Yərmuq döyüşü

Yərmuq döyüşü ― 636-cı ildə Ərəb müsəlman xilafəti ilə Bizans imperiyası orduları arasında baş vermiş döyüş.

Yərmuq döyüşü
Bizans-Ərəb müharibələri
Tarix	636-cı il 15-20 avqust
Yeri	Yərmuq çayı yaxınlığında, Suriyada 32.8141 ° N 35.9548 ° E
Nəticəsi	Raşidi (Ərəb İslam) xilafətinin qələbəsi
Münaqişə tərəfləri
Raşidi (Ərəb İslam) xilafəti Bizans imperiyası
Komandan(lar)
Xalid ibn Valid Teodor Tritrius Əbu Übeydə ibn əl-Cərrah Cəbələ ibn əl-Eyhəm
Tərəflərin qüvvəsi
15,000–40,000 (müasir mənbələr) 80,000–150,000 (müasir mənbələr) 24,000–40,000 (ilkin mənbələr) 100,000–200,000 (ilkin ərəb mənbələri) 140,000 (ilkin Roma mənbələri)
İtkilər
3000 50.000 (müasir mənbələr) 70.000-120.000 (ilkin mənbələr)
Vikianbarda əlaqəli mediafayllar

Döyüş 636-cı ilin avqust ayında,Yərmuq çayı yaxınlığında,indiki Suriya-İordaniya və Suriya-İsrail sərhədləri boyunca,Cəlilə dənizinin (Təbəriyyə gölü) cənub-şərqində altı gün davam etmişdir.Döyüş nəticəsində Suriyadakı Bizans hakimiyyəti sona çatmış,müsəlmanlar tam qələbə qazanmışdır.Yərmuq döyüşü, hərb tarixinin ən qətiyyətli döyüşlərindən biri olaraq qəbul edilir. Bu döyüş Məhəmməd peyğəmbərin ölümündən sonra müsəlman fəthlərinin ilk böyük dalğası və İslamın o zamankı Xristian Levantına doğru irəliləməsinin başlanğıcı oldu.

Hadisələrin zəmini

Ətraflı məlumat üçün: Bizans-Sasani müharibələri(6-7-ci əsrlər) və Bizans-ərəb müharibələri

610-cu ildə, 602-628-ci illərdəki Bizans-Sasani müharibəsi zamanı I İrakli (610-641), Fokası (602-610) devirdikdən sonra Bizans İmperiyasının imperatoru oldu.Bu vaxt Sasanilər imperiyası Mesopotamiyanı fəth etdi və 611-ci ildə Suriyanı üstələyib Mazaca (indiki Kayseri, Türkiyə) ərazisini işğal edərək Anadoluya girdi.612-ci ildə İrakli farsları Anadoludan qovmağı bacardı.Lakin bu,613-cü ildə Suriyada farslara qarşı böyük bir hücum başlandıqda qətiləşdi.Sonrakı on ildə farslar Fələstin və Misiri fəth edə bildilər.Eyni zamanda, İrakli əks-hücuma hazırlaşdı və ordusunu yenidən qurdu.

Ərəblərin irəliləməsini yoxlamaq və itirilmiş əraziləri bərpa etmək üçün İmperator I İrakli 636-cı ilin mayında Levanta böyük bir ekspedisiya göndərdi.Bizans ordusu yaxınlaşdıqca ərəblər taktiki olaraq Suriyadan çəkildilər və Ərəbistan yarımadasına yaxın Yərmuq düzənliklərində bütün qüvvələrini yenidən toplayıb sayca üstün olan Bizans ordusunu məğlub etdilər.Döyüş Xalid ibn Vəlidin ən böyük hərbi qələbəsi kimi qəbul edilir.O cümlədən bu,tarixin ən böyük taktikantlarından və süvari komandirlərindən biri kimi onun nüfuzunu möhkəmləndirir.

