Нічыпар. Ніколі неварта сьпешыць каб людзей не сьмяшыць.
Кукса. Як-жа гэта будзе? У мяне усё гатова, скажыце-ж, зрабіце ласку і вы сваё слова.
Нічыпар. Лёгка сказаці — цяжка зрабіць.
Кукса. Я зразу раблю.
Нічыпар. Я так ня люблю.
Кукса. Думаць і нам трэба хутчэй.
Нічыпар. Ня будзеш за сябе мудрэў.
Кукса. Годзе ўжо вам сьмяшыці, пара з дзелам нам сьпяшыці.
Нічыпар. Даль-Бог у мяне не да сьмеху!.. Здаўся людзям на пацеху…
Кукса. Годзі, годзі, сынку! Скідай стару сьвітку, яна тут ня ў прыгодзе, пасьмяшыў, дый годзі!
Нічыпар. Учыню вашу волю, калі так прысталі. Толькі глядзіце, каб не шкадавалі.
Кукса. Годзі ўжо табе дурня строіць… Кажу табе, што я даўно дагадаўся.
Нічыпар. Дагадаўся! Толькі мусіць да гары нагамі?
Кукса. Як да гары нагамі!
Нічыпар. Воўнаю наверх.
Кукса. Што ты гаворыш?
Нічыпар. „Здароў, кажа, Ісаю!“. — „Да чаек чакаю“ — „А ці жыў, здароў“. — „Чатыры нашоў“. — „Што ты, дурню, гаворыш“? — „Так, старое ня зловіш“.
Кукса. Што кажаш?
Нічыпар. Куркулю-муркулю. Разьбяры, што я кажу.
Кукса. Ды мой панічок, які-ж з цябе штукар!
Нічыпар (доўга ўзіраецца на яго). Дзеўку сюды давайце!
Кукса. Як?
Нічыпар. Ня гневаць мяне, а рабіць, як прыказана! Ну, жыва, борздзенька! Дзеўку сюды, ды добрую чарку гарэлкі!
Кукса. Ото-ж сьмяхун! Пабачыма што з гэтага будзе! (Пабег.).
Нічыпар. Ось так іх паганяць, як жарабцоў на лінцы
Антон і Васіль (з двара). Нічыпар! дзяржыся!
Нічыпар. Ох-ох-ох! Яшчэ дзяржуся!
ЗЬЯВА СЁМАЯ.
НІЧЫПАР, ДРАУКО, КУКСА, ГРЫПІНА, і ГАНУЛЯ.
Драўко (цягне Грыпіну). Хочаш, каб за кудлы цябе пацягнуў?
Грыпіна. Пушчайце, я й сама пайду (вырываецца ды ідзе да Нічыпара). Вы хацелі на мяне паўзірацца? Узірайцеся.
