Βόλφγκανγκ Σόιμπλε: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
επιμέλεια, προσθήκες |
||
| Γραμμή 106: | Γραμμή 106: | ||
Τη δεκαετία του 1990 ο Σόιμπλε έγινε ένας από τους πιο δημοφιλείς πολιτικούς στη Γερμανία και υπήρχε μια συνεχής εικασία ότι θα αντικαθιστούσε στην καγκελαρία τον [[Χέλμουτ Κολ]], του οποίου η δημοτικότητα μειωνόταν συνεχώς<ref name="Kinzer">{{cite news|url=https://www.nytimes.com/1992/10/12/world/bonn-journal-kohl-s-protege-turns-into-kohl-s-challenger.html|work=The New York Times|title=Bonn Journal; Kohl's Protege Turns Into Kohl's Challenger|first=Stephen|last=Kinzer|date=12 Οκτωβρίου 1992|access-date=23 Φεβρουαρίου 2017|archive-date=23 July 2016|archive-url=https://web.archive.org/web/20160723212332/http://www.nytimes.com/1992/10/12/world/bonn-journal-kohl-s-protege-turns-into-kohl-s-challenger.html|url-status=live}}</ref>. Τον Νοέμβριο του 1991 ο Σόιμπλε έγινε αρχηγός της κοινοβουλευτικής ομάδας των Χριστιανοδημοκρατών, αντικαθιστώντας τον 71χρονο Άλφρεντ Ντρέγκερ, μια κίνηση που τον έκανε να φαίνεται ως ακόμη πιο πιθανός διάδοχος του Χέλμουτ Κολ<ref>Tyler Marshall (16 Νοεμβρίου 1991), [https://articles.latimes.com/1991-11-16/news/mn-1409_1_social-democrats Social Democrats Tire of Losses, Try New Faces] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20160305220028/http://articles.latimes.com/1991-11-16/news/mn-1409_1_social-democrats |date=5 March 2016 }} ''[[Los Angeles Times]]''.</ref>. Το 1997 ο Κολ δήλωσε ότι ο Σόιμπλε ήταν ο επιθυμητός υποψήφιος για να τον διαδεχθεί, αλλά δεν ήθελε να παραδώσει την εξουσία μέχρι το 2002<ref name="Deutschlandfunk 2023 j682">{{cite web | title=Früherer Bundestagspräsident Wolfgang Schäuble gestorben | website=Deutschlandfunk | date=27 December 2023 | url=https://www.deutschlandfunk.de/nachruf-wolfgang-schaeuble-100.html | language=de | access-date=27 December 2023 | archive-date=27 December 2023 | archive-url=https://web.archive.org/web/20231227084627/https://www.deutschlandfunk.de/nachruf-wolfgang-schaeuble-100.html | url-status=live }}</ref>, όταν η Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση θα ολοκλήρωνε την εισαγωγή του [[Ευρώ|ενιαίου νομίσματος]]. Ωστόσο, η [[Χριστιανοδημοκρατική Ένωση της Γερμανίας (CDU)|Χριστιανοδημοκρατική Ένωση]] έχασε τις εκλογές του 1998, και ο Κολ την Καγκελαρία<ref name="Funk 2013 d293">{{cite web | last=Funk | first=Albert | title=Serie Bundestagswahlen: 1998: Schröders Sieg, Kohls Ende | website=tagesspiegel.de | date=2 Αυγούστου 2013 | url=https://www.tagesspiegel.de/gesellschaft/geschichte/schroders-sieg-kohls-ende-2560639.html | language=de | access-date=27 Δεκεμβρίου 2023 | archive-date=27 Δεκεμβρίου 2023 | archive-url=https://web.archive.org/web/20231227214421/https://www.tagesspiegel.de/gesellschaft/geschichte/schroders-sieg-kohls-ende-2560639.html | url-status=live }}</ref>. |
Τη δεκαετία του 1990 ο Σόιμπλε έγινε ένας από τους πιο δημοφιλείς πολιτικούς στη Γερμανία και υπήρχε μια συνεχής εικασία ότι θα αντικαθιστούσε στην καγκελαρία τον [[Χέλμουτ Κολ]], του οποίου η δημοτικότητα μειωνόταν συνεχώς<ref name="Kinzer">{{cite news|url=https://www.nytimes.com/1992/10/12/world/bonn-journal-kohl-s-protege-turns-into-kohl-s-challenger.html|work=The New York Times|title=Bonn Journal; Kohl's Protege Turns Into Kohl's Challenger|first=Stephen|last=Kinzer|date=12 Οκτωβρίου 1992|access-date=23 Φεβρουαρίου 2017|archive-date=23 July 2016|archive-url=https://web.archive.org/web/20160723212332/http://www.nytimes.com/1992/10/12/world/bonn-journal-kohl-s-protege-turns-into-kohl-s-challenger.html|url-status=live}}</ref>. Τον Νοέμβριο του 1991 ο Σόιμπλε έγινε αρχηγός της κοινοβουλευτικής ομάδας των Χριστιανοδημοκρατών, αντικαθιστώντας τον 71χρονο Άλφρεντ Ντρέγκερ, μια κίνηση που τον έκανε να φαίνεται ως ακόμη πιο πιθανός διάδοχος του Χέλμουτ Κολ<ref>Tyler Marshall (16 Νοεμβρίου 1991), [https://articles.latimes.com/1991-11-16/news/mn-1409_1_social-democrats Social Democrats Tire of Losses, Try New Faces] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20160305220028/http://articles.latimes.com/1991-11-16/news/mn-1409_1_social-democrats |date=5 March 2016 }} ''[[Los Angeles Times]]''.</ref>. Το 1997 ο Κολ δήλωσε ότι ο Σόιμπλε ήταν ο επιθυμητός υποψήφιος για να τον διαδεχθεί, αλλά δεν ήθελε να παραδώσει την εξουσία μέχρι το 2002<ref name="Deutschlandfunk 2023 j682">{{cite web | title=Früherer Bundestagspräsident Wolfgang Schäuble gestorben | website=Deutschlandfunk | date=27 December 2023 | url=https://www.deutschlandfunk.de/nachruf-wolfgang-schaeuble-100.html | language=de | access-date=27 December 2023 | archive-date=27 December 2023 | archive-url=https://web.archive.org/web/20231227084627/https://www.deutschlandfunk.de/nachruf-wolfgang-schaeuble-100.html | url-status=live }}</ref>, όταν η Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση θα ολοκλήρωνε την εισαγωγή του [[Ευρώ|ενιαίου νομίσματος]]. Ωστόσο, η [[Χριστιανοδημοκρατική Ένωση της Γερμανίας (CDU)|Χριστιανοδημοκρατική Ένωση]] έχασε τις εκλογές του 1998, και ο Κολ την Καγκελαρία<ref name="Funk 2013 d293">{{cite web | last=Funk | first=Albert | title=Serie Bundestagswahlen: 1998: Schröders Sieg, Kohls Ende | website=tagesspiegel.de | date=2 Αυγούστου 2013 | url=https://www.tagesspiegel.de/gesellschaft/geschichte/schroders-sieg-kohls-ende-2560639.html | language=de | access-date=27 Δεκεμβρίου 2023 | archive-date=27 Δεκεμβρίου 2023 | archive-url=https://web.archive.org/web/20231227214421/https://www.tagesspiegel.de/gesellschaft/geschichte/schroders-sieg-kohls-ende-2560639.html | url-status=live }}</ref>. |
||
| ⚫ | |||
Μετά την εκλογή του Έμπερχαντ Ντίεπγκεν ως δημάρχου του Βερολίνου, ο Σόιμπλε έκανε συνομιλίες για να είναι ο πρώτος υποψήφιος στις πρόωρες εκλογές της 21ης Οκτωβρίου 2001 αλλά απορρίφθηκε από το παρακλάδι της [[Χριστιανοδημοκρατική Ένωση της Γερμανίας (CDU)|Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης]] στο Βερολίνο για χάρη του Φρανκ Στέφελ. |
|||
Μετά την κατάρρευση της [[Χριστιανοδημοκρατική Ένωση της Γερμανίας (CDU)|Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης]] στις ομοσπονδιακές εκλογές του 1998, ο Σόιμπλε διαδέχθηκε τον [[Χέλμουτ Κολ]] ως πρόεδρος του κόμματος. Μόλις 15 μήνες αργότερα<ref name="Cecilie Rohwedder">Cecilie Rohwedder (17 Φεβρουαρίου 2000), [https://www.wsj.com/articles/SB950707698867734676 Schaeuble Resigns From CDU Posts In Hopes of Reducing Party Scandal] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20171018133822/https://www.wsj.com/articles/SB950707698867734676 |date=18 October 2017 }} ''[[Wall Street Journal]]''.</ref>, παραιτήθηκε από τη θέση και το 2000 και από την ηγεσία της κοινοβουλευτικής ομάδας της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης μετά το σκάνδαλο για μια παράνομη χρηματοδότηση του κόμματος το 1994<ref>[http://www.dw.de/the-scandal-that-rocked-the-government-of-helmut-kohl/a-5137950 "The scandal that rocked the government of Helmut Kohl"] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20150611141428/http://www.dw.de/the-scandal-that-rocked-the-government-of-helmut-kohl/a-5137950 |date=11 June 2015 }}</ref>. Η παραίτηση του Σόιμπλε ξεκίνησε μια αλλαγή στο εσωτερικό των Χριστιανοδημοκρατών, με την [[Άνγκελα Μέρκελ]] να αναλαμβάνει την ηγεσία του κόμματος και τον [[Φρίντριχ Μερτς]] να γίνεται πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης<ref name="Cecilie Rohwedder"/><ref name="spiegel.de">{{cite web |date=11 January 2000 |title=CDU-Spendenaffäre: "Schäuble war Mittäter" |url=http://www.spiegel.de/politik/deutschland/cdu-spendenaffaere-schaeuble-war-mittaeter-a-86301.html |work=Spiegel Online |language=de |location=Hamburg |access-date=13 July 2015 |archive-date=6 October 2013 |archive-url=https://web.archive.org/web/20131006045157/http://www.spiegel.de/politik/deutschland/cdu-spendenaffaere-schaeuble-war-mittaeter-a-86301.html |url-status=live }}</ref><ref name="Theil 2000 n052">{{cite web | last=Theil | first=Stefan | title=Scandal Sinks Schauble | website=Newsweek | date=27 February 2000 | url=https://www.newsweek.com/scandal-sinks-schauble-162255 | access-date=27 December 2023 | archive-date=17 February 2018 | archive-url=https://web.archive.org/web/20180217193506/http://www.newsweek.com/scandal-sinks-schauble-162255 | url-status=live }}</ref>. |
|||
Μετά την καταψήφιση του Έμπερχαντ Ντίεπγκεν ως δημάρχου του Βερολίνου, ο Σόιμπλε συνομιλούσε για να είναι ο υποψήφιος στις πρόωρες εκλογές της 21ης Οκτωβρίου 2001, αλλά τελικά η τοπική οργάνωση της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης στο Βερολίνο προτίμησε τον Φρανκ Στέφελ<ref name="Spiegel 2001 y792">{{cite web | title=Schäuble: Vom Hoffnungsträger zum ewigen Verlierer | website=Der Spiegel | date=17 Ιουνίου 2001 | url=https://www.spiegel.de/politik/deutschland/schaeuble-vom-hoffnungstraeger-zum-ewigen-verlierer-a-140134.html | language=de | access-date=27 December 2023 | archive-date=28 December 2023 | archive-url=https://web.archive.org/web/20231228081401/https://www.spiegel.de/politik/deutschland/schaeuble-vom-hoffnungstraeger-zum-ewigen-verlierer-a-140134.html | url-status=live }}</ref>. |
|||
Ορισμένες τοπικές οργανώσεις της [[Χριστιανοδημοκρατική Ένωση της Γερμανίας (CDU)|Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης]] ήθελαν τον Μάρτιο του 2004 να προτείνουν τον Σόιμπλε ως υποψήφιο για το αξίωμα του Γερμανού Καγκελαρίου, του αρχηγού κράτους, λόγω της τεράστιας πολιτικής του εμπειρίας. Παρά την υποστήριξη των πρωθυπουργών της Βαυαρίας και της Έσσης, η υποψηφιότητα Σόιμπλε δεν προκρίθηκε τελικά από το κόμμα, επειδή η ηγέτης της [[Χριστιανοδημοκρατική Ένωση της Γερμανίας (CDU)|Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης]] Άνγκελα Μέρκελ, άλλοι πολιτικοί της [[Χριστιανοδημοκρατική Ένωση της Γερμανίας (CDU)|Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης]] και το φιλελεύθερο κόμμα δεν την στήριξαν. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το σκάνδαλο με τις κομματικές συνεργασίες στις εκλογές που αφορούσε τον Σόιμπλε και πρωτοεμφανίστηκε στα τέλη του 1999 δεν είχε ποτέ επιλυθεί πλήρως. |
|||
Ορισμένες τοπικές οργανώσεις της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης ήθελαν τον Μάρτιο του 2004 να προτείνουν τον Σόιμπλε ως υποψήφιο για το αξίωμα του [[Πρόεδρος της Γερμανίας|Προέδρου της Δημοκρατίας]], του αρχηγού κράτους, λόγω της τεράστιας πολιτικής του εμπειρίας. Παρά την υποστήριξη των πρωθυπουργών της Βαυαρίας και της Έσσης<ref name="FAZ 2004 c423">{{cite news | title=Rau-Nachfolge: Stoiber für Schäuble als Bundespräsident | website=FAZ.NET | date=24 February 2004 | url=https://www.faz.net/aktuell/politik/inland/rau-nachfolge-stoiber-fuer-schaeuble-als-bundespraesident-1145389.html | language=de | access-date=27 December 2023 | archive-date=27 December 2023 | archive-url=https://web.archive.org/web/20231227153919/https://www.faz.net/aktuell/politik/inland/rau-nachfolge-stoiber-fuer-schaeuble-als-bundespraesident-1145389.html | url-status=live }}</ref><ref name="stern.de 2003 o546">{{cite web | title="Ja, ich bin für Wolfgang Schäuble" | website=stern.de | date=30 December 2003 | url=https://www.stern.de/politik/deutschland/roland-koch--ja--ich-bin-fuer-wolfgang-schaeuble--3516260.html | language=de | access-date=27 December 2023 | archive-date=27 December 2023 | archive-url=https://web.archive.org/web/20231227153740/https://www.stern.de/politik/deutschland/roland-koch--ja--ich-bin-fuer-wolfgang-schaeuble--3516260.html | url-status=live }}</ref>, η υποψηφιότητα Σόιμπλε δεν προκρίθηκε τελικά από το κόμμα, επειδή η ηγέτης της [[Χριστιανοδημοκρατική Ένωση της Γερμανίας (CDU)|Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης]] Άνγκελα Μέρκελ, άλλοι πολιτικοί της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης και το [[Ελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα|φιλελεύθερο κόμμα]] δεν την στήριξαν. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το σκάνδαλο με τις εκλογικές χρηματοδοτήσεις του κόμματος, που ενέπλεκε και τον Σόιμπλε και πρωτοεμφανίστηκε στα τέλη του 1999, δεν είχε ποτέ διαλευκανθεί πλήρως<ref name="Aust 2015 d687">{{cite web | last=Aust | first=Stefan | title=CDU-Spendenaffäre: Schäuble belastet erneut Kohl | website=[[Die Welt]] | date=24 August 2015 | url=https://www.welt.de/debatte/kommentare/article145518256/Ehrenmaenner-und-der-Weg-des-Bimbes.html | language=de | access-date=27 December 2023 | archive-date=27 December 2023 | archive-url=https://web.archive.org/web/20231227154713/https://www.welt.de/debatte/kommentare/article145518256/Ehrenmaenner-und-der-Weg-des-Bimbes.html | url-status=live }}</ref>. |
