Κάρολος ο Παχύς

Ο Κάρολος Γ΄ της Γαλλίας ή Κάρολος ο Παχύς (Charles III le Gros, 13 Ιουνίου 839 – 13 Ιανουαρίου 888) ήταν Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (881 - 888), βασιλιάς της Αλαμανίας (876 – 888), Βασιλιάς της Ιταλίας (879 – 888), Βασιλιάς της Λοθαριγγίας, Βασιλιάς της Βαυαρίας και Βασιλιάς της Σαξονίας (882) και Βασιλιάς των Ανατολικών Φράγκων (882 – 887). Ο Κάρολος ανήκε στη Δυναστεία των Καρολιδών, ήταν ο νεώτερος από τους τρεις γιους του Λουδοβίκου του Γερμανικού, βασιλιά των ανατολικών Φράγκων με τη σύζυγο του Χέμμα, προπάππους του ήταν ο Καρλομάγνος. Υπήρξε ο τελευταίος νόμιμος Καρολίδης αυτοκράτορας που βασίλευσε σε όλα τα βασίλεια των Φράγκων. Ο Κάρολος ο Παχύς κυβέρνησε πολλά διαφορετικά βασίλεια από την απέραντη αυτοκρατορία του Καρλομάγνου. Η Ανατολική Φραγκία διαιρέθηκε και ο Κάρολος ανέλαβε την Αλαμανία (876), όταν ο μεγαλύτερος αδελφός του Καρλομάνος της Βαυαρίας αχρηστεύτηκε από εγκεφαλικό επεισόδιο κληρονόμησε το Βασίλειο της Ιταλίας.

Κάρολος Γ΄ ο Παχύς
Αυτοκράτορας των Καρολιδών
Περίοδος	12 Φεβρουαρίου 881 - 13 Ιανουαρίου 888
Προκάτοχος	Κάρολος ο Φαλακρός
Διάδοχος	Γουίδων Γ΄ του Σπολέτο
Βασιλιάς της Ανατολικής Φραγκίας
Περίοδος	876 - 17 Νοεμβρίου 887
Προκάτοχος	Λουδοβίκος ο Γερμανικός
Διάδοχος	Αρνούλφος της Καρινθίας
Αντιβασιλιάς της Δυτικής Φραγκίας
Περίοδος	Ιούνιος 885 - Νοέμβριος 887
Προκάτοχος	Καρλομάνος Β΄
Διάδοχος	Εύδης Α΄ της Γαλλίας
Γέννηση	13 Ιουνίου 839 Ανατολική Φραγκία
Θάνατος	13 Ιανουαρίου 888 Νόιντινγκεν, Αυτοκρατορία των Καρολιδών
Τόπος ταφής	Νήσος Ράιχεναου, Λίμνη Κωνσταντίας
Σύζυγος	Ριχάρδη
Επίγονοι	(νόθος) Βερνάρδος
Οίκος	Δυναστεία των Καρολιδών
Πατέρας	Λουδοβίκος ο Γερμανικός
Μητέρα	Χέμμα
Θρησκεία	Χριστιανισμός
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα ()

Ο Πάπας Ιωάννης Η΄ τον έστεψε αυτοκράτορα (881), την επόμενη χρονιά κληρονόμησε τον αδελφό του Λουδοβίκο τον Νεότερο ενοποιώντας το βασίλειο των Ανατολικών Φράγκων (882). Όταν πέθανε ο ξάδελφος του Καρλομάνος Β΄ (884) κληρονόμησε και τη Δυτική Φραγκία, ενοποιήθηκε μαζί του ολόκληρη η Αυτοκρατορία των Καρολιδών. Ο Κάρολος ο Παχύς ήταν συνεχώς άρρωστος, υπέφερε από Επιληψία που τον ανάγκασε να κλείσει δύο φορές ειρήνη με τους Βίκινγκ, η τελευταία έγινε στην περίφημη πολιορκία των Παρισίων (885-886) που οδήγησε στην πτώση του. Η ενωμένη αυτοκρατορία δεν διατηρήθηκε πολύ, τον Νοέμβριο του 887 ο ανεψιός του Αρνούλφος της Καρινθίας τον εκθρόνισε με πραξικόπημα από την Ανατολική Φραγκία, τη Λοθαριγγία και το Βασίλειο της Ιταλίας. Μετά από μεγάλη πίεση παραιτήθηκε από όλα τα βασίλεια και αποσύρθηκε, πέθανε λίγες βδομάδες αργότερα τον Ιανουάριο του 888 από φυσικά αίτια. Μετά τον θάνατο του η μεγάλη αυτοκρατορία των Καρολιδών διασπάστηκε σε πολλά βασίλεια, ενοποιήθηκε πολλούς αιώνες μετά με τον Ναπολέων Α΄. Το προσωνύμιο "Κάρολος ο Παχύς" δεν υπήρχε την εποχή του, εμφανίζεται για πρώτη φορά σε Σαξονικά χρονικά του 12ου αιώνα χωρίς καμιά αναφορά στο σωματικό του βάρος. Το όνομα αυτό είναι ευρύτατα συνηθισμένο για το πρόσωπο του σε όλες τις σύγχρονες Ευρωπαϊκές γλώσσες. Ο συγγραφέας της εποχής του Ρετζίνο του Προύμ τον καταγράφει με τον θάνατο του ως "αυτοκράτωρ Κάρολος, τρίτος στο όνομα και διακριτικός".

