Марк Рэнэ дэ Манталамбер

Марк Рэнэ дэ Манталамбер
Дата нараджэння	16 ліпеня 1714(1714-07-16)
Месца нараджэння	Ангулем, кантон Ангулем-Эст[d], акруга Ангулем[d], дэпартамент Шаранта, рэгіён Пуату — Шаранта, Францыя
Дата смерці	29 сакавіка 1800(1800-03-29) (85 гадоў)
Месца смерці	Парыж, Першая французская рэспубліка, Францыя
Жонка	Marie-Joséphine de Comarieu de Montalembert[d]
Грамадзянства	Францыя
Род войскаў	сухапутныя войскі
Званне	дывізійный генерал[d]
Бітвы/войны	Вайна за польскую спадчыну
Узнагароды і званні
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Марк Рэнэ дэ Мантальбер (франц. Marc-René de Montalembert; 16 ліпеня 1714(1714-07-16), Ангулем — 29 сакавіка 1800(1800-03-29), Парыж) — французскі ваенны дзеяч і тэарэтык фартыфікацыі, дывізійны генерал. Член Парыжскай і Пецярбургскай акадэмій навук.

Біяграфія

З 1732 г. на вайсковай службе. У 1730—1740 г. удзельнічаў у войнах за польскую і аўстрыйскую спадчыну. У 1750 г. за свой кошт пабудаваў артылерыйскі завод. У 1758 г. выдаў працу, у якой абагульніў вопыт вырабу гармат з жалеза. Пад час Сямігадовай вайны 1756—1763 гг. займаўся фартыфікацыяй, кіраваў будаўніцтвам умацаванняў у Анкламе, Штральзундзе і на в. Алерон. У 1779 г. кіраваў абаронай астравоў Рэ і Экс ад англічанін. Пасля Вялікай французскай рэвалюцыі быў кансультантам ваеннага міністра Л. Карно.

У сваёй працы «Перпендыкулярная фартыфікацыя» (т. 1-11, 1776—1793) рашуча выступаў супраць бастыённай фартыфікацыі, з-за яе нездавальняючага слабога флангавага агню. Высунуў ідэю стварэння фартыфікацыйных франтоў тэнальнага абрысу, дзе б тэналі, ці зломы абарончай лініі, пад прамым вуглом забяспечвалі магутны флангавы агонь. Патрабаваў актыўнай абароны крэпасцяў, узмацнення іх артылерыйскага ўзбраення і пашырэння плошчы шляхам будаўніцтва перад галоўным валам аднаго ці двух ланцугоў фартоў. Гэтую ідэю ён рэалізаваў у праекце фартыфікацыі Шэрбур і, такім чынам, распачаў новы этап у развіцці доўгачасовай фартыфікацыі.

Творы

• Essai sur l’intérêt des nations en général et de l’homme en particulier (1749)
• La Fortification perpendiculaire, ou essai sur plusieurs manières de fortifier la ligne droite, le triangle, le quarré et tous les polygones, de quelqu'étendue qu’en soient les côtés, en donnant à leur défense une direction perpendiculaire (5 volumes, 1776—1784)
• Supplément au tome cinquième de la Fortification perpendiculaire, contenant de nouvelles preuves de la grande supériorité du système angulaire sur le système bastionné. L’on y a joint I ̊ un supplément relatif aux affûts à aiguille propre à monter l’artillerie des vaisseaux ; II ̊ un supplément au chapitre IXe du cinquième volume, qui traite des différentes méthodes à employer pour la défense d’une rade (1786)
• L’Art défensif supérieur à l’offensif, ou la Fortification perpendiculaire, contenant de nouvelles preuves de la grande supériorité du système angulaire sur le système bastionné, divers mémoires avec une addition à la théorie des embrasures, donnée au chapitre cinquième du deuxième volume (1793)

Літаратура

• Пивоварчик, С. А. Белорусские земли в системе фортификационного строительства Российской империи и СССР (1772—1941). — Гродно: ГрГУ, 2006.