|||
| ⚫ | |||
Μετά την κατάρρευση της [[Χριστιανοδημοκρατική Ένωση της Γερμανίας (CDU)|Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης]] στις ομοσπονδιακές εκλογές του 1998, ο Σόιμπλε διαδέχθηκε τον [[Χέλμουτ Κολ]] και έγινε ο πρόεδρος του κόμματος. Μόλις 15 μήνες αργότερα, παραιτήθηκε από τη θέση και από την ηγεσία της κοινοβουλευτικής ομάδας της [[Χριστιανοδημοκρατική Ένωση της Γερμανίας (CDU)|Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης]] το 2000 μετά το σκάνδαλο για τη χρηματοδότηση του κόμματος. Η παραίτηση του Σόιμπλε ξεκίνησε μια αλλαγή στο εσωτερικό των Χριστιανοδημοκρατών, με την Άνγκελα Μέρκελ να αναλαμβάνει την ηγεσία του κόμματος και τον Φρήντριχ Μερτζ να γίνεται πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας της [[Χριστιανοδημοκρατική Ένωση της Γερμανίας (CDU)|Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης]]. |
|||
[[Αρχείο:Schäuble,_Wolfgang_(crop).jpg|thumb|right|200px|Ο Σόιμπλε το 2007]] |
[[Αρχείο:Schäuble,_Wolfgang_(crop).jpg|thumb|right|200px|Ο Σόιμπλε το 2007]] |
||
=== Ομοσπονδιακός Υπουργός Εσωτερικών, 2005-2009 === |
=== Ομοσπονδιακός Υπουργός Εσωτερικών, 2005-2009 === |
||
Πριν τις εκλογές του 2005 η Άνγκελα Μέρκελ συμπεριέλαβε τον Σόιμπλε |
Πριν τις εκλογές του 2005 η Άνγκελα Μέρκελ συμπεριέλαβε τον Σόιμπλε στη σκιώδη κυβέρνησή της για την εκστρατεία των Χριστιανοδημοκρατών με σκοπό την μη επανεκλογή του Γκέρχαρντ Σρέντερ στη θέση του καγκελαρίου. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας, ο Σόιμπλε υπηρέτησε ως σύμβουλος της Μέρκελ πάνω στα θέματα της ασφάλειας και της εξωτερικής πολιτικής<ref>Charles Hawley (20 Οκτωβρίου 2005), [http://www.spiegel.de/international/letter-from-berlin-taming-the-lions-with-angela-merkel-a-380786.html Letter from Berlin: Taming the Lions with Angela Merkel] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20170503232441/http://www.spiegel.de/international/letter-from-berlin-taming-the-lions-with-angela-merkel-a-380786.html |date=3 May 2017 }} ''Spiegel Online''.</ref>. |
||
Μετά τις εκλογές, ο Σόιμπλε |
Μετά τις εκλογές, ο Σόιμπλε συζητήθηκε ως υποψήφιος για το αξίωμα του Ομοσπονδιακού Υπουργού Αμύνης<ref>[https://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2005/10/10/AR2005101000888.html Ministry Distribution in German Coalition Pact] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20160305114531/http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2005/10/10/AR2005101000888.html |date=5 March 2016 }} ''[[Washington Post]]'', 10 Οκτωβρίου 2005.</ref>. Ωστόσο, κατά τις διαπραγματεύσεις για τη σύσταση κυβέρνησης συνασπισμού, ηγήθηκε της αντιπροσωπείας της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης στην ομάδα εργασίας για την εσωτερική πολιτική. Μόλις σχηματίστηκε η νέα κυβέρνηση, ο Σόιμπλε έγινε ξανά Υπουργός Εσωτερικών, αυτή τη φορά στον κομματικό συνασπισμό υπό την καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ<ref name="Biermann Schuler Horeld Friederichs 2013 s055">{{cite news | last1=Biermann | first1=Kai | last2=Schuler | first2=Katharina | last3=Horeld | first3=Markus | last4=Friederichs | first4=Dr. Hauke | title=Die Ministerbilanz | website=[[Die Zeit]] | date=8 September 2013 | url=https://www.zeit.de/politik/deutschland/2009-09/minister-koalition-bilanz | language=de | access-date=27 December 2023 | archive-date=27 December 2023 | archive-url=https://web.archive.org/web/20231227224804/https://www.zeit.de/politik/deutschland/2009-09/minister-koalition-bilanz | url-status=live }}</ref>. |
||
Από το 2007 έως το 2009 ο Σόιμπλε ήταν ένα από τα 32 μέλη της Επιτροπής για τον εκσυγχρονισμό του ομοσπονδιακού κράτους, το οποίο δημιουργήθηκε για να πραγματοποιήσει μεταρρυθμίσεις πάνω στην κατανομή των αρμοδιοτήτων μεταξύ των ομοσπονδιακών και των |
Από το 2007 έως το 2009 ο Σόιμπλε ήταν ένα από τα 32 μέλη της Επιτροπής για τον εκσυγχρονισμό του ομοσπονδιακού κράτους, το οποίο δημιουργήθηκε για να πραγματοποιήσει μεταρρυθμίσεις πάνω στην κατανομή των αρμοδιοτήτων μεταξύ των ομοσπονδιακών και των κρατιδιακών αρχών της Γερμανίας<ref>{{Cite web |url=https://www.bundesrat.de/SharedDocs/downloads/DE/sonstiges/Abschlussbericht-Foeko-II.pdf |title=Abschlussbericht Förderalismuskommision II |access-date=27 December 2023 |archive-date=23 April 2022 |archive-url=https://web.archive.org/web/20220423183351/https://www.bundesrat.de/SharedDocs/downloads/DE/sonstiges/Abschlussbericht-Foeko-II.pdf |url-status=live }}</ref>. |
||
=== Ομοσπονδιακός Υπουργός Οικονομικών, 2009-2017 === |
=== Ομοσπονδιακός Υπουργός Οικονομικών, 2009-2017 === |
||
Μετά τις ομοσπονδιακές εκλογές του 2009, ο Σόιμπλε, μέχρι τότε ένας από τους πιο έμπειρους πολιτικούς της Γερμανίας, έγινε Υπουργός Οικονομικών τον Οκτώβριο του 2009. Τότε, σε ηλικία 67 ετών, έγινε ο μεγαλύτερος σε ηλικία άνδρας στο υπουργικό συμβούλιο και το μεγαλύτερο σε ηλικία μέλος του Κοινοβουλίου στην ιστορία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Ήταν επίσης ένας από τους επτά συντηρητικούς υπουργούς της |
Μετά τις [[Γερμανικές ομοσπονδιακές εκλογές 2009|ομοσπονδιακές εκλογές του 2009]], ο Σόιμπλε, μέχρι τότε ένας από τους πιο έμπειρους πολιτικούς της Γερμανίας<ref>Jack Ewing (24 Ιανουαρίου 2014), [https://dealbook.nytimes.com/2014/01/24/germanys-finance-minister-praises-progress-made-in-crisis-countries Germany's Finance Minister Praises Progress Made in Crisis Countries] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20171202153014/https://dealbook.nytimes.com/2014/01/24/germanys-finance-minister-praises-progress-made-in-crisis-countries |date=2 December 2017 }} ''[[The New York Times]]''.</ref>, έγινε Υπουργός Οικονομικών τον Οκτώβριο του 2009. Τότε, σε ηλικία 67 ετών, έγινε ο μεγαλύτερος σε ηλικία άνδρας στο υπουργικό συμβούλιο και το μεγαλύτερο σε ηλικία μέλος του Κοινοβουλίου<ref name="Quentin Peel"/> στην ιστορία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας<ref name="Ian Traynor" />. Ήταν επίσης ένας από τους επτά συντηρητικούς υπουργούς της προηγούμενης κυβέρνησης Μέρκελ, τα οποία παρέμειναν στην εξουσία<ref>Sarah Marsh (25 Οκτωβρίου 2009), [http://uk.reuters.com/article/uk-germany-coalition-idUKTRE59O15320091025 New Merkel minister defends tax cuts after attacks] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20190329090045/https://uk.reuters.com/article/uk-germany-coalition-idUKTRE59O15320091025 |date=29 March 2019 }}, [[Reuters]].</ref>. Ως το 2014, η Wall Street Journal ονόμαζε τον Σόιμπλε ως «το δεύτερο ισχυρότερο πρόσωπο της Γερμανίας μετά την καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ<ref name="Marcus Walker 2014">{{Cite news|last1=Troianovski|first1=Anton|last2=Walker|first2=Marcus|date=23 May 2014|title=Q&A With German Finance Minister Wolfgang Schäuble|language=en|work=[[The Wall Street Journal]]|url=https://online.wsj.com/article/SB10001424052702303480304579579753814951472.html|url-access=subscription|issn=0099-9660|access-date=20 February 2022|archive-date=28 December 2023|archive-url=https://web.archive.org/web/20231228081320/https://www.wsj.com/articles/SB10001424052702303480304579579753814951472|url-status=live}}</ref>». |
||
Κατά τη διάρκεια της θητείας του, ο Σόιμπλε θεωρήθηκε ευρέως ως ο πιο |
Κατά τη διάρκεια της θητείας του, ο Σόιμπλε θεωρήθηκε ευρέως ως ο πιο θερμός συνήγορος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μέσα στην κυβέρνηση<ref>Alison Smale (14 October 2014), [https://www.nytimes.com/2014/10/16/world/europe/laurent-fabius-france-german-cabinet-meeting.html French Minister Attends German Cabinet Session] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20171202153041/https://www.nytimes.com/2014/10/16/world/europe/laurent-fabius-france-german-cabinet-meeting.html |date=2 December 2017 }} ''[[The New York Times]]''.</ref> και ως παθιασμένος υποστηρικτής της συνεργασίας της Γερμανίας με τη Γαλλία<ref name="Quentin Peel-2">Quentin Peel (5 Δεκεμβρίου 2010), [http://www.ft.com/intl/cms/s/0/5b225764-00a3-11e0-aa29-00144feab49a.html Wolfgang Schäuble, a profile] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20200427170345/https://www.ft.com/content/5b225764-00a3-11e0-aa29-00144feab49a |date=27 April 2020 }} ''[[Financial Times]]''.</ref>. Ωστόσο, μαζί με την καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ τήρησε συχνά σκληρή γραμμή απέναντι σε ορισμένες νοτιοευρωπαϊκές χώρες κατά τη διάρκεια της [[Κρίση της Ευρωζώνης|κρίσης στην Ευρωζώνη]]<ref name="Jack Ewing">Jack Ewing (12 Δεκεμβρίου 2010), [https://www.nytimes.com/2010/12/13/business/global/13iht-eurozone13.html Germany Signals Support for Euro-Zone Members] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20171018191448/http://www.nytimes.com/2010/12/13/business/global/13iht-eurozone13.html |date=18 October 2017 }} ''[[The New York Times]]''.</ref>. Το 2012 ο Σόιμπλε απέρριψε τις προτάσεις της προέδρου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου [[Κριστίν Λαγκάρντ]] να δοθεί στην Ελλάδα περισσότερος χρόνος για πρόσθετες περικοπές δαπανών με στόχο την αντιμετώπιση του ελλείμματός της<ref>Alan Cowell and Nicholas Kulish (12 Οκτωβρίου 2012), [https://www.nytimes.com/2012/10/13/world/nobel-peace-prize.html Nobel Committee Gives Peace Prize to European Union] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20180406151646/https://www.nytimes.com/2012/10/13/world/nobel-peace-prize.html |date=6 April 2018 }} ''[[The New York Times]]''.</ref>. Την ίδια χρονιά ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας [[Κάρολος Παπούλιας]] κατηγόρησε τον Σόιμπλε ότι προσβάλλει το έθνος του<ref name=NYT20120317>Stephen Castle and Jack Ewing (16 Μαρτίου 2012), [https://www.nytimes.com/2012/03/17/business/global/merkel-presses-schauble-to-head-eurogroup.html "The Derby for 'Mr. Euro,' and Lots of Other Top Jobs, Is Just Getting Started"] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20180201222109/http://www.nytimes.com/2012/03/17/business/global/merkel-presses-schauble-to-head-eurogroup.html |date=1 February 2018 }}, ''[[The New York Times]]''</ref>. Τον Οκτώβριο του 2013 ο Σόιμπλε κατηγορήθηκε από τον πρώην πρωθυπουργό της Πορτογαλίας [[Ζοζέ Σόκρατες]] για τη συχνή τοποθέτηση ειδήσεων στα ΜΜΕ ενάντια στην Πορτογαλία κατά τη διάρκεια της κρίσης στην Ευρωζώνη πριν την διάσωση της χώρας. Ο Σόκρατες τον χαρακτήρισε ως «πονηρό υπουργό οικονομικών<ref>{{cite news |last=Meireles |first=Luísa |date=22 October 2013 |title=Alemanha reage a declarações de Sócrates |language=Portuguese |work=Expresso |url=https://expresso.sapo.pt/alemanha-reage-a-declaracoes-de-socrates=f836967#ixzz2iSYHTDSA |url-status=dead |access-date=29 July 2018 |archive-url=https://web.archive.org/web/20140709173254/http://expresso.sapo.pt/alemanha-reage-a-declaracoes-de-socrates=f836967#ixzz2iSYHTDSA |archive-date=9 July 2014}}</ref>». |
