| Лінь |
 |
| Навуковая класіфікацыя |
|---|
|
|
| Міжнародная навуковая назва |
|---|
|
Tinca tinca Linnaeus, 1758
|
| Сінонімы |
|---|
- Cyprinus tinca Linnaeus, 1758[1]
- Cyprinus tinca auratus Bloch, 1782[1]
- Cyprinus tincaauratus Bloch, 1782[1]
- Cyprinus tincauratus Lacepède, 1803[1]
- Cyprinus tincaurea Shaw, 1804[1]
- Cyprinus zeelt Lacepède, 1803[1]
- Tinca aurea Gmelin, 1788[1]
- Tinca chrysitis Fitzinger, 1832[1]
- Tinca communis Swainson, 1839[1]
- Tinca italica Bonaparte, 1836[1]
- Tinca limosa Koch, 1840[1]
- Tinca linnei Malm, 1877[1]
- Tinca vulgaris Fleming, 1828[1]
- Tinca vulgaris (non Valenciennes, 1842)[1]
- Tinca vulgaris cestellae Segre, 1904[1]
- Tinca vulgaris maculata Costa, 1838[1]
|
| Ахоўны статус |
|---|
|
|
|
Лінь, лін (Tinca tinca) — від рыб сямейства карпавых, адзіны прадстаўнік рода ліні.
Даўжыня да 60 см, маса да 1 кг (зрэдку да 7,5 кг). Галава невялікая, вочы маленькія з радужынай чырвонага колеру. Цела кароткае і тоўстае, з кароткім хваставым сцяблом, выслана дробнай і шчыльнай луской і густым слоем слізі. Спіна цёмна-зялёная, бакі бурыя з залацістым бляскам, плаўнікі цёмна-шэрыя, брушка шэраватае; інтэнсіўнасць афарбоўкі залежыць ад характару вадаёма. Каля вуглоў невялікага канечнага рота маецца па адным кароткім вусіку. Усе плаўнікі закругленыя. Знешнія промні брушных плаўнікоў самцоў значна больш тоўстыя, чым у самак[2].
Пашыраны ў прэсных вадаёмах Еўразіі, акрамя басейнаў Ледавітага акіяна. Жывё ў рэках і азёрах басейнаў Балтыйскага, Чорнага і Каспійскага мораў, у Сібіры сустракаецца ў Обі і Енісеі (акрамя нізоўяў), у воз. Байкал; у вадаёмах Забайкалля рэдкі. Тыповы прадстаўнік азёрна-рачнога комплекса рыб. На Беларусі прадстаўлены ўсюды, пераважна ў азёрах і поймавых вадаёмах, затоках, зарослых старыцах, сажалках і іншых месцах з цёплай вадой і ілістым дном. Аддае перавагу добра праграваным участкам стаячых вадаёмаў з захламленым дном. Пазбягае цячэння, халоднай вады, добра пераносіць дыфіцыт кісларода. На працягу большай часткі года трымаецца на тых самых месцах, вялікіх скопішчаў не ўтварае.
Вядзе адзіночны спосаб жыцця. У халодны перыяд года закапваецца ў мул; добра пераносіць працяглае абсыханне і прамярзанне вадаёмаў.
Корміцца доннымі беспазваночнымі (чэрві, лічынкі насякомых, малюскі, ракападобныя), маладымі парасткамі водных раслін.
Жыве да 10 год. Здольнасці да размнажэння дасягае ва ўзросце 3—4 гадоў. Нераст парцыённы, адбываецца ў маі—ліпені на мелкіх зарослых участках поймавых вадаёмаў і рачных заток пры тэмпературы вады 19—20 °C. Нерастуе невялікімі чародкамі, плоднасць моцна вар’іруеццца ў залежнасці ад узросту і памераў самкі. Дробную, клейкую ікру адкладвае на сцёблах водных раслін і на грунт (у сярэднім 300—600 тыс. ікрынак), дзе яна развіваецца 3-4 дні. Значная колькасць ікры гіне ад заглейвання і недахопу кіслароду. Моладзь расце вельмі павольна.
Аб’ект спартыўнага рыбалоўства, промыслу і развядзення. Валодае даволі высокімі смакавымі і харчовымі якасцямі.
Зноскі
- ↑ а б в г д е ё ж з і к л м н о п Систематика и синонимия (англ.). BioLib. Праверана 16 студзеня 2011.
- ↑ Биологический энциклопедический словарь / Гл. ред. М. С. Гиляров; Редкол.: А. А. Баев, Г. Г. Винберг, Г. А. Заварзин и др.. — 2-е изд., исправл.. — М.: Советская энциклопедия, 1989. — С. 321. — 864 с. — 150 600 экз. — ISBN 5-85270-002-9. (руск.)
- Энцыклапедыя прыроды Беларусі. У 5-і т. Т. 3. Катэнарыя — Недайка / Рэдкал. І. П. Шамякін (гал. рэд.) і інш. — Мн.: БелСЭ імя Петруся Броўкі, 1984. — 588 с., іл. — 10 000 экз.
- Биологический энциклопедический словарь / Гл. ред. М. С. Гиляров; Редкол.: А. А. Баев, Г. Г. Винберг, Г. А. Заварзин и др.. — 2-е изд., исправл.. — М.: Советская энциклопедия, 1989. — С. 321. — 864 с. — 150 600 экз. — ISBN 5-85270-002-9. (руск.)