Πρώτα χρόνια

Στην παιδική του ηλικία έχουν καταγραφεί πολλά περιστατικά δαιμονισμού για τον Κάρολο, το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα οι αφροί που έβγαζε από τον στόμα του μπροστά στον βωμό της εκκλησίας, αυτό επηρέασε σοβαρά τον ίδιο και τον πατέρα του. Περιγράφεται ως "πολύ καλός χριστιανός, με φόβο Θεού, εκτελεί πιστά τις εντολές της εκκλησίας με υπακοή, προσεύχεται και τραγουδά συνεχώς υμνώντας τον Θεό". Ο Κάρολος έγινε κόμης του Φράιμπουργκ (859) μια Αλαμανική κομητεία στα σύνορα με τη νότια Λοθαριγγία. Ο μεγαλύτερος αδελφός του Καρλομάν επαναστάτησε εναντίον του πατέρα τους (863), την επόμενη χρονιά επαναστάτησαν ο Λουδοβίκος ο Νεώτερος και ο Κάρολος (864), ο Καρλομάν δέχτηκε το Δουκάτο της Βαυαρίας. Ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός μοίρασε το βασίλειο του στους γιους του (865): ο Λουδοβίκος δέχτηκε το Δουκάτο της Σαξονίας, ο Κάρολος δέχτηκε την Αλαμανία και η Λοθαριγγία μοιράστηκε ανάμεσα στα δύο μικρότερα αδέλφια. Ο Λουδοβίκος Β΄ της Ιταλίας πέθανε (875), συμφώνησε με τον Λουδοβίκο τον Γερμανικό να τον διαδεχτεί ο Καρλομάνος στην Ιταλία, ο Κάρολος ο Φαλακρός όμως επιτέθηκε και στέφτηκε βασιλιάς και αυτοκράτορας. Ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός έστειλε στρατό με τους γιους του Κάρολο και Καρλομάνο, τους βοήθησε και ο ξάδελφος τους Βερεγγάριος Α΄ της Ιταλίας. Οι πόλεμοι δεν ήταν επιτυχείς μέχρι την εποχή που πέθανε ο Κάρολος ο Φαλακρός (877).