622-ci ildə İrakli,nəhayət,hücuma başladı.İrakli farslar və onların Qafqaz və Ermənistandakı müttəfiqləri üzərində qazandığı böyük qələbələrdən sonra 627-ci ilin qışında Mesopotamiyada farslara qarşı bir hücum başlatdı və Nineviya döyüşündə (12 dekabr) qəti bir qələbə qazandı.Beləliklə də, Sasanilərin paytaxtı Ktesifonu təhdid etdi.Silsilə fəlakətlər nəticəsində nüfuzdan düşən II Xosrov sülh üçün Bizansla razılaşan və onun bütün işğal olunmuş ərazilərindən geri çəkilməyə razı olan oğlu II Qubadın rəhbərlik etdiyi bir çevriliş nəticəsində devrildi və öldürüldü.Üstəlik, 614-cü ildə Yerusəlimdən götürülmüş Əsl xaç və digər müqəddəs əşyalar da geri qaytarıldı.629-cu ildə İrakli Yerusəlimə təntənəli mərasimlə daxil oldu.

Eyni zamanda, Məhəmmədin İslamı təbliğ etdiyi və 630-cu ilə qədər Ərəbistanın böyük bir hissəsini tək bir siyasi hakimiyyət altına aldığı Ərəbistan yarımadasında sürətli bir siyasi inkişaf yaşandı.Məhəmməd 632-ci ilin iyununda vəfat etdikdə, Əbu Bəkr xəlifə və onun siyasi varisi seçildi.Əbu Bəkrin varis olmasından dərhal sonra çətinliklər ortaya çıxdı və bir neçə ərəb qəbiləsi Əbu Bəkrə qarşı açıq şəkildə qiyam qaldırdı. 632-633-cü illərdəki Ridda müharibələri olaraq bilinən hadisədə Əbu Bəkr rəqiblərini məğlub etməyi və Ərəbistanı Mədinədə xəlifənin mərkəzi hakimiyyəti altında birləşdirməyi bacardı.

Üsyançılar ram edildikdən sonra Əbu Bəkr İraqdan başlayaraq fəthlərə başladı.Ən parlaq generallardan Xalid ibn Vəlidin göndərildiyi Sasani farslarına qarşı bir sıra uğurlu yürüşlərdə İraq fəth edildi.Əbu Bəkrin özünə inamı artdı və Xalid İraqda qalasını qurduqdan sonra, Əbu Bəkr 634-cü il fevral ayında Suriyaya təcavüz üçün silah çağırışı etdi. Qeyd etmək lazımdır ki, müsəlmanların Suriyaya istilası, Bizansın müdafiə tədbirləri ilə mübarizə aparmaq üçün saf qüvvə əvəzinə, strateji,diqqətlə planlanmış və yaxşı koordinasiya edilmiş hərbi əməliyyatlar idi.

Müsəlman orduları, qısa müddətdə Bizansın idarə etmək üçün çox kiçik olduğunu sübut etdilər və komandirləri möhkəmlənməyə çağırdılar. Xalid ibn Vəlid Əbu Bəkr tərəfindən İraqdan Suriyaya istilaya rəhbərlik etmək üçün göndərildi.İyul ayında Bizanslılar Ajnadaynda qəti şəkildə məğlub oldular.Sentyabr ayında Dəməşq tutuldu, ardından Fələstinin son əhəmiyyətli qarnizonunun məğlub edildiyi Fahl döyüşü oldu.

634-cü ildə Əbu Bəkr öldükdən sonra onun xələfi Ömər xilafətin Suriyaya doğru genişləndirilməsinə davam etmək qərarına gəldi.Düzdür, Xalidin rəhbərlik etdiyi əvvəlki əməliyyatlar uğurlu idi, lakin onu Əbu Übeydə əvəz etdi. Fələstinin cənubunda təhlükəsizliyi təmin edən müsəlman qüvvələr artıq ticarət yolu ilə irəlilədilər və 636-cı ilin əvvəllərində çox mübarizə aparmadan Tiberiya, Bəəlbək və Hümsü fəth etdilər.

