Σιμόν Σινιορέ
Η Σιμόν Σινιορέ (γαλλικά: Simone Signoret, 25 Μαρτίου 1921 - 30 Σεπτεμβρίου 1985) ήταν Γαλλίδα ηθοποιός, η οποία συγκαταλέγεται ανάμεσα στις σημαντικότερες σταρ του γαλλικού σινεμά όλων των εποχών. Ήταν η πρώτη Γαλλίδα ηθοποιός που τιμήθηκε με Όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου, (με δεύτερη την Μαριόν Κοτιγιάρ το 2008) και είναι γνωστή για τη συμμετοχή της στις ταινίες: Χρυσούν προσωπείον (Casque d'or 1952), Οι διαβολογυναίκες (Les Diaboliques 1955), Οι μάγισσες του Σάλεμ (Les Sorcières de Salem 1957), Ο ανεμοστρόβιλος του πάθους (Room At The Top 1959), Η μεγάλη στρατιά των αφανών ηρώων (L'Armée des ombres 1969) και Η ομολογία (L' aveu 1970).
Πρώτα χρόνια
ΕπεξεργασίαΗ Σιμόν Ενριέτ Σαρλότ Καμινκέρ, γνωστότερη ως Σιμόν Σινιορέ, γεννήθηκε το 1921 στη Γερμανία, από Γάλλους γονείς. Σε μεγαλύτερη ηλικία υιοθέτησε το επίθετο της μητέρας της, Ζωρζέτ Σινιορέ[20]. Ο πατέρας της, Αντρέ Καμινκέρ, ήταν μεταφραστής για το διεθνή οργανισμό Κοινωνία των Εθνών και μετά τη γέννησή της, απέκτησε με τη μητέρα της άλλα δυο παιδιά. Όταν εκείνη ήταν μικρή, η οικογένεια της εγκαταστάθηκε στο προάστιο του Παρισιού Νεϊγί (επί του Σικουάνα). Η Σινιορέ μεγάλωσε ανάμεσα σε διανοούμενους και λογίους, διδάχτηκε την αγγλική και κατά την ενηλικίωσή της, έλαβε και δίπλωμα διδασκαλίας. Για ένα μικρό χρονικό διάστημα δίδασκε λατινικά και αγγλικά, ενώ παράλληλα εργαζόταν ως δακτυλογράφος για τη φιλοναζιστική εφημερίδα του Ζαν Λουκέρ.
Χρόνια πολέμου
ΕπεξεργασίαΚατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής στη Γαλλία, η Σινιορέ έγινε μέλος μιας ομάδας καλλιτεχνών και αποφάσισε να γίνει ηθοποιός. Οι φίλοι της, μεταξύ των οποίων και ο εραστής της Ντανιέλ Ζελέν, την ενθάρρυναν να ακολουθήσει τις φιλοδοξίες της. Η ομάδα αυτή των καλλιτεχνών συναντιόταν σε μια καφετέρια του προαστίου Σεν Ζεμέν Ντε Πρε, στο Παρίσι. Το 1942 άρχισε να αναλαμβάνει μικρούς ρόλους και να κερδίζει κάμποσα χρήματα, ώστε να μπορεί να συντηρεί τη μητέρα και τα αδέρφια της, που είχαν εγκαταλείψει τη Γαλλία από το 1940, ακολουθώντας τον πατέρα της στην Αγγλία, ο οποίος πολεμούσε στο πλευρό του στρατηγού Ντε Γκολ. Προκειμένου να κρύψει τις εβραϊκές της ρίζες από τους Γερμανούς, η Σινιορέ υιοθέτησε το επώνυμο της μητέρας της.