Όταν πέθανε ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός (876) η κληρονομιά του αποφασίστηκε σε Σύνοδο στο Ρις, ο Κάρολος δέχτηκε το μικρότερο μερίδιο με τμήματα της Λοθαριγγίας. Τα τρία αδέλφια συνέχισαν να κυβερνούν με συνεργασία και χωρίς εμφύλιους, φαινόμενο σπάνιο για τις βασιλικές οικογένειες τον Μεσαίωνα, ο Καρλομάνος κληρονόμησε τελικά την Ιταλία από τον θείο του Κάρολο τον Φαλακρό (877). Ο Λουδοβίκος μοίρασε τη Λοθαριγγία και πρόσφερε το ένα τρίτο στον Καρλομάνο και το ένα τρίτο στον Κάρολο, ο Καρλομάνος επέστρεψε το μερίδιο του στον Λουδοβίκο που κυβέρνησε την περιοχή μαζί με τον Κάρολο. Ο Καρλομάνος αχρηστεύτηκε από εγκεφαλικό επεισόδιο (879) και έδωσε τα εδάφη του στα αδέλφια του, τη Βαυαρία παρέλαβε ο Λουδοβίκος και την Ιταλία ο Κάρολος. Η βασιλεία του Καρόλου στην Ιταλία χρονολογείται από τότε, πέρασε τον περισσότερο χρόνο του μέχρι το 886 στο Ιταλικό βασίλειο. Οι βασιλείς των Δυτικών Φράγκων Λουδοβίκος Γ΄ της Γαλλίας και ο αδελφός του Καρλομάνος Β΄ συμμάχησαν με στόχο να πολιορκήσουν από τον Αύγουστο μέχρι τον Σεπτέμβριο του 877 τον Μπόζο της Προβηγκίας στη Βιέν αλλά απέτυχαν. Η Προβηγκία ήταν επίσημα τμήμα του Ιταλικού βασιλείου αλλά είχε επαναστατήσει εναντίον του Μπόζο, ο Κάρολος έστειλε τον Αύγουστο του 882 τον Ριχάρδο της Βουργουνδίας, κόμη του Οτάν να καταλάβει την πόλη, το πέτυχε τον Σεπτέμβριο. Ο Μπόζο από τότε περιορίστηκε στην περιοχή της Βιέν.

Αυτοκρατορική στέψη

Η αυτοκρατορία του Καρόλου του Παχέως (887).

Ο Πάπας Ιωάννης Η΄ αναζήτησε ειρήνη με επιστολή στον Γουίδων Β΄ του Σπολέτο (18 Ιουλίου 880), ο δούκας τον αγνόησε και επιτέθηκε στα Παπικά Κράτη. Ο πάπας ζήτησε τη βοήθεια του Καρόλου του παχέως με τις δυνατότητες που είχε ως βασιλεύς της Ιταλίας, τον έστεψε αυτοκράτορα με ελπίδες να τον βοηθήσει να επιβληθεί στη δυτική Ευρώπη (12 Φεβρουαρίου 881). Ο Κάρολος τον αγνόησε και βοήθησε ελάχιστα, οι παπικές επιστολές έδειχναν ότι ο Ιωάννης Η΄ αναζητούσε συνέχεια από τον Κάρολο να προχωρήσει σε εκστρατείες. Με τη στέψη του σαν αυτοκράτορα ο Κάρολος οικοδόμησε ανάκτορα στη Σελεστά στην Αλσατία στα πρότυπα που οικοδόμησε ο Καρλομάγνος τα ανάκτορά του στο Άαχεν. Το Άαχεν βρισκόταν στο βασίλειο του αδελφού του, ο Κάρολος είχε ανάγκη να οικοδομήσει τα ανάκτορα του στη δυτική Αλαμανία που βρισκόταν στην εξουσία του, η Σελεστά ήταν η ιδανικότερη θέση. Ο Κάρολος συγκάλεσε τον Φεβρουάριο του 882 Δίαιτα στη Ραβέννα στην οποία ο δούκας, ο αυτοκράτορας και ο πάπας συμφιλιώθηκαν, ο Γουίδων Γ΄ του Σπολέτο ορκίστηκε να επιστρέψει τα παπικά εδάφη. Από τις επιστολές του πάπα στον Κάρολο τον Μάρτιο φαίνεται ότι οι όρκοι δεν είχαν εκπληρωθεί, σε Σύνοδο που συνεκλήθη τον Μάιο του 883 στη Νοναντόλα ο Γουίδων κατηγορήθηκε για προδοσία. Ο Γουίδων επέστρεψε στο Σπολέτο και προχώρησε σε συμμαχία με τους Σαρακηνούς, ο Κάρολος έστειλε εναντίον του τον Βερεγγάριο. Ο Βερεγγάριος είχε στην αρχή μεγάλες επιτυχίες αλλά μια επιδημία που θέρισε αργότερα την Ιταλία ανάγκασε τον Κάρολο και τα αυτοκρατορικά στρατεύματα να οπισθοχωρήσουν. Ο Κάρολος υπέγραψε Συνθήκη με τον Δόγη Τζοβάννι Β΄ Παρτετσιπάτσιο, κάθε δολοφόνος δόγη που θα δραπέτευε στα αυτοκρατορικά εδάφη θα πλήρωνε 100 λίβρες χρυσού σαν τιμωρία και θα εξοριζόταν.

