία μεταβίβασε στον γιο του.

Ο Αϊμέρυ και ο πατέρας του

Μετά την παραίτηση της υποκόμισσας Ερμενγάρδης το 1192, ο ανιψιός και κληρονόμος της, Πέδρο Μανρίκε δε Λάρα, ένας ευγενής από την Καστίλη, ταξίδεψε στο Nαρμπόν (Νarbonne) για να λάβει την υποκομητεία και στη συνέχεια να την παραχωρήσει στον δεύτερο γιο του, Aϊμέρυ, μαζί με την επικυριαρχία επί της υποκομητείας Μπεζιέρ (1194). Μόνο το κάστρο του Μονπεσά και η γύρω περιοχή του προοριζόταν για τον Πέδρο ως βάση βόρεια των Πυρηναίων. Ο Αϊμέρυ αναγνώρισε αμέσως την επικυριαρχία του Ραϋμόνδου Ε' κόμη της Τουλούζης και έλαβε τον φόρο υποτέλειας των δικών του υποτελών.

Σταυροφορίες στη νότια Γαλλία και την Ισπανία

Η εντύπωση του σύγχρονου καλλιτέχνη από την Πολιορκία της Τουλούζης, στην οποία ήταν παρών ο Έιμερι.