Πρώτες επιτυχίες
ΕπεξεργασίαΟι καμπύλες και τα γήινα χαρακτηριστικά της Σινιορέ έκαναν τους παραγωγούς τον ταινιών να της αναθέτουν συχνά ρόλους πόρνης, στα πρώτα της βήματα. Πρώτη της επιτυχία ήταν η ταινία του Μαξ Οφίλς, Το γαϊτανάκι του έρωτα (La Ronde 1950), της οποίας η προβολή απαγορεύτηκε στην Αμερική, λόγω υποτιθέμενης ανηθικότητας. Το 1952 έλαβε περαιτέρω αναγνώριση με την ταινία Χρυσούν κράνος (Casque d'or 1952), που της χάρισε το βραβείο της βρετανικής ακαδημίας κινηματογράφου (BAFTA). Η επιτυχία συνεχίστηκε το 1953 με το Ερασταί της σάρκας (Thérèse Raquin) και το 1955 έφτασε ο ρόλος που απογείωσε την καριέρα της. Εκείνος στην ταινία του Ανρί Κλουζό Οι διαβολογυναίκες (Les Diaboliques 1955), όπου υποδυόταν μια φόνισσα. Την επόμενη χρονιά πρωταγωνίστησε στην ταινία του Λουίς Μπουνιουέλ Οι πέντε φυγάδες (La mort en ce jardin 1956) και έπειτα βραβεύτηκε ακόμα με ένα BAFTA για την ταινία Οι μάγισσες του Σάλεμ (Les Sorcières de Salem 1957), κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού του Άρθουρ Μίλερ (Crucible).
Όσκαρ και Χόλιγουντ
ΕπεξεργασίαΤο 1959 η Σινιορέ πρωταγωνίστησε σε μια ταινία αγγλικής παραγωγής, σκηνοθεσίας Τζακ Κλέιτον, με τίτλο Ο ανεμοστρόβιλος του πάθους (Room At The Top 1959). Η ταινία αυτή, της χάρισε το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στο Φεστιβάλ των Καννών, καθώς και το Όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου. Μέχρι τη νίκη της Ζυλιέτ Μπινός το 1996 για Όσκαρ Β' γυναικείου ρόλου, η Σινιορέ αποτελούσε τη μοναδική Γαλλίδα ηθοποιό βραβευμένη με Όσκαρ. Το 2008, η Μαριόν Κοτιγιάρ τιμήθηκε με Όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου για την ταινία Ζωή σαν τριαντάφυλλο και αποτέλεσε τη δεύτερη Γαλλίδα ηθοποιό, μετά τη Σινιορέ, που έλαβε ποτέ αυτή την τιμή. Μετά τη νίκη της, η Σινιορέ έλαβε πολλές προσφορές ρόλων σε χολιγουντιανές ταινίες, αλλά τις απέρριψε προτιμώντας να συνεχίσει να εργάζεται στην Ευρώπη. Παρ' όλα αυτά κατά τη δεκαετία του '60 συμμετείχε σε κάποιες ταινίες του Χόλυγουντ με σημαντικότερες το Ο άνθρωπος με το στίγμα (Term of Trial 1962) πλάι στον Λόρενς Ολίβιε και την ταινία του Στάνλεϊ Κρέιμερ, Το πλοίο των τρελών (Ship Of Fools 1965), που της χάρισε μια ακόμη υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου, το οποίο έχασε από τη Τζούλι Κρίστι για την ταινία Ντάρλινγκ (Darling 1965).
Δεκαετία του '60
ΕπεξεργασίαΗ απόπειρά της το 1966 να πρωταγωνιστήσει στο πλευρό του Άλεκ Γκίνες στη θεατρική παράσταση του Ουίλιαμ Σαίξπηρ Μάκβεθ (Macbeth), έλαβε αρνητικές κριτικές από τους Άγγλους κριτικούς που σχολίασαν τη γαλλική προφορά της[21]. Την ίδια χρονιά βραβεύτηκε με βραβείο Έμμυ για τη συμμετοχή της σε ένα επεισόδιο της σειράς τηλεταινιών Bob Hope Presents the Chrysler Theatre (1966). Ενώ το 1969, πρωταγωνίστησε στην ταινία του Ζαν-Πιέρ Μελβίλ Η μεγάλη στρατιά των αφανών ηρώων (L'Armée des ombres).
