Βικιπαίδεια

Σολομών της Ουγγαρίας

Ο Σολομών της Ουγγαρίας, Ουγγρική γλώσσα: "Salamon" (1053 - 1087) από τον Οίκο των Αρπάντ ήταν βασιλιάς της Ουγγαρίας (1063 - 1074). O Σολομών ήταν μεγαλύτερος γιος και διάδοχος του Ανδρέα Α΄ της Ουγγαρίας, ο πατέρας του τον έστεψε συμβασιλέα την εποχή που ζούσε (1057). Ο θείος του Μπέλα Α΄ της Ουγγαρίας εκθρόνισε τον πατέρα του και αναγκάστηκε να φύγει μαζί του από την Ουγγαρία (1060). Με τον θάνατο του Μπέλα Α΄ ο Σολομών επέστρεψε και με την βοήθεια Γερμανικών στρατευμάτων στέφτηκε βασιλεύς της Ουγγαρίας. Την ίδια εποχή παντρεύτηκε την Ιουδήθ της Σουαβίας, αδελφή του Γερμανού αυτοκράτορα Ερρίκου Δ΄. Την επόμενη χρονιά προχώρησε σε συμμαχία με τα πρώτα ξαδέλφια του, τους τρεις γιους του Μπέλα Α΄ Γκέζα Α΄ της Ουγγαρίας, Λαδίσλαο και Λάμπερτ. Τα ξαδέλφια του τον αναγνώρισαν σαν βασιλιά, σε αντάλλαγμα δέχτηκαν το δουκάτο του πατέρα τους που αποτελούσε το ένα τρίτο του βασιλείου. Τα επόμενα χρόνια πολλοί εχθροί όπως Τσέχοι και Κουμάνοι επιτέθηκαν στην Ουγγαρία, τους συνέτριψε μαζί με τα ξαδέλφια του. Οι σχέσεις ωστόσο μαζί τους χειροτέρεψαν στις αρχές της δεκαετίας του 1070 με αποτέλεσμα να επαναστατήσει ο Γκέζα εναντίον του. Μετά την μεγάλη ήττα του Σολομών στην "μάχη τού Μογκυορόντ" (14 Μαρτίου 1074) μπόρεσε να διατηρήσει την εξουσία του σε ένα τμήμα στα δυτικά του βασιλείου αλλά συνελήφθη για συνομωσία εναντίον του αδελφού του Γκέζα Λαδίσλαου. Ο Σολομών ελευθερώθηκε την εποχή που Αγιοποιήθηκε ο πρώτος βασιλιάς της χώρας Στέφανος Α΄ της Ουγγαρίας (1093). Στην προσπάθεια του να κερδίσει ξανά το Ουγγρικό στέμμα συμμάχησε με τους Πετσενέγους αλλά ο ξάδελφος του Λαδίσλαος Α΄ νίκησε τους εισβολείς. Ο Σολομών πέθανε σε μια επιδρομή στην Βυζαντινή αυτοκρατορία, σύμφωνα με μια πηγή επέζησε και πέθανε σαν ερημίτης στην Πούλα της Κροατίας.

Σολομών της Ουγγαρίας
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση1053
Θάνατος1087
Τόπος ταφήςΠούλα
Χώρα πολιτογράφησηςΒασίλειο της Ουγγαρίας
ΘρησκείαΚαθολικισμός
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταμονάρχης
Οικογένεια
ΣύζυγοςΙουδήθ της Σουαβίας
ΓονείςΑνδρέας Α΄ της Ουγγαρίας[1] και Αναστασία του Κιέβου[1]
ΑδέλφιαΓεώργιος, γιος του Ανδρέα Α΄ της Ουγγαρίας
Αδελαΐδα της Ουγγαρίας
ΟικογένειαΟίκος των Άρπαντ
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαβασιλιάς της Ουγγαρίας (1063–1074)[2]
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Πρώτα χρόνια

