Άγιος Γεώργιος Μυροφύλλου Τρικάλων
Συντεταγμένες: 39°21′39″N 21°19′30″E / 39.36083°N 21.32500°E
Άγιος Γεώργιος Μυροφύλλου | |
---|---|
Διοίκηση | |
Χώρα | Ελλάδα |
Περιφέρεια | Θεσσαλίας |
Περιφερειακή Ενότητα | Τρικάλων |
Δήμος | Πύλης |
Δημοτική Ενότητα | Μυροφύλλου |
Γεωγραφία | |
Γεωγραφικό διαμέρισμα | Θεσσαλία |
Νομός | Τρικάλων |
Υψόμετρο | 560 |
Πληθυσμός | |
Μόνιμος | 23 |
Έτος απογραφής | 2021 |
Πληροφορίες | |
Ταχ. κώδικας | 42 032 |
Ο Άγιος Γεώργιος είναι οικισμός της τοπικής κοινότητας και δημοτικής ενότητας Μυροφύλλου, του δήμου Πύλης, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Τρικάλων, στην περιφέρεια Θεσσαλίας, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης.[1][2] Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Τρικάλων του νομού Τρικάλων, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Θεσσαλίας.[3][4]
Γεωγραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Άγιος Γεώργιος είναι ορεινός οικισμός στο απώτατο νοτιοδυτικό τμήμα του νομού Τρικάλων, ακριβώς πάνω στα όρια με τον νομό Άρτας. Βρίσκεται στις νότιες υπώρειες της κορυφής «Αλαμάνος» (1875 μ.) του όρους Χατζή της νότιας Πίνδου (Ασπροποτάμου), στη βόρεια όχθη του Αχελώου και σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 560. Απέχει 93 χλμ. περίπου ΝΔ. των Τρικάλων.[3][4][5]
Πληθυσμός
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Έτος | Πληθυσμός |
---|---|
1991 | 41 |
2001 | 19 |
2011 | 39 |
Έτος | Πληθυσμός |
---|---|
1981 | 43 |
1991 | 42 |
2001 | 48 |
2011 | 48 |
Διοικητικές μεταβολές μέχρι τον «Καλλικράτη»
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1981 και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Μυροφύλλου. Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 αποσπάστηκε από την κοινότητα Μυροφύλλου και προσαρτήθηκε στον δήμο Πύλης.[2]
Αξιοθέατα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Το Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου (Μυροφύλλου), σε εξαιρετική τοποθεσία στους πρόποδες του μικρού λόφου «Άγιος Τρύφωνας». Είναι κτισμένο πάνω στα ερείπια, κατά την παράδοση, μιας παλιάς εκκλησίας του Σωτήρος και της κατοπινής μονής Παναγίας Μυροκόβου. Το καινούργιο μοναστήρι οικοδομήθηκε από τον Καρπενησιώτη ιερομόναχο Κοσμά (1836), ο οποίος εικονίζεται στο νάρθηκα του καθολικού. Η μονή είχε μεγάλη κτηματική περιουσία αλλά, στις αρχές του 20ού αιώνα, κατασπαταλήθηκε ή απαλλοτριώθηκε και εκποιήθηκε. Έτσι, στη δεκαετία 1930-40, η μονή διαλύθηκε και έγινε μετόχι της μονής Γκούρας Τρικάλων.
Καταστράφηκε εντελώς με τον σεισμό του 1967. Μετά το 1982 αναστηλώθηκε ενώ, το 2016, πραγματοποιήθηκαν εργασίες αποκατάστασης υπό την επίβλεψη της ΕΦΑ Τρικάλων στο πλαίσιο της υλοποίησης εγκεκριμένης μελέτης. Το μοναστηριακό συγκρότημα αποτελείται από έναν μεγάλο τετράπλευρο οχυρωματικό περίβολο, στον οποίο εισέρχεται κανείς μέσω ενός πυλώνα. Εσωτερικά του περιβόλου αναπτύσσονται, διαδοχικά, τα κτίσματα του ναού του Αγίου Γεωργίου και του ναού της Θεοτόκου με το παρεκκλήσιο των Ταξιαρχών. Ο ναός του Αγίου Γεωργίου είναι ένα μονόχωρο καμαροσκέπαστο κτίσμα, κατάγραφο με τοιχογραφίες, οι οποίες φιλοτεχνήθηκαν το 1869/70 από τους Σαμαριναίους ζωγράφους Αθανάσιο και Γεώργιο. Ο ναός του Γενεσίου της Θεοτόκου με το παρεκκλήσιο των Ταξιαρχών βρίσκεται προσκολλημένος στη δυτική πτέρυγα της μονής. Είναι μονόχωρος και καλύπτεται με ημικυκλική καμάρα. Καταλαμβάνει το ισόγειο του κτίσματος ενώ πάνω από αυτόν διαμορφώνεται το μικρό παρεκκλήσιο των Ταξιαρχών. Και οι δύο χώροι κοσμούνται με τοιχογραφίες που χρονολογούνται στα 1614/1622 και 1738 αντίστοιχα.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 https://www.statistics.gr/2011-census-pop-hous
- ↑ 2,0 2,1 https://www.eetaa.gr/metaboles/oikmet_details.php?id=26399
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Δομή 1:219
- ↑ 4,0 4,1 4,2 ΠΛΜ 1:548
- ↑ 5,0 5,1 «Κορφές»
- ↑ https://www.eetaa.gr/metaboles/apografes/apografi_2011_monimos.pdf
- ↑ https://www.eetaa.gr/metaboles/apografes/apografi_2001_monimos.pdf
- ↑ https://www.eetaa.gr/metaboles/apografes/apografi_1991_monimos.pdf
- ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Ιανουαρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 18 Ιανουαρίου 2022.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 2006 (ΠΛΜ)
- Εγκυκλοπαίδεια Δομή, 2002-4
- Περιοδικό «Κορφές», τ. 102, 103 (άρθρο Λάζαρου Παμπέρη)
- eetaa.gr