Μεροβίγγειοι
Οι Μεροβίγγειοι ή Δυναστεία των Μεροβίγγειων (γαλλικά: Mérovingiens ή Dynastie Mérovingienne) ήταν η βασιλική οικογένεια που κυβέρνησε τους Φράγκους από τα μέσα του 5ου αιώνα μέχρι το 751.[1] Ο όρος "Βασιλιάς των Φραγκων" εμφανίζεται για πρώτη φορά στη βόρεια Γαλατία, όλοι οι Φράγκοι ενώθηκαν από την εξουσία τους (509). Οι κατακτήσεις συνεχίστηκαν, όταν ηττήθηκαν οι Βησιγότθοι (507) και οι Βουργουνδοί (534) επεκτάθηκαν στη Ραετία (537), οι Αλαμαννοί, οι Βαυαροί και οι Σάξονες δέχτηκαν την ηγεμονία τους. Το βασίλειο των Μεροβίγγειων ήταν το ισχυρότερο σε ολόκληρη τη δυτική Ευρώπη όταν έπεσε η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ο όρος "Μεροβίγγειοι" προέρχεται από το Λατινικό "Μεροβίγγι" που μεταφράζεται "γιοι του Μεροβαίου", ένας Φραγκικός όρος παρόμοιος με τον αρχαίο Αγγλικό "Μεροβιόβινγκ" με την παραδοσιακή Γερμανική κατάληξη "-ινγκ".[2] Το όνομα ορίζει την καταγωγή των βασιλέων της δυναστείας από τον γενάρχη Μεροβαίο. Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες Άγγλο-Σαξονικές δυναστείες οι Μεροβίγγειοι βασιλείς δεν διεκδίκησαν την καταγωγή τους από κάποιον θεό και δεν έγιναν αντικείμενο λατρείας. Οι Μεροβίγγειοι βασιλείς είχαν μακριά μαλλιά για να διακριθούν από τους υπόλοιπους Φράγκους που είχαν κοντά, οι σύγχρονες πηγές τους καταγράφουν σαν "μακρυμάλληδες βασιλείς". Ένα μέλος της οικογένειας που έκοβε τα μαλλιά του δεν είχε δικαιώματα να γίνει βασιλιάς και πήγαινε συνήθως σε μοναστήρι.
Οι Μεροβίγγειοι είχαν συνήθως ισχυρά ονόματα, από το όνομα "΄Κλόβις" προέρχεται το μετέπειτα όνομα των Γάλλων βασιλέων "Λουδοβίκος" αφού ο Οίκος των Καπετιδών ήταν παρακλάδι τους. Ο πρώτος γνωστός Μεροβίγγειος βασιλιάς ήταν ο Χιλδέριχος Α΄, ο γιος του Κλόβις Α΄ βαπτίστηκε χριστιανός χάρη στη σύζυγο του Κλοτίλδη και έγινε βασιλιάς όλων των Φράγκων. Οι γιοι του μοίρασαν το βασίλειο του πατέρα τους, από τότε το βασίλειο έμεινε χωρισμένο με εξαίρεση τέσσερις περιόδους (558 - 561, 613 - 623, 629 - 634, 673 - 675), μετά την πτώση τους (679) διαιρέθηκε ξανά μόνο μια φορά (717 - 718). Οι περιοχές που χωρίστηκε έμειναν γνωστές αργότερα σαν Νευστρία, Αυστρασία, Βουργουνδία και Ακουιτανία. Τον τελευταίο αιώνα της βασιλείας τους οι Μεροβίγγειοι είχαν διακοσμητικό ρόλο, την πραγματική εξουσία ασκούσε ο Μαγιορδόμος των ανακτόρων. Ο Μαγιορδόμος Γριμοάλδος Α΄ επιχείρησε να ανατρέψει τη δυναστεία τοποθετώντας στον θρόνο της Αυστρασίας τον γιο του Χιλδεβέρτο, ο Γριμοάλδος συνελήφθη και εκτελέστηκε αλλά ο γιος του κυβερνούσε μέχρι την αποκατάσταση της δυναστείας (662). Όταν πέθανε ο Θευδέριχος Δ΄ (737) ο Κάρολος Μαρτέλος εξακολουθούσε να κυβερνάει χωρίς βασιλιά μέχρι τον δικό του θάνατο (741). Η δυναστεία αποκαταστάθηκε (743) αλλά ο γιος του Καρόλου Μαρτέλου Πιπίνος ο Βραχύς εκθρόνισε τον τελευταίο Μεροβίγγειο βασιλιά Χιλδέριχο Γ΄ και τον διαδέχθηκε στον θρόνο (751), από τότε κυβέρνησε η Δυναστεία των Καρολιδών.