Bizans əks-hücumu

Raşidi Xilafətinin Levant işğalını izah edən xəritə

Hümsü ələ keçirən müsəlmanlar, Bizans qalası olan Hələbdən və İraklinin yaşadığı Antioxiyadan uzaqda bir yürüşdə idilər. Ardıcıl uğursuzluqlardan təşvişə düşən İrakli, itirilmiş bölgələri yenidən almaq üçün əks-hücuma hazırlaşdı.635-ci ildə Sasani imperatoru III Yezdəgird Bizans imperatoru ilə ittifaqa girdi.İrakli də öz növbəsində ittifaqı möhkəmləndirmək üçün qızı (ənənələrə görə nəvəsi) Manyanhı III Yezdəgirdə ​​ərə verdi.İrakli Levantda böyük bir hücuma hazırlaşarkən,eyni zamanda Yezdəgird də İraqda əks-hücuma keçdi,bu həqiqətən yaxşı bir cəhd idi.Ancaq İrakli 636-cı ilin mayında hücuma başladıqda Yezdəgird ,güman ki, hökumətin tükənmiş vəziyyətinə görə bunu manevrlə əlaqələndirə bilmədi.

Bizans hazırlıqlara 635-ci ilin sonlarında başladı.Artıq 636-cı ilin may ayına qədər İraklinin Suriyanın şimalında (Antioxiya) topladığı böyük bir qüvvə var idi.Bu qüvvə isə slavyanlar,franklar,gürcülər,ermənilər və xristian ərəblərdən ibarət idi.Qüvvələr rəhbəri Teodor Tritirius olmaqla beş hissəyə bölündü.Erməni və Hümsün keçmiş qarnizon komandiri Vahan ümumi sahə komandiri oldu və komandanlığı altında tamamilə erməni ordusu var idi.Slavyan şahzadə Qanatir slavyanlara komandalıq edirdi və Qəssani ərəblərinin kralı Cəbələ ibn əl-Eyhəm yalnız xristian ərəb qüvvələrinə komandanlıq etdi.Qalan avropalı qüvvələr isə Qriqori və Dairyanın rəhbərliyinə verildi.İrakli özü isə əməliyyata Antioxiyadan nəzarət edirdi. Bizans mənbələri komandirlər arasında Sasani generalı Şəhrbarazın oğlu Niketasdan bəhs edir,lakin onun hansı orduya rəhbərlik etdiyi naməlumdur.

Ərəb ordusu biri Fələstində Əmr, biri İordaniyada Şurahbil, biri Dəməşq-Qeysəriyyə (Kayseri) bölgəsində Yezid və sonuncusu Hümsdə Əbu Übeydə və Xalidin rəhbərliyi altında olmaqla 4 qrupa bölündü.

Döyüşdən əvvəl müsəlman və Bizans qoşun istiqamətləri.(Müasir ölkələr göstərilib).[1]

Müsəlman qüvvələr coğrafi olaraq bölündükləri üçün İrakli bu vəziyyətdən istifadə etmək qərarına gəldi.O tək bir döyüşlə kifayətlənmək istəmədi,əksinə müsəlmanlar qoşunlarını birləşdirməzdən qabaq mərkəzi mövqe tutmaq və hər birinə qarşı böyük qüvvələr toplayaraq mübarizə aparmaq istədi.İraklinin məqsədi müsəlmanları geri çəkilməyə məcbur etməklə və ya müsəlman qüvvələrini ayrı-ayrılıqda məhv etməklə itirilmiş əraziləri geri almaq strategiyasını yerinə yetirmək idi.Bəlkə də şəhəri mühasirəyə alan Yezidin qüvvələrini üstələmək üçün İraklinin oğlu III Konstantinin rəhbərliyi ilə Qeysəriyyəyə (Kayseri) gücləndirici qüvvələr göndərildi.Bundan sonra Bizans ordusu 636-ci ilin iyun ayının ortalarında Antioxiya və Şimali Suriyadan köçdü.