||
Ως |
Ως κορυφαίος υποστηρικτής της λιτότητας κατά τη διάρκεια της κρίσης στην Ευρωζώνη<ref name="Paul Taylor 2013">Paul Taylor (4 Μαρτίου 2013), [https://www.nytimes.com/2013/03/05/business/global/jolt-from-italys-elections-may-not-be-enough.html Jolt From Italy's Elections May Not Be Enough] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20171104162417/http://www.nytimes.com/2013/03/05/business/global/jolt-from-italys-elections-may-not-be-enough.html |date=4 November 2017 }} ''[[The New York Times]]''.</ref>, ο Σόιμπλε έφερε το 2014 στη Γερμανία έναν πλήρως ισοσκελισμένο εθνικό προϋπολογισμό ύψους 299 δις ευρώ, ο οποίος επέτρεψε στη Γερμανία να μην δημιουργήσει νέο εθνικό χρέος για πρώτη φορά από το 1969<ref name="reuters.com">Erik Kirschbaum and Michelle Martin (9 Σεπτεμβρίου 2014), [https://www.reuters.com/article/us-germany-economy-budget-idUSKBN0H40MX20140909 No new debt for Germany in 2015, first time since 1969] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20201212233446/https://www.reuters.com/article/us-germany-economy-budget-idUSKBN0H40MX20140909 |date=12 December 2020 }} ''[[Reuters]]''.</ref>. Κατά το πρώτο εξάμηνο του 2016, ο Σόιμπλε κατάφερε ένα πλεόνασμα ύψους 18,5 δις ευρώ<ref>Stefan Wagstyl (24 Αυγούστου 2016), [http://www.ft.com/fastft/2016/08/24/german-budget-surplus-swells-to-e18-5bn German budget surplus swells to €18.5bn] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20160830095344/http://www.ft.com/fastft/2016/08/24/german-budget-surplus-swells-to-e18-5bn/ |date=30 August 2016 }} ''[[Financial Times]]''.</ref>. Έχει χαρακτηριστεί ως η «προσωποποίηση της δημοσιονομικής πειθαρχίας<ref>Landon Thomas Jr. and Jack Ewing (12 Φεβρουαρίου 2015), [https://dealbook.nytimes.com/2015/02/12/greek-debt-standoff-awaits-a-decisive-move/ Greek Debt Standoff Awaits a Decisive Move] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20171202153012/https://dealbook.nytimes.com/2015/02/12/greek-debt-standoff-awaits-a-decisive-move/ |date=2 December 2017 }} ''[[New York Times]]''.</ref>» και ως ο «ύψιστος [[αγιατολάχ]] της ευρωπαϊκής λιτότητας<ref>{{Cite news | author = Charlemagne | title = Europe's fault lines | url = https://www.economist.com/news/europe/21642209-even-sorting-out-greeces-debts-may-not-be-enough-repair-euro-europes-fault-lines | newspaper = [[The Economist]] | volume = 414 | issue = 7–13 February 2015 | page = 33 | access-date = 18 September 2017 | archive-date = 11 December 2019 | archive-url = https://web.archive.org/web/20191211150441/https://www.economist.com/news/europe/21642209-even-sorting-out-greeces-debts-may-not-be-enough-repair-euro-europes-fault-lines | url-status = live }}</ref>». Η φήμη του Σόιμπλε για σκληρό έλεγχο των δαπανών βοηθήθηκε από την ταχεία ανάκαμψη της Γερμανίας από την ύφεση, αλλά ο ίδιος απέρριψε επανειλλημμένως προτάσεις από κυβερνητικούς παράγοντες για φιλολαϊκές φορολογικές περικοπές<ref name="Quentin Peel-2"/>. Καθ'όλη τη διάρκεια της θητείας του υποστήριξε τη θέση ότι οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, όπως η αναδιάρθρωση της αγοράς εργασίας στην Ευρώπη, είναι η διέξοδος από το σπιράλ χαμηλής ανάπτυξης<ref>Patrick Donahue and Birgit Jennen (21 Οκτωβρίου 2014), [https://www.bloomberg.com/news/2014-10-21/schaeuble-says-germany-s-balanced-budget-goal-is-no-fetish-.html "Schaeuble Says Germany's Balanced-Budget Goal Is No 'Fetish'"] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20141203082033/http://www.bloomberg.com/news/2014-10-21/schaeuble-says-germany-s-balanced-budget-goal-is-no-fetish-.html |date=3 December 2014 }}, [[Bloomberg L.P.|Bloomberg]].</ref>. Το 2013 για παράδειγμα, ο Σόιμπλε και ο Βίτορ Γκασπάρ, ο Πορτογάλος ομόλογός του, ανακοίνωσαν ένα σχέδιο χρήσης της γερμανικής κρατικής τράπεζας KfW ώστε να δημιουργηθεί ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα που θα βοηθήσει τους Πορτογάλους κάτω των 25 ετών να αποκτήσουν μια θέση εργασίας ή επαγγελματική κατάρτιση<ref>Melissa Eddy (22 Μαΐου 2013), [https://www.nytimes.com/2013/05/23/business/global/germany-works-to-curb-eu-youth-unemployment.html Germany Works to Ease High Youth Unemployment] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20171203013735/http://www.nytimes.com/2013/05/23/business/global/germany-works-to-curb-eu-youth-unemployment.html |date=3 December 2017 }} ''[[The New York Times]]''.</ref>. |
||
Το 2012, μετά την παραίτηση του Ζαν- |
Το 2012, μετά την παραίτηση του [[Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ]] από την προεδρία των 17 Υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης, γνωστών ως Εurogroup, άρχισε να κυκλοφορεί το ότι η Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ ασκούσε πίεση ώστε να αναλάβει την θέση αυτή ο Σόιμπλε<ref name="Ian Traynor" /><ref name=NYT20120317 />. Τελικά την θέση κατέλαβε αργότερα ο [[Γερούν Ντάισελμπλουμ]]<ref name="Ian Traynor" /><ref name=NYT20120317 />. |
||
[[Αρχείο:Angela_Merkel,_Wolfgang_Schäuble_(Tobias_Koch)_2.jpg|thumb|right|250px|Ο Σόιμπλε και η Καγκελάριος Μέρκελ στο [[Μπούντεσταγκ|Κοινοβούλιο]], 2014]] |
[[Αρχείο:Angela_Merkel,_Wolfgang_Schäuble_(Tobias_Koch)_2.jpg|thumb|right|250px|Ο Σόιμπλε και η Καγκελάριος Μέρκελ στο [[Μπούντεσταγκ|Κοινοβούλιο]], 2014]] |
||
Στις διαπραγματεύσεις για τη συγκρότηση |
Στις διαπραγματεύσεις για τη συγκρότηση κυβέρνησης συνασπισμού μετά τις [[γερμανικές ομοσπονδιακές εκλογές 2013|ομοσπονδιακές εκλογές του 2013]], ηγήθηκε της αντιπροσωπείας της [[Χριστιανοδημοκρατική Ένωση της Γερμανίας (CDU)|Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης]] στην ομάδα εργασίας για την οικονομική πολιτική. Συμπρόεδρος, από την πλευρά του [[Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας|SPD]] ήταν ο δήμαρχος του Αμβούργου [[Όλαφ Σολτς]]<ref>Patrick Donahue (28 Οκτωβρίου 2013), [https://www.bloomberg.com/news/articles/2013-10-27/merkel-enters-concrete-spd-talks-as-finance-post-looms Merkel Enters Concrete SPD Talks as Finance Post Looms] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20180227034518/https://www.bloomberg.com/news/articles/2013-10-27/merkel-enters-concrete-spd-talks-as-finance-post-looms |date=27 February 2018 }} ''[[Bloomberg L.P.|Bloomberg News]]''.</ref>. Από το 2014 έως το 2015, ο Σόιμπλε και ο Σολτς ηγήθηκαν εκ νέου των διαπραγματεύσεων για την αναθεώρηση του λεγόμενου «φόρου αλληλεγγύης» επί του εισοδήματος και του εταιρικού φόρου και για την αναδιοργάνωση των οικονομικών σχέσεων μεταξύ της ομοσπονδιακής κυβέρνησης της Γερμανίας και των ομόσπονδων κρατιδίων της<ref>Rainer Buergin (4 Μαρτίου 2015), [https://www.bloomberg.com/news/articles/2015-03-04/merkel-weighs-end-of-reunification-tax-for-east-germany Merkel Weighs End of Reunification Tax for East Germany] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20180227034544/https://www.bloomberg.com/news/articles/2015-03-04/merkel-weighs-end-of-reunification-tax-for-east-germany |date=27 February 2018 }} ''[[Bloomberg L.P.|Bloomberg Business]]''.</ref>. |
||
Σε μια επιστολή προς τον Πιερ Μοσκοβισί, Ευρωπαίο Επίτροπο Οικονομικών και Δημοσιονομικών Υποθέσεων και Φορολογίας, στα τέλη του 2014, ο Σόιμπλε και οι Υπουργοί Οικονομικών |
Σε μια επιστολή προς τον [[Πιερ Μοσκοβισί]], Ευρωπαίο Επίτροπο Οικονομικών και Δημοσιονομικών Υποθέσεων και Φορολογίας, στα τέλη του 2014, ο Σόιμπλε και οι Υπουργοί Οικονομικών άλλων μεγάλων οικονομιών της Ευρωζώνης (Μισέλ Σαπέν της Γαλλίας και Πιερ Κάρλο Παντοάν της Ιταλίας) προέτρεψαν την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να καταρτίσει νόμους για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής από τις εταιρείες και να εμποδίσει τα κράτη μέλη να προσφέρουν χαμηλότερους φόρους για να προσελκύσουν επενδυτές, ζητώντας μια ολοκληρωμένη οδηγία BEPS (Διάβρωση Βάσης και Μετατόπιση Κερδών) προς τα κράτη μέλη έως τα τέλη του 2015<ref>Gernot Heller (1 Δεκεμβρίου 2014), [https://www.reuters.com/article/us-eurozone-tax-letter-idUSKCN0JF2WN20141201 Germany, France and Italy urge EU to write common corporate tax laws] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20210516172814/https://www.reuters.com/article/us-eurozone-tax-letter-idUSKCN0JF2WN20141201 |date=16 May 2021 }} ''[[Reuters]]''.</ref>. |
||
Με πρωτοβουλία του Σόιμπλε, η Γερμανία έγινε ιδρυτικό μέλος της Ασιατικής Τράπεζας Επενδύσεων και Υποδομών. Σε μια συνάντηση των μεγάλων οικονομιών |
Με πρωτοβουλία του Σόιμπλε, η Γερμανία έγινε ιδρυτικό μέλος της Ασιατικής Τράπεζας Επενδύσεων και Υποδομών<ref>Matthias Sobolewski (17 March 2015), [https://www.reuters.com/article/us-europe-asia-bank-germany-idUSKBN0MD1BA20150317 Schaeuble confirms Germany is a founding member of China-led AIIB bank] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20210516012008/https://www.reuters.com/article/us-europe-asia-bank-germany-idUSKBN0MD1BA20150317 |date=16 May 2021 }} ''[[Reuters]]''.</ref>. Σε μια συνάντηση των μεγάλων οικονομιών [[G20]] το 2015, ο Σόιμπλε ζήτησε μια καλύτερη ενσωμάτωση της ισλαμικής οικονομίας στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα<ref>Gernot Heller (5 Σεπτεμβρίου 2015), [https://www.reuters.com/article/g20-turkey-islamicfinance-idUSL1N11B0BJ20150905 G20-Germany urges more Islamic finance integration globally] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20210517143009/https://www.reuters.com/article/g20-turkey-islamicfinance-idUSL1N11B0BJ20150905 |date=17 May 2021 }} ''[[Reuters]]''.</ref>. |
||
Όταν ο ομοσπονδιακός πρόεδρος Γιόακιμ Γκάουκ ανακοίνωσε τον Ιούνιο του 2016 την πρόθεσή του να μην ξαναβάλει υποψηφιότητα για τις εκλογές, ο Σόιμπλε αναφέρθηκε ως πιθανός διάδοχος από τα γερμανικά και τα διεθνή μέσα ενημέρωσης. Η θέση τελικά καταλήφθηκε από τον Φρανκ-Γουόλτερ Σταϊνμάιερ. |
|||
[[Αρχείο:2019-06-26_Wolfgang_Schäuble_CDU_MdB_by_Olaf_Kosinsky_6876.jpg|left|thumb|Ο Σόιμπλε ως Πρόεδρος του Κοινοβουλίου, 2019]] |
[[Αρχείο:2019-06-26_Wolfgang_Schäuble_CDU_MdB_by_Olaf_Kosinsky_6876.jpg|left|thumb|Ο Σόιμπλε ως Πρόεδρος του Κοινοβουλίου, 2019]] |
||
Όταν ο ομοσπονδιακός πρόεδρος [[Γιοάχιμ Γκάουκ]] ανακοίνωσε τον Ιούνιο του 2016 την πρόθεσή του να μην ξαναθέσει υποψηφιότητα για το αξίωμα, ο Σόιμπλε αναφέρθηκε ως πιθανός διάδοχος από τα γερμανικά και τα διεθνή μέσα ενημέρωσης<ref>Stefan Wagstyl (6 Ιουνίου 2016), [http://www.ft.com/cms/s/0/f96e18d4-2bd3-11e6-bf8d-26294ad519fc.html German presidency jostling begins as Gauck prepares to quit] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20160823234605/http://www.ft.com/cms/s/0/f96e18d4-2bd3-11e6-bf8d-26294ad519fc.html |date=23 August 2016 }} ''[[Financial Times]]''.</ref><ref>Kate Connolly (6 Ιουνίου 2016), [https://www.theguardian.com/world/2016/jun/06/german-president-joachim-gauck-merkel-east-german-civil-rights Headache for Angela Merkel as German president Joachim Gauck steps down] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20190428151056/https://www.theguardian.com/world/2016/jun/06/german-president-joachim-gauck-merkel-east-german-civil-rights |date=28 April 2019 }} ''[[The Guardian]]''.</ref>. Στο αξίωμα τελικά εξελέγη ο [[Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάιερ]]<ref name="politico.eu">{{cite web| url = https://www.politico.eu/article/wolfgang-schauble-germany-bundestag/| title = The world according to Wolfgang Schäuble – POLITICO| date = 24 June 2021| access-date = 7 October 2021| archive-date = 7 October 2021| archive-url = https://web.archive.org/web/20211007035416/https://www.politico.eu/article/wolfgang-schauble-germany-bundestag/| url-status = live}}</ref>. |