Επεξεργασία

Ο Σολομών ήταν γιος του βασιλέως της Ουγγαρίας Ανδρέα Α΄ και της συζύγου του Αναστασίας του Κιέβου.[3] Οι γονείς του παντρεύτηκαν (1038) και ο ίδιος γεννήθηκε σαν δεύτερο παιδί και μεγαλύτερος γιος των γονέων του πολύ αργότερα (1053).[4][5][6] Ο πατέρας του τον έστεψε συμβασιλέα (1057-1058), την ίδια χρονιά τον αρραβώνιασε με την Ιουδήθ, αδελφή του Γερμανού αυτοκράτορα Ερρίκου Δ΄.[6][7][8] Ο αρραβώνας τερμάτισε τις συγκρούσεις ανάμεσα στο Βασίλειο της Ουγγαρίας και την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.[6][8][9] Ο θείος του Μπέλα Α΄ αμφισβήτησε την στέψη έντονα επειδή σύμφωνα με τις αρχαίες Ουγγρικές παραδόσεις ήταν ο ίδιος κληρονόμος του θρόνου.[7][8][9] Ο Μπέλα Α΄ είχε λάβει ως δώρο το Δουκάτο του που αποτελούσε το 1/3 του βασιλείου (1048).[10] Ο Ανδρέας Α΄ παραβίασε ωστόσο τους αρχαίους Ουγγρικούς νόμους από αγάπη στον γιο του, τον έστεψε συμβασιλέα σε ηλικία 5 ετών. Η δικαιολογία του σχετικά με την παράβαση του Ουγγρικού νόμου ήταν ότι δεν μπορούσε να χαλάσει την σχέση του με τον αυτοκράτορα ο οποίος έδωσε την κόρη του σε γάμο με τον γιο του. Ο Μπέλα Α΄ εξοργίστηκε έντονα στην τελετή στην οποία ο Σολομών ονομάστηκε "επόμενος βασιλεύς".[11] Τα "Πεφωτισμένα Χρονικά" έγραψαν ότι ο Ανδρέας Α΄ προσκάλεσε σε μια συνάντηση τον Μπέλα.[8][8] Ο Ανδρέας Α΄ τον προσκάλεσε να διαλέξει ανάμεσα σε ένα στέμμα σύμβολο της βασιλικής εξουσίας και ένα σπαθί σύμβολο της δουκικής εξουσίας, είπε ταυτόχρονα στους άντρες του να τον δολοφονήσουν αν επέλεγε το στέμμα.[8][8] Ο δούκας έμαθε τα σχέδια του αδελφού του, διάλεξε το ξίφος και κατόπιν δραπέτευσε για την Πολωνία ώστε να ζητήσει βοήθεια από τον δούκα Μπολέσλαφ, επέστρεψε με Πολωνικές ενισχύσεις.[7][9] Ο Μπέλα Α΄ αναδείχτηκε στον εμφύλιο που ακολούθησε νικητής, ο Ανδρέας Α΄ τραυματίστηκε θανάσιμα.[9] Ο Σολομών με την μητέρα του δραπέτευσαν κατόπιν από την Ουγγαρία και εγκαταστάθηκαν στο Μελκ της Αυστρίας.[6][9][12] Ο Μπέλα Α΄ στέφτηκε βασιλιάς (6 Δεκεμβρίου 1060) αλλά οι σύμβουλοι του Γερμανού αυτοκράτορα που ήταν φανατικοί οπαδοί του Σολομών αρνήθηκαν να το δεχτούν.[7][13] Η Γερμανική συνέλευση αποφάσισε το καλοκαίρι του 1063 εισβολή στην Ουγγαρία αλλά ο Μπέλα Α΄ πέθανε από ατύχημα πριν πραγματοποιηθεί (11 Σεπτεμβρίου 1063).[14][15] Οι τρεις γιοι του Γκέζα, Λαδίσλαος και Λάμπερτ δραπέτευσαν στην Πολωνία.[12]

Βασιλεύς της Ουγγαρίας

Επεξεργασία
 
Η αφαίρεση του στέμματος από την κεφαλή του Σολομών και η τοποθέτηση του στην κεφαλή του θείου του Μπέλα Α΄