Bizans imperiya ordusu aşağıdakı plana əsasən fəaliyyət göstərməli idi:

• Cəbələnin yüngül silahlanmış xristian ərəbləri Həma üzərindən Hələbdən Hümsə gedəcək və əsas müsəlman ordusunu Hümsdə tutacaqdı.

• Dairyan sahil ilə Hələb yolu arasından hərəkət edərək qərbdən Hümsə yaxınlaşacaqdı.Daha sonra müsəlmanları Cəbələnin dəstəsilə məşğul olanda sol cinahlarına zərbə endirəcəkdi.
• Qriqori Mesopotamiya üzərindən Hümsə yaxınlaşan müsəlmanların sağ cinahını məhv edəcəkdi.

• Qanatir sahil yolu ilə gedib Beyrutu zəbt edəcək,buradan Hümsdəki əsas müsəlman ordusunun qarşısını almaq üçün qərbdən zəif müdafiə olunmuş Dəməşqə hücum edəcəkdi.

• Vahanın ordusu ehtiyat rolunu oynayacaq və Həma vasitəsilə Hümsə yaxınlaşacaqdı.

Raşidi strategiyası

Müsəlmanlar İraklinin Bizanslı məhbuslar vasitəsi ilə Şayzardakı hazırlıqlarını aşkar etdilər.Məhv edilə bilən ayrı-ayrı qüvvələrlə yaxalanma ehtimalı daha çox olduğundan, Xalid xəbərdarlıq etdi və müharibə üçün bir şura çağırdı.O Əbu Übeydəyə qoşunları Fələstin,Şimali və Mərkəzi Suriyadan geri çəkməsini və sonra bütün müsəlman ordusunu bir yerdə cəmləşdirməsini tövsiyə etdi.Əbu Übeydə, Cəbiyyə yaxınlığındakı geniş düzənlikdə qoşunların cəmləşməsini əmr etdi.Bu, Ömərdən möhkəmlənmənin gəlməsini asanlaşdırdı ki, Bizans ordularına qarşı güclü,birləşmiş bir qüvvə toplansın.Cizyəni (xərac) ödəyən insanlara qaytarmaqla əlaqədar təlimatlar da verildi.

Ancaq bir dəfə Cəbiyyədə cəmləşən müsəlmanlar Bizans tərəfdarı Qasani qüvvələrinin basqınlarına məruz qaldılar.Bölgədəki düşərgə, Kayseridə güclü bir Bizans qarnizonu salındığı və Bizans ordusunu müsəlmanların arxasına hücum edə biləcəyi üçün təhlükəli idi.Xalidin məsləhəti ilə müsəlman qüvvələr Dara’ya (Dara’ah) doğru geri çəkildilər.Bundan sonra Deyr Əyyub,Yarmuk düzünün şərq hissəsində düşərgələr qurdu.Bu güclü bir müdafiə mövqeyi idi.Manevrlər müsəlmanları və Bizanslıları onların yayınmağa çalışdığı bir döyüşə saldı.Manevrlər zamanı Xalidin kiçik yüngül süvari qoşunları ilə Bizans mühafizəçiləri arasında kiçik bir atışmadan başqa heç bir atışma olmadı.

Döyüş meydanı

Döyüş meydanı,Cəlilə dənizinin şərqində,hazırda İordaniya ilə Suriya arasındakı sərhəddə,Qolan təpələrinin cənub -şərqində,Hauran düzündə idi.Döyüş Yərmuq çayının cənubundakı düzənlikdə aparıldı.Bu düzənlik cənubunda İordan çayının qolu olan Yərmuq çayına birləşirdi.Çayın hündürlüyü 30 m-dən 200 m-ə qədər uçurumlu sahilləri var idi. Şimalda Cəbiyyə yolu və şərqdə Əzra təpələri vardı,təpələr əsl döyüş meydanından kənarda idi.Strateji baxımdan,döyüş meydanının yalnız bir üstünlüyü var idi: Tel əl Cümmə olaraq bilinən 100 m yüksəklikdə olan və müsəlman qoşunlarının cəmləşdiyi təpə Yarmuk düzənliyini tam görməyə şərait yaradırdı.Döyüş meydanının qərbindəki dərəyə bir neçə yerdən girmək olardı,amma əsas bir keçid var idi: Eyn Dəkər yaxınlığındakı Roma körpüsü.Məntiqi olaraq,Yərmuq düzündə hər iki ordunu saxlamaq üçün kifayət qədər su təchizatı və otlaq var idi.Düzənlik süvari manevrləri üçün ideal idi.