|||
| ⚫ | |||
| ⚫ | Από τα τέλη του 2016, ο Σόιμπλε υπηρέτησε ως μέλος της επιτροπής της γερμανικής κυβέρνησης για το ''[[Έξοδος του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση|Brexit]]'', στην οποία οι υπουργοί συζητούσαν οργανωτικά και διαρθρωτικά ζητήματα σχετικά με την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση<ref>Joseph Nasr (13 Ιανουαρίου 2017), [https://www.reuters.com/article/us-britain-eu-germany-idUSKBN14X15Y Merkel to chair first Brexit committee meeting next week] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20171024121530/http://www.reuters.com/article/us-britain-eu-germany-idUSKBN14X15Y |date=24 October 2017 }} ''[[Reuters]]''.</ref>. |
||
=== Πρόεδρος του Γερμανικού Κοινοβουλίου, 2017 - 2021 === |
=== Πρόεδρος του Γερμανικού Κοινοβουλίου, 2017 - 2021 === |
||
Μετά τις ομοσπονδιακές εκλογές του 2017, ο Σόιμπλε |
Μετά τις [[Γερμανικές ομοσπονδιακές εκλογές 2017|ομοσπονδιακές εκλογές του 2017]], ο Σόιμπλε πείστηκε να μην συνεχίσει τη θητεία του ως Υπουργός Οικονομικών<ref name="politico.eu"/>. Προτάθηκε από την πλειοψηφούσα κοινοβουλευτική ομάδα της [[Χριστιανοδημοκρατική Ένωση της Γερμανίας (CDU)|Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης]] ως νέος πρόεδρος της Μπούντεσταγκ και διαδέχθηκε τον Νόμπερτ Λάμμερτ<ref>Emma Anderson (27 Σεπτεμβρίου 2017), [http://www.politico.eu/article/schauble-to-be-nominated-as-german-parliament-president-report/ Schäuble to be nominated as German parliament president: report] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20180109001601/https://www.politico.eu/article/schauble-to-be-nominated-as-german-parliament-president-report/ |date=9 January 2018 }} ''Politico Europe''.</ref>. |
||
Ως Πρόεδρος του Κοινοβουλίου, ο Σόιμπλε εργάστηκε για τη χαλιναγώγηση της ακροδεξιάς [[Εναλλακτική για τη Γερμανία|AfD]], που τότε πρωτομπήκε στην Μπούντεσταγκ<ref name="politico.eu"/>. |
|||
Τον Οκτώβριο του 2021 τον διαδέχτηκε η [[Μπέρμπελ Μπας]]. Από τότε έως τον θάνατο του, διετέλεσε «Πατέρας της Μπούντεσταγκ», ως το αρχαιότερο μέλος της<ref name="SZ 2023 p753">{{cite web | title=Steinmeier ordnet Staatsakt an | website=Süddeutsche.de | date=27 December 2023 | url=https://www.sueddeutsche.de/politik/schaeuble-tot-alter-1.6324816 | language=de | access-date=27 December 2023 | archive-date=27 December 2023 | archive-url=https://web.archive.org/web/20231227081037/https://www.sueddeutsche.de/politik/schaeuble-tot-alter-1.6324816 | url-status=live }}</ref>. |
|||
==Προσωπική ζωή και θάνατος== |
==Προσωπική ζωή και θάνατος== |
||
Ο Σόιμπλε ήταν παντρεμένος με την οικονομολόγο Ίνγκεμποργκ Χένσλε Σόιμπλε (1943-) από το 1969 έως τον θάνατο του |
Ο Σόιμπλε ήταν παντρεμένος με την οικονομολόγο Ίνγκεμποργκ Χένσλε Σόιμπλε (1943-) από το 1969 έως τον θάνατο του, με την οποία απέκτησαν τέσσερα παιδιά<ref name="Ray Moseley-1990"/>: τρεις κόρες (Κριστίν, Τζουλιάν, Άννα) και έναν γιο (Χανς). Ο αδερφός του, Τόμας Σόιμπλε (1948-2013), ήταν πρώην Υπουργός Εσωτερικών της Βυρτεμβέργης και εκτελεστικός πρόεδρος της κρατικής ζυθοποιΐας Rothaus από το 2004 έως το 2013. Γαμπρός του είναι ο Τόμας Στρομπλ, ο οποίος σήμερα υπηρετεί ως Υπουργός Εσωτερικών της Βυρτεμβέργης<ref name="Schmid 2023 u186">{{cite web | last=Schmid | first=Matthias | title=Politik: Ein Familienmensch mit messerscharfem Verstand: Strobl wird der Schwiegervater fehlen | website=Südkurier Online | date=27 December 2023 | url=https://www.suedkurier.de/ueberregional/politik/ein-familienmensch-mit-messerscharfem-verstand-strobl-wird-der-schwiegervater-fehlen;art410924,11844324 | language=de | access-date=27 December 2023 | archive-date=28 December 2023 | archive-url=https://web.archive.org/web/20231228053306/https://www.suedkurier.de/ueberregional/politik/ein-familienmensch-mit-messerscharfem-verstand-strobl-wird-der-schwiegervater-fehlen;art410924,11844324 | url-status=live }}</ref>. |
||
[[Αρχείο:Wolfgang_Schäuble.Pfingstmontag.Wallenstein.4018.jpg|thumb|right|Ο Σόιμπλε με τη σύζυγό του, Ίνγκεμποργκ, το 2007]] |
[[Αρχείο:Wolfgang_Schäuble.Pfingstmontag.Wallenstein.4018.jpg|thumb|right|Ο Σόιμπλε με τη σύζυγό του, Ίνγκεμποργκ, το 2007]] |
||
Όταν ο Σόιμπλε γιόρτασε τα 70α γενέθλιά του στο Βερολίνο τον Σεπτέμβριο του 2012, η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ και η Κριστίν Λαγκάρντ, |
Όταν ο Σόιμπλε γιόρτασε τα 70α γενέθλιά του στο Βερολίνο τον Σεπτέμβριο του 2012, η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ και η Κριστίν Λαγκάρντ, διευθύνουσα σύμβουλος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, παραχώρησαν τις βασικές ομιλίες προς τιμήν του<ref>Jack Ewing (17 Απριλίου 2013), [https://www.nytimes.com/2013/04/18/business/global/euro-zone-crisis-has-increased-imfs-power.html Euro Zone Crisis Has Increased I.M.F.'s Power] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20171102210628/http://www.nytimes.com/2013/04/18/business/global/euro-zone-crisis-has-increased-imfs-power.html |date=2 November 2017 }} ''[[The New York Times]]''.</ref>. |
||
=== Απόπειρα δολοφονίας και προβλήματα υγείας === |
=== Απόπειρα δολοφονίας και προβλήματα υγείας === |
||
Στις 12 Οκτωβρίου 1990, σε ηλικία 48 ετών, ο Σόιμπλε έγινε ο στόχος μιας προσπάθειας δολοφονίας από τον Ντίτερ Κάουφμαν, ο οποίος έριξε τρεις βολές εναντίον του μετά το τέλος μιας προεκλογικής εκστρατείας την οποία είχαν παρακολουθήσει περίπου 300 άτομα στο Οπενάου. Ο Κάουφμαν τραυμάτισε ελαφρά έναν σωματοφύλακα ενώ τραυμάτισε σοβαρά τον νωτιαίο μυελό και το πρόσωπο του Σόιμπλε. |
Στις 12 Οκτωβρίου 1990, σε ηλικία 48 ετών, ο Σόιμπλε έγινε ο στόχος μιας προσπάθειας δολοφονίας από τον Ντίτερ Κάουφμαν, ο οποίος έριξε τρεις βολές εναντίον του μετά το τέλος μιας προεκλογικής εκστρατείας την οποία είχαν παρακολουθήσει περίπου 300 άτομα στο Οπενάου<ref name="Schmemann-1990"/><ref name="Ray Moseley-1990">{{cite news|title=German Cabinet Member Shot, Seriously Wounded By Attacker|url=http://articles.chicagotribune.com/1990-10-13/news/9003260038_1_hans-neusel-schaeuble-third-attack|access-date=11 September 2013|newspaper=Chicago Tribune|date=13 October 1990|author=Ray Moseley|location=Berlin|archive-date=19 October 2014|archive-url=https://web.archive.org/web/20141019141106/http://articles.chicagotribune.com/1990-10-13/news/9003260038_1_hans-neusel-schaeuble-third-attack|url-status=live}}</ref>. Ο Κάουφμαν τραυμάτισε ελαφρά έναν σωματοφύλακα, ενώ τραυμάτισε σοβαρά τον νωτιαίο μυελό και το πρόσωπο του Σόιμπλε<ref name="Ray Moseley-1990" />. |
||
Ο Σόιμπλε παρέμεινε παράλυτος από την επίθεση και από τότε |
Ο Σόιμπλε παρέμεινε παράλυτος από την επίθεση και από τότε χρησιμοποιούσε αναπηρική καρέκλα. Ο υποψήφιος δολοφόνος του κηρύχθηκε ψυχικά άρρωστος από τους δικαστές και είχε κλειστεί σε κλινική λόγω ψυχασθένειας. Απελευθερώθηκε το 2004. |
||
Στο μεταξύ ο Σόιμπλε ανάγκασε τον εαυτό του να επιστρέψει στην εργασία μέσα σε διάστημα τριών μηνών. Ενώ έμενε ακόμα σε μια μονάδα αποκατάστασης, μάθαινε να κάνει ελιγμούς παρόλο που είχε παραλύσει από τη μέση και κάτω. Για τον τελευταίο του αγώνα στις εκλογές του 1990, ο καγκελάριος Χέλμουτ Κολ ταξίδεψε στο Όφενμπουργκ όπου ο Σόιμπλε έκανε την πρώτη του εμφάνιση μετά την απόπειρα δολοφονίας μπροστά σε ένα πλήθος περίπου 9.000 ατόμων. |
Στο μεταξύ ο Σόιμπλε ανάγκασε τον εαυτό του να επιστρέψει στην εργασία μέσα σε διάστημα τριών μηνών. Ενώ έμενε ακόμα σε μια μονάδα αποκατάστασης, μάθαινε να κάνει ελιγμούς παρόλο που είχε παραλύσει από τη μέση και κάτω<ref name="Quentin Peel"/>. Για τον τελευταίο του προεκλογικό αγώνα στις εκλογές του 1990, ο καγκελάριος Χέλμουτ Κολ ταξίδεψε στο Όφενμπουργκ όπου ο Σόιμπλε έκανε την πρώτη του εμφάνιση μετά την απόπειρα δολοφονίας μπροστά σε ένα πλήθος περίπου 9.000 ατόμων<ref name="Schmemann 1990 p823">{{cite web | last=Schmemann | first=Serge | title=Kohl, Dominating Campaign, Acts as if He's Already Won | website=[[The New York Times]] | date=1 December 1990 | url=https://www.nytimes.com/1990/12/01/world/kohl-dominating-campaign-acts-as-if-he-s-already-won.html | access-date=28 December 2023 | archive-date=8 October 2017 | archive-url=https://web.archive.org/web/20171008030903/http://www.nytimes.com/1990/12/01/world/kohl-dominating-campaign-acts-as-if-he-s-already-won.html | url-status=live }}</ref>. |
||
Τον Μάιο του 2010, κατά το ταξίδι του στις Βρυξέλλες για μια επείγουσα συνάντηση των Υπουργών Οικονομικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο Σόιμπλε εισήχθη στη μονάδα εντατικής θεραπείας ενός βέλγικου νοσοκομείου αντιμετωπίζοντας επιπλοκές από την προηγούμενη επέμβαση αλλά και μια αλλεργική αντίδραση |
Τον Μάιο του 2010, κατά το ταξίδι του στις Βρυξέλλες για μια επείγουσα συνάντηση των Υπουργών Οικονομικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο Σόιμπλε εισήχθη στη μονάδα εντατικής θεραπείας ενός βέλγικου νοσοκομείου αντιμετωπίζοντας επιπλοκές από την προηγούμενη επέμβαση αλλά και μια αλλεργική αντίδραση από ένα νέο αντιβιοτικό<ref>Quentin Peel (19 Μαΐου 2010), [http://www.ft.com/intl/cms/s/0/b82f3e3c-6377-11df-a844-00144feab49a.html Schäuble interview: Berlin's strictures] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20200427170351/https://www.ft.com/content/b82f3e3c-6377-11df-a844-00144feab49a |date=27 April 2020 }} ''[[Financial Times]]''.</ref>. Εκείνη την περίοδο, τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης έκαναν εικασίες αναφορικά με την παραίτησή του, ακόμα και με τις πιθανότητες επιβίωσής του<ref>Nicholas Kulish and Jack Ewing (18 Νοεμβρίου 2011), [https://www.nytimes.com/2011/11/19/world/europe/for-wolfgang-schauble-seeing-opportunity-in-europes-crisis.html Seeing in Crisis the Last Best Chance to Unite Europe] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20160723212549/http://www.nytimes.com/2011/11/19/world/europe/for-wolfgang-schauble-seeing-opportunity-in-europes-crisis.html |date=23 July 2016 }} ''[[The New York Times]]''.</ref>. Ωστόσο η καγκελάριος Μέρκελ αρνήθηκε δυο φορές την πρόταση του Σόιμπλε να παραιτηθεί κατά την περίοδο κακής υγείας του το 2010<ref>Rainer Buergin and Birgit Jennen (20 Σεπτεμβρίου 2013), [https://www.bloomberg.com/news/articles/2013-09-19/schaeuble-seen-keeping-finance-post-even-in-spd-coalition Schaeuble Seen Keeping Finance Post Even in SPD Coalition] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20180227034508/https://www.bloomberg.com/news/articles/2013-09-19/schaeuble-seen-keeping-finance-post-even-in-spd-coalition |date=27 February 2018 }} ''[[Bloomberg L.P.|Bloomberg News]]''.</ref>. |
||
=== Θάνατος === |
=== Θάνατος === |
||
Απεβίωσε από [[Καρκίνος|καρκίνο]] στην οικία του στο Όφενμπουργκ στις 26 Δεκεμβρίου 2023, σε ηλικία 81 ετών |
Απεβίωσε από [[Καρκίνος|καρκίνο]] στην οικία του στο Όφενμπουργκ στις 26 Δεκεμβρίου 2023, σε ηλικία 81 ετών<ref>{{Cite web|url=https://www.protothema.gr/world/article/1449900/pethane-o-volfgang-soible/|title=Πέθανε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε - Έδινε επί χρόνια μάχη με τον καρκίνο|ημερομηνία=2023-12-27|website=ProtoThema|language=el|accessdate=2023-12-27}}</ref>. |
||
==Κριτική== |
==Κριτική== |
||
Στην πατρίδα του, ο Σόιμπλε έχει γίνει αντικείμενο σφοδρής κριτικής από τη γερμανική αριστερά για την υποστήριξή του στον Πόλεμο κατά του [[Ιράκ]] το [[2003]]. |
|||
| ⚫ | |||
| ⚫ | Επίσης δέχτηκε κριτική για δήλωσή του ότι η Γερμανία δεν θα δεχόταν στο έδαφός της φυλακισμένους από το [[Γκουαντάναμο]]<ref>{{cite web |title=Schäuble will keine Guantánamo-Häftlinge |url=https://www.tagesschau.de/inland/guantanamo-ts-106.html |language=de |accessdate=29 Δεκεμβρίου 2023}}</ref>. Η διαμάχη πυροδοτήθηκε σε μια συνέντευξη του 2007 στην οποία ο Σόιμπλε ανέφερε ένα βιβλίο του Όττο Ντεπενχάουερ, το οποίο θεωρούσε το στρατόπεδο κράτησης του Γκουαντάναμο ως τη «νομικά αποδεκτή απάντηση στον αγώνα του συνταγματικού πολιτισμού ενάντια στη βαρβαρότητα της τρομοκρατίας». |