Τελευταίες επιτυχίες και θάνατος
Επεξεργασία
Κατά τη δεκαετία του '70, η Σινιορέ συνέχισε να εργάζεται και να συμμετέχει σε επιτυχημένες ταινίες όπως: Η ομολογία (L' aveu 1970) σε σκηνοθεσία Κώστα Γαβρά, Ο γάτος (Le chat 1971) για το οποίο βραβεύτηκε με την Αργυρή Άρκτο στο φεστιβάλ του Βερολίνου[22], Ο ανακριτής (Les granges brulees 1973) πλάι στον Αλέν Ντελόν και Μαντάμ Ρόζα (La Vie devant soi 1977) για την οποία βραβεύτηκε με βραβείο Σεζάρ. Οι κριτικοί είχαν αρχίσει πλέον να σχολιάζουν την εμφάνισή της, για την οποία η Σινιορέ δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα και είχε αφήσει τον εαυτό της να παχύνει.
Τα απομνημονεύματά της με τίτλο La nostalgie n'est plus ce qu'elle était κυκλοφόρησαν το 1978. Συνέγραψε επίσης ένα μυθιστόρημα με τίτλο Adieu Volodya που κυκλοφόρησε μετά το θάνατό της από καρκίνο του παγκρέατος το 1985.
Η τραγουδίστρια Νίνα Σιμόν υιοθέτησε το όνομά της, προς τιμήν της Σινιορέ.
Προσωπική ζωή
ΕπεξεργασίαΗ Σινιορέ παντρεύτηκε δύο φορές. Ο πρώτος της γάμος ήταν με το σκηνοθέτη Ιβ Αλεγκρέ, με τον οποίο απέκτησε μια κόρη την Κατρίν Αλεγκρέ. Οι δυο τους χώρισαν το 1949 και την επόμενη χρονιά παντρεύτηκε τον ηθοποιό Ιβ Μοντάν με τον οποίο παρέμεινε παντρεμένη μέχρι και τον θάνατό της. Κατά τα γυρίσματα της ταινίας Έλα να αγαπηθούμε (Let's Make Love, 1961), ο Μοντάν σύναψε ερωτικές σχέσεις με τη Μέριλιν Μονρόε, η οποία ήταν παντρεμένη με τον Άρθουρ Μίλερ εκείνη την εποχή. Η σχέση αυτή στιγμάτισε για πάντα τη σχέση του με τη Σινιορέ.
Φιλμογραφία
Επεξεργασία| Έτος | Τίτλος | Σημειώσεις & βραβεία | |
|---|---|---|---|
| Πρωτότυπος | Ελληνικός | ||
| 1942 | Boléro | Μπολερό | |
| Les Visiteurs du soir | Οι επισκέπτες της νύχτας | δεν της έχει πιστωθεί | |
| Le Prince charmant | |||
| 1943 | Adieu Léonard | δεν της έχει πιστωθεί | |
| Le Voyageur de la Toussaint | δεν της έχει πιστωθεί | ||
| 1944 | L'Ange de la nuit | Ο άγγελος της νύχτας | δεν της έχει πιστωθεί |
| Le Mort ne reçoit plus | |||
| Service de nuit | |||
| Béatrice devant le désir | |||
| 1945 | La Boîte aux rêves | Κορίτσι για όλα | δεν της έχει πιστωθεί |
| 1946 | Back Streets of Paris | Γυναίκες στο πεζοδρόμιο | |
| Le Couple idéal | |||
| Les Démons de l'aube | Οι δαίμονες της αυγής | ||
| 1947 | Fantômas | Ο φαντομάς | |
| 1948 | Impasse des deux anges | Μετά την αμαρτία | |
| Dédée d'Anvers | Το κορίτσι του δρόμου / Η γυναίκα της αμαρτίας | ||
| Against the Wind | Ενάντια στον άνεμο | ||
| 1950 | Manèges | Εμπόριο σαρκός | |
| Le Traqué | Η Αφροδίτη του υποκόσμου | ||
| La Ronde | Σχολείον έρωτος / Ερωτικό γαϊτανάκι | ||
| Swiss Tour | Για πάντα δική σου | ||
| Gunman in the streets | Αμερικάνικη διασκευή του Le Traqué | ||
| 1951 | Ombre et lumière | Ο εραστής μου κι εγώ | |
| Sans laisser d'adresse | δεν της έχει πιστωθεί | ||
