Аўтаномная царква

Аўтаномная царква — гэта царква, якая мае значную ступень самакіравання, але пры гэтым захоўвае кананічную залежнасць ад іншай, большай царквы, часткай якой яна з’яўляецца. У адрозненне ад аўтакефальнай царквы, аўтаномная царква не з’яўляецца незалежнай і падпарадкоўваецца ў ключавых пытаннях мацярынскай царкве.

Аўтаномная царква мае права кіраваць сваімі ўнутранымі справамі: прызначаць епіскапаў, вызначаць літургічныя традыцыі (у межах агульнапрынятых праваслаўных нормаў) і кіраваць адміністрацыйнымі пытаннямі на сваёй тэрыторыі. Яна можа мець свайго прадстаяцеля (напрыклад, мітрапаліта або архіепіскапа), які выбіраецца сваімі епіскапамі.

Аўтаномная царква прызнае вярхоўную ўладу і юрысдыкцыю матчынай царквы. Напрыклад, выбар прадстаяцеля аўтаномнай царквы можа патрабаваць зацвярджэння з боку матчынай царквы. Усе важныя рашэнні (напрыклад, змены статуса царквы) павінны ўзгадняцца з матчынай царквой.

У літургіях аўтаномная царква згадвае імя патрыярха або прадстаяцеля матчынай царквы, падкрэсліваючы кананічную сувязь.

Аўтаномныя цэрквы

Сінайская праваслаўная царква — найстаражытнейшая аўтаномная праваслаўная царква, уваходзіць у склад Іерусалімскага патрыярхата.
Фінляндская праваслаўная царква — аўтаномная царква ў складзе Канстанцінопальскага Патрыярхату. Існуе як асобная царкоўная структура на тэрыторыі Фінляндыі.
Эстонская апостальская праваслаўная царква — аўтаномная царква ў складзе Канстанцінопальскага Патрыярхату, якая дзейнічае на тэрыторыі Эстоніі.
Японская праваслаўная царква — аўтаномная царква ў складзе Маскоўскага Патрыярхату на тэрыторыі Японіі, якая захоўвае кананічную сувязь з Рускай Праваслаўнай Царквой.
Кітайская праваслаўная царква — намінальная структура пад юрысдыкцыяй Маскоўскага Патрыярхату на тэрыторыі Кітая, налічвае толькі 2 святароў і 4 храмы.

Гл. таксама