fronto
Erscheinungsbild
fronto (Latein)
[Bearbeiten]Substantiv, m
[Bearbeiten]Kasus | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominativ | fronto | frontōnēs |
Genitiv | frontōnis | frontōnum |
Dativ | frontōnī | frontōnibus |
Akkusativ | frontōnem | frontōnēs |
Vokativ | fronto | frontōnēs |
Ablativ | frontōne | frontōnibus |
Worttrennung:
- fron·to, Genitiv: fron·tō·nis
Bedeutungen:
- [1] Person, die eine breite Stirn hat; Breitstirniger
Herkunft:
Beispiele:
- [1] „ecquos si non tam strabones at paetulos esse arbitramur, ecquos naevum habere, ecquos silos flaccos frontones capitones, quae sunt in nobis, an omnia emendata in illis?“ (Cic. de nat. deor. 1, 80)[3]
Übersetzungen
[Bearbeiten] [1] Person, die eine breite Stirn hat; Breitstirniger
- [1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998) : „frons“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 2853.
- [1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „fronto“
Quellen:
- ↑ Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998) : „frons“ (Zeno.org), Band 1, Spalte 2853.
- ↑ Alfred Ernout, Alfred Meillet: Dictionnaire étymologique de la langue latine. Histoire des mots. durch Jacques André vermehrte und korrigierte Neuauflage der 4. Auflage. Klincksieck, Paris 2001, ISBN 2-252-03277-4 , „frons“ Seite 255.
- ↑ Marcus Tullius Cicero: De natura deorum. In: Wilhelm Ax (Herausgeber): Scripta quae manserunt omnia. stereotype 2. Auflage. Fasc. 45, B. G. Teubner, Stuttgart 1980, ISBN 3-519-01221-9 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1933)
fronto (Tschechisch)
[Bearbeiten]Worttrennung:
- fron·to
Aussprache:
- IPA: [ˈfrɔntɔ]
- Hörbeispiele: —
Grammatische Merkmale:
- Vokativ Singular des Substantivs fronta