Ανατολική Φραγκία

Ο Αλφρέδος ο Μέγας συνέτριψε τους Βίκινγκ στη "μάχη του Έντινγκτον" (878), ξεκίνησε η εγκατάσταση τους στις Κάτω Χώρες. Ο αδελφός του Καρόλου Λουδοβίκος ο Νεώτερος αντιστάθηκε με μεγάλη επιτυχία αλλά πέθανε ύστερα από σύντομη εκστρατεία (20 Ιανουαρίου 882) και άφησε τον θρόνο του στον Κάρολο, το βασίλειο των Ανατολικών Φράγκων ενοποιήθηκε ξανά. Μετά την επιστροφή του από την Ιταλία ο Κάρολος συγκάλεσε Σύνοδο στη Βορμς με στόχο συνομιλίες με τους Βίκινγκ, συμμετείχαν ο γιος του Καρλομάνου Αρνούλφος της Καρινθίας και ο Ερρίκος, κόμης της Σαξονίας. Ο Κάρολος ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με τους αρχηγούς των Βίκινγκ Γκότφριντ και Ζίγκφρηντ, ο Γκότφριντ αποδέχτηκε τον χριστιανισμό, έγινε υποτελής του Καρόλου και παντρεύτηκε την Γκιζέλα κόρη του Λοθάριου Β΄ της Λοθαριγγίας. Οι γνώμες των ιστορικών είναι υπό αμφισβήτηση, δεν υπάρχουν σύγχρονες πηγές οι οποίες να επιβεβαιώνουν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις του Καρόλου. Ο Κάρολος φοβήθηκε στη συνέχεια τον Γκότφριντ και τον γαμπρό του Ούγο της Αλσατίας, ζήτησε συνάντηση μαζί τους και τους έριξε στην παγίδα, ο Γκότφριντ εκτελέστηκε, ο Ούγος τυφλώθηκε και απεστάλη στο Προυμ. Ακολούθησε πόλεμος (882-884) στη Μαρκιωνία της Παννονίας μετέπειτα μαρκιωνία της Αυστρίας, ο Αρνούλφος της Καρινθίας συμμάχησε με τον επαναστάτη Ένγκετσολκ Β΄ εναντίον του Αρίμπο της Αυστρίας που είχε διορίσει ο Κάρολος μαργράβο στην περιοχή. Ο Σβατοπλούκ Α΄, κυβερνήτης στη Μεγάλη Μοραβία συμφώνησε να βοηθήσει τον Αρίμπο και έδωσε όρκο πίστης στον Κάρολο (884). Ο αυτοκράτορας έχασε σταδιακά όλους τους υποτελείς του και οι δεσμοί με τον ανεψιό του έσπασαν, κέρδισε νέους ισχυρούς συμμάχους από το δουκάτο της Μοραβίας και τα υπόλοιπα Σλαβικά δουκάτα στην περιοχή.

Δυτική Φραγκία

Ο Κάρολος ο Παχύς σε μικρογραφία του 12ου αιώνα.

