Αρχιτραγουδιστές
| Αρχιτραγουδιστές | |
|---|---|
 Χανς Ζαξ, ένας από τους πιο διάσημους αρχιτραγουδιστές του 16ου αιώνα στη Νυρεμβέργη | |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
Οι αρχιτραγουδιστές (γερμανικά:Meistersinger) ήταν Γερμανοί λυρικοί ποιητές και κορυφαίοι τραγουδιστές του 14ου, 15ου και 16ου αιώνα, οι οποίοι συνέχισαν και ανέπτυξαν τις παραδόσεις των μεσαιωνικών αυλικών ερωτοτραγουδιστών. Προέρχονταν από τη μεσαία τάξη, ήταν οργανωμένοι σε συντεχνίες και ίδρυσαν και διέδωσαν την τέχνη τους σε μουσικές σχολές. [1]
Ο κόσμος των αρχιτραγουδιστών απεικονίζεται παραστατικά και αρκετά αξιόπιστα στην κωμική όπερα του Ρίχαρντ Βάγκνερ Οι αρχιτραγουδιστές της Νυρεμβέργης (1868).[2]
Συντεχνίες και σχολές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι αρχιτραγουδιστές διατήρησαν και ανέπτυξαν τις παραδόσεις των μεσαιωνικών ερωτοτραγουδιστών. Ανήκαν στην αστική τάξη, ήταν τεχνίτες και έμποροι των γερμανικών πόλεων: σιδηρουργοί, υφαντές, υποδηματοποιοί, ράφτες κλ, ασχολούμενοι ερασιτεχνικά με το τραγούδι. Είχαν πρότυπα και θεωρούσαν ιδρυτές της συντεχνίας τους δώδεκα ποιητές της περιόδου της γερμανικής λογοτεχνίας του Μεσαίωνα, μεταξύ των οποίων οι Βάλτερ φον ντερ Φόγκελβαϊντε, Βόλφραμ φον Έσενμπαχ, Κόνραντ φον Βύρτσμπουργκ, Νάιντχαρτ φον Ρόυενταλ, Ράινμαρ φον Ζβέτερ και Χάινριχ Φράουενλομπ. Οι σχολές Αρχιτραγουδιστών ξεκίνησαν πρώτα στην επαρχία της σύγχρονης Ρηνανίας-Παλατινάτο - η παλαιότερη σχολή ιδρύθηκε στο Μάιντς στις αρχές του 14ου αιώνα - και σύντομα εξαπλώθηκαν σε άλλες περιοχές. Τον 14ο αιώνα λειτουργούσαν σχολές στο Μάιντς, το Στρασβούργο, τη Φρανκφούρτη, το Βύρτσμπουργκ, τη Ζυρίχη και την Πράγα. Τον 15ο στο Άουγκσμπουργκ και τη Νυρεμβέργη - η πιο διάσημη - και τον 16ο αιώνα οι σχολές εξαπλώθηκαν σε όλη τη Γερμανία και βορειότερα, στο Μαγδεβούργο, το Μπρεσλάου, το Γκέρλιτς και το Γκντανσκ. Ως προστάτη τους τιμούσαν τον βιβλικό ψαλμωδό βασιλιά Δαβίδ.[3]
Κάθε συντεχνία είχε διάφορες κατηγορίες μελών, που κυμαίνονταν από αρχάριους (που στις εμπορικές συντεχνίες αντιστοιχούσε σε μαθητευόμενους), τραγουδιστές (τεχνίτες), μέχρι αρχιτραγουδιστές (Meister, δάσκαλους). Οι αρχιτραγουδιστές ήταν ποιητές που μπορούσαν να γράφουν νέους στίχους σε υπάρχουσες μελωδίες και να συνθέτουν νέες μελωδίες. Διάσημοι αρχιτραγουδιστές τον 15ο αιώνα ήταν ο Χανς Ρόζενπλουτ και ο Χανς Φολτς στη συντεχνία της Νυρεμβέργης και ο Μίχαελ Μπεχάιμ στη Βιέννη. Τον 16ο αιώνα ο Χανς Ζαξ στη Νυρεμβέργη, ο Γιοργκ Βίκραμ στο Κολμάρ της Αλσατίας, ο Γιοργκ Σέχνερ στο Άουγκσμπουργκ.
Τα κορυφαία τραγούδια και οι μελωδίες έχουν διασωθεί σε περίπου 120 χειρόγραφα από τον 15ο έως τον 19ο αιώνα. Το χειρόγραφο τραγουδιών Κολμάρ (Μάιντς, γύρω στο 1480) περιέχει περίπου 900 κείμενα τραγουδιών και 105 μελωδίες. Τα τραγούδια συχνά αποδίδονταν χωρίς συνοδεία μουσικής.