Το βασίλειο των Φράγκων
ΕπεξεργασίαΘρύλοι και ιστορίες
Επεξεργασία
Για τους Μεροβίγγειους υπήρχε ο θρύλος, ότι είχαν έρθει από τη Θάλασσα. Λεγόταν ότι είχαν υπεράνθρωπες δυνάμεις και διαδόθηκαν διάφορες ιστορίες για την καταγωγή της οικογένειας. Λεγόταν, ότι η μητέρα του Μεροβαίου βιάστηκε από ένα θαλάσσιο τέρας, όταν ήταν ήδη έγκυος και έτσι γεννήθηκε ο Μεροβαίος. Άλλες ιστορίες έλεγαν, ότι ο οίκος προερχόταν από την Αρχαία Ελλάδα, ενώ μια άλλη τους θέλει απογόνους εξ Αίματος του Ιησού και της Μαρίας Μαγδαληνής[εκκρεμεί παραπομπή]. Ο Μεροβαίος, ο επώνυμος ήρωας, κατά τη μυθική παράδοση ήταν γεννημένος μισός άνθρωπος και μισός ταύρος (το κεφάλι του ταύρου παίζει σημαντικό ρόλο στη συμβολική των Μεροβίγγιων) από ένα θαλάσσιο τέρας στην παραλία.
Δημιουργία
ΕπεξεργασίαΟ Κλόβις Α΄ νίκησε τον Ρωμαίο στρατηγό Συάγριο με τον οποίο βρισκόταν σε πόλεμο για την κυριαρχία στη βόρεια Γαλατία (486), η νίκη αυτή εδραίωσε την εξουσία του. Ο Κλόβις Α΄ νίκησε κατόπιν τους Αλαμαννούς στη "μάχη του Τολμπιάκ" (496), ο Γρηγόριος Τουρώνης περιγράφει ότι μετά τη νίκη ο Κλόβις Α΄ βαπτίστηκε στην Καθολική Εκκλησία, τη θρησκεία της συζύγου του. Ακολούθησε η αποφασιστική νίκη απέναντι στο Βασίλειο των Βησιγότθων της Τουλούζης στη Μάχη του Βουγιέ (507). Μετά τον θάνατο του Κλόβι Α΄ το βασίλειο μοιράστηκε ανάμεσα στον ίδιο και τους τέσσερις γιους του, η παράδοση της διανομής του βασιλείου ανάμεσα στους γιους του βασιλιά συνεχίστηκε και τον επόμενο αιώνα. Κάθε Μεροβίγγειος βασιλιάς κυβερνούσε το βασίλειο του σαν μια ανεξάρτητη εθνική οντότητα αλλά πολλές φορές ενώθηκαν σε ένα ενιαίο βασίλειο. Πολλές πηγές περιγράφουν τη μυθική καταγωγή των πρώτων Μεροβίγγειων από κάποια θεότητα, αυτό εξηγεί τις μεγάλες νίκες τους στις μάχες. Ο μεγάλος Βρετανός Αιγυπτιολόγος Φλίντερς Πέτρι υποθέτει (1906) ότι οι "Μαρβιγγί" για τους οποίους ο Κλαύδιος Πτολεμαίος καταγράφει ότι ζούσαν κοντά στον Ρήνο ήταν πρόγονοι των Μεροβιγγείων.[3]
Διαίρεση
Επεξεργασία
Με τον θάνατο του Κλόβις Α΄ (511) το βασίλειο των Μεροβίγγειων περιείχε ολόκληρη τη Γαλατία εκτός από το Βασίλειο των Βουργουνδών και ολόκληρη τη Γερμανία εκτός από τη Σαξονία. Το βασίλειο διαιρέθηκε σε μικρότερα που κυβερνήθηκαν από διαφορετικούς βασιλείς, ενώθηκε σποραδικά μαζί με τη Βουργουνδία που ενσωματώθηκε μετά την κατάκτηση της (534). Μετά την πτώση των Οστρογότθων οι Φράγκοι κατέκτησαν και την Προβηγκία.[4] Μετά το γεγονός αυτό τα σύνορα με την Ιταλία που την κατέκτησαν οι Λομβαρδοί (568) και τη Βησιγοτθική Σεπτιμανία παρέμειναν σταθερά.[5] Το βασίλειο του Κλόβις Α΄ διαιρέθηκε με τους γιους του, στη συνέχεια με τους εγγονούς του, συμμαχούσαν ή πολεμούσαν ο ένας εναντίον του άλλου ανάλογα με τις περιστάσεις. Ο θάνατος κάποιου βασιλιά που συνήθως στους Μεροβίγγειους ήταν πρόωρος δημιουργούσε συγκρούσεις διαδοχής ανάμεσα στους γιους και τους αδελφούς του. Οι συγκρούσεις πολλές φορές είχαν αιματηρό χαρακτήρα ιδιαίτερα με κεντρικότερο πρόσωπο την Μπρουνχίλντα της Αυστρασίας. Οι ετήσιοι πόλεμοι συνήθως είχαν τοπικό χαρακτήρα χωρίς σφαγές, τηρούσαν τους καθιερωμένους "κανόνες".[6]