Με την συνοδεία Γερμανικών στρατευμάτων ο Σολομών εισήλθε χωρίς αντίσταση στο Σεκεσφέχερβαρ.[6] Τον Σεπτέμβριο του 1063 στέφτηκε πανηγυρικά βασιλιάς με την σύμφωνη γνώμη ολόκληρης της Ουγγαρίας.[16][17] Ο Γερμανός αυτοκράτορας τοποθέτησε τον Σολομών στον θρόνο του πατέρα του αλλά δεν του ζήτησε να δώσει όρκο πίστης.[6][7][17] Ο γάμος του με την κόρη του αυτοκράτορα Ιουδήθ που ήταν έξι χρόνια μεγαλύτερη του είχε ως αποτέλεσμα να γίνει η κύρια σύμβουλος του μαζί με την μητέρα του Αναστασία.[5] Τα τρία ξαδέλφια του ο Γκέζα και τα αδέλφια του επέστρεψαν όταν αποχώρησαν τα Γερμανικά στρατεύματα από την Ουγγαρία.[17] Οι Πολωνικές ενισχύσεις που μετέφεραν ανάγκασαν τον Σολομών να δραπετεύσει στα δυτικά του βασιλείου.[18] Οι Ούγγροι ευγενείς μεσολάβησαν και ζήτησαν ειρήνη για να αποφύγουν την αιματοχυσία.[17] Ο Σολομών και τα ξαδέλφια του συναντήθηκαν στο Γκιούρ και προχώρησαν σε συμφωνία (20 Ιανουαρίου 1064).[7] Ο Γκέζα και τα αδέλφια του αναγνώρισαν τον Σολομών ως βασιλιά, σε αντάλλαγμα παρέλαβαν το δουκάτο του πατέρα του που αποτελούσε το ένα τρίτο του βασιλείου.[17][19] Την Κυριακή του Πάσχα ο Γκέζα τοποθέτησε ένα βασιλικό στέμμα στο κεφάλι του Σολομών.[17][19] Οι σχέσεις τους παρέμειναν ωστόσο εχθρικές, την επόμενη μέρα που κάηκε ο Καθεδρικός ναός κατηγορούσε ο ένας τον άλλον.[19] Ο βασιλεύς και τα ξαδέλφια του συνεργάστηκαν στενά την περίοδο 1064-1071.[20][21] Την εποχή που οι Τσέχοι λεηλάτησαν την περιοχή του Τρέντσιν στην Σλοβακία επιτέθηκαν μαζί και τους έδιωξαν (1067).[20][22] Την επόμενη χρονιά διάφορες νομαδικές επιτέθηκαν στην Τρανσυλβανία, ο Σολομών με τα τρία ξαδέλφια του έκαναν οργανωμένη εκστρατεία και τους συνέτριψαν.[20][23] Η ταυτότητα των φυλών αυτών είναι αβέβαιη, κατά άλλους ήταν Πετσενέγγοι ή Κουμάνοι, σύμφωνα με ένα Ρωσικό χρονικό ήταν Κουμάνοι και Βλάχοι.[24] Τα στρατεύματα των Πετσενέγγων λεηλάτησαν την Συρμία στην σημερινή Σερβία (1071). Ο Σολομών και τα ξαδέλφια τους υποπτεύθηκαν ότι τους υποκίνησαν οι Βυζαντινοί της φρουράς που βρισκόταν στο κάστρο του Βελιγραδίου, αποφάσισαν να τους επιτεθούν και να το κατακτήσουν. Ο Ουγγρικός στρατός διέσχισε τον ποταμό Σάβο, οι Βυζαντινοί τους απάντησαν εκτοξεύοντας "θειούχο πυρ" στα σκάφη τους αλλά δεν μπόρεσαν να τους αναχαιτήσουν.[25][26] Οι Ούγγροι κατέλαβαν το Βυζαντινό κάστρο του Βελιγραδίου ύστερα από πολιορκία τριών μηνών.[27] Ο δούκας Νικήτας παρέδωσε το κάστρο ωστόσο στον ίδιο τον Γκέζα αγνοώντας τον βασιλιά του.