||
Στην [[Ελλάδα]] αλλά και γενικά στην [[Ευρώπη]], ο Σόιμπλε έχει δεχθεί κριτική για τη στάση του στη διαχείριση της οικονομικής κρίσης, καθώς επέμενε σε μία στρατηγική συνεχούς λιτότητας. |
|||
=== Νόμος και τάξη === |
=== Νόμος και τάξη === |
||
Η κριτική του Σόιμπλε επικεντρώνεται στις απόψεις του για τον νόμο και την τάξη, κατά τη δεύτερη θητεία του ως Ομοσπονδιακού Υπουργού Εσωτερικών, ειδικά στον τομέα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας για την οποία έχει επικριθεί από ορισμένους ακτιβιστές των πολιτικών δικαιωμάτων |
Η κριτική έναντι του Σόιμπλε επικεντρώνεται στις απόψεις του για τον νόμο και την τάξη, κατά τη δεύτερη θητεία του ως Ομοσπονδιακού Υπουργού Εσωτερικών, ειδικά στον τομέα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας για την οποία έχει επικριθεί από ορισμένους ακτιβιστές των πολιτικών δικαιωμάτων. |
||
| ⚫ | Σε συνέντευξή του στο [[Σπίγκελ]] το [[2007]] ως Υπουργός Εσωτερικών, πρότεινε την αύξηση της εξουσίας της γερμανικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης με στόχο την καταπολέμηση της διεθνούς τρομοκρατίας και ζήτησε τα ακόλουθα: Προληπτική σύλληψη υπόπτων για θέματα τρομοκρατίας, χρησιμοποίηση του γερμανικού στρατού για επιχειρήσεις τήρησης της τάξης στο εσωτερικό της [[Γερμανία]]ς, συστηματική παρακολούθηση του διαδικτύου και υποκλοπές e-mail από κυβερνητικές υπηρεσίες, και '''δολοφονίες''' (''targeted killings'') τρομοκρατών από τις αρχές ασφαλείας<ref>{{cite web |last=Gordon Smith |first=David |title=Schäuble's Terror Plan Shows 'Complete Insanity' |url=http://www.spiegel.de/international/germany/0,1518,493365,00.html |publisher=Der Spiegel |accessdate=28 Δεκεμβρίου 2023}}</ref>. |
||
| ⚫ | |||
Ως διαμαρτυρία ενάντια στην υποστήριξή του απέναντι στην αυξανόμενη χρήση βιομετρικών δεδομένων, η ομάδα χάκερ Chaos Computer Club δημοσίευσε ένα από τα δακτυλικά αποτυπώματα του Σόιμπλε στο περιοδικό Datenschleuder που εκδόθηκε τον Μάρτιο του 2008. Το περιοδικό αναφερόταν επίσης σε μια ταινία την οποία οι αναγνώστες θα μπορούσαν να συμβουλευτούν για να ξεγελάσουν τους μοριακούς βιολόγους. |
Οι αντίπαλοί του περιλαμβάνουν την κοινότητα του ανοιχτού λογισμικού. Αποφάσεις του υπουργείου του οδήγησαν σε μια εκστρατεία που ονομάστηκε Stasi 2.0 και παρουσίαζε μια ομοιότητα με το East German Ministerium für Staatssicherheit. Ως διαμαρτυρία ενάντια στην υποστήριξή του απέναντι στην αυξανόμενη χρήση βιομετρικών δεδομένων, η ομάδα χάκερ Chaos Computer Club δημοσίευσε ένα από τα δακτυλικά αποτυπώματα του Σόιμπλε στο περιοδικό Datenschleuder που εκδόθηκε τον Μάρτιο του 2008. Το περιοδικό αναφερόταν επίσης σε μια ταινία την οποία οι αναγνώστες θα μπορούσαν να συμβουλευτούν για να ξεγελάσουν τους μοριακούς βιολόγους. |
||
Τον Νοέμβριο του 2008 ένα νομοσχέδιο που έδινε μεγαλύτερη εξουσία στην Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Εγκληματολογικής Αστυνομίας (BKA) απέτυχε όταν ορισμένα κράτη απείχαν από την ψηφοφορία στο Μπούντεσρατ, τον νομοθετικό εκπρόσωπο των κρατών. Στη συνέχεια ο Σόιμπλε πρότεινε να αλλάξουν οι διαδικασίες ψηφοφορίας στο Μπούντεσρατ ώστε να μειωθεί η αποχή. Πολλοί πολιτικοί της αντιπολίτευσης επέκριναν την πρότασή του και ορισμένοι ζήτησαν την παραίτησή του. |
Τον Νοέμβριο του 2008 ένα νομοσχέδιο που έδινε μεγαλύτερη εξουσία στην Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Εγκληματολογικής Αστυνομίας (BKA) απέτυχε όταν ορισμένα κράτη απείχαν από την ψηφοφορία στο Μπούντεσρατ, τον νομοθετικό εκπρόσωπο των κρατών. Στη συνέχεια ο Σόιμπλε πρότεινε να αλλάξουν οι διαδικασίες ψηφοφορίας στο Μπούντεσρατ ώστε να μειωθεί η αποχή. Πολλοί πολιτικοί της αντιπολίτευσης επέκριναν την πρότασή του και ορισμένοι ζήτησαν την παραίτησή του. |
||
| Γραμμή 180: | Γραμμή 184: | ||
=== Σχέσεις με την Ελλάδα === |
=== Σχέσεις με την Ελλάδα === |
||
Ο Σόιμπλε επικρίθηκε έντονα για τις ενέργειές του κατά τη διάρκεια της ελληνικής κρίσης και του Grexit το 2015 : ο Γιάνης Βαρουφάκης είχε αναφέρει ότι ο Σόιμπλε σκόπευε να εξαναγκάζει την Ελλάδα να βγει από την ευρωζώνη, ακόμα και πριν την εκλογή της αριστερής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. Αυτό επιβεβαιώθηκε από τον πρώην Υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ Tim Geithner στις αρχές του 2014 ; αποκαλώντας το σχέδιο του Σόιμπλε |
Ο Σόιμπλε επικρίθηκε έντονα για τις ενέργειές του κατά τη διάρκεια της ελληνικής κρίσης και του Grexit το 2015 : ο Γιάνης Βαρουφάκης είχε αναφέρει ότι ο Σόιμπλε σκόπευε να εξαναγκάζει την Ελλάδα να βγει από την ευρωζώνη, ακόμα και πριν την εκλογή της αριστερής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. Αυτό επιβεβαιώθηκε από τον πρώην Υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ Tim Geithner στις αρχές του 2014 ; αποκαλώντας το σχέδιο του Σόιμπλε «τρομακτικό», ο Geithner κατέγραψε ότι ο Σόιμπλε πίστευε πως μια έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα τρόμαζε άλλες χώρες ώστε να ευθυγραμμιστούν. Ο Σόιμπλε έλαβε επίσης μια εκτεταμένη κριτική όσον αφορά τις συστάσεις του περί λιτότητας μέσα από το Twitter. Τέτοιου είδους επικριτικά σχόλια επικεντρώθηκαν στο γεγονός ότι η επιμονή του Σόιμπλε στις πολιτικές λιτότητας έρχεται σε αντίθεση τόσο με τις εμπειρικές αποδείξεις πως οι πολιτικές στις οποίες επέμενε είχαν συρρικνώσει την ελληνική οικονομία κατά 25% όσο και από τις εκθέσεις του ΔΝΤ οι οποίες επέμεναν ότι μόνο μια μαζική ελάφρυνση του χρέους, και όχι μια περαιτέρω λιτότητα, θα μπορούσε να είναι αποτελεσματική. |
||
=== Φορολογικές ελλείψεις === |
=== Φορολογικές ελλείψεις === |
||
Έκδοση από την 16:50, 29 Δεκεμβρίου 2023
| Βόλφγκανγκ Σόιμπλε | |
|---|---|
 Επίσημο πορτρέτο, 2006 | |
| Πατέρας της Μπούντεσταγκ | |
| Περίοδος 26 Οκτωβρίου 2021 – 26 Δεκεμβρίου 2023 | |
| Προκάτοχος | Χέρμαν Όττο Σολμς |
| Διάδοχος | Πίτερ Ραμσάουερ |
| Πρόεδρος της Μπούντεσταγκ | |
| Περίοδος 24 Οκτωβρίου 2017 – 26 Οκτωβρίου 2021 | |
| Προκάτοχος | Νόρμπερτ Λάμμερτ |
| Διάδοχος | Μπέρμπελ Μπας |
| Υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας | |
| Περίοδος 28 Οκτωβρίου 2009 – 24 Οκτωβρίου 2017 | |
| Καγκελάριος | Άνγκελα Μέρκελ |
| Προκάτοχος | Πέερ Στάινμπρουκ |
| Διάδοχος | Πέτερ Αλτμάιερ (Μεταβατικός) |
| Υπουργός Εσωτερικών της Γερμανίας | |
| Περίοδος 22 Νοεμβρίου 2005 – 27 Οκτωβρίου 2009 | |
| Καγκελάριος | Άνγκελα Μέρκελ |
| Προκάτοχος | Ότο Σίλι |
| Διάδοχος | Τόμας ντε Μεζιέρ |
| Περίοδος 21 Απριλίου 1989 – 26 Νοεμβρίου 1991 | |
| Καγκελάριος | Χέλμουτ Κολ |
| Προκάτοχος | Φρίντριχ Ζίμερμαν |
| Διάδοχος | Ρούντολφ Σάιτερς |
| Πρόεδρος της Χριστιανοδημοκρατικής Ενώσης της Γερμανίας | |
| Περίοδος 7 Νοεμβρίου 1998 – 16 Φεβρουαρίου 2000 | |
| Προκάτοχος | Χέλμουτ Κολ |
| Διάδοχος | Άνγκελα Μέρκελ |
| Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης | |
| Περίοδος 27 Οκτωβρίου 1998 – 29 Φεβρουαρίου 2000 | |
| Καγκελάριος | Γκέρχαρντ Σρέντερ |
| Προκάτοχος | Ρούντολφ Σκάρπινγκ |
| Διάδοχος | Φρίντριχ Μερτς |
| Αρχηγός της Καγκελαρίας της ΟΔΓ Υπουργός Ειδικών Θεμάτων της ΟΔΓ | |
| Περίοδος 15 Νοεμβρίου 1984 – 21 Απριλίου 1989 | |
| Καγκελάριος | Χέλμουτ Κολ |
| Προκάτοχος | Βάλντεμαρ Σρέκενμπεργκερ |
| Διάδοχος | Ρούντολφ Σάιτερς |
| Μέλος της Μπούντεσταγκ για το Όφενμπουργκ | |
| Περίοδος 13 Δεκεμβρίου 1972 – 26 Δεκεμβρίου 2023 | |
| Προκάτοχος | Χάνς Φύρλερ |
| Προσωπικά στοιχεία | |
| Γέννηση | 18 Σεπτεμβρίου 1942, Φράιμπουργκ, Γερμανία |
| Θάνατος | 26 Δεκεμβρίου 2023 (81 ετών) Όφενμπουργκ, Γερμανία |
| Εθνότητα | Γερμανική |
| Πολιτικό κόμμα | Χριστιανοδημοκρατική Ένωση |
| Σύζυγος | Ίνγκεμποργκ Χένσλε (ν. 1969) |
| Παιδιά | 4 |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ Πανεπιστήμιο του Αμβούργου |
| Θρήσκευμα | Λουθηρανισμός |
| Υπογραφή |  |
| Ιστοσελίδα | http://www.wolfgang-schaeuble.de/ |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε (γερμανικά: Wolfgang Schäuble, Φράιμπουργκ, 18 Σεπτεμβρίου 1942 - Όφενμπουργκ, 26 Δεκεμβρίου 2023) ήταν Γερμανός πολιτικός της κεντροδεξιάς Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης (CDU), του οποίου η πολιτική καριέρα διήρκεσε πάνω από πέντε δεκαετίες.
Διετέλεσε Υπουργός των Κυβερνήσεων του Χέλμουτ Κολ (Ομοσπονδιακός Υπουργός Ειδικών Υποθέσεων και Επικεφαλής της Καγκελαρίας, κατόπιν Ομοσπονδιακός Υπουργός Εσωτερικών) από το 1984 μέχρι το 1991. Από το 1991 έως το 2000 ήταν αρχηγός της Κοινοβουλευτική Ομάδας της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης και από το 1998 έως το 2000 Πρόεδρος του κόμματος. Διετέλεσε και πάλι Υπουργός των Κυβερνήσεων Μέρκελ (Εσωτερικών κατά την πρώτη θητεία, μεταξύ των ετών 2005 και 2009, και κατόπιν για οκτώ χρόνια Οικονομικών κατά τη δεύτερη και τρίτη θητεία της, από το 2009 ως το 2017).
Από το 2017 έως το 2021 ήταν Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας (Bundestag), το δεύτερο πολιτειακό αξίωμα της χώρας. Υπήρξε το μακροβιότερο μέλος οποιουδήποτε δημοκρατικά εκλεγμένου Κοινοβουλίου στην ιστορία της Γερμανίας[1], όντας βουλευτής χωρίς διακοπή επί 51 χρόνια, από το 1972 ως τον θάνατό του, το 2023.
Βιογραφία
.jpg)
Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε γεννήθηκε το 1942 στο Φράιμπουργκ[2]. Ήταν γιος του λογιστή και πολιτικού Καρλ Σόιμπλε και της Γερτρούδης Γκέρινγκ, ο δεύτερος από τρεις αδελφούς[2]. Αφού έλαβε απολυτήριο λυκείου το 1961, ο Σόιμπλε σπούδασε Νομική και Οικονομικά στα Πανεπιστήμια του Φράιμπουργκ και του Αμβούργου, από τα οποία αποφοίτησε το 1966 και το 1970, αντιστοίχως. Εργάστηκε ως εφοριακός και ως δικηγόρος, αφού πρώτα πέτυχε στις κρατικές εξετάσεις[3].
Το 1971 έλαβε το διδακτορικό του στη Νομική, καταθέτοντας διατριβή με τίτλο «Η επαγγελματική νομική κατάσταση του ορκωτού λογιστή στις λογιστικές επιχειρήσεις» (Die berufsrechtliche Stellung der Wirtschaftsprüfer in Wirtschaftsprüfungsgesellschaften)[4].
Καριέρα
Ο Σόιμπλε εισήλθε στην τοπική αυτοδιοίκηση στο κράτος της Βάδης-Βυρτεμβέργης και τελικά κατέληξε να γίνει ανώτερος διοικητικός υπάλληλος της φορολογικής υπηρεσίας του Φράιμπουργκ[5]. Στη συνέχεια άσκησε τη δικηγορία στο περιφερειακό δικαστήριο του Όφενμπουργκ, από το 1978 έως το 1984[6].
Πολιτική σταδιοδρομία
Η πολιτική σταδιοδρομία του Σόιμπλε ξεκίνησε το 1961 με την ένταξή του στη Γιούνγκε Ουνιόν (γερμανικά : Junge Union), τη νεολαία της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης[7]. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του διετέλεσε πρόεδρος της Ένωσης Χριστιανοδημοκρατών Φοιτητών (Christlich-Demokratischer Studenten) στο Αμβούργο και στο Φράιμπουργκ[7]. Το 1965 ο Σόιμπλε έγινε μέλος της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης[7]. Από το 1969 έως το 1972 ήταν πρόεδρος της Γιούνγκε Ουνιόν στο νότιο Μπάντεν[7]. Από το 1976 έως το 1984 διετέλεσε πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Αθλητισμού της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης[7].
Μέλος του Κοινοβουλίου, 1972-2023
Ο Σόιμπλε ήταν μέλος του Κοινοβουλίου ανελλιπώς από το 1972 ως τον θάνατό του το 2023[7]. Το 2017 έγινε το μακροβιότερο μέλος οποιουδήποτε δημοκρατικά εκλεγμένου Κοινοβουλίου στην ιστορία της Γερμανίας[1].
Από το 1981 έως το 1984 ήταν κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης και τον Νοέμβριο του 1991 έγινε πρόεδρός της[7]. Ο Σόιμπλε παραιτήθηκε από τη θέση αυτή το 2000 κατόπιν ενός σκανδάλου χρηματοδότησης του κόμματός του[8]. Από τον Οκτώβριο του 2002 μέχρι το 2005 υπηρέτησε ως αναπληρωτής πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος, υπό την ηγεσία της Άνγκελα Μέρκελ[9].