| 1952 | Casque d'or | Το χρυσούν προσωπείον | Νικήτρια - Βραβείο βρετανικής ακαδημίας κινηματογράφου (BAFTA) - Καλύτερη γυναικεία ερμηνεία ξένης ηθοποιού |
| 1953 | Thérèse Raquin | Ερασταί της σάρκας | |
| 1955 | Mutter Courage und ihre Kinder | (Μικρού μήκους) | |
| Les Diaboliques | Οι Διαβολογυναίκες | Diabolique | |
| 1956 | Un matin comme les autres | (Μικρού μήκους) | |
| La mort en ce jardin | Οι πέντε φυγάδες | ||
| 1957 | Les Sorcières de Salem | Οι μάγισσες του Σέιλεμ | Νικήτρια - Βραβείο βρετανικής ακαδημίας κινηματογράφου (BAFTA) - Καλύτερη γυναικεία ερμηνεία ξένης ηθοποιού |
| Die Windrose | |||
| 1959 | Room at the Top | Ο ανεμοστρόβιλος του πάθους | Νικήτρια - Όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου Νικήτρια- Φεστιβάλ των Καννών - Βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας Νικήτρια - Βραβεία Εθνικού Συμβουλίου Επιθεώρησης - Καλύτερη γυναικεία ερμηνεία Νικήτρια - Βραβείο βρετανικής ακαδημίας κινηματογράφου (BAFTA) - Καλύτερη γυναικεία ερμηνεία Υποψήφια - Χρυσή Σφαίρα - Καλύτερη γυναικεία ερμηνεία σε δράμα |
| 1960 | Adua e le compagne | Κοκότες πολυτελείας | |
| 1960 | Les Mauvais coups | Το κορμί σου είναι δικό μου | |
| Amours célèbres | Διάσημοι ερασταί | ||
| 1961 | Barabbas | Βαραββάς | |
| 1962 | Il Giorno più corto | Η πιο αστεία μέρα του πολέμου | |
| Term of Trial | Ο άνθρωπος με το στίγμα | Μαζί με τον Λώρενς Ολιβιέ | |
| 1963 | Dragées au poivre | Το αλατοπίπερο της ζωής | |
| Le Jour et l'heure | Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα | ||
| 1965 | Compartiment tueurs | Διαμέρισμα δολοφόνων | |
| Ship of Fools | Το πλοίο των τρελών | Υποψήφια - Όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου Υποψήφια - Βραβείο βρετανικής ακαδημίας κινηματογράφου (BAFTA) - Καλύτερη γυναικεία ερμηνεία Υποψήφια - Χρυσή Σφαίρα - Καλύτερη γυναικεία ερμηνεία σε δράμα | |
| 1966 | Paris brûle-t-il? | Το Παρίσι φλέγεται | |
| The Deadly Affair | Η κατάσκοπος του Λονδίνου | Υποψήφια - Βραβείο βρετανικής ακαδημίας κινηματογράφου (BAFTA) - Καλύτερη ηθοποιός σε Β' γυναικείο ρόλο | |
| 1967 | Games | Το μυστικό της γυναίκας με τα μαύρα | Υποψήφια - Βραβείο βρετανικής ακαδημίας κινηματογράφου (BAFTA) - Καλύτερη γυναικεία ερμηνεία ξένης ηθοποιού |
| 1968 | The Sea Gull | Ο γλάρος | |
| 1969 | L'Américain | Ο αμερικανός | |
| L'Armée des ombres | Η Μεγάλη Στρατιά των Αφανών Ηρώων | ||
| Mr. Freedom | Μίστερ Φρίντομ | αυτοπρόσωπη εμφάνιση, η οποία δεν της έχει πιστωθεί | |
| 1970 | L'Aveu | Η ομολογία | |
| 1971 | La Veuve Couderc | Η κίτρινη ταυτότητα / Η επιστροφή του βετεράνου | Μαζί με τον Αλέν Ντελόν |
| Le Chat | Ο γάτος | Μαζί με τον Ζαν Γκαμπέν
Νικήτρια - Αργυρή Άρκτος καλύτερης ηθοποιού στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου | |
| Comptes à rebours | Τώρα θα πληρώσεις, δολοφόνε! | ||
| 1973 | Rude journée pour la reine | ||