Σύγκρουση με τα ξαδέλφια του

Επεξεργασία
 
Ο βασιλιάς Σολομών της Ουγγαρίας σε μικρογραφία

Τα "Πεφωτισμένα Χρονικά" έγραψαν ότι "ο Νικήτας χαρακτήρισε τον Σολομών άνθρωπο βίαιο που βρισκόταν υπό την επίδραση του κόμη Βιντ ενός ανθρώπου απεχθή στα μάτια του θεού και των ανθρώπων".[28][29] Η διανομή των λαφύρων έφερε νέα σύγκρουση ανάμεσα στον Σολομών και τον Γκέζα, ο βασιλιάς έδωσε στον ξάδελφο του μόνο το 1/4 ενώ ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι του είχε υποσχεθεί το 1/3.[30] Ο κόμης Γκέζα ξεκίνησε κατόπιν τις διαπραγματεύσεις με τους απεσταλμένους του Βυζαντινού αυτοκράτορα, άφησε όλους τους αιχμαλώτους ελεύθερους χωρίς την σύμφωνη γνώμη του ξαδέλφου του.[31] Ο διχασμός μεταξύ τους έγινε πιο τεταμένος χάρη στις ύπουλες παρεμβάσεις του κόμη Βιντ ο οποίος έπεισε τον βασιλιά Σολομών ότι "δεν γίνεται δύο άντρες να βασιλεύουν μαζί στο ίδιο βασίλειο".[32][33] Οι Βυζαντινοί ανακατέλαβαν την επόμενη χρονιά το Βελιγράδι.[34] Ο Σολομών αναχώρησε για νέα εκστρατεία στην Βυζαντινή αυτοκρατορία, τον ακολούθησε ο Γκέζα παρά την εχθρότητα τους, τα αδέλφια του όμως το αρνήθηκαν.[33][35] Ο Σολομών και ο Γκέζα διέσχισαν την κοιλάδα του Μεγάλου Μοράβα μέχρι την Νις.[26][34] Οι τοπικοί ευγενείς τους έκαναν "πλούσια δώρα από χρυσό και ασήμι και πλούσια ενδύματα".[36] Ο Σολομών πήρε το ιερό χέρι του Αγίου Προκοπίου του Μεγαλομάρτυρος, το δώρισε στην Ορθόδοξη μονή του Συρμίου.[26][34] Με την επιστροφή τους ο Σολομών και τα ξαδέλφια του ετοιμάστηκαν για την τελική σύγκρουση με την απαιτούμενη βοήθεια από τους συμμάχους τους στο εξωτερικό.[37] Ο Σολομών και ο Γκέζα έκλεισαν προσωρινά ανακωχή που διατηρήθηκε "από την εορτή του Αγίου Μαρτίνου μέχρι την εορτή του Αγίου Γεωργίου" (11 Νοεμβρίου 1073 - 24 Απριλίου 1074).[34] Ο Σολομών επιτέθηκε αιφνίδια στον ξαδελφό του μόλις ο αυτοκράτορας Γερμανός κουνιάδος του έστειλε τις απαραίτητες ενισχύσεις.[37] Ο βασιλικός στρατός διέσχισε τον ποταμό Τίσα και συνέτριψε τον Γκέζα στην "μάχη του Κεμέι" (26 Φεβρουαρίου 1074), τον είχαν εγκαταλείψει οι περισσότεροι ευγενείς του.[37] Αμέσως μετά έφτασε στην Ουγγαρία ένας ισχυρός στρατός υπό την ηγεσία του γαμπρού του Γκέζα Όθων Α΄ του Ολομόουτς.[38] Στην κρίσιμη τελική "μάχη τού Μογκυορόντ" (14 Μαρτίου 1074) ο Σολομών ηττήθηκε και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το πεδίο της μάχης.[38]

Παραίτηση

Επεξεργασία
 
Η επιστροφή του Σολομών στην Ουγγαρία με την υποστήριξη του αυτοκράτορα κουνιάδου του Ερρίκου Δ΄

