Γεώργιος Α΄ της Μεγάλης Βρετανίας

Ο Γεώργιος Α΄ (αγγλικά: George I, γερμ.: Georg I., 7 Ιουνίου 1660 - 22 Ιουνίου 1727) ήταν Βασιλιάς της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας από την 1η Αυγούστου 1714 έως το θάνατό του και κυβερνήτης του Αννόβερου στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία από το 1698.

Γεώργιος Α΄
Ο Γεώργιος Α΄ γύρω στο 1714. Στούντιο του Σερ Γκόντφρυ Νέλλερ.
Βασιλιάς της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας
Περίοδος	1 Αυγούστου 1714 – 22 Ιουνίου 1727
Στέψη	20 Οκτωβρίου 1714
Προκάτοχος	Άννα
Διάδοχος	Γεώργιος Β΄
Εκλέκτορας του Αννόβερου
Περίοδος	23 Ιανουαρίου 1698 – 22 Ιουνίου 1727
Προκάτοχος	Ερνέστος Αύγουστος
Διάδοχος	Γεώργιος Β΄
Γέννηση	7 Ιουνίου 1660 (1660-06-07) Αννόβερο, Μπράουνσβαϊγκ-Λύνεμπουργκ, Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
Θάνατος	22 Ιουνίου 1727 (67 ετών) Κάστρο Οσναμπρύκ, Οσναμπρύκ, Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
Τόπος ταφής	Λάινεσλος, Αννόβερο· αργότερα Χέρρενχαουζεν, Αννόβερο
Σύζυγος	Σοφία Δωροθέα του Τσέλλε
Επίγονοι	Γεώργιος Β΄ Σοφία Δωροθέα
Πλήρες όνομα
Γεώργιος Λουδοβίκος
Οίκος	Οίκος του Αννόβερου
Πατέρας	Ερνέστος Αύγουστος του Αννόβερου
Μητέρα	Σοφία του Παλατινάτου
Θρησκεία	Προτεσταντισμός
Υπογραφή
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα ()

Ο Γεώργιος γεννήθηκε στην Κάτω Σαξονία (σήμερα ανήκει στη Γερμανία) και τελικά κληρονόμησε τον τίτλο και γαίες του Δούκα του Μπράουνσβαϊγκ-Λύνεμπουργκ. Μια σειρά ευρωπαϊκών πολέμων επέκτειναν τις γερμανικές κτήσεις του κατά τη διάρκεια της ζωής του και το 1708 επικυρώθηκε ως πρίγκιπας-εκλέκτορας του Αννόβερου. Στην ηλικία των 54, μετά το θάνατο της Άννας της Μεγάλης Βρετανίας, ο Γεώργιος κατέλαβε τον βρετανικό θρόνο ως ο πρώτος μονάρχης του Οίκου του Αννόβερου.

Αν και άνω των πενήντα Καθολικών είχαν στενότερους δεσμούς αίματος με την Άννα, η Ρυθμιστική Πράξη Διαδοχής του 1701 απαγόρευε οι Καθολικοί να κληρονομήσουν τον Βρετανικό θρόνο. Ο Γεώργιος όμως ήταν ο κοντινότερος εν ζωή Προτεστάντης συγγενής. Σε αντίδραση, οι Ιακωβίτες προσπάθησαν να εκθρονίσουν τον Γεώργιο και να τον αντικαταστήσουν με τον καθολικό ετεροθαλή αδελφό της Άννας, τον Ιάκωβο Φραγκίσκο Εδουάρδο Στιούαρτ, αλλά οι προσπάθειες τους απέτυχαν.

Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Γεωργίου οι δυνάμεις της μοναρχίας υποχώρησαν και η Βρετανία ξεκίνησε μια μεταστροφή προς το μοντέρνο σύστημα της "cabinet government" με ηγέτη τον πρωθυπουργό. Κατά το τέλος της βασιλείας του, η πραγματική εξουσία φερόταν από τον Σερ Ρόμπερτ Ουόλπολ, τον πρώτο de facto πρωθυπουργό της Μεγάλης Βρετανίας. Ο Γεώργιος πέθανε σε ένα ταξίδι προς τον τόπο του, το Αννόβερο, όπου και τάφηκε.

Πρώιμος βίος

Ο Γεώργιος Λουδοβίκος γεννήθηκε στις 7 Ιουνίου 1660 (νέο ημερολόγιο) στο Αννόβερο της Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ήταν ο μεγαλύτερος γιος του Ερνέστου Αύγουστου του Μπράουνσβαϊγκ-Λύνεμπουργκ και της συζύγου του, Σοφίας του Παλατινάτου. Η Σοφία ήταν η εγγονή του Ιακώβου Α΄ της Αγγλίας μέσω της μητέρας της, Ελισάβετ Στιούαρτ, Βασίλισσας της Βοημίας.

