Дагаворы 1926, 1927 і 1935 гадоў паміж Албаніяй і Італіяй фактычна пазбавілі першую палітычнай самастойнасці. Албанскі кароль Ахмет Зогу падаў Італіі права выступаць «гарантам» Албаніі. Таму Мусаліні не лічыў неабходнасцю анексію Албаніі. Італьянскі корпус уварвання налічваў 22 тысячы чалавек, для яго авіяцыйнай падтрымкі было выдзелена 400 самалётаў. 7 красавіка італьянскія войскі ўвайшлі ў Албанію, армія якой (14 тысяч чалавек, з якіх 12 тысяч нядаўнія рэзервісты) аказала ім малаважнае супраціўленне. 12 красавіка ў Тыране паміж Італіяй і Албаніяй была складзена «асабістая унія», якая азначала ўключэнне краіны ў склад Італьянскага каралеўства пры чыста фармальным захаванні албанскага ўрада. Кароль Зогу бег.
Медыяфайлы на Вікісховішчы.svg){kind=small}
.svg){kind=small}