Qoşunların düzülməsi

İlkin mənbələr,müsəlman qüvvələrinin sayının 24.000 ilə 40.000 arasında,Bizans qüvvələrinin sayının 100.000 ilə 400.000 arasında olduğunu göstərir.Müvafiq orduların qüvvələri üçün müasir təxminlər isə fərqlidir:Bizans ordusu üçün təxminlərin böyük əksəriyyəti 80.000 ilə 150.000 arasında,ərəblər üçün isə 15.000-20.000 kimidir.Raşidi ordusu üçün təxminlər,əksərən 25.000 ilə 40.000 arasındadır.Bizans ordusunun və müttəfiqlərinin müsəlman ərəblərin sayından xeyli çox olduğu ilə razılaşan orijinal mənbələr,əsasən ərəb mənbələridir.Bizansın ilk erkən mənbəyi bu döyüş haqda bir əsr sonra yazan Teofanlardır.Döyüşün müddəti də dəyişir,bəziləri bir gün davam etdiyini,bəziləri bir gündən çox olduğunu iddia edir.

Raşidi ordusu

Müharibə üçün çağırılan şura əsnasında müsəlman ordusunun baş komandanı vəzifəsi Əbu Übeydə tərəfindən Xalidə təhvil verildi.Komandirliyi aldıqdan sonra, Xalid orduda ehtiyatda olan süvarilər ilə birlikdə 36 piyada alayı və dörd süvari alayını yenidən təşkil etdi.Ordu 12 kilometrlik (7.5 mil) cəbhədə (qərbə baxacaq şəkildə) düzüldü.Ordunun sol cinahı Alan vadisindən bir mil əvvəl,Yarmuk çayının cənubuna doğru uzanırdı.Ordunun sağ cinahı,şimalda Tel əl Cümmə təpələri boyunca Cəbiyyə yolunda idi ve arasında əhəmiyyətli boşluqlar var idi,hansı ki, bu sayədə cəbhələri 13 kilometrlik (8.1 mil) Bizans döyüş xətti ilə üst-üstə düşəcəkdi.Ordunun mərkəzi Əbu Übeydə ibn əl-Cərrahın (sol mərkəz) və Şurahbil ibn Həsənin (sağ mərkəz) əmrində idi.Sol qanad Yezidin, sağ qanad isə Əmr ibn əl-Əsin tabeliyində idi.

Mərkəz,sol və sağ qanadlarda Bizanslılar tərəfindən geri oturdulsalar,əks-hücum üçün ehtiyat olaraq istifadə ediləcək süvari alayları yerləşdirildi.Mərkəzin arxasında Xalidin şəxsi komandanlığı altında hərəkət edən mühafizəçi dayanırdı, əgər Xalid ümumi orduya başçılıq etməklə həddindən artıq məşğul olsaydı,Dirar ibn əl-Əzvar səyyar mühafizəçiyə əmr verəcəkdi.Döyüş zamanı Xalid dəfələrlə həmin ehtiyatdan kritik və dəqiq istifadə edəcəkdi.

Xalid Bizanslıları müşahidə altında saxlamaq üçün bir neçə kəşfiyyatçı göndərdi.İyulun sonunda Vahan yüngül zirehli xristian-ərəb qüvvələrini Cəbələ ərazisini kəşfiyyata göndərdi, lakin onlar səyyar mühafizəçi tərəfindən dəf edildi.Qarşıdurmadan sonra bir ay ərzində heç bir belə hal yaşanmadı.

