Zôpùstë
Zôpùstë są czasem òd niedzeli (zôpùstnô niedzela) do wtórkù przed Pòpielną Strzodą. W zôpùstë miało bëc tuńcowóné, a nié mógł szëc, bò chòwa mògła bë zakùlawiec. Na Kaszëbach òb ten czas miôł sã dobrze najesc, bò z pòczątkiem Wiôldżigò Pòstu kùnczą sã ùcechë i dobrè jedzeniè. Wôżnë bëłë téż: zôpústny „tuńc na dłudżi len”, plińce i zôpùstné plôcczi. Dzysô na kaszëbszczich zemiach ju prawie ni ma widzec lnu, ale czedës rosło gò wiele. W zôpùstë czasem pôrã gbùrsczëch rodzëznów sôdało we wasądżi ë òdwiédzało krewnëch. Saniówka w tim czasu biwô snôżô.
Rzeczónczi:
- W zôpùstë mùszi bëc miãso, bò chto w zôpùstë nie jé miãsa, tegò mëdżi òb lato zjedzą.
- Na zôpústny dzèń, szëkújta, babë, nodżi na dłudżi len.
- Chto w zôpùstë nie tańcuje, tegò pchłë grëzą.
- Zôpùstni tuńc zdrowia kùńc.
Lëteratura
[edicëjô | editëjë zdrój]- Malicki L.: Rok obrzędowy na Kaszubach, Wojewódzki Ośrodek Kultury, Gdańsk 1986[1]