Mont d’an endalc’had

sikour

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

Eus ar ger gallek secours, deuet eus ar ger latin poblek succursum, deuet eus ar verb succurrere , savet diwar sub- ha currere (« redek »).
Simon, o sikour Jezuz da zougen e groaz, gant Tizian.

Anv-kadarn

sikour /sikːur/ /ʃikːur/

  1. Taol skoaz, pe taol dorn, da sikour un den.
    • An ti-se a yoa ur skrij mont ennañ, meur a vloavezh a yoa, rak bez' e oa eno pemzek den da nebeutañ, sot da stagañ, ha ne c'helle den tostaat outo nemet gant sikour soudarded pe archerien. — (Eozen-Vari Madeg, Al leanez santel Anna-Mari Javouhey hag urs Sant Joseph a Gluny, Brest, 1920, p. 63.)
  2. Goulenn, kas, kaout, reiñ sikour, un taol sikour:
  3. dont war sikour un den.
    • O ! ma ve ho madelez, deuit war va zikour !… » — (....)

Gerioù heñvelster

Krennlavaroù

Verb

sikour /sikːur/ /ʃikːur/

  1. Sikour unan bennak:
  2. Sikour gant unan bennak (troienn eus Bro-Gwened)
  3. Sikour ober udb
  4. Sikour un den da ober udb:

Gerioù heñvelster

Deveradoù

Krennlavaroù


Notennoù

  • Arabat meskañ an anv-kadarn (Ro sikour din) hag ar verb (Sikour ac'hanon)
  • Sikour e Devri. ]