Silahlanma

İstifadə edilən qızılla bəzədilmiş dəbilqələr Sasani imperiyasının gümüş dəbilqələrinə bənzər idi.Zirehli geyim üzü,boynu və yanaqları qorumaq üçün istifadə olunurdu.Ağır dəri səndəllər və Roma tipli səndəl çəkmələr də ilkin müsəlman əsgərlər üçün xarakterik idi.Piyada əsgərləri atlılardan daha ağır zirehli idi.Böyük taxta və ya hörmə qalxanlardan istifadə olunurdu.Uzun saplı nizələrdən istifadə edilirdi,piyada nizələri 2.5 m (8.2 ft) və süvari nizələri 5.5 m (18 ft) uzunluğunda idi.Roma xəncəri və Sasani uzun qılıncı kimi piyada qılınclarından istifadə edilirdi;uzun qılınclar,ümumiyyətlə,atlılar tərəfindən daşınırdı.Qılınclar möhkəm dəri kəmərlərdən asılırdı.Məşhur ingilis kamanına bənzər ölçüdə olan kamanlar təqribən 2 metr uzunluğunda idi.Ənənəvi ərəb oxunun maksimal uzaqlıq məsafəsi təxminən 150 m (490 ft) idi.Erkən müsəlman oxatanları,atlı oxatan alaylarının hərəkətliliyindən məhrum piyada oxatan olsalar da,yüngül və silahsız süvari hücumlarına qarşı çox təsirli olduqlarını isbat etmişdilər.

Bizans ordusu

Müsəlmanlar Yərmuq düzündə düşərgə qurduqdan bir neçə gün sonra Cəbələnin yüngül silahlı Qəssaniləri öndə olmaqla Bizans ordusu irəliləyərək Ruqqad vadisinin şimalında güclü istehkam düşərgələri qurdu.Bizans ordusunun sağ cinahı düzənliyin cənub ucunda, Yərmuq çayı yaxınlığında və Allan vadisindən təxminən bir mil qabaqda idi.Bizanslıların sol cinahı şimalda,Cəbiyyə təpələri başlamazdan bir qədər əvvəl və nisbətən açıq idi.Vahan cənubda Yərmuq dərəsi ilə şimalda Misirə gedən Roma yolu arasındakı bütün sahəni əhatə etməyə çalışarkən,təxminən 13 kilometr (8.1 mi) uzunluğunda bir cəbhə ilə şərqə baxan imperator ordusunu yerləşdirdi və strateji olaraq orduda əhəmiyyətli boşluqlar var idi.Sağ cinaha Qriqori,sola isə Qanatir rəhbərlik edirdi.Mərkəz,hər iki tərəf də Dairyanın ümumi komandanlığı altında olan Dairyanın və Vahanın erməni ordusu tərəfindən quruldu.Bizans nizami ağır süvari,katafrakt (zirehli atlı qoşunu) dörd ordu arasında bərabər paylandı,hər bir ordu öz piyadalarını cəbhənin ön xəttində,süvari qoşunlarını isə arxada bir ehtiyat olaraq yerləşdirdi. Vahan,Cəbələnin atlara və dəvələrə minmiş xristian ərəblərini atışma qüvvəsi olaraq yerləşdirdi və onlar gələnə qədər əsas ordunu gözdən keçirdi.

İlkin müsəlman mənbələri qeyd edir ki,Qriqori ordusunun ölüm andı içən piyadalarını bir-birinə bağlamaq üçün zəncirlər istifadə edirdilər.Zəncirlər kişilərin sarsılmaz cəsarətinin sübutu olaraq 10 adam uzunluğunda idi və bununla da durduqları yerdə ölməyə və geri çəkilməməyə hazır olduqlarını nümayiş etdirmiş olurdular.Zəncirlər həm də düşmən süvarilərinin ani irəliləyişlərinə qarşı sığorta rolunu oynayırdı.Bununla birlikdə,müasir tarixçilər,bizanslıların əsgərlərin qalxanları yüksəkdə çiyin-çiyinə dayandıqları və 10-20 nəfərlik bir sıranın hər tərəfdən tamamilə qorunduğu yunan-roma testudo hərbi sıra sistemini mənimsədiyini irəli sürürlər.