Ομοσπονδιακός Υπουργός Ειδικών Υποθέσεων, 1984-1989
Στις 15 Νοεμβρίου 1984 ο Σόιμπλε διορίστηκε Υπουργός Ειδικών Υποθέσεων και επικεφαλής της Καγκελαρίας υπό τον καγκελάριο Χέλμουτ Κολ. Όταν το 1986 ο σοβιετικός τύπος κατηγόρησε τον Κολ ότι, σε συνέντευξή του σε περιοδικό, έκανε σύγκριση μεταξύ των προπαγανδιστικών ικανοτήτων του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ και του Γιόζεφ Γκαίμπελς, υποστηρίχθηκε από διάφορους ότι ο Σόιμπλε συμβούλεψε τον Καγκελάριο να μην γράψει επιστολή απολογίας στον Γκορμπατσόφ για αυτό το περιστατικό, υποστηρίζοντας ότι η εν λόγω χειρονομία θα παρεξηγούνταν ως ένδειξη αδυναμίας[10].
Με την ιδιότητά του ως Υπουργός Ειδικών Υποθέσεων, ο Σόιμπλε ηγήθηκε των προετοιμασιών για την πρώτη επίσημη επίσκεψη του Έριχ Χόνεκερ, προέδρου του συμβουλίου της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας, το 1987. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, θεωρούνταν ευρέως ως ένας από τους πλησιέστερους συμβούλους του Χέλμουτ Κολ[11].
Ομοσπονδιακός Υπουργός Εσωτερικών, 1989-1991
Στον ανασχηματισμό του υπουργικού συμβουλίου στις 21 Απριλίου 1989, ο Σόιμπλε έγινε Υπουργός Εσωτερικών. Από αυτή τη θέση προΐστατο της αντιπροσωπίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας στις διαπραγματεύσεις για την επανένωσή της με την Ανατολική Γερμανία το 1990[12]. Ο Σόιμπλε και ο αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών της Ανατολικής Γερμανίας Γκούντερ Κράουσε υπέγραψαν τη Συνθήκη Ενοποίησης στις 31 Αυγούστου 1990[13][14]. Με μια ισχυρή και συναισθηματικά φορτισμένη ομιλία του στο Κοινοβούλιο το 1991, ο Σόιμπλε θεωρείται πως έγειρε την πλάστιγγα υπέρ της μετακίνησης της γερμανικής πρωτεύουσας από τη Βόννη στο Βερολίνο[15].
Τη δεκαετία του 1990 ο Σόιμπλε έγινε ένας από τους πιο δημοφιλείς πολιτικούς στη Γερμανία και υπήρχε μια συνεχής εικασία ότι θα αντικαθιστούσε στην καγκελαρία τον Χέλμουτ Κολ, του οποίου η δημοτικότητα μειωνόταν συνεχώς[16]. Τον Νοέμβριο του 1991 ο Σόιμπλε έγινε αρχηγός της κοινοβουλευτικής ομάδας των Χριστιανοδημοκρατών, αντικαθιστώντας τον 71χρονο Άλφρεντ Ντρέγκερ, μια κίνηση που τον έκανε να φαίνεται ως ακόμη πιο πιθανός διάδοχος του Χέλμουτ Κολ[17]. Το 1997 ο Κολ δήλωσε ότι ο Σόιμπλε ήταν ο επιθυμητός υποψήφιος για να τον διαδεχθεί, αλλά δεν ήθελε να παραδώσει την εξουσία μέχρι το 2002[18], όταν η Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση θα ολοκλήρωνε την εισαγωγή του ενιαίου νομίσματος. Ωστόσο, η Χριστιανοδημοκρατική Ένωση έχασε τις εκλογές του 1998, και ο Κολ την Καγκελαρία[19].
Πρόεδρος του κόμματος της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης, 1998-2000
Μετά την κατάρρευση της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης στις ομοσπονδιακές εκλογές του 1998, ο Σόιμπλε διαδέχθηκε τον Χέλμουτ Κολ ως πρόεδρος του κόμματος. Μόλις 15 μήνες αργότερα[20], παραιτήθηκε από τη θέση και το 2000 και από την ηγεσία της κοινοβουλευτικής ομάδας της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης μετά το σκάνδαλο για μια παράνομη χρηματοδότηση του κόμματος το 1994[21]. Η παραίτηση του Σόιμπλε ξεκίνησε μια αλλαγή στο εσωτερικό των Χριστιανοδημοκρατών, με την Άνγκελα Μέρκελ να αναλαμβάνει την ηγεσία του κόμματος και τον Φρίντριχ Μερτς να γίνεται πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης[20][22][23].
Μετά την καταψήφιση του Έμπερχαντ Ντίεπγκεν ως δημάρχου του Βερολίνου, ο Σόιμπλε συνομιλούσε για να είναι ο υποψήφιος στις πρόωρες εκλογές της 21ης Οκτωβρίου 2001, αλλά τελικά η τοπική οργάνωση της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης στο Βερολίνο προτίμησε τον Φρανκ Στέφελ[24].
Ορισμένες τοπικές οργανώσεις της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης ήθελαν τον Μάρτιο του 2004 να προτείνουν τον Σόιμπλε ως υποψήφιο για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, του αρχηγού κράτους, λόγω της τεράστιας πολιτικής του εμπειρίας. Παρά την υποστήριξη των πρωθυπουργών της Βαυαρίας και της Έσσης[25][26], η υποψηφιότητα Σόιμπλε δεν προκρίθηκε τελικά από το κόμμα, επειδή η ηγέτης της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης Άνγκελα Μέρκελ, άλλοι πολιτικοί της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης και το φιλελεύθερο κόμμα δεν την στήριξαν. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το σκάνδαλο με τις εκλογικές χρηματοδοτήσεις του κόμματος, που ενέπλεκε και τον Σόιμπλε και πρωτοεμφανίστηκε στα τέλη του 1999, δεν είχε ποτέ διαλευκανθεί πλήρως[27].
.jpg)
Ομοσπονδιακός Υπουργός Εσωτερικών, 2005-2009
Πριν τις εκλογές του 2005 η Άνγκελα Μέρκελ συμπεριέλαβε τον Σόιμπλε στη σκιώδη κυβέρνησή της για την εκστρατεία των Χριστιανοδημοκρατών με σκοπό την μη επανεκλογή του Γκέρχαρντ Σρέντερ στη θέση του καγκελαρίου. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας, ο Σόιμπλε υπηρέτησε ως σύμβουλος της Μέρκελ πάνω στα θέματα της ασφάλειας και της εξωτερικής πολιτικής[28].
Μετά τις εκλογές, ο Σόιμπλε συζητήθηκε ως υποψήφιος για το αξίωμα του Ομοσπονδιακού Υπουργού Αμύνης[29]. Ωστόσο, κατά τις διαπραγματεύσεις για τη σύσταση κυβέρνησης συνασπισμού, ηγήθηκε της αντιπροσωπείας της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης στην ομάδα εργασίας για την εσωτερική πολιτική. Μόλις σχηματίστηκε η νέα κυβέρνηση, ο Σόιμπλε έγινε ξανά Υπουργός Εσωτερικών, αυτή τη φορά στον κομματικό συνασπισμό υπό την καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ[30].
Από το 2007 έως το 2009 ο Σόιμπλε ήταν ένα από τα 32 μέλη της Επιτροπής για τον εκσυγχρονισμό του ομοσπονδιακού κράτους, το οποίο δημιουργήθηκε για να πραγματοποιήσει μεταρρυθμίσεις πάνω στην κατανομή των αρμοδιοτήτων μεταξύ των ομοσπονδιακών και των κρατιδιακών αρχών της Γερμανίας[31].
Ομοσπονδιακός Υπουργός Οικονομικών, 2009-2017
Μετά τις ομοσπονδιακές εκλογές του 2009, ο Σόιμπλε, μέχρι τότε ένας από τους πιο έμπειρους πολιτικούς της Γερμανίας[32], έγινε Υπουργός Οικονομικών τον Οκτώβριο του 2009. Τότε, σε ηλικία 67 ετών, έγινε ο μεγαλύτερος σε ηλικία άνδρας στο υπουργικό συμβούλιο και το μεγαλύτερο σε ηλικία μέλος του Κοινοβουλίου[2] στην ιστορία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας[15]. Ήταν επίσης ένας από τους επτά συντηρητικούς υπουργούς της προηγούμενης κυβέρνησης Μέρκελ, τα οποία παρέμειναν στην εξουσία[33]. Ως το 2014, η Wall Street Journal ονόμαζε τον Σόιμπλε ως «το δεύτερο ισχυρότερο πρόσωπο της Γερμανίας μετά την καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ[34]».
Κατά τη διάρκεια της θητείας του, ο Σόιμπλε θεωρήθηκε ευρέως ως ο πιο θερμός συνήγορος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μέσα στην κυβέρνηση[35] και ως παθιασμένος υποστηρικτής της συνεργασίας της Γερμανίας με τη Γαλλία[36]. Ωστόσο, μαζί με την καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ τήρησε συχνά σκληρή γραμμή απέναντι σε ορισμένες νοτιοευρωπαϊκές χώρες κατά τη διάρκεια της κρίσης στην Ευρωζώνη[37]. Το 2012 ο Σόιμπλε απέρριψε τις προτάσεις της προέδρου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Κριστίν Λαγκάρντ να δοθεί στην Ελλάδα περισσότερος χρόνος για πρόσθετες περικοπές δαπανών με στόχο την αντιμετώπιση του ελλείμματός της[38]. Την ίδια χρονιά ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας κατηγόρησε τον Σόιμπλε ότι προσβάλλει το έθνος του[39]. Τον Οκτώβριο του 2013 ο Σόιμπλε κατηγορήθηκε από τον πρώην πρωθυπουργό της Πορτογαλίας Ζοζέ Σόκρατες για τη συχνή τοποθέτηση ειδήσεων στα ΜΜΕ ενάντια στην Πορτογαλία κατά τη διάρκεια της κρίσης στην Ευρωζώνη πριν την διάσωση της χώρας. Ο Σόκρατες τον χαρακτήρισε ως «πονηρό υπουργό οικονομικών[40]».
Ως κορυφαίος υποστηρικτής της λιτότητας κατά τη διάρκεια της κρίσης στην Ευρωζώνη[41], ο Σόιμπλε έφερε το 2014 στη Γερμανία έναν πλήρως ισοσκελισμένο εθνικό προϋπολογισμό ύψους 299 δις ευρώ, ο οποίος επέτρεψε στη Γερμανία να μην δημιουργήσει νέο εθνικό χρέος για πρώτη φορά από το 1969[42]. Κατά το πρώτο εξάμηνο του 2016, ο Σόιμπλε κατάφερε ένα πλεόνασμα ύψους 18,5 δις ευρώ[43]. Έχει χαρακτηριστεί ως η «προσωποποίηση της δημοσιονομικής πειθαρχίας[44]» και ως ο «ύψιστος αγιατολάχ της ευρωπαϊκής λιτότητας[45]». Η φήμη του Σόιμπλε για σκληρό έλεγχο των δαπανών βοηθήθηκε από την ταχεία ανάκαμψη της Γερμανίας από την ύφεση, αλλά ο ίδιος απέρριψε επανειλλημμένως προτάσεις από κυβερνητικούς παράγοντες για φιλολαϊκές φορολογικές περικοπές[36]. Καθ'όλη τη διάρκεια της θητείας του υποστήριξε τη θέση ότι οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, όπως η αναδιάρθρωση της αγοράς εργασίας στην Ευρώπη, είναι η διέξοδος από το σπιράλ χαμηλής ανάπτυξης[46]. Το 2013 για παράδειγμα, ο Σόιμπλε και ο Βίτορ Γκασπάρ, ο Πορτογάλος ομόλογός του, ανακοίνωσαν ένα σχέδιο χρήσης της γερμανικής κρατικής τράπεζας KfW ώστε να δημιουργηθεί ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα που θα βοηθήσει τους Πορτογάλους κάτω των 25 ετών να αποκτήσουν μια θέση εργασίας ή επαγγελματική κατάρτιση[47].
Το 2012, μετά την παραίτηση του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ από την προεδρία των 17 Υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης, γνωστών ως Εurogroup, άρχισε να κυκλοφορεί το ότι η Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ ασκούσε πίεση ώστε να αναλάβει την θέση αυτή ο Σόιμπλε[15][39]. Τελικά την θέση κατέλαβε αργότερα ο Γερούν Ντάισελμπλουμ[15][39].
_2.jpg)
Στις διαπραγματεύσεις για τη συγκρότηση κυβέρνησης συνασπισμού μετά τις ομοσπονδιακές εκλογές του 2013, ηγήθηκε της αντιπροσωπείας της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης στην ομάδα εργασίας για την οικονομική πολιτική. Συμπρόεδρος, από την πλευρά του SPD ήταν ο δήμαρχος του Αμβούργου Όλαφ Σολτς[48]. Από το 2014 έως το 2015, ο Σόιμπλε και ο Σολτς ηγήθηκαν εκ νέου των διαπραγματεύσεων για την αναθεώρηση του λεγόμενου «φόρου αλληλεγγύης» επί του εισοδήματος και του εταιρικού φόρου και για την αναδιοργάνωση των οικονομικών σχέσεων μεταξύ της ομοσπονδιακής κυβέρνησης της Γερμανίας και των ομόσπονδων κρατιδίων της[49].
Σε μια επιστολή προς τον Πιερ Μοσκοβισί, Ευρωπαίο Επίτροπο Οικονομικών και Δημοσιονομικών Υποθέσεων και Φορολογίας, στα τέλη του 2014, ο Σόιμπλε και οι Υπουργοί Οικονομικών άλλων μεγάλων οικονομιών της Ευρωζώνης (Μισέλ Σαπέν της Γαλλίας και Πιερ Κάρλο Παντοάν της Ιταλίας) προέτρεψαν την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να καταρτίσει νόμους για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής από τις εταιρείες και να εμποδίσει τα κράτη μέλη να προσφέρουν χαμηλότερους φόρους για να προσελκύσουν επενδυτές, ζητώντας μια ολοκληρωμένη οδηγία BEPS (Διάβρωση Βάσης και Μετατόπιση Κερδών) προς τα κράτη μέλη έως τα τέλη του 2015[50].
Με πρωτοβουλία του Σόιμπλε, η Γερμανία έγινε ιδρυτικό μέλος της Ασιατικής Τράπεζας Επενδύσεων και Υποδομών[51]. Σε μια συνάντηση των μεγάλων οικονομιών G20 το 2015, ο Σόιμπλε ζήτησε μια καλύτερη ενσωμάτωση της ισλαμικής οικονομίας στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα[52].
Όταν ο ομοσπονδιακός πρόεδρος Γιοάχιμ Γκάουκ ανακοίνωσε τον Ιούνιο του 2016 την πρόθεσή του να μην ξαναθέσει υποψηφιότητα για το αξίωμα, ο Σόιμπλε αναφέρθηκε ως πιθανός διάδοχος από τα γερμανικά και τα διεθνή μέσα ενημέρωσης[53][54]. Στο αξίωμα τελικά εξελέγη ο Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάιερ[55].
Από τα τέλη του 2016, ο Σόιμπλε υπηρέτησε ως μέλος της επιτροπής της γερμανικής κυβέρνησης για το Brexit, στην οποία οι υπουργοί συζητούσαν οργανωτικά και διαρθρωτικά ζητήματα σχετικά με την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση[56].