Μετά την "μάχη τού Μογκυορόντ" οι στρατιώτες του Γκέζα καταδίωξαν τον Σολομών "από την αυγή μέχρι το σούρουπο".[39] Ο Σολομών δραπέτευσε στην Μοσόν όπου βρισκόταν η μητέρα και η αδελφή του.[40] Τα "Πεφωτισμένα Χρονικά" έγραψαν ότι η μητέρα του τον κατηγόρησε με αυστηρότητα για την ήττα, ο ίδιος οργισμένος ετοιμάστηκε να την γρονθοκοπήσει αλλά η σύζυγος του κατέβασε το χέρι.[40][41] Ο Σολομών διατήρησε ωστόσο υπό την κατοχή του το Μοσόν και την γειτονική Μπρατισλάβα, τα υπόλοιπα τμήματα του βασιλείου εισήλθαν στον Γκέζα ο οποίος ανακηρύχτηκε νέος βασιλιάς μετά την νίκη του.[42][43] Ο Σολομών έστειλε απεσταλμένους στον αυτοκράτορα Ερρίκο Δ΄, του ζήτησε βοήθεια να εκθρονίσει τον Γκέζα, σε αντάλλαγμα του υποσχέθηκε "έξι από τα ισχυρότερα Ουγγρικά κάστρα" και την υποταγή του.[42][44] Τον Αύγουστο του 1074 ο Ερρίκος Δ΄ εισέβαλε στην Ουγγαρία, προχώρησε μέχρι το Μπακ αλλά δεν μπόρεσε να νικήσει τον Γκέζα και αποχώρησε.[44][45] Η θέση του Σολομών στα δύο κάστρα που διατηρούσε ενισχύθηκε, ασκούσε τα βασιλικά προνόμια και είχε δικό του νομισματοκοπείο.[40] Η μητέρα του και η σύζυγος του δεν ήθελαν να μείνουν μαζί του, ακολούθησαν τον Ερρίκο Δ΄ στην Γερμανία.[40] Ο Σολομών προσπάθησε να πείσει τον πάπα Γρηγόριο Ζ΄ να τον υποστηρίξει στην σύγκρουση του με τον Γκέζα.[46] Ο πάπας το αρνήθηκε και τον καταδίκασε επειδή αποδέχτηκε να παραχωρήσει το βασίλειο του στον Γερμανό αυτοκράτορα.[47][48] Με την βοήθεια του Ερρίκου Δ΄ μπόρεσε να διατηρήσει τις κτήσεις του στο Μόσον και την Μπρατισλάβα.[49] Ο Ερρίκος Δ΄ έστειλε τον Ιούνιο του 1076 έναν από τους αντιπάλους του, τον επίσκοπο Μπούρχαρντ Β΄ του Χάλμπερστατ εξορία στην αυλή του Σολομών.[50] Η Ιουδήθ που ήταν αποφασισμένη να επιστρέψει στον σύζυγο της ανέλαβε να μεταφέρει τον αιχμάλωτο επίσκοπο αλλά εκείνος μπόρεσε να δραπετεύσει.[50] Ο Γκέζα Α΄ αποφάσισε να προχωρήσει σε νέες διαπραγματεύσεις με τον Σολομών αλλά πέθανε πρόωρα και τον διαδέχθηκε ο μικρότερος αδελφός του Λαδίσλαος Α΄.[51] Ο νέος βασιλιάς κατέλαβε το Μοσόν αφήνοντας στον Σολομών μόνο την Μπρατισλάβα (1079).[52] Ακολούθησε (1050-1051) συνθήκη ανάμεσα στα δύο ξαδέλφια με την οποία ο Σολομών αναγνώρισε τον Λαδίσλαο ως βασιλιά, σε αντάλλαγμα έλαβε "επαρκή μισθό για να ζήσει ως βασιλιάς".[49][52][53][54]