Ο Καρλομάν Β΄ των Δυτικών Φράγκων πέθανε (12 Δεκεμβρίου 884), οι δυτικοί ευγενείς κάλεσαν τον Κάρολο τον Παχύ να τον διαδεχτεί, ο Κάρολος δέχτηκε με ευχαρίστηση το τρίτο βασίλειο "υπό την εξουσία του". Το Αγγλοσαξονικό χρονικό γράφει ότι ο Καρλομάν δέχτηκε ολόκληρο το βασίλειο εκτός από τη Βρετάνη, δεν φαίνεται ωστόσο να ισχύει. Η στέψη του έγινε από τον επίσκοπο της Λανγκρ (20 Μαΐου 885), στα Βόσγια όρη στη νότια Λωρραίνη. Η διοίκηση του Καρόλου Γ΄ στη Δυτική Φραγκία παραμελήθηκε λόγω της μεγάλης απόστασης από την έδρα του, την εξουσία ασκούσε η τοπική υψηλή αριστοκρατία. Το βασίλειο των Δυτικών Φράγκων λεηλατήθηκε σε μικρότερο βαθμό από τους Βίκινγκ σε σχέση με τις Κάτω Χώρες, αργότερα όμως (885) ένας στρατός Βίκινγκ με αρχηγό τον Ζίγκφρηντ πολιόρκησε το Παρίσι, ο Ζίγκφτηντ ζήτησε χρήματα αλλά ο Κάρολος Γ΄ που βρισκόταν στην Ιταλία αρνήθηκε. Ο Εύδης Α΄ της Γαλλίας που ήταν εκείνη την εποχή Κόμης των Παρισίων ζήτησε τη βοήθεια του και ο Κάρολος έστειλε στο Παρίσι τον Ερρίκο της Σαξονίας. Ο Εύδης ζήτησε ξανά βοήθεια σε νέα επιδρομή των Βίκινγκ, ο βασιλιάς του έστειλε έναν μεγάλο στρατό που περικύκλωσε τον Ρόλλο και ίδρυσε ένα στρατόπεδο στη Μονμάρτη. Ο Κάρολος Γ΄ δεν είχε στόχο να πολεμήσει με τον Εύδη, έστειλε έναν μεγάλο στρατό από τον Σηκουάνα για να λεηλατήσει τη Βουργουνδία που εκείνη την εποχή εξεγέρθηκε. Την επόμενη άνοιξη οι Βίκινγκ αποχώρησαν από τη Γαλλία αφού πήραν 700 ασημένιες λίρες, το κύρος του Καρόλου του παχύ είχε πέσει σημαντικά στη Γαλλία. Την εποχή που ήταν στο Παρίσι ο Κάρολος εξέδωσε έναν μεγάλο αριθμό από διατάγματα, αναγνώρισε σε πολλές περιοχές προνόμια που είχαν παραχωρηθεί από τους προκατόχους του όπως στην Ισπανική Μαρκιωνία και την Προβηγκία. Η Νευστρία βρισκόταν συνεχώς σε επαφή με τη Νάντη, ο Δούκας της Βρετάνης είχε γίνει πανίσχυρος στην κομητεία της Νάντης. Ο Κάρολος παραχώρησε στον Άλαν το δικαίωμα να αποκαλείται αυτοκράτορας. Ένα διάταγμα του Άλαν (897 - 900) καταγράφει δεήσεις για την ψυχή του Καρόλου, πιθανότατα πρόκειται για τον Κάρολο τον Παχύ.

Προβλήματα διαδοχής

Ο Κάρολος ο Παχύς δεν είχε αποκτήσει παιδιά με τη νόμιμη σύζυγο του Ριχάρδις της Σουαβίας, είχε έναν νόθο γιο τον Βερνάρδο (885) που τον όρισε διάδοχο, δεν έγινε αποδεκτός από τους επισκόπους. Ο Πάπας Αδριανός Γ΄ υποστήριξε τον Βερνάρδο, συγκάλεσε Σύνοδο στη Βορμς τον Οκτώβριο του 885 αλλά πέθανε στον δρόμο ενώ διέσχιζε τον Πάδο. Ο Αδριανός Γ΄ είχε στόχο να εκδιώξει όλους τους ανεπιθύμητους επισκόπους και να αναγνωρίσει τη νομιμότητα του Βερνάνδου. Ο χρονικογράφος που ήταν υπεύθυνος για το Μάιντς έγραψε ότι πιθανότατα αρχηγός των ανταρτών ήταν ο Λιούμπερτ αρχιεπίσκοπος του Μάιντς. Ο Κάρολος Γ΄ συγκάλεσε όλους τους επισκόπους της Γαλατίας στη Βορμς με στόχο να αναγνωρίσουν μαζί με τον πάπα τον Βερνάρδο βασιλιά της Λοθαριγγίας. Ο Νότκερ ο Τραυλός ο οποίος θεωρούσε τον Βερνάρδο σαν πιθανό διάδοχο γράφει στα "Χρονικά του Καρλομάγνου" :

"Δεν θα σας πω τίποτα για αυτό μέχρι να δω τον μικρό Βερνάρδο με ένα σπαθί στον μηρό του".