Silahlanma

Bizans süvariləri,spathion olaraq bilinən uzun bir qılıncla silahlanmışdı.Yəhərdən və ya kəmərdən asılmış qırx oxlu taxtadan kontarion (nizə) və toxarion (kaman) kimi tanınan yüngül bir nizə istifadə edilirdi.Skoutatoi kimi tanınan ağır piyadaların qısa qılıncı və qısa nizəsi vardı.Yüngül silahlanmış Bizans qoşunları və oxatanlar kiçik bir qalxan,arxadan çiynindən asılmış bir yay və bir oxqabı götürürdülər.Piyadalar bütün bədəni örtən uzun zirehli geyim,dəbilqə və ayaq zirehləri ilə qorunurdu.Yüngül laylı və miqyaslı zirehlərdən də istifadə edilirdi.

Bizans ordusunda daxili vəziyyət

Xalid işğal olunmuş ərazilərdən çəkilmə və bütün qoşunlarını həlledici döyüş üçün cəmləşdirmə strategiyası yürüdürdü.Bizanslılar da buna cavab olaraq beş ordusunu bir yerdə cəmləməyə məcbur qaldı.Bizanslılar əsrlər boyu irimiqyaslı həlledici döyüşlərdə iştirak etməkdən çəkinirdilər və qüvvələrinin cəmlənməsi imperiyanın hazırlıqlı olmadığı bir sıra maddi-texniki çətinliklər yaratdı.

Dəməşq ən yaxın maddi-texniki baza idi,lakin Dəməşq hakimi Mənsur Yərmuq düzündə toplanan böyük Bizans ordusunu tam təchiz edə bilmədi.Yaz sona çatdığı və otlaq sahələrində azalma olduğu üçün tədarük tələbi ilə əlaqədar yerli vətəndaşlarla bir neçə toqquşma da baş verdi.Yunan məhkəməsi Vahanı İraklinin ərəblərlə irimiqyaslı müharibəyə girməmək əmrinə əməl etmədiyi üçün xəyanətdə ittiham etdilər.Yərmuqda müsəlman ordularının toplandığını nəzərə alsaq,Vahana eyni cür cavab verməkdən başqa çarə qalmamışdı.Müxtəlif Bizans komandirləri arasındakı münasibətlər də gərginliklə dolu idi.Tritirius,Vahan,Qanatir arasında hakimiyyət uğrunda mübarizə gedirdi.Yerli ərazi haqqında bilikləri müəyyən qədər çox olsa da, bizanslılar xristian ərəblərin başçısı Cəbələni,ümumiyyətlə,nəzərə almamışdılar.Beləcə romalılar,yunanlar,ermənilər və ərəblər arasında etibarsız atmosfer yarandı.Uzun müddət davam edən dini çəkişmələr,şübhəsiz ki,əsas gizli gərginliyin artmasına öz təsirini göstərdi.Baş verən bu ədavətin təsiri koordinasiya və planlaşdırmanın azalmasına səbəb oldu,hansı ki,bu Bizansın böyük məğlubiyyətinin səbəblərindən biri idi.

Döyüş

Tərəflərin qoşun yerləşdirilməsi. 🔴Müsəlman ordusu 🔵Bizans ordusu

Müsəlmanların və bizanslıların döyüş xətləri dörd hissəyə bölünmüşdü:sol cinah,sol mərkəz,sağ mərkəz və sağ cinah.Onu da qeyd edək ki, müsəlman və bizanslıların döyüş xətlərinin təsvirləri bir-birinin əksinədir:Müsəlman sağ cinahı Bizansın sol cinahı ilə üz -üzə təsvir edilib.