Πρόεδρος του Γερμανικού Κοινοβουλίου, 2017 - 2021
Μετά τις ομοσπονδιακές εκλογές του 2017, ο Σόιμπλε πείστηκε να μην συνεχίσει τη θητεία του ως Υπουργός Οικονομικών[55]. Προτάθηκε από την πλειοψηφούσα κοινοβουλευτική ομάδα της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης ως νέος πρόεδρος της Μπούντεσταγκ και διαδέχθηκε τον Νόμπερτ Λάμμερτ[57].
Ως Πρόεδρος του Κοινοβουλίου, ο Σόιμπλε εργάστηκε για τη χαλιναγώγηση της ακροδεξιάς AfD, που τότε πρωτομπήκε στην Μπούντεσταγκ[55].
Τον Οκτώβριο του 2021 τον διαδέχτηκε η Μπέρμπελ Μπας. Από τότε έως τον θάνατο του, διετέλεσε «Πατέρας της Μπούντεσταγκ», ως το αρχαιότερο μέλος της[58].
Προσωπική ζωή και θάνατος
Ο Σόιμπλε ήταν παντρεμένος με την οικονομολόγο Ίνγκεμποργκ Χένσλε Σόιμπλε (1943-) από το 1969 έως τον θάνατο του, με την οποία απέκτησαν τέσσερα παιδιά[59]: τρεις κόρες (Κριστίν, Τζουλιάν, Άννα) και έναν γιο (Χανς). Ο αδερφός του, Τόμας Σόιμπλε (1948-2013), ήταν πρώην Υπουργός Εσωτερικών της Βυρτεμβέργης και εκτελεστικός πρόεδρος της κρατικής ζυθοποιΐας Rothaus από το 2004 έως το 2013. Γαμπρός του είναι ο Τόμας Στρομπλ, ο οποίος σήμερα υπηρετεί ως Υπουργός Εσωτερικών της Βυρτεμβέργης[60].
Όταν ο Σόιμπλε γιόρτασε τα 70α γενέθλιά του στο Βερολίνο τον Σεπτέμβριο του 2012, η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ και η Κριστίν Λαγκάρντ, διευθύνουσα σύμβουλος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, παραχώρησαν τις βασικές ομιλίες προς τιμήν του[61].
Απόπειρα δολοφονίας και προβλήματα υγείας
Στις 12 Οκτωβρίου 1990, σε ηλικία 48 ετών, ο Σόιμπλε έγινε ο στόχος μιας προσπάθειας δολοφονίας από τον Ντίτερ Κάουφμαν, ο οποίος έριξε τρεις βολές εναντίον του μετά το τέλος μιας προεκλογικής εκστρατείας την οποία είχαν παρακολουθήσει περίπου 300 άτομα στο Οπενάου[11][59]. Ο Κάουφμαν τραυμάτισε ελαφρά έναν σωματοφύλακα, ενώ τραυμάτισε σοβαρά τον νωτιαίο μυελό και το πρόσωπο του Σόιμπλε[59].
Ο Σόιμπλε παρέμεινε παράλυτος από την επίθεση και από τότε χρησιμοποιούσε αναπηρική καρέκλα. Ο υποψήφιος δολοφόνος του κηρύχθηκε ψυχικά άρρωστος από τους δικαστές και είχε κλειστεί σε κλινική λόγω ψυχασθένειας. Απελευθερώθηκε το 2004.
Στο μεταξύ ο Σόιμπλε ανάγκασε τον εαυτό του να επιστρέψει στην εργασία μέσα σε διάστημα τριών μηνών. Ενώ έμενε ακόμα σε μια μονάδα αποκατάστασης, μάθαινε να κάνει ελιγμούς παρόλο που είχε παραλύσει από τη μέση και κάτω[2]. Για τον τελευταίο του προεκλογικό αγώνα στις εκλογές του 1990, ο καγκελάριος Χέλμουτ Κολ ταξίδεψε στο Όφενμπουργκ όπου ο Σόιμπλε έκανε την πρώτη του εμφάνιση μετά την απόπειρα δολοφονίας μπροστά σε ένα πλήθος περίπου 9.000 ατόμων[62].
Τον Μάιο του 2010, κατά το ταξίδι του στις Βρυξέλλες για μια επείγουσα συνάντηση των Υπουργών Οικονομικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο Σόιμπλε εισήχθη στη μονάδα εντατικής θεραπείας ενός βέλγικου νοσοκομείου αντιμετωπίζοντας επιπλοκές από την προηγούμενη επέμβαση αλλά και μια αλλεργική αντίδραση από ένα νέο αντιβιοτικό[63]. Εκείνη την περίοδο, τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης έκαναν εικασίες αναφορικά με την παραίτησή του, ακόμα και με τις πιθανότητες επιβίωσής του[64]. Ωστόσο η καγκελάριος Μέρκελ αρνήθηκε δυο φορές την πρόταση του Σόιμπλε να παραιτηθεί κατά την περίοδο κακής υγείας του το 2010[65].
Θάνατος
Απεβίωσε από καρκίνο στην οικία του στο Όφενμπουργκ στις 26 Δεκεμβρίου 2023, σε ηλικία 81 ετών[66].
Κριτική
Στην πατρίδα του, ο Σόιμπλε έχει γίνει αντικείμενο σφοδρής κριτικής από τη γερμανική αριστερά για την υποστήριξή του στον Πόλεμο κατά του Ιράκ το 2003.
Επίσης δέχτηκε κριτική για δήλωσή του ότι η Γερμανία δεν θα δεχόταν στο έδαφός της φυλακισμένους από το Γκουαντάναμο[67]. Η διαμάχη πυροδοτήθηκε σε μια συνέντευξη του 2007 στην οποία ο Σόιμπλε ανέφερε ένα βιβλίο του Όττο Ντεπενχάουερ, το οποίο θεωρούσε το στρατόπεδο κράτησης του Γκουαντάναμο ως τη «νομικά αποδεκτή απάντηση στον αγώνα του συνταγματικού πολιτισμού ενάντια στη βαρβαρότητα της τρομοκρατίας».
Νόμος και τάξη
Η κριτική έναντι του Σόιμπλε επικεντρώνεται στις απόψεις του για τον νόμο και την τάξη, κατά τη δεύτερη θητεία του ως Ομοσπονδιακού Υπουργού Εσωτερικών, ειδικά στον τομέα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας για την οποία έχει επικριθεί από ορισμένους ακτιβιστές των πολιτικών δικαιωμάτων.
Σε συνέντευξή του στο Σπίγκελ το 2007 ως Υπουργός Εσωτερικών, πρότεινε την αύξηση της εξουσίας της γερμανικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης με στόχο την καταπολέμηση της διεθνούς τρομοκρατίας και ζήτησε τα ακόλουθα: Προληπτική σύλληψη υπόπτων για θέματα τρομοκρατίας, χρησιμοποίηση του γερμανικού στρατού για επιχειρήσεις τήρησης της τάξης στο εσωτερικό της Γερμανίας, συστηματική παρακολούθηση του διαδικτύου και υποκλοπές e-mail από κυβερνητικές υπηρεσίες, και δολοφονίες (targeted killings) τρομοκρατών από τις αρχές ασφαλείας[68].
Οι αντίπαλοί του περιλαμβάνουν την κοινότητα του ανοιχτού λογισμικού. Αποφάσεις του υπουργείου του οδήγησαν σε μια εκστρατεία που ονομάστηκε Stasi 2.0 και παρουσίαζε μια ομοιότητα με το East German Ministerium für Staatssicherheit. Ως διαμαρτυρία ενάντια στην υποστήριξή του απέναντι στην αυξανόμενη χρήση βιομετρικών δεδομένων, η ομάδα χάκερ Chaos Computer Club δημοσίευσε ένα από τα δακτυλικά αποτυπώματα του Σόιμπλε στο περιοδικό Datenschleuder που εκδόθηκε τον Μάρτιο του 2008. Το περιοδικό αναφερόταν επίσης σε μια ταινία την οποία οι αναγνώστες θα μπορούσαν να συμβουλευτούν για να ξεγελάσουν τους μοριακούς βιολόγους.
Τον Νοέμβριο του 2008 ένα νομοσχέδιο που έδινε μεγαλύτερη εξουσία στην Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Εγκληματολογικής Αστυνομίας (BKA) απέτυχε όταν ορισμένα κράτη απείχαν από την ψηφοφορία στο Μπούντεσρατ, τον νομοθετικό εκπρόσωπο των κρατών. Στη συνέχεια ο Σόιμπλε πρότεινε να αλλάξουν οι διαδικασίες ψηφοφορίας στο Μπούντεσρατ ώστε να μειωθεί η αποχή. Πολλοί πολιτικοί της αντιπολίτευσης επέκριναν την πρότασή του και ορισμένοι ζήτησαν την παραίτησή του.
Τον Φεβρουάριο του 2009 η ιστοσελίδα του Σόιμπλε δέχτηκε επίθεση από χάκερ εξαιτίας ενός λάθους ασφαλείας στο TYPO3 CMS και ενός μη ασφαλούς κωδικού πρόσβασης. Η επίθεση των χάκερ συνίστατο σε μια αλλοίωση της ιστοσελίδας με την τοποθέτηση ενός μεγάλου και εύκολα ορατού συνδέσμου στην αρχική σελίδα υπό το θέμα της διατήρησης των δεδομένων.
Σχέσεις με την Ελλάδα
Ο Σόιμπλε επικρίθηκε έντονα για τις ενέργειές του κατά τη διάρκεια της ελληνικής κρίσης και του Grexit το 2015 : ο Γιάνης Βαρουφάκης είχε αναφέρει ότι ο Σόιμπλε σκόπευε να εξαναγκάζει την Ελλάδα να βγει από την ευρωζώνη, ακόμα και πριν την εκλογή της αριστερής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. Αυτό επιβεβαιώθηκε από τον πρώην Υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ Tim Geithner στις αρχές του 2014 ; αποκαλώντας το σχέδιο του Σόιμπλε «τρομακτικό», ο Geithner κατέγραψε ότι ο Σόιμπλε πίστευε πως μια έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα τρόμαζε άλλες χώρες ώστε να ευθυγραμμιστούν. Ο Σόιμπλε έλαβε επίσης μια εκτεταμένη κριτική όσον αφορά τις συστάσεις του περί λιτότητας μέσα από το Twitter. Τέτοιου είδους επικριτικά σχόλια επικεντρώθηκαν στο γεγονός ότι η επιμονή του Σόιμπλε στις πολιτικές λιτότητας έρχεται σε αντίθεση τόσο με τις εμπειρικές αποδείξεις πως οι πολιτικές στις οποίες επέμενε είχαν συρρικνώσει την ελληνική οικονομία κατά 25% όσο και από τις εκθέσεις του ΔΝΤ οι οποίες επέμεναν ότι μόνο μια μαζική ελάφρυνση του χρέους, και όχι μια περαιτέρω λιτότητα, θα μπορούσε να είναι αποτελεσματική.
Φορολογικές ελλείψεις
Όταν η κοινοβουλευτική έρευνα ξεκίνησε το 2017 για να εξετάσει το σκάνδαλο των μερισμάτων των τραπεζών, ο Σόιμπλε αντιμετώπισε μια δημόσια κριτική ότι περίμενε πάρα πολύ καιρό για να απαγορεύσει μια έλλειψη στην ιδιοκτησία, η οποία επέτρεψε στα δυο εμπλεκόμενα μέρη να διεκδικήσουν την κατοχή των ίδιων μετοχών και να διεκδικήσουν τις φορολογικές ελαφρύνσεις, με αποτέλεσμα το κράτος να χάσει δις ευρώ από φόρους.
Άλλες δραστηριότητες (επιλογή)
Εταιρικά συμβούλια
- KfW, Deputy Chairman of the Board of Supervisory Directors (2009-2010)
Μη κερδοσκοπικές οργανώσεις
- Friends of the Festspielhaus Baden-Baden, Chairman
- Deutsche Nationalstiftung, Member of the Board of Trustees
- Deutsche Stiftung Denkmalschutz, Member of the Board of Trustees
- Deutsche Stiftung Querschnittlähmung (German Paraplegia Foundation), Member of the Board of Trustees
- Friends of the Berliner Philharmonie, Member of the Board of Trustees
- House of Finance, Goethe University Frankfurt, Member of the Board of Trustees
- International Foundation for Research in Paraplegia, Member of the Board of Trustees
- Max Planck Society, Member of the Board of Trustees
- RAG-Stiftung, ex-officio Member of the Board of Trustees
- Robert Schuman Foundation, Member of the Board of Directors
- 2011 FIFA Women's World Cup, Member of the Board of Trustees
Βραβεύσεις
- 1986: Order of Merit of the Italian Republic
- 1988: Grand-Officier de l'Ordre National du Mérite by the President of France
- 1989: Grand Commander (Commander with the star) of the Order of Merit of the Federal Republic of Germany
- 1991: Grand Cross of the Order of Merit of the Federal Republic of Germany
- 1992: Honorary Doctorate of the University of Erlangen-Nuremberg
- 1998: Konrad-Adenauer-Preis
- 1998: Ordre national de la Légion d'honneur
- 2005: Honorary Doctorate of the University of Fribourg
- 2006: Honorary Doctorate of the University of Warmia and Mazury in Olsztyn
- 2008: Order of Merit of Baden-Württemberg
- 2009: Honorary Doctorate of the University of Tübingen
- 2010: Toleranzpreis der Evangelischen Akademie Tutzing
- 2011: Honorary Doctorate of the Corvinus University of Budapest
- 2011: Order of the Oak Crown of the Grand Duchy of Luxembourg
- 2012: International Charlemagne Prize of Aachen
- 2014: Award for Understanding and Tolerance of the Jewish Museum Berlin
- 2015: Bambi Award
- 2017: Kissinger Prize
Επιλεγμένη εργογραφία
Ο Σόιμπλε συνέγραψε πλήθος βιβλίων, συμπεριλαμβανομένων των:
- Der Vertrag. Wie ich über die deutsche Einheit verhandelte (The treaty: How I conducted the negotiations on German unification, 1991)
- Und der Zukunft zugewandt (Looking to the future, 1994); Und sie bewegt sich doch (And yet it moves, 1998); Mitten im Leben (In the prime of life, 2000)
- Scheitert der Westen? Deutschland, Die neue Weltordnung (Is the West failing? Germany and the new world order, 2003)
- Zukunft mit Maß. Was wir aus der Krise lernen können (Future of moderation: What we can learn from the crisis, 2009)
- 60 Jahre Grundgesetz: Verfassungsanspruch und Wirklichkeit, in: Robertson-von Trotha, Caroline Y. (ed.): 60 Jahre Grundgesetz. Interdisziplinäre Perspektiven (= Kulturwissenschaft interdisziplinär/Interdisciplinary Studies on Culture and Society, Vol. 4), Baden-Baden 2009
Παραπομπές
- ↑ 1,0 1,1 «Kehrseite». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Μαρτίου 2019. Ανακτήθηκε στις 27 Μαρτίου 2019.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Quentin Peel (12 Μαρτίου 2010), Man in the News: Wolfgang Schäuble Αρχειοθετήθηκε 2015-07-06 στο Wayback Machine.
- ↑ «Deutschland verliert einen prägenden Christdemokraten» (στα Γερμανικά). Legal Tribune Online. Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2023. soft hyphen character in
|title=at position 5 (βοήθεια) - ↑ Schäuble, Wolfgang (1971). Die berufsrechtliche Stellung der Wirtschaftsprüfer in Wirtschaftsprüfungsgesellschaften (στα Γερμανικά). Freiburg.