Για το πρώτο έτος της ζωής του ο Γεώργιος ήταν ο μόνος κληρονόμος στα γερμανικά εδάφη του πατέρα και των τριών άτεκνων θείων του. Το 1661 γεννήθηκε ο αδελφός του Γεωργίου, Φρειδερίκος Αύγουστος, και τα δύο αγόρια (γνωστά ως Görgen και Gustchen μέσα στην οικογένεια) ανατράφηκαν μαζί. Η μητέρα τους απουσίασε επί σχεδόν ένα έτος μεταξύ 1664 και 1665, λόγω παρατεταμένων αναρρωτικών διακοπών στην Ιταλία, αλλά είχε τακτική επικοινωνία με τη γκουβερνάντα των γιων της και έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για την ανατροφή τους, ακόμη περισσότερο μετά την επιστροφή της. Η Σοφία χάρισε στον Ερνέστο Αύγουστο ακόμη τέσσερις γιους και μια κόρη. Στις επιστολές της η Σοφία περιγράφει τον Γεώργιο ως υπεύθυνο, συνειδητοποιημένο παιδί, που αποτελούσε παράδειγμα για τα νεότερα αδέρφια του.

Μέχρι το 1675 ο μεγαλύτερος θείος του Γεωργίου είχε πεθάνει χωρίς απόγονο, αλλά οι υπόλοιποι δύο θείοι του είχαν παντρευτεί, θέτοντας την κληρονομιά του Γεωργίου υπό αίρεση, καθώς οι κτήσεις των θείων του θα περνούσαν στους γιους τους, αν αποκτούσαν, αντί στον Γεώργιο. Ο πατέρας του Γεωργίου τον είχε πάρει για κυνήγι και ιππασία και τον εισήγαγε σε στρατιωτικά ζητήματα· γνώστης του αβέβαιου μέλλοντος του, ο Ερνέστος Αύγουστος πήρε τον δεκαπεντάχρονο γιο του σε εκστρατεία στον Γαλλο-Ολλανδικό Πόλεμο με σκοπό να δοκιμάσει και να εκπαιδεύσει τον γιο του στη μάχη.

Το 1679 ένας άλλος θείος πέθανε απρόσμενα χωρίς γιους και ο Ερνέστος Αύγουστος έγινε βασιλεύων Δούκας του Κάλενμπεργκ-Γκαίττινγκεν, με πρωτεύουσα το Αννόβερο. Ο επιζών θείος του Γεωργίου, Γεώργιος Γουλιέλμος του Τσέλλε, είχε νυμφευτεί την ερωμένη του για να νομιμοποιήσει τη μόνη του κόρη, τη Σοφία Δωροθέα του Τσέλλε, αλλά έμοιαζε απίθανο να κάνει περαιτέρω παιδιά. Υπό τον Σαλικό νόμο, όπου η κληρονόμηση του εδάφους περιοριζόταν στην αρσενική γραμμή, η διαδοχή του Γεωργίου και των αδελφών του στα εδάφη του πατέρα του και των θείων του φαινόταν τώρα ασφαλής. Το 1682 η οικογένεια συμφώνησε να υιοθετήσει την αρχή της πρωτοτοκίας, που σήμαινε ότι ο Γεώργιος θα κληρονομούσε όλο το έδαφος και δεν θα έπρεπε να το μοιρασθεί με τους αδελφούς του.

Γάμος

Ο Γεώργιος το 1680, όταν ήταν Πρίγκιπας του Αννόβερου. Από έναν πίνακα του Σερ Γκόντφρυ Νέλλερ.

Το ίδιο έτος ο Γεώργιος νυμφεύθηκε την πρώτη του εξαδέλφη, Σοφία Δωροθέα του Τσέλλε, έκτοτε ασφαλίζοντας τα εισοδήματα που θα ήταν εκτός του Σαλικού νόμου απαιτώντας αρσενική κληρονόμηση. Ο γάμος του κράτους κανονίσθηκε βασικά καθώς εξασφάλιζε ένα υγιές ετήσιο εισόδημα και βοήθησε την τελική ένωση του Αννόβερου και του Τσέλλε. Η μητέρα του ήταν αρχικά εναντίον του γάμου, επειδή περιφρονούσε τη μητέρα της Σοφίας Δωροθέας (που δεν ήταν βασιλικής καταγωγής) και επειδή ανησυχούσε για τη γνησιότητα της καταγωγής της Σοφίας Δωροθέας. Ωστόσο κατακτήθηκε από τα πλεονεκτήματα που συνεπαγόταν ο γάμος.

Το 1683 ο Γεώργιος και ο αδελφός του, Φρειδερίκος Αύγουστος, υπηρέτησαν στον Μεγάλο Τουρκικό Πόλεμο στη Μάχη της Βιέννης, ενώ η Σοφία Δωροθέα γέννησε στον Γεώργιο έναν γιο, τον Γεώργιο Αύγουστο. Το επόμενο έτος ο Φρειδερίκος Αύγουστος πληροφορήθηκε την υιοθέτηση της πρωτοτοκίας, που σήμαινε ότι δεν θα λάμβανε πια μερίδιο από το έδαφος του πατέρα του όπως περίμενε. Αυτό οδήγησε σε ένα ρήγμα μεταξύ πατέρα και γιου, αλλά και μεταξύ των αδελφών, το οποίο διήρκεσε έως τον θάνατο του Φρειδερίκου Αυγούστου στη μάχη το 1690.

Ο γάμος του Γεωργίου με τη Σοφία Δωροθέα διαλύθηκε, όχι στη βάση του ότι κάποιος από τους δύο είχε διαπράξει μοιχεία, αλλά στη βάση του ότι η Σοφία Δωροθέα είχε εγκαταλείψει τον σύζυγο της. Με τη συμφωνία του πατέρα της, ο Γεώργιος φυλάκισε τη Σοφία Δωροθέα στο Κάστρο του Άλντεν στο μέρος της καταγωγής της, το Τσέλλε, όπου έμεινε έως ότου πέθανε πάνω από τριάντα χρόνια μετά. Της αρνήθηκαν την πρόσβαση στα παιδιά και τον πατέρα της, της απαγορεύθηκε να νυμφευθεί ξανά και μόνο της επιτράπηκε να περπατά ασυνόδευτη μέσα στον περίβολο του κάστρου.