Εξασθένηση
ΕπεξεργασίαΟι συχνοί εμφύλιοι εξασθένησαν σημαντικά τη βασιλική εξουσία, η αριστοκρατία που έπαιρνε μεγάλα δώρα από τον βασιλιά για να έχει την υποστήριξη της κέρδισε μεγάλες δυνάμεις. Η δύναμη του βασιλιά έπεσε σημαντικά, πέρασε στους κόμητες και τους δούκες, δεν είναι γνωστά τα γεγονότα του 7ου αιώνα αλλά οι Μεροβίγγειοι παρέμειναν στην εξουσία μέχρι τον 8ο αιώνα. Ο γιος του Χλωτάριου Β΄ Δαγοβέρτος Α΄ που έστειλε στρατεύματα στην Ισπανία και τις παγανιστικές Σλαβικές περιοχές στην ανατολή θεωρείται ο τελευταίος ισχυρός Μεροβίγγειος βασιλιάς. Οι μετέπειτα έμειναν γνωστοί σαν "διακοσμητικοί βασιλείς" ή "χωρίς καμία εξουσία" παρά το γεγονός ότι η κατάσταση αυτή έχει αποδειχτεί μονάχα στους δυο τελευταίους βασιλείς.[1] Ακόμα και στην περίπτωση που κυβέρνησαν σχετικά ισχυροί βασιλείς όπως ο Δαγοβέρτος Β΄ ή ο Χιλπέριχος Β΄ οι εξουσίες τους ήταν λίγες, τις περισσότερες είχε αναλάβει ο Μαγιορδόμος των ανακτόρων, τίτλος που έγινε κληρονομικός.[7] Οι τελευταίοι Μεροβίγγειοι βασιλείς ανέβαιναν στον θρόνο σε νηπιακή ηλικία και πέθαιναν πολύ νέοι, τα γεγονότα αυτά εκμηδένισαν την εξουσία τους. Η σύγκρουση ανάμεσα στους Μαγιορδόμους έληξε ότι ο Πεπίνος του Χέρσταλ θριάμβευσε στη "μάχη του Τερτρύ" (687). Μετά τη νίκη αυτή αν και δεν έγινε ο ίδιος βασιλιάς άνοιξε διάπλατα τον δρόμο για τους γιους και τους απογόνους του, οι γιοι του είχαν πλέον τον ρόλο της διαίρεσης του βασιλείου αντί για τον Μεροβίγγειο βασιλιά.
Πτώση
Επεξεργασία
Με τον θάνατο του Πιπίνου σε μεγάλη ηλικία αφού είχε κυβερνήσει σαν Μαγιορδόμος πολλά χρόνια ο γιος του Κάρολος Μαρτέλος ξεκίνησε τις συγκρούσεις ανάμεσα στους ευγενείς και τη θετή του μητέρα, οι φήμες ότι ήταν πολύ σκληρός εξασθένησαν περισσότερο τη θέση του βασιλιά. Ο Κάρολος Μαρτέλος πέτυχε στη Μάχη του Πουατιέ (732) μεγάλη νίκη απέναντι στους Μουσουλμάνους, την ίδια εποχή ο Βούλγαρος χάνος Τέρβελ και ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Λέων Γ´ νίκησαν τους Άραβες υπό τον Μασλαμά ιμπν Αμπντ αλ-Μαλίκ. Οι νίκες αυτές διέκοψαν την προέλαση των Αράβων και του Ισλάμ στην κεντρική Ευρώπη. Ο Κάρολος Μαρτέλος δεν κυβέρνησε ποτέ μόνος του χωρίς κάποιον Μεροβίγγειο βασιλιά έστω διακοσμητικό, έδειξε σεβασμό στον βασιλικό θεσμό. Οι γιοι του Καρλομάνος (υιός Καρόλου Μαρτέλου) και Πιπίνος ο Βραχύς διόρισαν άλλον έναν διακοσμητικό βασιλιά τον Χιλδέριχο Γ΄ για να αποτρέψουν την επανάσταση στην περιφέρεια. Ο Πιπίνος ο Βραχύς τελικά εκτόπισε οριστικά τον τελευταίο Μεροβίγγειο βασιλιά (751), με την υποστήριξη της αριστοκρατίας και του πάπα Ζαχαρία ανακηρύχτηκε νέος βασιλιάς των Φράγκων με ίδρυση της δυναστείας του.
