Saltar al conteníu

Vergonha

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
Provincies franceses nes que se fala Occitanu. El mapa tamién inclúi los Valles Occitanos d'El Piamonte (Italia) y el Valle d'Arán (España).

La vergonha, ("vergoña" n'asturianu), y dacuando ye conocíu como Vergonhament, nel sentíu de vergüenza, pero tamién de humildación, ye como los occitanos llamen a les práutiques - y por estensión los efeutos- que sobre los neños y el restu de ciudadanos occitanohablantes de Francia, tuvieron diverses polítiques gubernamentales respectu de lo que se llamó patués, n'alusión despreciatible xeneral a les llingües non oficiales del Estáu[ensin referencies]. La vergonha yera y ye practicada col enfotu de anteponer el francés a la llingua minoritaria. Pa consiguir el fechu se promueve la esclusión na escuela, por aciu l'ausencia de medios de comunicación na llingua minoritaria[ensin referencies].

Henri Grégoire.

A finales del sieglu XVIII, la dómina conocida como'l Reináu del Terror, el términu patois designaba toa llingua distinta del francés falada en Francia. Pa la Enciclopedia francesa, editada en 1778, definíase'l patois como'l llinguaxe propiu de toa Francia salvu París, y que taba na capital l'únicu llugar onde se falaba la llingua francesa[ensin referencies]. El procesu intencional de erradicación de les llingües vernácules de la Francia moderna y el faigo de menos como pocu más qu'un dialeutu puramente oral empezó col manifiestu del Abá Grégoire. Informó sobre la necesidá y medios p'aniquilar el patués y universalizar l'usu del francés que presentó'l 4 de xunu de 1794 na Asamblea Nacional y foi siguíu pola prohibición oficial de toles llingües distintes del francés a l'alministración y na escuela, pa unificar lingüísticamente la Francia post-revolucionaria, nun momentu en que namái'l 10% de la población apoderaba'l francés, esto ye, alredor d'unos trés millones de persones sobre un total de venti y ocho.

Tocantes a la eleición del despreciatible términu "patois", Jean Jaurès refirió a ella diciendo que "llámase patois a la llingua d'una nación derrotada". D'alcuerdu al diccionariu Chambers, l'orixe del términu ye inciertu, pero podría ser una "corrupción de Patros, del llatín vulgar patriensis, un habitante local o aldeanu". La pallabra podría significar fala o dialeutu, nel sentíu que nun tien la categoría de llingua. En singular fai referencia al conxuntu de llingües, de los sos dialeutos, les sos llingües de transición y tou tipu de fala distinta del francés oficial, ensin faer distinción dalguna ente elles.

Sieglu XIX - Mediaos del Sieglu XX

[editar | editar la fonte]
Jules Ferry.

Pa borrar tou rastru d'identidaes distintes a la francesa, la llingua occitana non yá debíase desanimar, sinón que se suprimía viviegamente, empezando pola escuela y pasando por tou lo que podía tocar l'alministración[ensin referencies]. Jules Ferry implementó na década de 1880 una serie d'estrictes midíes pa debilitar les llingües distintes del francés en Francia nes escueles de Tolosa o bretón a les de Bretaña.

Mediaos del sieglu XX - Actualidá

[editar | editar la fonte]

En 1958, dempués de que dalgunos cuestionaren la constitucionalidá de la situación que sufríen les llingües minoritaries en Francia, l'Artículu II de la Constitución Francesa foi revisáu pa concluyir que l'idioma de la República ye'l francés. En 1972, el presidente francés Georges Pompidou declaró que "nun hai llugar pa llingües rexonales en Francia". Pero en 1992 el Conseyu d'Europa aprobó la Carta Europea de les Llingües Rexonales o Minoritaries, que Jacques Chirac ignoró a pesar del pidimientu de Lionel Jospin nel Tribunal Constitucional de Francia pa iguar l'Artículu II ya incluyir toles llingües vernácules del territoriu francés. Esta carta, que tuvieron que roblar obligatoriamente[ensin referencies] los Estaos miembros de la Xunión Europea, en Francia nun se ratificó, lo qu'implica que nun tien nenguna obligación a la práutica de siguila. De nuevu, pos, refugóse la reconocencia oficial de les otres llingües de Francia.

El ex-presidente de la República Francesa, Nicolas Sarkozy, na web del so partíu, el UMP, Unión pa un Movimientu Popular, niega ultraxe al occitanu nin nel restu de llingües, pero tou clama "nun tar a favor" de la Carta Europea de les Llingües Rexonales y en particular que nenguna otra llingua considérese como llingua de Francia.

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]