Εκλεκτορική βασιλεία

Ο Γεώργιος το 1706, όταν ήταν Εκλέκτορας του Αννόβερου. Έργο του Γιόχαν Λέοναρντ Χίρσμαν.

Ο Ερνέστος Αύγουστος πέθανε στις 23 Ιανουαρίου 1698 αφήνοντας όλα τα εδάφη του στον Γεώργιο, με εξαίρεση το Πριγκιπάτο-Επισκοπή (γερμ. Fürstbistum, εναλλακτικά Hochstift) του Οσναμπρύκ, αξίωμα που κατείχε από το 1661. Ο Γεώργιος έτσι έγινε Δούκας του εκλεκτοράτου (Kurfürstentum) Μπράουνσβαϊγκ-Λύνεμπουργκ (επίσης γνωστό ως εκλεκτοράτο του Αννόβερου, από την πρωτεύουσά του) καθώς και Αρχισημαιοφόρος και Πρίγκιπας-Εκλέκτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η αυλή του στο Αννόβερο τιμήθηκε από την παρουσία πολλών ανθρώπων-συμβόλων του πολιτισμού, όπως του μαθηματικού και φιλοσόφου Γκότφριντ Βίλεμ Λάιμπνιτς και του συνθέτη Γκέοργκ Φρίντριχ Χαίντελ.

Λίγο μετά την άνοδο του Γεωργίου στο πατρικό του δουκάτο, πέθανε ο Πρίγκηπας Γουλιέλμος, Δούκας του Γκλώστερ, ο οποίος ήταν δεύτερος στη σειρά διαδοχής για τον αγγλικό και τον σκωτικό θρόνο. Σύμφωνα με τους όρους της Κοινοβουλευτικής ρυθμιστικής Πράξης Βασιλικής Διαδοχής (Act of Settlement) του 1701, η μητέρα του Γεωργίου, Σοφία, θα χριζόταν διάδοχος στον αγγλικό θρόνο, αν ο τότε βασιλιάς (Γουλιέλμος Γ΄) και η κουνιάδα του, Άννα (αργότερα Βασίλισσα Άννα της Μεγάλης Βρετανίας) πέθαιναν χωρίς απογόνους. Το σχέδιο διαδοχής ήταν έτσι, επειδή η Σοφία ήταν η κοντινότερη Προτεστάντισσα συγγενής της βασιλικής οικογένειας. Έτσι παρήκαμψε πενήντα έξι Καθολικούς συγγενείς με ισχυρότερο κληρονομικό δικαίωμα διαδοχής. Η πιθανότητα οποιοσδήποτε από αυτούς να μεταστραφεί στον Προτεσταντισμό για χάρη της διαδοχής ήταν ελάχιστες και κάποιοι είχαν ήδη αρνηθεί.

Τον Αύγουστο του 1701 ο Γεώργιος εντάχθηκε στο Τάγμα της Περικνημίδας και μέσα σε έξι εβδομάδες πέθανε ο κοντινότερος Καθολικός διεκδικητής του θρόνου της Αγγλίας, ο πρώην βασιλιάς Ιάκωβος Β΄. Τον επόμενο Μάρτιο πέθανε και ο Γουλιέλμος Γ΄, τον οποίο διαδέχθηκε η Άννα. Η Σοφία έγινε πιθανή διάδοχος του θρόνου της Βασίλισσας της Αγγλίας. Η Σοφία ήταν στο εβδομηκοστό πρώτο έτος της, μεγαλύτερη από την Άννα κατά τριάντα πέντε χρόνια, αλλά ήταν σε καλή κατάσταση και υγιής, οπότε επένδυσε χρόνο και ενέργεια για να διασφαλίσει τη διαδοχή είτε για τον εαυτό της είτε για τον γιο της. Εντούτοις, ήταν ο Γεώργιος αυτός που αντιλήφθηκε τις περιπλοκότητες της αγγλικής πολιτικής και του συνταγματικού νόμου, που απαιτούσε επιπλέον κοινοβουλευτική πράξη το 1705, ώστε να εξομοιώσει τη Σοφία και τους διαδόχους της ως Άγγλους υπηκόους και για να καθοριστούν οι ρυθμίσεις για τη μεταφορά της εξουσίας μέσω Συμβουλίου Αντιβασιλείας. Το ίδιο έτος ο επιζών θείος του Γεωργίου πέθανε και κληρονόμησε περισσότερες Γερμανικές κτήσεις: το Πριγκιπάτο του Λύνεμπουργκ και το Πριγκιπάτο του Γκρουμπενχάγκεν, με έδρα το Τσέλλε.

Χάρτης του Αννόβερου, περ. 1720, ο οποίος δείχνει το γεωγραφικό συσχετισμό των εκλεκτοράτων του Αννόβερου και του Μπράουνσβαϊγκ-Βολφενμπύτελ, καθώς και της Επισκοπής του Οσναμπρύκ. Κατά τη διάρκεια της ζωής του Γεωργίου Α΄ το εκλεκτοράτο του Αννόβερου απέκτησε τα Πριγκιπάτα της Σαξονίας-Λάουενμπουργκ και της Βρέμης-Φέρντεν.