- ↑ «Wolfgang Schäuble». Munzinger Biographie (στα Γερμανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Ιουνίου 2022. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2023.
- ↑ «Dr. Wolfgang Schäuble – Abgeordnetenhaus Berlin». Abgeordnetenhaus Berlin (στα Γερμανικά). 26 Μαρτίου 2021. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Δεκεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2023.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 7,6 «LeMO Biografie: Wolfgang Schäuble». hdg.de (στα Γερμανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Νοεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2023.
- ↑ «Dr. Wolfgang Schäuble». Deutscher Bundestag (στα Γερμανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Μαΐου 2023. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2023.
- ↑ «Wolfgang Schäuble». Deutscher Bundestag (στα Γερμανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2023.
- ↑ James M. Markham (14 Δεκεμβρίου 1986), Kohl's Party, Eyes on Vote, Shifts to Right Αρχειοθετήθηκε 3 February 2018 στο Wayback Machine. The New York Times.
- ↑ 11,0 11,1 Schmemann, Serge (13 Οκτωβρίου 1990). «German Interior Minister Is Shot at Political Rally». The New York Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Αυγούστου 2018. Ανακτήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 2012.
- ↑ Crown Prince's Palace: Contract Signing in a Magnificent Building. Αρχειοθετήθηκε 16 October 2023 στο Wayback Machine. Στο: Sites of Unity Αρχειοθετήθηκε 17 September 2023 στο Wayback Machine. (Haus der Geschichte), 2022.
- ↑ «Unification Treaty is Signed Without Reference to Nazi Era». JTA. Bonn. 4 Σεπτεμβρίου 1990. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιουνίου 2018. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2013.
- ↑ «Günther Krause: Wir machen aus Hausmüll Erdöl» (στα γερμανικά). Focus. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 June 2018. https://web.archive.org/web/20180630064250/https://www.focus.de/politik/deutschland/20-jahre-wende/tid-20024/guenther-krause-wir-machen-aus-hausmuell-erdoel_aid_557657.html. Ανακτήθηκε στις 5 September 2013.
- ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 Ian Traynor (20 Σεπτεμβρίου 2012), Germany's Wolfgang Schäuble at 70 – still at heart of efforts to save eurozone Αρχειοθετήθηκε 7 October 2017 στο Wayback Machine. The Guardian.
- ↑ Kinzer, Stephen (12 Οκτωβρίου 1992). «Bonn Journal; Kohl's Protege Turns Into Kohl's Challenger». The New York Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 July 2016. https://web.archive.org/web/20160723212332/http://www.nytimes.com/1992/10/12/world/bonn-journal-kohl-s-protege-turns-into-kohl-s-challenger.html. Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2017.
- ↑ Tyler Marshall (16 Νοεμβρίου 1991), Social Democrats Tire of Losses, Try New Faces Αρχειοθετήθηκε 5 March 2016 στο Wayback Machine. Los Angeles Times.
- ↑ «Früherer Bundestagspräsident Wolfgang Schäuble gestorben». Deutschlandfunk (στα Γερμανικά). 27 Δεκεμβρίου 2023. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Δεκεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2023.
- ↑ Funk, Albert (2 Αυγούστου 2013). «Serie Bundestagswahlen: 1998: Schröders Sieg, Kohls Ende». tagesspiegel.de (στα Γερμανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Δεκεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2023.
- ↑ 20,0 20,1 Cecilie Rohwedder (17 Φεβρουαρίου 2000), Schaeuble Resigns From CDU Posts In Hopes of Reducing Party Scandal Αρχειοθετήθηκε 18 October 2017 στο Wayback Machine. Wall Street Journal.
- ↑ "The scandal that rocked the government of Helmut Kohl" Αρχειοθετήθηκε 11 June 2015 στο Wayback Machine.
- ↑ «CDU-Spendenaffäre: "Schäuble war Mittäter"». Spiegel Online (στα Γερμανικά). Hamburg. 11 Ιανουαρίου 2000. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουλίου 2015.
- ↑ Theil, Stefan (27 Φεβρουαρίου 2000). «Scandal Sinks Schauble». Newsweek. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Φεβρουαρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2023.
- ↑ «Schäuble: Vom Hoffnungsträger zum ewigen Verlierer». Der Spiegel (στα Γερμανικά). 17 Ιουνίου 2001. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Δεκεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2023.
- ↑ «Rau-Nachfolge: Stoiber für Schäuble als Bundespräsident» (στα γερμανικά). 24 February 2004. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 December 2023. https://web.archive.org/web/20231227153919/https://www.faz.net/aktuell/politik/inland/rau-nachfolge-stoiber-fuer-schaeuble-als-bundespraesident-1145389.html. Ανακτήθηκε στις 27 December 2023.
- ↑ «"Ja, ich bin für Wolfgang Schäuble"». stern.de (στα Γερμανικά). 30 Δεκεμβρίου 2003. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Δεκεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2023.
- ↑ Aust, Stefan (24 Αυγούστου 2015). «CDU-Spendenaffäre: Schäuble belastet erneut Kohl». Die Welt (στα Γερμανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Δεκεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2023.
- ↑ Charles Hawley (20 Οκτωβρίου 2005), Letter from Berlin: Taming the Lions with Angela Merkel Αρχειοθετήθηκε 3 May 2017 στο Wayback Machine. Spiegel Online.
- ↑ Ministry Distribution in German Coalition Pact Αρχειοθετήθηκε 5 March 2016 στο Wayback Machine. Washington Post, 10 Οκτωβρίου 2005.
- ↑ Biermann, Kai; Schuler, Katharina; Horeld, Markus; Friederichs, Dr. Hauke (8 September 2013). «Die Ministerbilanz» (στα γερμανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 December 2023. https://web.archive.org/web/20231227224804/https://www.zeit.de/politik/deutschland/2009-09/minister-koalition-bilanz. Ανακτήθηκε στις 27 December 2023.
- ↑ «Abschlussbericht Förderalismuskommision II» (PDF). Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 23 Απριλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2023.
- ↑ Jack Ewing (24 Ιανουαρίου 2014), Germany's Finance Minister Praises Progress Made in Crisis Countries Αρχειοθετήθηκε 2 December 2017 στο Wayback Machine. The New York Times.
- ↑ Sarah Marsh (25 Οκτωβρίου 2009), New Merkel minister defends tax cuts after attacks Αρχειοθετήθηκε 29 March 2019 στο Wayback Machine., Reuters.
- ↑ Troianovski, Anton; Walker, Marcus (23 May 2014). «Q&A With German Finance Minister Wolfgang Schäuble» (στα αγγλικά). The Wall Street Journal. ISSN 0099-9660. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 December 2023. https://web.archive.org/web/20231228081320/https://www.wsj.com/articles/SB10001424052702303480304579579753814951472. Ανακτήθηκε στις 20 February 2022.
- ↑ Alison Smale (14 October 2014), French Minister Attends German Cabinet Session Αρχειοθετήθηκε 2 December 2017 στο Wayback Machine. The New York Times.
- ↑ 36,0 36,1 Quentin Peel (5 Δεκεμβρίου 2010), Wolfgang Schäuble, a profile Αρχειοθετήθηκε 27 April 2020 στο Wayback Machine. Financial Times.
- ↑ Jack Ewing (12 Δεκεμβρίου 2010), Germany Signals Support for Euro-Zone Members Αρχειοθετήθηκε 18 October 2017 στο Wayback Machine. The New York Times.
- ↑ Alan Cowell and Nicholas Kulish (12 Οκτωβρίου 2012), Nobel Committee Gives Peace Prize to European Union Αρχειοθετήθηκε 6 April 2018 στο Wayback Machine. The New York Times.
- ↑ 39,0 39,1 39,2 Stephen Castle and Jack Ewing (16 Μαρτίου 2012), "The Derby for 'Mr. Euro,' and Lots of Other Top Jobs, Is Just Getting Started" Αρχειοθετήθηκε 1 February 2018 στο Wayback Machine., The New York Times
- ↑ Meireles, Luísa (22 October 2013). «Alemanha reage a declarações de Sócrates» (στα Portuguese). Expresso. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 July 2014. https://web.archive.org/web/20140709173254/http://expresso.sapo.pt/alemanha-reage-a-declaracoes-de-socrates=f836967#ixzz2iSYHTDSA. Ανακτήθηκε στις 29 July 2018.
- ↑ Paul Taylor (4 Μαρτίου 2013), Jolt From Italy's Elections May Not Be Enough Αρχειοθετήθηκε 4 November 2017 στο Wayback Machine. The New York Times.
- ↑ Erik Kirschbaum and Michelle Martin (9 Σεπτεμβρίου 2014), No new debt for Germany in 2015, first time since 1969 Αρχειοθετήθηκε 12 December 2020 στο Wayback Machine. Reuters.
- ↑ Stefan Wagstyl (24 Αυγούστου 2016), German budget surplus swells to €18.5bn Αρχειοθετήθηκε 30 August 2016 στο Wayback Machine. Financial Times.
- ↑ Landon Thomas Jr. and Jack Ewing (12 Φεβρουαρίου 2015), Greek Debt Standoff Awaits a Decisive Move Αρχειοθετήθηκε 2 December 2017 στο Wayback Machine. New York Times.
- ↑ Charlemagne. «Europe's fault lines». The Economist 414 (7–13 February 2015): σελ. 33. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 December 2019. https://web.archive.org/web/20191211150441/https://www.economist.com/news/europe/21642209-even-sorting-out-greeces-debts-may-not-be-enough-repair-euro-europes-fault-lines. Ανακτήθηκε στις 18 September 2017.
- ↑ Patrick Donahue and Birgit Jennen (21 Οκτωβρίου 2014), "Schaeuble Says Germany's Balanced-Budget Goal Is No 'Fetish'" Αρχειοθετήθηκε 3 December 2014 στο Wayback Machine., Bloomberg.
- ↑ Melissa Eddy (22 Μαΐου 2013), Germany Works to Ease High Youth Unemployment Αρχειοθετήθηκε 3 December 2017 στο Wayback Machine. The New York Times.
- ↑ Patrick Donahue (28 Οκτωβρίου 2013), Merkel Enters Concrete SPD Talks as Finance Post Looms Αρχειοθετήθηκε 27 February 2018 στο Wayback Machine. Bloomberg News.
- ↑ Rainer Buergin (4 Μαρτίου 2015), Merkel Weighs End of Reunification Tax for East Germany Αρχειοθετήθηκε 27 February 2018 στο Wayback Machine. Bloomberg Business.
- ↑ Gernot Heller (1 Δεκεμβρίου 2014), Germany, France and Italy urge EU to write common corporate tax laws Αρχειοθετήθηκε 16 May 2021 στο Wayback Machine. Reuters.
- ↑ Matthias Sobolewski (17 March 2015), Schaeuble confirms Germany is a founding member of China-led AIIB bank Αρχειοθετήθηκε 16 May 2021 στο Wayback Machine. Reuters.
- ↑ Gernot Heller (5 Σεπτεμβρίου 2015), G20-Germany urges more Islamic finance integration globally Αρχειοθετήθηκε 17 May 2021 στο Wayback Machine. Reuters.
- ↑ Stefan Wagstyl (6 Ιουνίου 2016), German presidency jostling begins as Gauck prepares to quit Αρχειοθετήθηκε 23 August 2016 στο Wayback Machine. Financial Times.
- ↑ Kate Connolly (6 Ιουνίου 2016), Headache for Angela Merkel as German president Joachim Gauck steps down Αρχειοθετήθηκε 28 April 2019 στο Wayback Machine. The Guardian.
- ↑ 55,0 55,1 55,2 «The world according to Wolfgang Schäuble – POLITICO». 24 Ιουνίου 2021. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2021.
- ↑ Joseph Nasr (13 Ιανουαρίου 2017), Merkel to chair first Brexit committee meeting next week Αρχειοθετήθηκε 24 October 2017 στο Wayback Machine. Reuters.
- ↑ Emma Anderson (27 Σεπτεμβρίου 2017), Schäuble to be nominated as German parliament president: report Αρχειοθετήθηκε 9 January 2018 στο Wayback Machine. Politico Europe.
- ↑ «Steinmeier ordnet Staatsakt an». Süddeutsche.de (στα Γερμανικά). 27 Δεκεμβρίου 2023. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Δεκεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2023.
- ↑ 59,0 59,1 59,2 Ray Moseley (13 October 1990). «German Cabinet Member Shot, Seriously Wounded By Attacker». Chicago Tribune (Berlin). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 October 2014. https://web.archive.org/web/20141019141106/http://articles.chicagotribune.com/1990-10-13/news/9003260038_1_hans-neusel-schaeuble-third-attack. Ανακτήθηκε στις 11 September 2013.
- ↑ Schmid, Matthias (27 Δεκεμβρίου 2023). «Politik: Ein Familienmensch mit messerscharfem Verstand: Strobl wird der Schwiegervater fehlen». Südkurier Online (στα Γερμανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Δεκεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2023.
- ↑ Jack Ewing (17 Απριλίου 2013), Euro Zone Crisis Has Increased I.M.F.'s Power Αρχειοθετήθηκε 2 November 2017 στο Wayback Machine. The New York Times.
- ↑ Schmemann, Serge (1 Δεκεμβρίου 1990). «Kohl, Dominating Campaign, Acts as if He's Already Won». The New York Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Οκτωβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2023.
- ↑ Quentin Peel (19 Μαΐου 2010), Schäuble interview: Berlin's strictures Αρχειοθετήθηκε 27 April 2020 στο Wayback Machine. Financial Times.
- ↑ Nicholas Kulish and Jack Ewing (18 Νοεμβρίου 2011), Seeing in Crisis the Last Best Chance to Unite Europe Αρχειοθετήθηκε 23 July 2016 στο Wayback Machine. The New York Times.
- ↑ Rainer Buergin and Birgit Jennen (20 Σεπτεμβρίου 2013), Schaeuble Seen Keeping Finance Post Even in SPD Coalition Αρχειοθετήθηκε 27 February 2018 στο Wayback Machine. Bloomberg News.
- ↑ «Πέθανε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε - Έδινε επί χρόνια μάχη με τον καρκίνο». ProtoThema. 27 Δεκεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2023.
- ↑ «Schäuble will keine Guantánamo-Häftlinge» (στα Γερμανικά). Ανακτήθηκε στις 29 Δεκεμβρίου 2023.
- ↑ Gordon Smith, David. «Schäuble's Terror Plan Shows 'Complete Insanity'». Der Spiegel. Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2023.
Πηγές
- Filmer, Werner· Schwan, Heribert (1994). Wolfgang Schäuble: Politik als Lebensaufgabe (Vollst. Taschenbuchausg έκδοση). München: Goldmann. ISBN 3-442-12559-6.
- Reitz, Ulrich (1996). Wolfgang Schäuble: die Biographie. Bergisch Gladbach: Bastei-Verl. Lübbe. ISBN 3-404-61421-6.
- Schütz, Hans Peter (2012). Wolfgang Schäuble: zwei Leben: ein Porträt (Erweiterte und überarbeitete Taschenbuchausgabe έκδοση). München: Droemer. ISBN 978-3-426-27582-5.
