У залежнасці ад шыраты, развіваецца ў двух-трох пакаленнях. На крайнім поўдні, напрыклад, у стэпавай зоне Украіны і на паўднёвым беразе Крыма магчыма развіццё чацвёртага. На поўдні Усходняй Еўропы імага сустракаюцца практычна бесперапынна з пачатку красавіка па кастрычнік. Самкі адкладаюць на верхні бок лісця розных травяністых раслін па 1 яйку, часам ля хвосцікаў маладога лісця, у вяршыні сцябла або ў похву лісця. Самкі часта адкладаюць яйкі на расліны каля мурашнікаў. Маладыя вусені перамяшчаюцца на ніжні бок ліста, аб'ядаюць лісце з краёў, затым знішчаюць ліставыя пласцінкі цалкам, кантактуюць з мурашкамі Lasius flavus, Lasius alienus, Lasius niger, Formica subrufa, Formica cinerea, Plagiolepis pygmaea, Myrmica lobicornis, Myrmica sabuleti. Зімуе вусень апошняй генерацыі, радзей кукалка. Зімуе на сцябле, ля аснавання расліны або ў падсцілцы. Акукліваецца ў раслінным ападзе або ў верхнім пласце глебы, акружаючы сябе друзлай сеткай з шаўкавіны. Часта мурашы заносяць кукалак у розныя расколіны або іншыя хованкі ў зямлі.
Эўрыбіёнт. Лугі розных тыпаў, паляны, прасекі, ускрайкі лясоў, поласы адчужэння чыгунак і шашэйных дарог, пусткі, сады, паркі, урбанізаваныя тэрыторыі і г . д. На поўдні з'яўляецца масавым відам на люцэрнавых палях. На Кольскім паўвостраве назіраецца на лугавых супольнасцях каля населеных пунктаў.
Знешнетрапічная Еўразія. Адсутнічае на Японскіх астравах. Сустракаецца па ўсёй тэрыторыі Амерыкі. Самы звычайны і масавы від сямейства.
У паўночна-заходняй Афрыцы замяшчаецца на марфалагічна блізкі, але значна адрозны па малекулярна-генетычным маркёрам від Polyommatus celina (Austaut, 1879).
Ва Усходняй Еўропе прадстаўлены намінатыўным падвідам. Разам з тыпавой сустракаецца форма icarinus, у якой на пярэднім крыле ў прыкаранёвай вобласці адсутнічаюць вочкі або кропкі. У 1999 годзе Б. В. Страдомскім і Ю. Г. Арзанавым былі апісаны «двайнікі» Polyommatus icarus — Polyommatus neglectus і Polyommatus elena. У якасці аснавання былі прапанаваны адрозненні ў будове геніталій абодвух палоў. У геніталіях самца elena лопасці ункуса падоўжаныя і звужаныя ў параўнанні з icarus, дарсальны край вінкулума выразна больш выпуклы. Эдэагус у elena слаба склератызаваны, сплясканы з бакоў, не мае перагіну ў базальнай чвэрці. Вяршыня поствагінальнай пласцінкі ў геніталіях самкі elena мае характэрныя ўчасткі склератызацыі, у той час як для icarus характэрна бязладнае размяшчэнне склератызаваных кропак. Наступныя малекулярна-генетычныя даследаванні таксама паказалі значнае адрозненне паміж icarus і elena (больш за 6, 5 %) у такой ядзернай паслядоўнасці ДНК, як internal transcribed spacer 2 — ITS 2. Што тычыцца neglectus, то гэты таксон быў зведзены ў сінонім да Polyommatus icarus.
_male_3.JPG)
_female.jpg)