Κυβέρνηση
ΕπεξεργασίαΝομοθεσία
ΕπεξεργασίαΟι Μεροβίγγειοι βασιλείς μοίρασαν τον πλούτο τους με τους οπαδούς τους, περιείχε τον υπαρκτό πλούτο και τα εδάφη μαζί με την αγροτική γη. Ο ιστορικός Ντανιέλ Ρόουτς (γεν. το 1935) σημειώνει "όταν πέθανε κάποιος βασιλιάς η περιουσία του μοιραζόταν στους διαδόχους του, το βασίλειο ήταν μία μορφή κληρονομιάς".[8] Οι βασιλείς διόριζαν Κόμητες με στόχο την άμυνα, την τοπική διοίκηση και την επίλυση των δικαστικών διαφορών, το παλιό Ρωμαϊκό σύστημα φορολόγησης και γραφειοκρατίας καταργήθηκε. Οι κόμητες είχαν καθήκον να εξοπλίσουν τον βασιλικό στρατό με άντρες, σε αντάλλαγμα έπαιρναν εδάφη και γη. Οι ετήσιες συνελεύσεις τον ευγενών είχαν στόχο να καθορίσουν την εξέλιξη του πολέμου και των στρατιωτικών επιχειρήσεων. Οι στρατοί απαιτούσαν να περνά ο νέος βασιλιάς κάτω από τις ασπίδες του, έθιμο πανάρχαιο στα Γερμανικά φύλλα που τονίζει ότι ο βασιλιάς ήταν ταυτόχρονα και αρχηγός του στρατού. Ο βασιλιάς με τη σειρά του είχε υποχρέωση να προσφέρει προστασία στους Κόμητες, το σύστημα εξελίχθηκε σε Φεουδαρχία και διατηρήθηκε μέχρι την εποχή που ξέσπασε ο Εκατονταετής Πόλεμος. Το εμπόριο παρουσίασε μεγάλη παρακμή σε σχέση με τη μεγάλη έξαρση στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, τον Μεσαίωνα κυριάρχησε στο εμπόριο οι Ιουδαίοι Ραχανίτες.
Οι νόμοι των Μεροβιγγείων δεν εφαρμόστηκαν εξ΄ίσου σε όλους, οι Ριπουάριοι Φράγκοι κωδικοποίησαν αργότερα τη δική τους νομοθεσία, ο Σαλικός νόμος ήταν ο πρώτος που κωδικοποιήθηκε (511) και εφαρμόστηκε μέχρι την εποχή των Βαλουά.[9][10] Οι Φράγκοι υστερούσαν σημαντικά σε αυτόν τον τομέα σε σχέση με τους Βησιγότθους και τους Βουργουνδίους που είχαν σταθερή νομοθεσία βασισμένη στην αρχαία Ρώμη. Η νομοθεσία των Φράγκων στηρίχτηκε περισσότερο στην παράδοση, δεν είχαν σταθερή νομοθεσία σαν αυτή που είχε εφαρμόσει με αυστηρότητα ο Ιουστινιανός Α´ στη Βυζαντινή αυτοκρατορία. Τα μοναδικά διατάγματα που έχουν σωθεί σχετίζονται με τη διανομή της κληρονομιάς ανάμεσα στους απογόνους.
Νομίσματα
ΕπεξεργασίαΤα Φραγκικά νομίσματα κόπηκαν στην αρχή στο όνομα του Βυζαντινού αυτοκράτορα, ο Θευδεβέρτος Α΄ ήταν ο πρώτος που έκοψε νομίσματα στο δικό του όνομα. Στο νόμισμα απεικονίζεται ο Θευδεβέρτος με το στέμμα του Βυζαντινού αυτοκράτορα και φορούσε μία Τόγκα σύμφωνα με τα πρότυπα της αρχαιότητας. Τα Σόλιδος και τα Τριτημόρια κόπηκαν στη Φραγκία την περίοδο 673 - 675. Ο Χιλδέριχος Β΄ ήταν ο πρώτος βασιλιάς που έκοψε Δηνάριο, πολλά μη βασιλικά δηνάρια εμφανίζονται την περίοδο 673 - 675, αργότερα αντικαταστάθηκαν από τα Δηνάρια των Καρολιδών. Πολλά χρυσά νομίσματα των Μεροβίγγειων που κόπηκαν στο Παρίσι βρίσκονται σήμερα στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας.
