Tabarka
 | Esti artículu o seición necesita referencies qu'apaezan nuna publicación acreitada, como revistes especializaes, monografíes, prensa diaria o páxines d'Internet fiables. |
 Tabarka | |
|---|---|
 | |
| Alministración | |
| País |  Tunicia |
| Gobernaciones | Gobernación de Jendouba |
| Tipu d'entidá | conceyu de Tunicia |
| Códigu postal |
8110 |
| Xeografía | |
| Coordenaes | 36°57′18″N 8°45′18″E / 36.955°N 8.755°E |
  Tabarka Tabarka (Tunicia) | |
| Altitú | 5 m |
| Demografía | |
| Población | 17 425 hab. |
| Porcentaxe | 4.34% de Gobernación de Jendouba |
| Más información | |
| Llocalidaes hermaniaes | Fréjus y Wuppertal |
 | |
Tabarka (n'árabe طبرقة Ṭabarqah) ye una ciudá de Tunicia sol gobiernu de Jendouba, onde forma la única delegación de la mariña, a unos 58 km al norte de Jendouba, y a 17 km de la frontera arxelina. El conceyu tien 17 425 habitantes y ta al mandu d'una delegación con 45 540 habitantes.
La zona correspuende a los montes de Khumayr (Khroumirie en francés). La ciudá ye un puertu pesqueru (onde pueden atracar grandes barcos) destacáu na pesca de la llagosta y otros crustáceos, y corales (usaos en xoyería). Amás hai un puertu deportivu o recreativu. La ciudá recibió un fuerte impulsu turísticu y sírvese del Aeropuertu Internacional de Tabarka (Tabarka 7 de payares). La vía de ferrocarril llega hasta la ciudá, pero ta destinada solamente a mercancíes.
El turismu con una docena d'hoteles, la pesca, l'agricultura y la ganadería, y delles industries (una parte d'elles rellacionaes col papel) formen la so base económica; la delegación tien 27 000 hectárees de montes, que ye casi dos tercios del total.
La ciudá ye conocida pol castru de Tabarka (40 hectárees), a unos 400 metros de la mariña y xuníu a ésta por una calzada, reconvertida en sablera y puertu pesqueru.
Historia
[editar | editar la fonte]
La rexón foi poblada polos bereberes (númides). Tamién s'atoparon inscripciones púniques en delles gorgas, destacando la de Keff Blida. Foi l'antigua Thabraca de los romanos, vándalos y bizantinos. En dómina romana, mientres el sieglu II, embarcábase'l mármol colorao y mariellu de Simitthu (Chemtou) a la que taba xunida per una vía construyida por orde d'Adriano. Les modernes escavaciones afayaron necrópolis cristianes, con dellos sarcófagos con mosaicos (los más destacaos tán anguaño nel Muséu del Bardu). Tamién s'atoparon cisternes antigües, una d'elles llamada basílica yá que paez ser que sirvió d'ilesia modernamente (actual sede del festival de Tabarka).
Nel sieglu X nomar Ibn Hawkal (fináu en 977); nel sieglu XII llamar Puertu d'l'Andaluces. Nel sieglu XV había nel puertu galeres pa faer el corsu contra barcos cristianos y yá se nomó'l coral (Ibn Abd al-Mumin, fináu en 1495).
Nel castru edificóse un fuerte xenovés construyíu polos Lomellini (xenoveses al serviciu d'España) mientres 1553 por pidimientu de Carlos I d'España. Mientres el so dominiu, el xenoveses dedicar a la pesca del coral y convirtieron la islla nun emporiu comercial que sirvió tamién de llugar d'intercambiu de cautivos cristianos en cuenta de rescate. Un barcu de los Lomellini prindó'l corsariu Dragut y el monopoliu del comerciu en Tabarka foi'l rescate cobráu pola so lliberación. Les compañíes franceses que dende 1561 faíen el comerciu nel emporiu de La Cai n'Arxelia faíen envidiar esti llugar y el gobernador y aventureru francés Samson Napollon intentó ocupar Tabarka y morrió na llucha.
Nel sieglu XVII el castru, como centru de la esplotación del coral, yera famosu perdayuri; los Lomellini teníen el monopoliu comercial al traviés de la Compañía d'África y afitaben los precios de los productos locales que podía esportar ensin pagar derechos al bey (tratáu de 1676); primíos por diverses potencies, los Lomellini aportaron a vender los sos derechos o dexar la islla al bey; ésti ocupar de secute en xunu de 1741 y fixo prisioneros a los habitantes amenorgándolos a esclavos. Fueron lliberaos dau l'interés de dellos nobles europeos, del Papáu, de Carlo Emanuele III y de Carlos III. Dalgunos de los esclavos lliberaos fueron a Carloforte mientres otros, tres delles vicisitúes, dieron orixe a otros dos comunidaes: Calasetta na islla de San Pietro en Cerdeña y Nueva Tabarca, nes mariñes d'Alicante. Otros emigraron a Tunicia; dos muyeres de la isla, Sofia Bosso y Salvatora Paona, establecíes en Túnez y convertíes al islam, fueron muyeres de dos beys, la primera de Sidi Muhámmad y la segunda de Sidi Mustafá (1835-1837). Un intentu de recuperar la islla pol oficial de marina francés Saurins en 1742, fracasó.
Nel sieglu XVI el ríu Oued El Kebir podía remontase hasta les puertes de la villa, cosa qu'inda confirma un axente francés en 1725. Darréu'l cursu del ríu amenorgóse y dexó de ser navegable. Masalik (ed. Van Leuwen-Ferré, publicáu en Túnez en 1992), diz que pela redolada de la ciudá morrió la reina Kahina, nun llugar llamáu Bir al-Kahina (Pozu de la Kahina), pero M. Talbi (L'épopée de la Kahina, 1971) poner en dulda. El fuerte xenovés ye anguaño un cuartelillu militar y hai un faru.
Ver tamién
[editar | editar la fonte]Referencies
[editar | editar la fonte]