Τελευταία χρόνια

Επεξεργασία
 
Ο Σολομών κάνει έκκληση στον κουνιάδο του αυτοκράτορα Ερρίκο Δ΄ για βοήθεια

Ο Σολομών δεν εγκατέλειψε ποτέ τις φιλοδοξίες του να ανατρέψει τον Λαδίσλαο Α΄ και να γίνει ο ίδιος βασιλιάς, συνελήφθη για συνομωσία εναντίον του και φυλακίστηκε στο Βίσεγκραντ.[54] Ο Σολομών αποφυλακίστηκε την εποχή που Αγιοποιήθηκαν ο Στέφανος Α΄ της Ουγγαρίας και ο Άγιος Εμέρικ της Ουγγαρίας (17 Αυγούστου 1083).[52][55][56] Οι θρύλοι αναφέρουν ότι ο Λαδίσλαος διέταξε την αποφυλάκιση του επειδή δεν μπορούσε να ανοίξει τον τάφο του Αγίου βασιλιά όσο ήταν ο Σολομών φυλακισμένος.[57] Με την αποφυλάκιση του ο Σολομών επισκέφτηκε την αδελφή του στο Ρέγκενσμπουργκ αν και η ίδια "δεν ήταν ευχαριστημένη από αυτό".[49][58] Ο Σολομών κατέφυγε κατόπιν στους Κουμάνους, υποσχέθηκε στον αρχηγό τους την Τρανσυλβανία και μια κόρη του για σύζυγο αν ανέτρεπαν τον ξάδελφο του.[49][56][57] Οι Κουμάνοι επιτέθηκαν με έναν μεγάλο στρατό στην κοιλάδα του ποταμού Τίσα αλλά ο Λαδίσλαος Α΄ τους συνέτριψε και τους ανάγκασε να δραπετεύσουν από την Ουγγαρία.[56][57][59] Τα επόμενα χρόνια ο Σολομών συμμετείχε σε έναν μεγάλο στρατό από Δέκες, Πετσενέγγους και Κουμάνους που επιτέθηκε στην Βυζαντινή αυτοκρατορία, γνώρισαν ωστόσο μεγάλη συντριβή στην Βουλγαρία.[60][61] Ο Σολομών έπεσε στην μάχη, σύμφωνα με τον Μπέρνολντ της Κωνσταντίας "πέθανε γενναία μετά από μια απίστευτη σφαγή αφού ανέλαβε να εκτελέσει επίθεση εναντίον του ίδιου του βασιλέως των Ελλήνων" (1087).[62][63] Τα επόμενα χρόνια ο Σολομών έγινε το επίκεντρο πολλών λαικών θρύλων.[64] Τα "Πεφωτισμένα Χρονικά" έγραψαν ότι επέζησε μετά την μάχη και "μετανόησε σκληρά για τα λάθη του", "πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του με ασταμάτητη νηστεία, προσευχή και αγρυπνίες".[63][64][65] Η ίδια πηγή καταλήγει ότι πέθανε στην Πούλα της Ίστριας στην οποία τον τιμούσαν σαν Άγιο.[57][66] Η Αγιοποίηση του δεν έγινε ωστόσο ποτέ, η υποτιθέμενη ταφόπλακα βρίσκεται σήμερα σε τοπικό μουσείο.[66]

Οικογένεια

Επεξεργασία

Νυμφεύτηκε το 1063 την Ιουδήθ των Σαλίων, κόρη τού Ερρίκου Γ΄ της Γερμανίας στο Σεκεσφεχερβάρ (=Λευκό κάστρο), αλλά δεν είχαν τέκνα και διαζεύχθηκαν π. το 1075. Το 1087 ο Σολομών απεβίωσε και η Ιουδήθ έκανε δεύτερο γάμο με τον Βλαδίσλαο Α΄ Χέρμαν των Πιαστ δούκα της Πολωνίας.