Λίγο μετά την άνοδο του Γεωργίου στο Αννόβερο, ξέσπασε ο Πόλεμος της Ισπανικής Διαδοχής. Θέμα της διαμάχης ήταν το δικαίωμα διαδοχής του Φιλίππου, εγγονού του Λουδοβίκου ΙΔ΄ της Γαλλίας, στον ισπανικό θρόνο υπό τους όρους της διαθήκης του Καρόλου Β΄ της Ισπανίας. Η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, οι Ενωμένες Ολλανδικές Επαρχίες, η Αγγλία, το Αννόβερο και πολλά άλλα γερμανικά κράτη αντιτάχθηκαν στο δικαίωμα του Φιλίππου στη διαδοχή, επειδή φοβούνταν ότι ο γαλλικός Οίκος των Βουρβόνων θα γινόταν πολύ ισχυρός, αν έλεγχε και την Ισπανία. Ως μέρος της πολεμικής προσπάθειας, ο Γεώργιος επιτέθηκε στο γειτονικό του κράτος Μπράουνσβαϊγκ-Βολφενμπύτελ, το οποίο ήταν φιλογαλλικό, καθορίζοντας λεπτομέρως ο ίδιος τις εντολές για κάποιες μάχες. Η εισβολή πέτυχε με λίγες απώλειες. Ως επιβράβευση, η προηγηθείσα προσάρτηση του Δουκάτου της Σαξονίας-Λάουενμπουργκ στο Αννόβερο από τον θείο του Γεωργίου, αναγνωρίσθηκε από τους Βρετανούς και τους Ολλανδούς.

Το 1706 ο Μαξιμιλιανός Β΄ Εμμανουήλ της Βαυαρίας στερήθηκε τα αξιώματα και τους τίτλους του, εξαιτίας της σύμπλευσής του με τον Λουδοβίκο εναντίον της Αυτοκρατορίας. Το επόμενο έτος ο Γεώργιος χρίστηκε Αυτοκρατορικός Στρατάρχης (Imperial Field Marshal) με δικαιοδοσία στον αυτοκρατορικό στρατό που στρατοπέδευε κατά μήκος του Ρήνου. Η θητεία του δεν ήταν εντελώς επιτυχής, εν μέρει λόγω του ότι εξαπατήθηκε σε μια επίθεση αντιπερισπασμού από τον σύμμαχο του, Τζον Τσώρτσιλ, 1ο Δούκα του Μάρλμπορω, και εν μέρει επειδή ο Αυτοκράτορας Ιωσήφ Α΄ οικειοποιήθηκε τα χρήματα που απαιτούντο για την εκστρατεία του Γεωργίου. Παρόλα αυτά οι Γερμανοί πρίγκιπες θεώρησαν ότι είχε αποποιηθεί των ευθυνών του επιτυχώς. Το 1708 επίσημα επιβεβαίωσαν την θέση του Γεωργίου ως Πρίγκιπα-Εκλέκτορα σε αναγνώριση της υπηρεσίας του. Ο Γεώργιος δεν έδωσε συνέχεια στις ενέργειες του Δούκα του Μάρλμπορω εναντίον του, διότι κατάλαβε ότι ήταν μέρος ενός σχεδίου για την απόσπαση των γαλλικών δυνάμεων από την κύρια επίθεση.

Το 1709 ο Γεώργιος παραιτήθηκε από Στρατάρχης και δεν εισήλθε στην ενεργή υπηρεσία ξανά. Το 1710 απέκτησε το αξίωμα του Αρχιθησαυροφύλακα της Αυτοκρατορίας, ένα αξίωμα που προηγουμένως έφερε ο Παλατινός Εκλέκτορας (ή "Παλατινός Κόμης", γερμ. Pfalzgraf) — η έλλειψη του Εκλέκτορα της Βαυαρίας επέτρεψε μια ανακατανομή των αξιωμάτων. Ο θάνατος του Αυτοκράτορα το 1711 απείλησε να ανατρέψει την ισορροπία δυνάμεων προς την αντίθετη κατεύθυνση, οπότε ο πόλεμος έληξε το 1713 με την επικύρωση της Συνθήκης της Ουτρέχτης. Στον Φίλιππο επιτράπηκε η διαδοχή στον ισπανικό θρόνο, αλλά αφαιρέθηκε από την γραμμή διαδοχής του γαλλικού θρόνου, ενώ ο Εκλέκτορας της Βαυαρίας αποκαταστάθηκε.

Διαδοχή στη Μεγάλη Βρετανία

Ο Γεώργιος περίπου το 1714, έτος που διαδέχθηκε την Άννα. Ελαιογραφία σε χαλκό, του ζωγράφου Σερ Γκόντφρυ Νέλλερ.