Μετά την αποτυχία της πρώτης επιχείρισης ο Κάρολος προσπάθησε να προχωρήσει σε δεύτερη, τα διατάγματα του έδειχναν ότι είχε στόχο να νομιμοποιήσει τον Βερνάρδο. Στις αρχές του 886 ο Κάρολος Γ΄ συναντήθηκε με τον νέο πάπα Στέφανο Ε΄, του ζήτησε επίσης να νομιμοποιήσει τον Βερνάρδο σαν διάδοχο του. Μια Σύνοδος συνεκλήθη την άνοιξη της επόμενης χρονιάς στο Βάιμπλινγκεν, ο Στέφανος Ε΄ ακύρωσε τη συμμετοχή του (30 Απριλίου 887). Ο Βερεγγάριος είχε μια σύντομη προστριβή με τον επίσκοπο και έχασε την εύνοια του αυτοκράτορα, στις αρχές του Μαΐου του 887 συμφιλιώθηκε και αποζημιώθηκε με μεγάλα δώρα. Ο Κάρολος ο Παχύς εγκατέλειψε τα σχέδια του να ορίσει διάδοχο τον γιο του Βερνάρδο, σε Σύνοδο τον Μάιο στο Κίρσεν υιοθετήθηκε σαν νόθος γιος του ο Λουδοβίκος ο Τυφλός. Η συμφωνία του με τον Λουδοβίκο έγινε πιθανότατα με στόχο να τον βοηθήσει να τοποθετήσει τον Βερνάρδο υποτελή βασιλιά στη Λοθαριγγία. Το καλοκαίρι έφτασε ο Βερεγγάριος στο Κίρσεν πιθανότατα για να οριστεί διάδοχος του Καρόλου Γ΄, διεκδίκησε το βασίλειο της Ιταλίας αμέσως μετά την εκθρόνιση του Καρόλου. Ο Εύδης Α΄ της Γαλλίας επισκέφτηκε τον Κάρολο στο Κίρσεν, είχε πιθανότατα τον ίδιο στόχο. Η παρουσία των μεγιστάνων αυτών στις δυο μεγάλες Συνόδους ήταν απαραίτητες για να νομιμοποιηθεί ο Βερνάνδος, δεν έγινε τελικά λόγω απουσίας του πάπα και ο Κάρολος ο Παχύς νομιμοποίησε τον Λουδοβίκο.

Εκθρόνιση και θάνατος

Ο Κάρολος ο Παχύς - Μεγάλα Χρονικά της Γαλλίας

Η εξουσία του Καρόλου του παχύ κατέρρευσε στα τέλη του 887, το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς είχε αποτύχει οριστικά να ορίσει διάδοχο τον νόθο γιο του Βερνάρδο, κάλεσε στην αυλή του τον Εύδη και τον συγγενή του Βερεγγάριο, μάργραβο του Φρίουλι ίσως σαν κληρονόμους. Ο εσωτερικός του κύκλος είχε μεγάλη παρακμή, η σύζυγος του Ριχάρδη κατηγορήθηκε για μοιχεία με τον πρωθυπουργό του και αρχικαγκελάριο επίσκοπο του Βερτσέλλι. Στη δίκη με φωτιά που ακολούθησε αποδείχτηκε η αθωότητά της, η Ριχάρδη αναγκάστηκε να αποσυρθεί σε μοναστήρι. Ο Κάρολος Γ΄ στράφηκε κατόπιν εναντίον του επισκόπου του Βερτσέλλι, τον καθαίρεσε και τον αντικατέστησε με τον αρχιεπίσκοπο του Μαίντς. Την ίδια χρονιά ανατράπηκε η πρώτη ξαδέλφη του Ερμενγάρδη της Ιταλίας κόρη του αυτοκράτορα Λουδοβίκου Β΄ της Ιταλίας και σύζυγος του Μπόζο της Προβηγκίας, ζήτησε από τον Κάρολο Γ΄ την προστασία του γιου της Λουδοβίκου. Ο Κάρολος ο Παχύς τον μετέφερε στην αυλή του και τον υιοθέτησε με στόχο να τον ορίσει διάδοχο σε όλα τα βασίλεια του. Ακολούθησε Σύνοδος στη Φρανκφούρτη (11 Νοεμβρίου 887), εκεί έμαθε ότι ο ανεψιός του Αρνούλφος της Καρινθίας επαναστάτησε, βάδισε στη Γερμανία με έναν στρατό από Βαυαρούς και Σλάβους. Την επόμενη χρονιά έχασε κάθε υποστήριξη στην Ανατολική Φραγκία, οι τελευταίοι που τον εγκατέλειψαν ήταν οι οπαδοί του στην Αλαμανία, οι άντρες της Λοαθαριγγίας δεν δέχτηκαν ποτέ την εκθρόνισή του. Ο Κάρολος ο παχύς τελικά εκθρονίστηκε (17 Νοεμβρίου 887) αν και τα ακριβή γεγονότα δεν είναι γνωστά, δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τον Αρνούλφο επειδή ήταν άρρωστος, τον γιο του Βερνάνδο τον εμπιστεύτηκε στον Κάρολο. Ο Κάρολος ζήτησε μόνο μερικά κτήματα στη Σουαβία, εκεί αποσύρθηκε και πέθανε σε 6 βδομάδες (13 Ιανουαρίου 888).