Vahan İrakli tərəfindən diplomatiyanın bütün yolları araşdırılmayana qədər döyüşə girməməyi əmr etdi,böyük ehtimalla bunun səbəbi III Yezdəgirdin qüvvələrinin hələ İraqdakı hücuma hazır olmaması idi. Buna görə də Vahan danışıqlar aparmaq üçün əvvəl Qriqorini və sonra isə Cəbələni göndərdi,lakin cəhdləri nəticəsiz qaldı.Döyüşdən əvvəl Vahanın dəvəti ilə Xalid sülh danışıqlarına razılıq verdi.Bu danışıqlar da öz növbəsində döyüşləri bir ay gecikdirdi.

Digər tərəfdən,Kadisiyyədəki qüvvələri Sasani orduları ilə üz-üzə gəlməklə təhdid edilən Ömər, Səd ibn Əbu Vəqqasa farslarla danışıqlara girməyi və III Yezdəgird və onun komandiri Rüstəm Fərruxzada elçilər göndərməyi əmr etdi.Bu,çox güman ki,Ömərin fars cəbhəsində tətbiq etdiyi gecikmə taktikası idi.Eyni zamanda,Xalidə əsasən Yəməndən olan 6000 əsgərdən ibarət əlavə qüvvə göndərdi.Bu qüvvənin tərkibinə 1000 Səhabə (Məhəmmədin yoldaşları) daxil idi ki, onların 100 nəfəri İslam tarixində ilk döyüş olan Bədr döyüşünün qəhrəmanlarından idi.Bundan başqa qüvvədə Zübeyr ibn əl-Əvvam,Əbu Süfyan və həyat yoldaşı Hind bint Ütbəh kimi yüksək təbəqənin vətəndaşları da vardı.

Səid ibn Zeyd,Fəzl ibn Abbas,Əbdülrəhman ibn Əbu Bəkr (Əbu Bəkr oğlu),Abdullah ibn Ömər (Ömər oğlu), Aban ibn Osman (3-cü Raşidi xəlifəsi Osman ibn Əffan oğlu),Əbdülrəhman ibn Xalid (Xalidin oğlu),Abdullah ibn Cəfər (Əlinin qardaşı oğlu),Əmmar ibn Yasir,Miqdad ibn Əsvəd,Əbuzər əl-Ğəffari,Malik əl-Əştər,Əbu Əyyub əl-Ənsari,Qeys ibn Səd,Huzeyfə ibn əl-Yəmən,Übeydə ibn əs-Samit,Hişam ibn əl-Əs,Əbu Hüreyrə və İkrimə ibn Əbu Cəhl kimi seçilən səhabələr də var idi.Vətəndaşlardan ibarət ordu olduğu üçün,muzdlu ordudan fərqli olaraq,əsgərlərin yaşı 20-dən (Xalidin oğlundan) 70-ə (Əmmara) dəyişirdi.Məhəmmədin cənnət vəd etdiyi on yoldaşdan üçü,yəni Səid,Zübeyir və Əbu Übeydə Yərmuqda idi.

Görünür,bizanslıları məğlub etmək istəyən Ömər əvvəlcə onlara qarşı ən yaxşı müsəlman qoşunlarından istifadə etdi.Müsəlman qüvvələrinin davamlı axını,müsəlmanların güclənəcəyindən qorxan bizanslıları narahat etdi və onların da hücum etməkdən başqa çarələri qalmadı.Yərmuqdakı müsəlmanlara göndərilən əlavə qüvvələr kiçik qruplar halında gəlirdilər,hansı ki,bu bizanslıları hücum etməyə məcbur etmək və onları ruhdan salmaq üçün davamlı bir qüvvə axını təəssüratı yaratmışdı.Sözügedən taktika bir qədər sonra Kadissiyyə döyüşündə təkrarlanacaqdı.

Xarici keçidlər

• Khalid ibn-al-Walid and the muslim cresecent over Syria

• Yarmouk in Sword of Allah at GrandeStrategy

• Battle of Yarmuk,636