Αν και αμφότερες η Αγγλία και η Σκωτία αναγνώρισαν την Άννα ως βασίλισσα τους, μόνο το αγγλικό κοινοβούλιο είχε συμβιβαστεί με τη Σοφία, Εκλέκτειρα του Αννόβερου, ως διάδοχο. Το Κοινοβούλιο της Σκωτίας δεν είχε επίσημα διευθετήσει το θέμα της διαδοχής για τον Σκωτικό θρόνο. Το 1703 οι Τάξεις πέρασαν ένα νομοσχέδιο όπου διεκήρυσσαν ότι η επιλογή τους για τον διάδοχο της Άννας στη Σκωτία δεν θα ήταν το ίδιο άτομο με τον διάδοχο στον Αγγλικό θρόνο, εκτός αν η Αγγλία έδινε πλήρη ελευθερία εμπορίου στους Σκώτους εμπόρους στην Αγγλία και τις αποικίες της. Στην αρχή η Βασιλική Συγκατάθεση αποσύρθηκε, αλλά το επόμενο έτος η Άννα παραδόθηκε στις επιθυμίες των Τάξεων και δόθηκε συγκατάθεση στο νομοσχέδιο, το οποίο έγινε η Πράξη Ασφάλειας 1704. Σε ανταπόδοση το αγγλικό κοινοβούλιο πέρασε μέτρα, τα οποία απειλούσαν να περιορίσουν το αγγλοσκωτικό εμπόριο και να διαλύσουν τη σκωτική οικονομία, αν οι Τάξεις δεν συμφωνούσαν με την Αννοβεριανή διαδοχή. Τελικά το 1707 αμφότερα τα κοινοβούλια συμφώνησαν σε μια Πράξη της Ένωσης, η οποία ενοποίησε την Αγγλία και τη Σκωτία σε μια ενιαία πολιτική οντότητα, το Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και εγκαθίδρυσε τους κανόνες της διαδοχής, όπως θεσπίστηκαν από τη Ρυθμιστική πράξη διαδοχής του 1701. Η ένωση δημιούργησε μια περιοχή ελεύθερου εμπορίου στην Ευρώπη του δέκατου όγδοου αιώνα.

Οι Ουίγοι πολιτικοί πίστευαν ότι το Κοινοβούλιο είχε το δικαίωμα να καθορίσει τη διαδοχή και να την παραχωρήσει στον πλησιέστερο προτεστάντη συγγενή της βασίλισσας, ενώ πολλοί Τόρυ έτειναν περισσότερο να πιστεύουν στο κληρονομικό δικαίωμα των Στιούαρτ. Το 1710 ο Γεώργιος ανακοίνωσε ότι θα γινόταν διάδοχος στη Βρετανία με κληρονομικό δικαίωμα, καθώς το δικαίωμα είχε μόνο αφαιρεθεί από τους Καθολικούς Στιούαρτ, ενώ εκείνος το διατηρούσε. "Αυτή η δήλωση σκόπευε να περιορίσει οποιαδήποτε παρέμβαση των Ουίγων που θα εννοούσε ότι το κοινοβούλιο του είχε δώσει το βασίλειο [και] ...να πείσει τους Τόρυ ότι δεν ήταν σφετεριστής."

Η μητέρα του Γεωργίου, Σοφία, πέθανε στις 28 Μαΐου 1714 σε ηλικία 83 ετών. Είχε καταρρεύσει στους κήπους του Χερρενχάουζεν, τρέχοντας να βρει καταφύγιο από μια καταρρακτώδη βροχή. Ο Γεώργιος ήταν πλέον ο απευθείας διάδοχος της Άννας. Ταχέως αναθεώρησε τη σύνθεση του Συμβουλίου Αντιβασιλείας, το οποίο θα αναλάμβανε την εξουσία μετά τον θάνατο της Άννας, καθώς ήταν γνωστό ότι η υγεία της Άννας επιδεινωνόταν και οι πολιτικοί στη Βρετανία συγκρούονταν για την εξουσία. Έπαθε ένα εγκεφαλικό επεισόδιο, το οποίο την κατέστησε ανίκανη να μιλήσει και πέθανε την 1η Αυγούστου του 1714. Η λίστα των αντιβασιλέων ανοίχτηκε, τα μέλη ορκίστηκαν και ο Γεώργιος ανακηρύχθηκε Βασιλιάς της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας. Εν μέρει λόγω αντίθετων ανέμων, οι οποίοι τον κράτησαν στη Χάγη εν αναμονή ευκαιρίας διέλευσης, δεν έφθασε στη Βρετανία πριν τις 18 Σεπτεμβρίου. Ο Γεώργιος στέφθηκε στο Αββαείο του Ουέστμινστερ στις 20 Οκτωβρίου.

Ο Γεώργιος έζησε κυρίως στην Μεγάλη Βρετανία μετά το 1714, αν και επισκέφθηκε το σπίτι του στο Αννόβερο το 1716, το 1719, το 1720, το 1723 και το 1725· συνολικά ο Γεώργιος πέρασε το ένα πέμπτο της περιόδου της βασιλείας του στη Γερμανία. Ένας όρος που περιλαμβανόταν στη Ρυθμιστική Πράξη Διαδοχής του 1701 και απαγόρευσε στον Βρετανό μονάρχη να φεύγει από τη χώρα χωρίς την άδεια του Κοινοβουλίου, ανακλήθηκε ομόφωνα το 1716. Κατά την διάρκεια όλων των απουσιών του πλην της πρώτης, η εξουσία δινόταν σε ένα Συμβούλιο Αντιβασιλείας παρά στον γιο του Γεώργιο Αύγουστο, Πρίγκιπα της Ουαλίας.

Πόλεμοι και εξεγέρσεις

Ο Γεώργιος το 1718, από τον Τζορτζ Βέρτιου, με βάση έργο του Σερ Γκόντφρυ Νέλλερ.