Θρησκεία
Επεξεργασία
Ο χριστιανισμός εισήχθη στους Φράγκους σύμφωνα με τη Γαλατο-Ρωμαϊκή παράδοση και διαδόθηκε με μοναχούς, ο σημαντικότερος ιεραπόστολος ήταν ο Άγιος Κολουμβάνος (543 - 615), ένας μοναχός από την Ιρλανδία. Οι Μεροβίγγειοι βασιλείς χρησιμοποίησαν την εκκλησία προς όφελος τους, τα μοναστήρια και οι επισκοπές παραχωρήθηκαν στην αριστοκρατία που υποστήριζε την εκκλησία. Οι βασιλείς έκαναν μεγάλες δωρεές εδαφών στην εκκλησία για να απαλλαγούν από τη βασιλική φορολογία και να τα διατηρήσουν υπό τον έλεγχο τους. Η οικογένεια διατήρησε την κυριαρχία στα μοναστήρια διορίζοντας μέλη της ως ηγούμενους όπως γιοι ή κόρες βασιλιάδων που δεν είχαν παντρευτεί, με αυτό τον τρόπο μπόρεσαν να αποφύγουν πολλές εμφύλιες προστριβές για τη διαδοχή του θρόνου. Αμέτρητα μέλη της οικογένειας που διετέλεσαν ηγούμενοι αγιοποιήθηκαν, οι Φράγκοι Άγιοι που δεν ανήκαν στην οικογένεια είχαν επιλεγεί με πολύ αυστηρά κριτήρια, ο Γρηγόριος Τουρώνης ανήκε στην αριστοκρατία των περιοχών που ήταν υπό τον έλεγχο της δυναστείας.
Το πιο χαρακτηριστικό δείγμα της Μεροβίγγειας λογοτεχνίας παρουσιάζεται στο έργο "Η Ζωή των Αγίων". Η αγιογραφία των Φράγκων δεν είχε σχέση με αυτή των Ρωμαίων, στόχος της ήταν βασικά η αγιοποίηση της δυναστείας μέσω της εκκλησίας, συνδέεται με τους ιερούς τόπους ταφής των Αγίων και με τα θαύματα τους.[11] Τα θαύματα των Μεροβίγγειων Αγίων είναι το βασικότερο θέμα στην Αγιογραφία τους, πολλές Άγιες λατρεύτηκαν τοπικά ιδιαίτερα γυναίκες, η λατρεία τους αναζωπυρώθηκε τον Μεσαίωνα λόγω του μεγάλου αριθμού από μοναχές. Η Τζούντιθ Όλιβερ παρουσιάζει πέντε Μεροβίγγειες Αγίες στην επισκοπή της Λιέγης σε έναν μακρύ κατάλογο από ένα ψαλτήρι του 13ου αιώνα.[12] Το βιογραφικό των έξι τελευταίων Μεροβίγγειων Αγίων μεταφράστηκε από σύγχρονους συγγραφείς όπως ο Πολ Φουράκρε και ο Ρίτσαρντ Γκέρμπερντίνγκ, παρουσιάζονται στη "Βιβλιοθήκη της Ιστορίας των Φράγκων".[13]
Γλώσσα
Επεξεργασία
Ο καθηγητής Γιτζάκ Χεν (γεν. το 1963) σημειώνει ότι ο Γαλάτο-Ρωμαϊκός πληθυσμός ήταν εξαιρετικά μεγαλύτερος σε σχέση με τον αντίστοιχο Φραγκικό όταν κυβερνούσαν οι Μεροβίγγειοι ιδιαίτερα σε περιοχές νότια από τον Σηκουάνα, οι Φράγκοι ζούσαν κυρίως στον Ρήνο.[14] Προχωρώντας νοτιότερα στη Γαλατία η Φραγκική παρουσία εξασθενούσε σημαντικά, δεν υπάρχει καμία ένδειξη για την ύπαρξη Φράγκων σε περιοχές νότια από την Κοιλάδα του Λίγηρα.[14] Η απουσία Φράγκικων λογοτεχνικών έργων δείχνει ότι εγκατέλειψαν γρήγορα τη μητρική τους γλώσσα, από την εποχή των πρώτων βασιλέων της δυναστείας.[14] Ο Χεν πιστεύει ότι στη Νευστρία, στη Βουργουνδία και την Ακουιτανία παρέμεινε η Λατινική γλώσσα σαν καθομιλουμένη τόσο την περίοδο των Μεροβίγγειων όσο και την περίοδο των Καρολιδών.[14] Ο Χολμς αντίθετα σημειώνει ότι μια Γερμανική γλώσσα βρέθηκε σε επίσμα έγγραφα στη δυτική Αυστρασία και στη Νευστρία στα τέλη της δεκαετίας του 850, διατηρήθηκε μέχρι τον 10ο αιώνα.[15]