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
  2. ↑ Ανακτήθηκε στις 22  Μαρτίου 2020.
  3. ↑ Kristó & Makk 1996, σσ. 69, 87
  4. ↑ Kristó & Makk 1996, σ. 69
  5. ↑ 5,0 5,1 Makk 1994, σ. 77
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 Kristó & Makk 1996, σ. 87
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 Bartl et al. 2002, σ. 26
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 8,5 8,6 Kontler 1999, σ. 60
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 Robinson 1999, σ. 35
  10. ↑ Engel 2001, σσ. 30–31
  11. ↑ The Hungarian Illuminated Chronicle (ch. 64.91), σ. 115.
  12. ↑ 12,0 12,1 Kontler 1999, σ. 61
  13. ↑ Robinson 1999, σ. 53
  14. ↑ Kosztolnyik 1981, σ. 78
  15. ↑ Kosztolnyik 1981, σσ. 80–81
  16. ↑ The Hungarian Illuminated Chronicle (ch. 69.97), σ. 117
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 17,4 17,5 Kosztolnyik 1981, σ. 81
  18. ↑ Kristó & Makk 1996, σ. 88
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 Kristó & Makk 1996, σ. 89
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 Kosztolnyik 1981, σ. 82
  21. ↑ Kristó & Makk 1996, σ. 90
  22. ↑ Érszegi & Solymosi 1981, σ. 89
  23. ↑ Curta 2006, σ. 251
  24. ↑ Spinei 2009, σ. 118
  25. ↑ The Hungarian Illuminated Chronicle (ch. 74.104), σ. 119
  26. ↑ 26,0 26,1 26,2 Curta 2006, σ. 252
  27. ↑ Stephenson 2000, σ. 141
  28. ↑ The Hungarian Illuminated Chronicle (ch. 77.109), σ. 120
  29. ↑ Kosztolnyik 1981, σ. 83
  30. ↑ Kosztolnyik 1981, σσ. 83-84
  31. ↑ Kristó & Makk 1996, σ. 91
  32. ↑ The Hungarian Illuminated Chronicle (ch. 78.110), σ. 121
  33. ↑ 33,0 33,1 Kosztolnyik 1981, σ. 84
  34. ↑ 34,0 34,1 34,2 34,3 Érszegi & Solymosi 1981, σ. 90
  35. ↑ Kristó & Makk 1996, σ. 92
  36. ↑ The Hungarian Illuminated Chronicle (ch. 79.112), σ. 121
  37. ↑ 37,0 37,1 37,2 Kristó & Makk 1996, σ. 93
  38. ↑ 38,0 38,1 Kosztolnyik 1981, σ. 86
  39. ↑ The Hungarian Illuminated Chronicle (ch. 85.121), σ. 124
  40. ↑ 40,0 40,1 40,2 40,3 Kristó & Makk 1996, σ. 94
  41. ↑ The Hungarian Illuminated Chronicle (ch. 87.123), σ. 125
  42. ↑ 42,0 42,1 Kosztolnyik 1981, σ. 87
  43. ↑ Bartl et al. 2002, σ. 27
  44. ↑ 44,0 44,1 Robinson 1999, σ. 99
  45. ↑ Engel 2001, σ. 32
  46. ↑ Kosztolnyik 1981, σ. 88
  47. ↑ Pope Gregory VII's letter to King Solomon of Hungary, claiming suzerainty over that kingdom, σ. 48.
  48. ↑ Kosztolnyik 1981, σσ. 88–89
  49. ↑ 49,0 49,1 49,2 49,3 Kristó & Makk 1996, σ. 95
  50. ↑ 50,0 50,1 Robinson 1999, σ. 152
  51. ↑ Kosztolnyik 1981, σ. 92
  52. ↑ 52,0 52,1 52,2 Érszegi & Solymosi 1981, σ. 92
  53. ↑ The Hungarian Illuminated Chronicle (ch. 94.133), σ. 128
  54. ↑ 54,0 54,1 Kosztolnyik 1981, σ. 93
  55. ↑ Engel 2001, σ. 33
  56. ↑ 56,0 56,1 56,2 The Hungarian Illuminated Chronicle (ch. 95.134), σ. 128
  57. ↑ 57,0 57,1 57,2 57,3 Kosztolnyik 1981, σ. 94
  58. ↑ Bernold of St Blasien, Chronicle (year 1084), σ. 273.
  59. ↑ Érszegi & Solymosi 1981, σ. 93
  60. ↑ Anna Comnena: The Alexiad (7.1.), σ. 217
  61. ↑ Curta 2006, σ. 300
  62. ↑ Bernold of St Blasien, Chronicle (year 1087), σ. 290
  63. ↑ 63,0 63,1 Kristó & Makk 1996, σσ. 95–96
  64. ↑ 64,0 64,1 Klaniczay 2002, σ. 148
  65. ↑ The Hungarian Illuminated Chronicle (ch. 96.136), σ. 129
  66. ↑ 66,0 66,1 Kristó & Makk 1996, σ. 97