Μέσα σε ένα έτος από την άνοδο του Γεωργίου οι Ουίγοι πέτυχαν μια συντριπτική νίκη στη γενική εκλογή του 1715. Αρκετά μέλη του ηττημένου Κόμματος των Τόρυ ήταν ευνοϊκά διακείμενα προς τους Ιακωβίτες και μερικοί δυσαρεστημένοι Τόρυ συντάχθηκαν με μια Ιακωβιτική εξέγερση, η οποία έγινε γνωστή ως "Οι Δεκαπέντε". Οι Ιακωβίτες προσπάθησαν να ανεβάσουν τον Καθολικό ετεροθαλή αδελφό της Άννας, Ιάκωβο Φραγκίσκο Εδουάρδο Στιούαρτ (αποκαλούμενο Ιάκωβο Γ΄ από τους υποστηρικτές του και "Διεκδικητή" από τους αντιπάλους του), στο Θρόνο. Οι υποστηρικτές του Διεκδικητή, με ηγέτη τον Τζον Έρσκιν, Λόρδο Μαρ, έναν πικραμένο Σκώτο ευγενή, ο οποίος είχε προηγουμένως υποστηρίξει την "Ένδοξη Επανάσταση", υποκίνησε εξέγερση στη Σκωτία, όπου η υποστήριξη για τον Ιακωβιτισμό ήταν ισχυρότερη από ότι στην Αγγλία. "Οι Δεκαπέντε" όμως ήταν μια τρομερή αποτυχία· τα σχέδια μάχης του Λόρδου Μαρ ήταν ανεπαρκή και ο Ιάκωβος έφτασε αργά με ελάχιστα χρήματα και όπλα. Μέχρι το τέλος του χρόνου η εξέγερση είχε ουσιαστικά καταρρεύσει. Τον Φεβρουάριο του 1716, αντιμέτωποι με την επικείμενη ήττα, ο Ιάκωβος και ο Λόρδος Μαρ διέφυγαν στη Γαλλία. Μετά την καταστολή της εξέγερσης, αν και υπήρξαν κάποιες εκτελέσεις και δημεύσεις, ο Γεώργιος έδρασε ώστε να μετριάσει την αντίδραση της Κυβέρνησης, έδειξε επιείκεια και δαπάνησε τα έσοδα από τις δημευμένες ακίνητες περιουσίες για τη δημιουργία σχολείων στη Σκωτία και για την αποπληρωμή μέρους του εθνικού χρέους.

Η δυσπιστία του Γεωργίου προς τους Τόρυ συντέλεσε στο να πάρουν την εξουσία οι Ουίγοι. Η κυριαρχία των Ουίγων εδραιώθηκε την εποχή του Γεωργίου σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι Τόρυ θα παρέμεναν εκτός εξουσίας για μισό ακόμη αιώνα. Μετά τις εκλογές το ελεγχόμενο από τους Ουίγους Κοινοβούλιο ψήφισε την Επταετή Πράξη του 1715, η οποία αύξανε τη μέγιστη διάρκεια θητείας του κοινοβουλίου στα επτά χρόνια (αλλά μπορούσε να διαλυθεί νωρίτερα από τον Ηγεμόνα). Έτσι οι Ουίγοι, που ήταν ήδη στην εξουσία, μπορούσαν να παραμείνουν στη θέση του για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.

Μετά την ανάρρησή του στη Μεγάλη Βρετανία, η σχέση του Γεωργίου με το γιο του (η οποία πάντοτε ήταν κακή) επιδεινώθηκε. Ο Γεώργιος Αύγουστος, Πρίγκιπας της Ουαλίας, ενθάρρυνε την αντίθεση στις πολιτικές του πατέρα του, μεταξύ άλλων με μέτρα που στόχευαν στην αύξηση της θρησκευτικής ελευθερίας στη Βρετανία και την επέκταση των γερμανικών εδαφών του Αννόβερου εις βάρος της Σουηδίας. Η γέννηση ενός εγγονού το 1717 οδήγησε μια μεγάλη φιλονικία μεταξύ του Γεωργίου και του Πρίγκιπα της Ουαλίας.

Κυβερνήσεις

Ένα τέταρτο γκινέας (αγγλικά Guinea, προφέρεται "γκίνι") της εποχής του Γεωργίου Α΄, που τον απεικονίζει προφίλ. Eπιγρ.: GEORGIUS D. G. M. BR., FR. ET HIB. REX, F. D. / BRUN. ET LUN. DUX, S. R. I. A.TH. ET PR. EL. 1718. 2.12 γραμ.

Στο Αννόβερο ο βασιλιάς ήταν απόλυτος μονάρχης. Όλες οι κυβερνητικές δαπάνες πάνω από 50 ασημένια τάληρα (Thaler) (μεταξύ 12 και 13 βρετανικές λίρες), καθώς και ο διορισμός όλων των αξιωματικών του στρατού, όλων των υπουργών και των κυβερνητικών αξιωματούχων πάνω από το επίπεδο του γραφέα, ήταν υπό τον προσωπικό του έλεγχο. Αντίθετα στη Μεγάλη Βρετανία ο Γεώργιος έπρεπε να κυβερνά μέσω του Κοινοβουλίου.