Ιστοριογραφία
ΕπεξεργασίαΟι πηγές σχετικά με την εποχή που κυβέρνησαν τους Φράγκους οι Μεροβίγγειοι είναι εξαιρετικά περιορισμένες. Η σημαντικότερη είναι ο Γρηγόριος Τουρώνης, το έργο του είναι πρωταρχική πηγή για τις βασιλείες των γιων του Χλωτάριου Β΄ και συνεχίστηκαν μέχρι τον δικό του θάνατο (863). Το επόμενο μεγάλο έργο μετά από αυτό του Γρηγόριου ήταν τα "Χρονικά του Φρέντεγκαρ", αρχικός συγγραφέας ήταν ο ίδιος ο Φρέντεγκαρ και συνεχίστηκε με άλλους ανώνυμους συγγραφείς. Το έργο καλύπτει την περίοδο 584 - 641, συνεχίστηκε με τη φροντίδα των Καρολιδών και επεκτάθηκε μέχρι το τέλος της εποχής των Μεροβίγγειων (768), η μοναδική βασική πηγή για τη συγκεκριμένη περίοδο. Άλλο ένα σημαντικό έργο της εποχής ήταν "Τα Χρονικά της ιστορίας των Φράγκων", ο συγγραφέας είχε πολλές αναφορές στον Γρηγόριο αλλά φαίνεται ότι αγνοούσε τα "Χρονικά του Φρέντεγκαρ". Οι αναφορές ολοκληρώνονται στον έκτο χρόνο της βασιλείας του Θευδέριχου Δ΄ (727).
Πέρα από τα χρονικά αυτά διασώζονται πολλά γράμματα και επιστολές κληρικών όπως του Γρηγορίου και του Σουλπίκιου του Ευσεβούς αλλά λίγα από αυτά επιβιώνουν σήμερα, αναφέρονται δικαστικές αποφάσεις, προνόμια και δωρεές. Διασώζονται πολλά έγγραφα από την εποχή του Χλωτάριου Β΄ και του Δαγοβέρτου Α΄ που δείχνουν ότι ο βασιλιάς ήταν ο ανώτερος δικαστής και πολλές βιογραφίες Αγίων όπως του Αγίου Ελίγιου και του Αγίου Λεοδεγάριου που γράφτηκαν λίγο μετά τον θάνατο τους. Πολλά αρχαιολογικά ευρήματα θεωρούνται σημαντική πηγή γνώσεων για τους Φράγκους εκείνη την εποχή, το σημαντικότερο ήταν η επεισοδιακή ανακάλυψη του τάφου του Χιλδέριχου Α΄ στην εκκλησία του Σαιν-Μπρις στο Τουρναί. Τα ευρήματα περιέχουν το κεφάλι ενός χρυσού ταύρου και χρυσά αντικείμενα όπως μέλισσες και έντομα με τα οποία ο Ναπολέων Α΄ διακόσμησε τη στολή του. Τα κοσμήματα μιας επιφανούς βασίλισσας των Φράγκων που πιθανότατα ήταν η Αρεγούνδη σύζυγος του Χλωτάριου Α΄ βρέθηκαν στη Βασιλική Σαιν-Ντενί στο Παρίσι (1957), είναι καλοδιατηρημένα και δείχνουν τον τρόπο ζωής των Φράγκων εκείνης της εποχής.
Κατάλογος βασιλέων της δυναστείας
ΕπεξεργασίαΣτη συνέχεια καταγράφονται οι βασιλείς, η περίοδος βασιλείας τους και σε ποια ή ποιες από τις τέσσερις περιοχές, που διαιρέθηκε το βασίλειο κατά περιόδους, βασίλεψαν.
| Κλοντιόνε |
| Μεροβαίος 447-458 |
| Χιλδέριχος Α΄ 458-481 |
| Κλόβις Α΄ 481-511 |
Τον Κλόβι Α΄ διαδέχθηκαν οι τέσσερις γιοί του, που διαίρεσαν το βασίλειο:
Τον Χλωτάριο Α΄ διαδέχθηκαν οι τέσσερις γιοί του:
| Αυστρασία | Νευστρία | Βουργουνδία |
| Χλωτάριος Β΄ 584-629 | ||
| Χαριβέρτος Β΄ 629-632 | ||
| Χιλπέριχος Α΄ 632 | ||
| Δαγοβέρτος Α΄ 632-639 | ||
Γενεαλογία των Μεροβιγγείων της Φραγκίας
ΕπεξεργασίαΣημ.: το βασίλειο τη Νευστρίας είχε πρωτεύουσα τη Σουασόν.
