Φεντερίκο Ουμπάλντο ντελλα Ρόβερε
Ο Φεντερίκο Ουμπάλντο ντελλα Ρόβερε (16 Μαΐου 1605-26 Ιουνίου 1632) ήταν Δούκας του Ουρμπίνο και πατέρας της Βικτώρια ντελλα Ρόβερε.
| Φεντερίκο Ουμπάλντο ντελλα Ρόβερε | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 16 Μαΐου 1605 Πέζαρο |
| Θάνατος | 28 Ιουνίου 1623 Ουρμπίνο |
| Αιτία θανάτου | επιληψία |
| Τόπος ταφής | Oratorio della Grotta (Urbino) |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | αριστοκράτης |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Κλαυδία των Μεδίκων (από 1621)[1] |
| Τέκνα | Βικτώρια ντελλα Ρόβερε |
| Γονείς | Φραντσέσκο Μαρία Β΄ ντελλα Ρόβερε και Λιβία ντελλα Ρόβερε |
| Οικογένεια | Οικογένεια ντελλα Ρόβερε |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ζωή
ΕπεξεργασίαΠρώτα χρόνια
Επεξεργασία
Πατέρας του ήταν ο Δούκας του Φραντσέσκο Μαρία Β΄ ντελλα Ρόβερε, χήρος της Λουκρητίας των Έστε, που ξαναπαντρεύτηκε στα πενήντα έτη του την 14χρονη δεύτερη ξαδέρφη του, Λιβία ντελλα Ρόβερε.[2] Ο γάμος τους ήταν δυστυχισμένος από την αρχή.[3] Ο πολυαναμενόμενος διάδοχος γεννήθηκε τέσσερα χρόνια μετά στις 16 Μαΐου 1605, την ημέρα που ήταν αφιερωμένη στον Άγιο Ουμπάλντο ντα Γκούμπιο, προστάτη της οικογένειας. Ονομάστηκε Φεντερίκο Ουμπάλντο, και αποκαλούταν συχνά Φεντεριτσίνο. Έλαβε από τον πατέρα του, ως πρώτο δώρο, ένα πολύτιμο ανατολίτικο σμαράγδι και ένα φυλαχτό ενάντια στο κακό μάτι.[4] Ο Φεντερίκο μορφώθηκε στη Φλωρεντία σύμφωνα με τις εντολές του πατέρα του, μακριά από τους γονείς του. Εξαιτίας της απόστασής του από αυτούς, έγινε ένα προβληματικό παιδί που εξελίχθηκε σε έναν ατίθασο και αλαζονικό έφηβο.[3]
Γάμος
ΕπεξεργασίαΑρραβωνιάστηκε σε ηλικία έξι ετών την Κλαυδία των Μεδίκων. Ο γάμος εορτάστηκε στη Φλωρεντία στις 29 Απριλίου 1621 στο παρεκκλήσι της βίλας Μεδίκων του Poggio Imperiale. Η εκδήλωση γιορτάστηκε ιδιαίτερα σε όλη την πολιτεία.[5] Ο Φραντσέσκο Μαρία, σίγουρος για την παρουσία ενός κληρονόμου, αποφάσισε να παραιτηθεί και να αποσυρθεί στην αγαπημένη του κατοικία στο Casteldurante, αφήνοντας τη διοίκηση του δουκάτου στον γιο του.[6] Το νεαρό ζευγάρι, ωστόσο, δεν τα κατάφερε, παρά τη γέννηση, στις 7 Φεβρουαρίου 1622, στο παλάτι του Πέζαρο, της Βικτώριας, που προοριζόταν να είναι το τελευταίο της οικογένειας ντελλα Ρόβερε και της μεγάλης δουκικής σύζυγος της Τοσκάνης, ως σύζυγος του Φερδινάνδου Β΄ των Μεδίκων. Η γέννηση του μικρού κοριτσιού έφερε επίσης τη μητέρα του Φεντερίκο Ουμπάλντο, Λιβία πίσω στην οικογένεια, από την οποία είχε αποξενωθεί λόγω διαμαχών με τον σύζυγό της.[7]
Ο Φεντερίκο Ουμπάλντο, ανώριμος, ακόμη και ως κυβερνήτης του κράτους, περιβαλλόταν από αμφίβολους χαρακτήρες που είχαν συμφέρον να επιδεινώσουν τις σχέσεις του με τον πατέρα του: επέλεξε ακόμη και ως υπεύθυνο για σχεδόν όλες τις λειτουργίες του τον Λουίτζι Βέτορι, τον πιο καταχρηστικό και ανέντιμο της ομάδας . Εν τω μεταξύ, ο νεαρός δούκας απολάμβανε δημόσια μια άσωτη ζωή, προς μεγάλη θλίψη του πατέρα, της μητέρας και της συζύγου του, με την οποία ασχολιόταν ελάχιστα.[8]
Το τέλος
ΕπεξεργασίαΟ δούκας απεβίωσε, σε ηλικία 18 μόλις, στις 28 Ιουνίου 1623 στο Ουρμπίνο, μετά από επιληπτική κρίση, αφού παρευρέθηκε σε θεατρική παράσταση παράλληλα μαζί με την ερωμένη του Αρτζεντίνα. Υπήρχαν υποψίες για δηλητηρίαση ή ακόμη και ασφυξία[9]. Ένα συμβολαιογραφικό έγγραφο, που βρέθηκε πρόσφατα στο Ούρμπινο, μαρτυρεί ότι έγινε αυτοψία μετά το θάνατό του. Υπάρχει επίσης μια περιγραφή της κηδείας του.[10]
Το τέλος του νεαρού πρίγκιπα ήταν ένα τρομερό πλήγμα για την οικογένεια και τον λαό, έχοντας επίγνωση της μελλοντικής ενσωμάτωσης του δουκάτου στο κράτος της Εκκλησίας. Στην πραγματικότητα, η μικρή Βικτώρια θα μπορούσε να κληρονομήσει τα κινητά και ακίνητα περιουσιακά στοιχεία των ντελλα Ρόβερε, αλλά, ως γυναίκα, δεν μπορούσε να φιλοδοξεί να διαδεχθεί τον δουκικό θρόνο. Ως εκ τούτου, ο Φραντσέσκο Μαρία αναγκάστηκε να ανέβει στο θρόνο και να παρακολουθήσει την εξαφάνιση της οικογένειας και του κράτους.[11] Η χήρα του Φεντερίκο Ουμπάλντο Κλαυδία επέστρεψε αρχικά στη Φλωρεντία και στη συνέχεια ξαναπαντρεύτηκε το 1626 τον Λεοπόλδο Ε΄ της Αυστρίας. Η Βικτώρια παντρεύτηκε στον Οίκο των Μεδίκων αλλά τα εγγόνια της δεν απέκτησαν απογόνους.
Βιβλιογραφία
Επεξεργασία- Gino Benzoni, Federico Ubaldo Della Rovere, duca di Urbino, in <Dizionario Biografico degli Italiani>, vol. 45, Treccani, Roma 1995.
- Paolo Dal Poggetto, I Della Rovere. Piero della Francesca, Raffaello, Tiziano, Electa, Milano 2004.
- Renzo Fiorani, Tra Misa e Metauro. Allegrezze e preoccupazioni per Federico Ubaldo Della Rovere, ed. Archeoclub d'Italia, Sede di Castelleone di Suasa 2005.
- Gianluca Montinaro, Fra Urbino e Firenze. Politica e diplomazia nel tramonto dei Della Rovere (1574-1631), Olschki, Firenze 2009.
- Gian Galeazzo Scorza (a cura di), I Della Rovere 1508-1631, Melchiorri, Pesaro 1981.
- Giovanna Solari, 22 Storie dei Duchi di Urbino tra il Sole e la Luna, Mondadori, Milano 1973.
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ p41653.htm#i416522. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ ^Scorza, p, 21
- ↑ 3,0 3,1 Gino Benzoni: Livia della Rovere, duchessa di Urbino – Dizionario Biografico degli Italiani - Volume 65 (2005) in: www.treccani.it [retrieved 7 December 2016].
- ↑ ^Solari, p. 349
- ↑ Montinaro, p. 46
- ↑ Solari, p. 358
- ↑ Benzoni, Federico Ubaldo Della Rovere, vol. 45
- ↑ Fiorani, p. 36
- ↑ ^Scheda su Claudia de' Medici in Treccani.it
- ↑ ^ Michaël Gasperoni, La morte di Federico Ubaldo della Rovere nel racconto di un notaio urbinate, in Pesaro città e contà, n. 30.
- ↑ Michaël Gasperoni, La morte di Federico Ubaldo della Rovere nel racconto di un notaio urbinate, Pesaro città e contà, 2011.