Όταν το 1715 οι Ουίγοι ήρθαν στην εξουσία, οι κορυφαίοι υπουργοί του Γεωργίου περιελάμβαναν τον Ρόμπερτ Ουόλπολ, τον Λόρδο Τάουνσεντ (κουνιάδο του Ουόλπολ), τον Λόρδο Τζέημς, 1ο Κόμη του Στάνοπ, και τον Τσαρλς Σπένσερ, 3ο Κόμη του Σάντερλαντ. Το 1717 ο Λόρδος Τάουνσεντ αποπέμφθηκε και ο Ουόλπολ παραιτήθηκε από την Κυβέρνηση λόγω διαφωνιών με τους συναδέλφους του· Ο Λόρδος Στάνχοουπ απέκτησε υπέρτατη εξουσία στα εξωτερικά θέματα και ο Λόρδος Σάντερλαντ ομοίως στα εσωτερικά ζητήματα.

Η δύναμη του Λόρδου Σάντερλαντ άρχισε να φθίνει το 1719. Κατέθεσε ένα νομοσχέδιο για τους ευγενείς (Peerage Bill), που προσπαθούσε να περιορίσει το μέγεθος της Βουλής των Λόρδων περιορίζοντας τις νέες δημιουργίες τίτλων. Το μέτρο αυτό θα γιγάντωνε τον έλεγχο του Σάντερλαντ επί της Βουλής, εμποδίζοντας τη δημιουργία αντιπολιτευόμενων ευγενών, αλλά απορρίφθηκε αφότου ο Ουόλπολ ηγήθηκε της αντιπολίτευσης στο νομοσχέδιο, εκφωνώντας τον θεωρούμενο ως "λαμπρότερο λόγο της καριέρας του".

Ύστερα χρόνια

Πορτραίτο του Γεωργίου τη δεκαετία του 1720 από τον Γκέοργκ Βίλχελμ Λαφονταίν.

Κατ' απαίτηση του Ουόλπολ ο Γεώργιος αναβίωσε το Τάγμα του Μπαθ το 1725, κάτι που έδωσε τη δυνατότητα στον Ουόλπολ να επιβραβεύσει ή να αποκτήσει πολιτικούς υποστηρικτές, αποδίδοντάς τους αυτή την τιμή. Ο Ουόλπολ έγινε απίστευτα δυνατός και σε μεγάλο βαθμό μπορούσε να διορίζει τους υπουργούς που ήθελε. Αντίθετα με την προκάτοχό του, Βασίλισσα Άννα, ο Γεώργιος σπάνια συμμετείχε στις συνεδριάσεις του κυβερνητικού συμβουλίου.

Πέθανε από εγκεφαλικό κατά τη διαδρομή προς το Αννόβερο το 1727 και τάφηκε στο Κάστρο Λάινε της πόλης.

Τίτλοι, προσφωνήσεις, διακρίσεις και θυρεός

Προσφωνήσεις του Γεωργίου Α΄ της Μεγάλης Βρετανίας
Προσφώνηση αναφοράς	Μεγαλειότατε
Προφορική προσφώνηση	Μεγαλειότατε
Εναλλακτική προσφώνηση	Σερ

Τίτλοι και προσφωνήσεις

• 7 Ιουνίου 1660 – 18 Δεκεμβρίου 1679: Η Υψηλότης Του Δούκας Γεώργιος Λουδοβίκος του Μπράουνσβαϊγκ-Λύνεμπουργκ
  • γερμανικά: Herzog Georg Ludwig von Braunschweig und Lüneburg‎‎
• 18 Δεκεμβρίου 1679 – Οκτώβριος 1692: Η Υψηλότης Του Ο Κληρονομικός Πρίγκιπας του Μπράουνσβαϊγκ-Λύνεμπουργκ
• Οκτώβριος 1692 – 23 Ιανουαρίου 1698: Η Γαλήνια Υψηλότης Του Ο Πρίγκιπας-Εκλέκτορας του Αννόβερου
• 23 Ιανουαρίου 1698 – 1 Αυγούστου 1714: Η Γαληνοτάτη Υψηλότης Του Γεώργιος Λουδοβίκος, Αρχισημαιοφόρος της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και Πρίγκιπας-Εκλέκτορας, Δούκας του Μπράουνσβαϊγκ-Λύνεμπουργκ
• 1 Αυγούστου 1714 – 22 Ιουνίου 1727: Η Μεγαλειότης Του Ο Βασιλιάς

Στη Μεγάλη Βρετανία ο Γεώργιος Α΄ χρησιμοποιούσε την επίσημη προσφώνηση "Γεώργιος, με τη Χάρη του Θεού, Βασιλιάς της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας και της Ιρλανδίας, Υπερασπιστής της Πίστης, κ.ά." Σε μερικές περιπτώσεις (ειδικά σε συνθήκες), η μορφή "Δούκας του Μπράουνσβαϊγκ-Λύνεμπουργκ, Αρχιθησαυροφύλακας (Archtreasurer) και Πρίγκιπας-Εκλέκτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας" προστίθεντο πριν την φράση κ.ά.