| Les Granges brulées | Αίμα στο χιόνι / Ο ανακριτής | Μαζί με τον Αλέν Ντελόν | |
| 1975 | La Chair de l'orchidée | Η γυναίκα με το κόκκινο λουλούδι | |
| 1976 | Police Python 357 | Ο σκληρός νόμος του επιθεωρητή Φερό | |
| 1977 | La Vie devant soi | Μαντάμ Ρόζα | Νικήτρια - Σεζάρ καλύτερης ηθοποιού Νικήτρια - Βραβείο Ντάβιντ Ντι Ντονατέλο καλύτερης ξένης ηθοποιού |
| 1978 | Judith Therpauve | Ζιντίτ Τερπόβ | |
| 1979 | The Adolescent | ||
| 1980 | Chère inconnue | ||
| 1982 | Guy de Maupassant | ||
| L'étoile du nord | Το αστέρι του Βορρά | Υποψήφια - Σεζάρ καλύτερης ηθοποιού | |
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: «Simone Signoret» (Γερμανικά) 118614223. Ανακτήθηκε στις 26 Απριλίου 2014.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 11924735t. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ 3,0 3,1 (Αγγλικά) SNAC. w6tx3jkz. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ www
.reelz .com /person /100001 /simone-signoret /. - ↑ birth certificate. www
.cineartistes .com?page=images&id=473&type=3. Ανακτήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 2023. - ↑ www
.aveleyman .com /OnThisDay .aspx?OTDMonth=03&OTDDay=25&OTDYear=1990. - ↑ www
.aveleyman .com /OnThisDay .aspx?OTDMonth=03&OTDDay=25&OTDYear=1997. - ↑ www
.biography .com /people /simone-signoret-9483488. - ↑ death certificate. www
.cineartistes .com?page=images&id=473&type=3. Ανακτήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 2023. - ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jn19995007950. Ανακτήθηκε στις 1 Μαρτίου 2022.
- ↑ CONOR.SI. 23788131.
- ↑ www
.teche .rai .it /2016 /11 /yves-e-simone-37-anni-damore. - ↑ «Cannes 86 / The Year of Revelation». Cannes 86 / The Year of Revelation. 1986. σελ. 6-8.
- ↑ «Famous Graves of Paris: 2-Hour Tour of Père Lachaise». GetYourGuide.
- ↑ Astrodatabank. www
.astro .com /astro-databank /Signoret, _Simone. - ↑ The Fine Art Archive. cs
.isabart .org /person /134778. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2021. - ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jn19995007950. Ανακτήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 2022.
- ↑ www
.oscars .org /oscars /ceremonies /1960. - ↑ SImone Signoret - Women's Studies[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ Sutcliffe, Tom. Sir Alec Guiness. Film Guardian.co.uk. 7 August 2000.
- ↑ «Berlinale 1971: Prize Winners». berlinale.de. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιανουαρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 14 Μαρτίου 2010.
Βιβλιογραφία
Επεξεργασία- Μόνους, Μπάρι (ed), The Encyclopedia of Hollywood Film Actors From the Silent Era to 1965. New York: Applause Books, 2003. ISBN 1-55783-551-9
- Σινιορέ, Σιμόν, La nostalgie n'est plus ce qu'elle était. Weidenfeld and Nicolson, 1978. ISBN 0-297-77417-4