Η σχολή τραγουδιού της Νυρεμβέργης διαλύθηκε το 1770, ακολούθησαν αυτές στην Ουλμ και το Μέμινγκεν 50 με 100 χρόνια αργότερα, όταν δημιουργήθηκαν οι ανδρικές χορωδίες, οι οποίες κατά μία έννοια αντιπροσώπευαν μια συνέχεια. Η τελευταία συντεχνία των αρχιτραγουδιστών λειτουργούσε ως το 1872 στο Μέμινγκεν, όπου πέθανε ο τελευταίος ενεργός αρχιτραγουδιστής το 1922.
Κανόνες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι κανόνες της τέχνης ορίστηκαν στο νομικό βιβλίο της συντεχνίας (το λεγόμενο Tabulatur) και αναφέρονταν σε τρία θέματα: (1) τα είδη των ποιημάτων (2) τις επιτρεπτές ομοιοκαταληξίες και (3) τα λάθη που πρέπει να αποφεύγονται, συμπεριλαμβανομένων σφαλμάτων απόδοσης, μελωδίας, δομής και, ιδιαίτερα, λάθη ομοιοκαταληξίας ή επιλογής λέξης. Η ποίηση ήταν γι' αυτούς μια μηχανική τέχνη που μπορούσε να μαθευτεί μέσω επιμελούς μελέτης, όχι κάτι που εξαρτιόταν από την έμπνευση. Οι κανόνες είχαν σκοπό να βοηθήσουν και να ενθαρρύνουν τη συνθετική δραστηριότητα, αλλά ερμηνεύονταν όλο και πιο σχολαστικά. Αυτή η τάση διακωμωδήθηκε από τον Ρίχαρντ Βάγκνερ στην όπερα του 1868 Οι αρχιτραγουδιστές της Νυρεμβέργης - ειδικά στο πρόσωπο του αυστηρού δημοτικού υπαλλήλου Μπεκμέσερ, του οποίου το όνομα έγινε συνώνυμο της σχολαστικής παιδαγωγίας.[4]
Διαγωνισμοί
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα].jpg)
Οι συναντήσεις γίνονταν είτε στο δημαρχείο είτε, πιο συχνά, τις Κυριακές στην εκκλησία. Τρεις φορές το χρόνο, το Πάσχα, την Πεντηκοστή και τα Χριστούγεννα, καθιερώθηκαν ειδικά πανηγύρια με διαγωνισμούς τραγουδιού. Στους διαγωνισμούς ορίζονταν κριτές (βαθμολογητές), όχι ένας αλλά τρεις ή τέσσερις, για να κρίνουν τους διαγωνιζόμενους και να σημειώνουν τις παραβάσεις στους κανόνες. Απονέμονταν βραβεία και σε όσους τραγουδούσαν λανθασμένα επιβάλλονταν πρόστιμα. Σημαντικό ρόλο σε αυτούς τους διαγωνισμούς είχαν και τα λουλούδια. Συχνά τα παλαιότερα χρόνια ένας τραγουδιστής λάμβανε ένα στεφάνι ως ανταμοιβή για τη νίκη. Οι αρχιτραγουδιστές συχνά φορούσαν πολυτελείς ενδυμασίες.[5]
Στη Νυρεμβέργη, όπου άκμασαν ιδιαίτερα οι κορυφαίοι τραγουδιστές, γίνονταν διαγωνισμοί τραγουδιού, στους οποίους μπορούσε να τραγουδήσει ο καθένας, και ας μην ανήκε στη συντεχνία, και η επιλογή των θεμάτων ήταν ελεύθερη. Στη συνέχεια, ακολουθούσε το κυρίως μέρος του διαγωνισμού, στο οποίο μόνο όσοι ανήκαν στη συντεχνία επιτρεπόταν να τραγουδήσουν, και μόνο για θέματα της Αγίας Γραφής. Οι κριτές κάθονταν πίσω από μια κουρτίνα. Ήταν τέσσερις: ένας παρακολουθούσε αν το τραγούδι ήταν σύμφωνα με το κείμενο της Βίβλου, που ήταν ανοιχτό μπροστά του, ο δεύτερος αν η προσωδία ήταν σωστή, ο τρίτος βαθμολογούσε τις ρίμες και ο τέταρτος τις μελωδίες. Κάθε λάθος σημειώνονταν και το έπαθλο απονέμονταν σ' αυτόν που είχε τα λιγότερα.[6]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ . «en.wikisource.org/wiki/1911_Encyclopedia_Britannica/Meistersinger».
- ↑ . «kennedy-center.org//opera/rep/late-romantic/die-meistersinger-von-nurnberg/».
- ↑ . «en.wikisource.org/wiki/The_Encyclopedia_Americana_(1920)/Meistersingers».
- ↑ . «metopera.org/discover/synopses/die-meistersinger-von-nurnberg/».
- ↑ . «hoasm.org/IIIE/IIIEMastersingers».
- ↑ . «zeno.org/Meistersänger».