Επίγονοι

Όνομα	Γέννηση	Θάνατος	Γάμος
Από τη σύζυγό του, Σοφία Δωροθέα του Τσέλλε:
Γεώργιος Β΄ της Μεγάλης Βρετανίας	9 Νοεμβρίου 1683	25 Οκτωβρίου 1760	νυμφεύθηκε το 1705 την Καρολίνα του Βρανδεμβούργου-Άνσμπαχ· απέκτησε επιγόνους
Σοφία Δωροθέα του Αννόβερου	26 Μαρτίου 1687	28 Ιουνίου 1757	νυμφεύθηκε το 1706 τον Φρειδερίκο Γουλιέλμο, Μαργράβο του Βρανδεμβούργου (αργότερα Φρειδερίκο Γουλιέλμο Α΄ της Πρωσίας)· απέκτησε επιγόνους
Από την ερωμένη του, Μελουσίνε φον ντερ Σούλενμπουργκ:
(Άννα) Λουίζε Σοφία φον Σούλενμπουργκ	Ιανουάριος 1692	1773	παντρεύτηκε το 1707 τον Ερνστ Άουγκουστ Φίλιπ φον ντεμ Μπούσε-Ίπενμπουργκ (διαζύγιο πριν το 1714)· χρίστηκε Κόμισσα του Ντέλιτς από τον Αυτοκράτορα Κάρολο ΣΤ΄ το 1722
(Πετρονίλλα) Μελουσίνα φον ντερ Σούλενμπουργκ	1693	1778	χρίστηκε Κόμισσα του Ουόλσιγχαμ ισοβίως· παντρεύτηκε το 1733 τον Φίλιπ Στάνοπ, 4ος Κόμη του Τσέστερφιλντ· χωρίς παιδιά
Μαργκαρέτε Γκέρτρουντ φον Έυνχαουζεν	1701	1726	παντρεύτηκε το 1722 τον Αλβέρτο Βόλφγκανγκ του Σάουμμπουργκ-Λίππε
Οι ημερομηνίες σε αυτό τον πίνακα είναι στο Γρηγοριανό Ημερολόγιο

Καταγωγή

Οικογενειακό δέντρο

Ιάκωβος Α΄ της Αγγλίας, ΣΤ΄ της Σκωτίας 1566–1625 ΣΤΙΟΥΑΡΤ

Κάρολος Α΄ της Αγγλίας και της Σκωτίας 1600–1649

Ελισάβετ 1596-1662

Φρειδερίκος Ε΄ εκλέκτορας του Παλατινάτου ΒΙΤΤΕΛΣΜΠΑΧ

Γεώργιος πρίγκιπας του Κάλενμπεργκ 1582-1641 ΓΟΥΕΛΦΟΙ-ΑΝΝΟΒΕΡΟΥ

Μαρία 1631-1660

Κάρολος Β΄ της Αγγλίας και της Σκωτίας 1630-1685

Ιάκωβος Β΄ της Αγγλίας, Ζ΄ της Σκωτίας 1633–1701

Σοφία 1630-1714

Ερνέστος-Αύγουστος εκλέκτορας του Αννοβέρου 1629-1698

Γεώργιος-Γουλιέλμος πρίγκιπας του Κάλενμπεργκ πρίγκιπας του Λύνεμπουργκ 1624-1705

Γουλιέλμος Γ΄ της Αγγλίας, Β΄ της Σκωτίας 1650-1702

Μαρία Β΄ της Αγγλίας και της Σκωτιας 1662-1694

Άννα της Αγγλίας και της Σκωτίας 1665-1714

Γεώργιος πρίγκιπας της Δανίας ΟΛΝΤΕΝΜΠΟΥΡΚ

Ιάκωβος-Φραγκίσκος-Εδουάρδος 1688-1766 διεκδικητής

Γεώργιος Α΄ της Μ. Βρετανίας 1660-1727

Σοφία-Δωροθέα του Τσέλλε 1666-1726

Γουλιέλμος 1689-1700

Κάρολος-Εδουάρδος διεκδικητής

Γεώργιος Β΄ της Μ. Βρετανίας 1683-1760

Σοφία-Δωροθέα του Αννοβέρου 1687-1757

Βιβλιογραφία

• Jeremy Black (2001). Walpole in Power. Stroud, Gloucestershire: Sutton Publishing. ISBN 075092523X. 
• John Carswell (1960). The South Sea Bubble. London: Cresset Press. 
• Harry T. Dickinson (1973). Walpole and the Whig Supremacy. Εισαγωγή από τον A. L. Rowse. London: The English Universities Press. ISBN 0340115157. 
• Viscount Erleigh (1933). The South Sea Bubble. Manchester: Peter Davies Ltd. 
• G. C. Gibbs (Σεπτέμβριος 2004). «George I (1660–1727)». Oxford Dictionary of National Biography (Oxford University Press). doi:10.1093/ref:odnb/10538. http://www.oxforddnb.com/view/article/10538. Ανακτήθηκε στις 2007-07-30. (απαιτείται συνδρομή)
• Ragnhild Hatton (1978). George I: Elector and King. London: Thames and Hudson. ISBN 050025060X. 
• J. H. Plumb (1956). The First Four Georges. 
• Basil Williams (1962). The Whig Supremacy 1714–1760. Second edition. Αναθεωρήθηκε από τον C. H. Stuart. Oxford: Oxford University Press. 

Περαιτέρω ανάγνωση

• John M. Beattie (1967). The English Court in the Reign of George I. Cambridge: Cambridge University Press. 
• Lundy, Darryl. «George I». thepeerage.com. Ανακτήθηκε στις 21 Αυγούστου 2007. 
• Joyce Marlow (1973). The life and times of George I. Εισαγωγή από την Antonia Fraser. London: Weidenfeld and Nicolson. ISBN 0297765922. 
• Wolfgang Michael (1939) [1936]. England under George I (2 volumes). Μετάφραση/προσαρμογή από τον Lewis Namier.