Θρύλοι

Η αυτοκρατορία κατέρρευσε χωρίς να αποκατασταθεί ποτέ, ο Ρετζίνο του Προύμ έγραψε ότι κάθε βασίλειο επέλεξε διαφορετικό διάδοχο, ο Αρνούλφος ήθελε ολόκληρη την αυτοκρατορία αλλά τελικά κληρονόμησε μόνο την Ανατολική Φραγκία και τη Λοθαριγγία. Οι Δυτικοί Φράγκοι επέλεξαν νέο βασιλιά τον Εύδη Α΄ αν και είχε αντιταχθεί στον Γουίδων Γ΄ του Σπολέτο που και αυτός με τη σειρά του είχε αντιταχθεί στον Αρνούλφο στη Λοθαριγγία. Ο Γουίδων είχε αποτύχει στη Δυτική Φραγκία και αναζητούσε το Ιταλικό στέμμα αν και ο Βερεγγάριος είχε ήδη στεφτεί βασιλιάς. Ο Λουδοβίκος ο Τυφλός στέφτηκε βασιλιάς της Προβηγκίας όπως ήταν η επιθυμία του Καρόλου, ζήτησε την υποστήριξη του Αρνούλφου και την πέτυχε με υποταγή απέναντι του. Ο Ροδόλφος Α΄ της Βουργουνδίας ο οποίος δεν ήταν Καρολίδης εξελέγη νέος βασιλιάς στην Άνω Βουργουνδία, διεκδίκησε και τη Λοθαριγγία αλλά απέτυχε. Στην Ακουιτανία εξελέγη νέος βασιλιάς ο Ρανούλφος Β΄ του Πουατιέ, δεν αναγνώρισε τον Εύδη Α΄ στον θρόνο των Δυτικών Φράγκων και ανέλαβε την κηδεμονία του μετέπειτα Καρολίδη βασιλιά Καρόλου του Απλού. Δεν είναι γνωστό αν οι επιλογές αυτές έγιναν μετά την εκθρόνιση του Καρόλου Γ΄ από τον θρόνο των Ανατολικών Φράγκων ή τον θάνατο του, το βέβαιο είναι ότι ο Αρνούλφος και ο Βερεγγάριος τον διαδέχθηκαν πριν τον θάνατό του. Η ταφή του έγινε με μεγάλες τιμές στο "Αβαείο του Ράιχεναου" με πολλές προσευχές στις οποίες υμνήθηκε για την ευσέβεια και την αγαθότητά του. Δεν υπάρχουν πληροφορίες για μεγάλες στρατιωτικές του επιτυχίες, πιθανότατα δεν μπορούσε λόγω ανικανότητας, ήταν συνεχώς άρρωστος και ανάπηρος.

Πηγές

• Airlie, Stuart. "‘Sad stories of the death of kings’: Narrative Patterns and Structures of Authority in Regino of Prüm's Chronicle." In Elizabeth M. Tyler and Ross *Balzaretti (eds.), Narrative and History in the Early Medieval West, pp. 105–32. Brepols, 2006.
• Duckett, Eleanor. Death and Life in the Tenth Century. University of Michigan Press, 1968.
• Leyser, Karl. Communications and Power in Medieval Europe: The Carolingian and Ottonian Centuries. London, 1994.
• MacLean, Simon. Kingship and Politics in the Late Ninth Century: Charles the Fat and the end of the Carolingian Empire. Cambridge University Press: 2003.
• Reuter, Timothy. Germany in the Early Middle Ages, c. 800–1056. Longman, 1991.
• Reuter, Timothy (trans.) The Annals of Fulda. (Manchester Medieval series, Ninth-Century Histories, Volume II.) Manchester: Manchester University Press, 1992.
• Smith, Julia M. H. Province and Empire: Brittany and the Carolingians. Cambridge University Press: 1992.