το βασίλειο της Αυστρασίας είχε πρωτεύουσα το Μετς και μετά το Ρεν.
| Κλοντιόνε βασ. των Φράγκων | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Μεροβαίος βασ. των (Σαλίων) Φράγκων | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Χιλδέριχος Α΄ βασ. των Σαλίων Φράγκων | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Κλόβις Α΄ βασ. των (Σαλίων) Φράγκων | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Θευδέριχος Α΄ βασ. της Αυστρασίας | Χλωδόμηρος βασ. της Ορλεάνης | Χιλδεβέρτος Α΄ βασ. Παρισιού | Χλωτάριος Α΄ βασ. Σουσσόν, Φράγκων | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Θευδεβέρτος Α΄ βασ. της Αυστρασίας | άγιος Κλοδοάλδος/Κλου επίσκοπος | Χαριβέρτος Α΄ βασ. του Παρισιού | άγιος Γκούντραμ βασ. της Ορλεάνης | Σιγιβέρτος Α΄ βασ. της Αυστρασίας ΚΛΑΔΟΣ ΑΥΣΤΡΑΣΙΑΣ | Χιλπέριχος Α΄ βασ. Σουασόν (Νευστρίας) ΚΛΑΔΟΣ ΝΕΥΣΤΡΙΑΣ | Χραμ πρίγκιπας | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Θευδεβάλδος βασ. της Αυστρασίας | Χαριβέρτος κόμης του Εσμπαί ΚΛΑΔΟΣ ΕΣΜΠΑΙ | Χιλδεβέρτος Β΄ βασ. Αυστρασίας, Βουργουνδίας | Θευδεβέρτος διάδοχος | Χλωτάριος Β΄ βασ. Νευστρίας, Παρισιού βασ. των Φράγκων | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Χρόντμπερτ Α΄ επίσκοπος του Τουρ | Έρλεμπερτ κύριος του Κερν | Θευδεβέρτος Β΄ βασ. της Αυστρασίας | Θευδέριχος Β΄ βασ. Αυστρασίας, Βουργουνδίας | Χαριβέρτος Β΄ βασ. της Ακουιτανίας | Δαγοβέρτος Α΄ βασ. Νευστρίας-Βουργουνδίας, Αυστρασίας, Φράγκων | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Λάμμπερτ Α΄ κόμης του Εσμπαί | Λάμμπερτ επίσκοπος της Λυών | Σιγιβέρτος Β΄ βασ. Αυστρασίας, Βουργουνδίας | Χιλπέριχος βασ. της Ακουιτανίας | Σιγιβέρτος Γ΄ βασ. της Αυστρασίας | Κλόβις Β΄ βασ. Νευστρίας-Βουργουνδίας | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Χρόντμπερτ Β΄ παλατινός κόμης | άγιος Θέονταρντ επίσκοπος του Μάαστριχτ-Λιέγης | Δαγοβέρτος Β΄ βασ. της Αυστρασίας | Χλωτάριος Γ΄ βασ. Νευστρίας-Βουργουνδίας, Αυστρασίας | Χιλδέριχος Β΄ βασ. Νευστρίας-Βουργουνδίας, Αυστρασίας, Φράγκων | Θευδέριχος Γ΄ βασ. Νευστρίας-Βουργουνδίας, Αυστρασίας, Φράγκων | Κλοτίλδη | Πεπίνος του Χέρσταλ μαγιορδόμος, δούκας & πρίγκιπας των Φράγκων | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Ερβέ κόμης του Λον ΚΛΑΔΟΣ ΛΟΝ | Ροβέρτος επίσκοπος του Βορμς, Ζάλτσμπουρκ | Λάμμπερτ Β΄ κόμης του Εσμπαί | Χρότλιντ | Κλόβις Γ΄ βασ. της Αυστρασίας | Κλόβις Δ΄ βασ. των Φράγκων | Χιλπέριχος Β΄ βασ. Νευστρίας, Φράγκων | Χιλδεβέρτος Γ΄ βασ. των Φράγκων | Κάρολος Μαρτέλος μαγιορδόμος, δούκας & πρίγκιπας των Φράγκων | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| κόμης του Λον σύζ. Μπερτράντα του Πρυμ | Ροτρούδη σύζ. Κάρολος Μαρτέλος μαγιορδόμος, δούκας των Φράγκων | Ροβέρτος Α΄ κόμης του Εσμπαί | Λάνντραντ | Σίγκραμνους | Χιλδέριχος Γ΄ βασ. των Φράγκων | Δαγοβέρτος Γ΄ βασ. των Φράγκων | Χλωτάριος Δ΄ βασ. της Αυστρασίας | Πεπίνος ο Βραχύς βασ. των Φράγκων | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Χαριβέρτος κόμης του Λον | Θουριγγβέρτος κόμης του Εσμπαί | Κάνκορ κόμης του Εσμπαί | Σίγκραμ | Θευδέριχος Δ΄ βασ. των Φράγκων | Καρλομάγνος ΟΙΚΟΣ ΚΑΡΟΛΙΔΩΝ | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Μπερτράντα του Λoν | Πεπίνος ο Βραχύς βασ. των Φράγκων ΟΙΚΟΣ ΚΑΡΟΛΙΔΩΝ | Ροβέρτος Β΄ κόμης του Εσμπαί ΚΛΑΔΟΣ ΡΟΒΕΡΤΙΔΩΝ | Χάιμριχ κόμης του Άνω Ράινγκαου | Καρλομάγνος | Ίνγκερμαν κόμης του Εσμπαί | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Χάιμριχ κόμης τού Ζάαλγκαου | Λουδοβίκος Α΄ ο ευσεβής | Ερμενγάρδη | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Πόππο κόμης του Γκράπφελτ ΚΛΑΔΟΣ ΠΟΠΠΟΝΙΔΩΝ | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 Pfister, Christian (1911). "Merovingians". In Chisholm, Hugh (ed.). Encyclop?dia Britannica. 18 (11th ed.). Cambridge University Press. σσ. 172–172.
- ↑ Babcock, Philip (ed). Webster's Third New International Dictionary of the English Language, Unabridged. Springfield, MA: Merriam-Webster, Inc., 1993: 1415
- ↑ W. M. Flinders Petrie, "Migrations. (The Huxley Lecture for 1906)", The Journal of the Anthropological Institute of Great Britain and Ireland, 36 (1906), 205
- ↑ Moore, Walter Judson (2015-08-27). Mediterranean Beaches and Bluffs: A Bicycle Your France E-guide
- ↑ Archibald R. Lewis, "The Dukes in the Regnum Francorum, A.D. 550–751." Speculum 51.3 (July 1976, σσ. 381–410) σ. 384
- ↑ Guy Halsall, Warfare and Society in the Barbarian West, 450–900 (Routledge, London, 2003)
- ↑ https://www.britannica.com/topic/Merovingian-dynasty
- ↑ Rouche 1987, σ. 420
- ↑ Beyerle and Buchner 1954
- ↑ Rouche 1987, p. 423
- ↑ J. M. Wallace-Hadrill, The Frankish Church,, V: "The Merovingian Saints" (1983), σσ. 75–94
- ↑ Judith Oliver, "'Gothic' Women and Merovingian Desert Mothers" Gesta 32.2 (1993), σσ. 124–134
- ↑ Paul Fouracre and Richard A. Gerberding, Late Merovingian France: History and Hagiography, 640–720 (Manchester University) 1996.
- ↑ 14,0 14,1 14,2 14,3 Hen, Y. (1995). Culture and Religion in Merovingian Gaul, A.D. 481–751. σσ. 24–25
- ↑ U. T. Holmes, A. H. Schutz (1938), A History of the French Language, p. 29, Biblo & Tannen Publishers
Πηγές
Επεξεργασία- Beyerle, F and R. Buchner: Lex Ribuaria in MGH, Hannover 1954.
- Effros, Bonnie. Caring for Body and Soul: Burial and the Afterlife in the Merovingian World. Penn State Press, 2002. ISBN 0-271-02196-9.
- Eugen Ewig: Die Merowinger und das Frankenreich. Stuttgart: Kohlhammer, 2001.
- Patrick J. Geary: Before France and Germany: The Creation and Transformation of the Merovingian World, Oxford & New York: Oxford University Press, 1988.
- Kaiser, Reinhold: Das romische Erbe und das Merowingerreich, (Enzyklopadie deutscher Geschichte 26) (Munchen, 2004)
- Oman, Charles: The Dark Ages 476–918, London, 1908.
- Rouche, Michael: "Private life conquers State and Society" in Paul Veyne (ed.), A History of Private Life: 1. From Pagan Rome to Byzantium, Cambridge, MA: Belknap Press, 1987.
- Werner, Karl Ferdinand: Die Ursprunge Frankreichs bis zum Jahr 1000, Stuttgart 1989.
- Wood, Ian: The Merovingian Kingdoms 450–751, New York: Longman Press, 1994.