Ύμνος

Ο ύμνος είναι λογοτεχνικό, ποιητικό είδος που καλλιεργείται από την αρχαιότητα έως σήμερα. Ο ύμνος εγκωμιάζει ένα θεό, έναν ήρωα ή έναν άγιο και το ύφος και το περιεχόμενό του είναι πανηγυρικού χαρακτήρα. Με άλλα λόγια, οι ύμνοι περιέχουν ευχαριστίες για διάφορους λόγους στους θεούς, ή εγκώμια για τους αγίους και επινίκιες ευχές για τους ήρωες. Ειδικότερα, στα ομηρικά χρόνια, υπήρχαν οι ομηρικοί ύμνοι, ενώ οι ύμνοι υπήρξαν το κατεξοχήν είδος της λυρικής ποίησης. Ένα είδος ύμνου ήταν ο παιάνας, που, ενώ αρχικά είχε στόχο τη σωτηρία και τη λύτρωση, τη θεραπεία από την ασθένεια και αποδιδόταν στον Απόλλωνα, αργότερα ταυτίστηκε με τον ευχαριστήριο ύμνο προς τον ίδιο θεό. Τέλος, ο παιάνας κατέληξε να είναι θριαμβευτικό τραγούδι μετά από πολεμική επιτυχία, ή «καλός οιωνός» πριν από την έναρξη ενός πολέμου. Ο ύμνος καλλιεργήθηκε και στην εποχή του Βυζαντίου, κατά τον 6ο και τον 7ο αιώνα. Εκείνη την περίοδο καλλιεργήθηκε το είδος του εκκλησιαστικού ύμνου που λέγεται κοντάκιο. Ο Ρωμανός ο Μελωδός συνέθεσε εκκλησιαστικούς ύμνους, κοντάκια, στην τελειότερη μορφή τους. Το έργο του άνθισε τον 6ο αιώνα και χαρακτηρίζει την εποχή του ως το «χρυσό αιώνα» της υμνογραφίας. Τα θέματά του προέρχονταν από τους βίους αγίων, τη ζωή του Χριστού και τα ιερά πρόσωπα της Αγίας Γραφής. Στα νεότερα χρόνια ο ύμνος καλλιεργήθηκε από το ρομαντικό ιδεώδες και είχε υψηλό περιεχόμενο υπηρετώντας μία μεγάλη ιδέα. Ο εθνικός ύμνος (Ύμνος εις την Ελευθερίαν) του Διονυσίου Σολωμού είναι μια κορυφαία εκδοχή ποιητικού ύμνου, που εξυμνεί τον ηρωισμό και τον πατριωτισμό στο όνομα της προσωποποιημένης ελευθερίας. Οι εθνικοί ύμνοι των κρατών, γενικά, εξυμνούν τα εθνικά ιδεώδη κάθε λαού, τονώνοντας την εθνική ταυτότητα των πολιτών, και προκαλούν ιδεολογική και συναισθηματική φόρτιση.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Hymns στο Wikimedia Commons