Πηγές

Επεξεργασία
  • Αnna Comnena: The Alexiad (Translated by E. R. A. Sewter) (1969). Penguin Books.
  • "Bernold of St Blasien, Chronicle" (2008). In Robinson, I. S. Eleventh-Century Germany: The Swabian Chronicles. Manchaster University Press. σσ. 245–337.
  • "Berthold of Reichenau, Chronicle: Second Version" (2008). In Robinson, I. S. Eleventh-Century Germany: The Swabian Chronicles. Manchaster University Press. σσ. 108–244.
  • "Pope Gregory VII's letter to King Solomon of Hungary, claiming suzerainty over that kingdom". In The Correspondence of Pope Gregory: Selected Letters from the Registrum (Translated with and Introduction and Notes by Ephraim Emerton). Columbia University Press. σσ. 48–49.
  • Simon of Kéza: The Deeds of the Hungarians (Edited and translated by László Veszprémy and Frank Schaer with a study by Jenő Szűcs) (1999). CEU Press.
  • The Hungarian Illuminated Chronicle: Chronica de Gestis Hungarorum (Edited by Dezső Dercsényi) (1970). Corvina, Taplinger Publishing.
  • Bartl, Július; Čičaj, Viliam; Kohútova, Mária; Letz, Róbert; Segeš, Vladimír; Škvarna, Dušan (2002). Slovak History: Chronology & Lexicon. Bolchazy-Carducci Publishers, Slovenské Pedegogické Nakladatel'stvo.
  • Curta, Florin (2006). Southeastern Europe in the Middle Ages, 500–1250. Cambridge University Press.
  • Engel, Pál (2001). The Realm of St Stephen: A History of Medieval Hungary, 895–1526. I.B. Tauris Publishers.
  • Érszegi, Géza; Solymosi, László (1981). "Az Árpádok királysága, 1000–1301" [The Monarchy of the Árpáds, 1000–1301]. In Solymosi, László (ed.). Magyarország történeti kronológiája, I: a *kezdetektől 1526-ig [Historical Chronology of Hungary, Volume I: From the Beginning to 1526] (in Hungarian). Akadémiai Kiadó. σσ. 79–187.
  • Klaniczay, Gábor (2002). Holy Rulers and Blessed Princes: Dynastic Cults in Medieval Central Europe. Cambridge University Press.
  • Kontler, László (1999). Millennium in Central Europe: A History of Hungary. Atlantisz Publishing House.
  • Kosztolnyik, Z. J. (1981). Five Eleventh Century Hungarian Kings: Their Policies and their Relations with Rome. Boulder.
  • Kristó, Gyula; Makk, Ferenc (1996). Az Árpád-ház uralkodói [Rulers of the House of Árpád] (in Hungarian). I.P.C. Könyvek.
  • Makk, Ferenc (1994). "Salamon". In Kristó, Gyula; Engel, Pál; Makk, Ferenc (eds.). Korai magyar történeti lexikon (9–14. század) [Encyclopedia of the Early Hungarian History (9th–14th centuries)] (in Hungarian). Akadémiai Kiadó. σ. 591.
  • Robinson, I. S. (1999). Henry IV of Germany, 1056–1106. Cambridge University Press.
  • Spinei, Victor (2009). The Romanians and the Turkic Nomads North of the Danube Delta from the Tenth to the Mid-Thirteenth century. Koninklijke Brill NV.
  • Stephenson, Paul (2000). Byzantium's Balkan Frontier: A Political Study of the Northern Balkans, 900–1204. Cambridge University Press.
  • Vernadsky, George (1948). A History of Russia, Volume II: Kievan Russia. Yale University Press.
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Σολομών_της_Ουγγαρίας&oldid=10885383"