Superfluidez

L'Heliu II «flúi» a lo llargo de les superficies col fin d'atopar el so propiu nivel. Dempués d'un curtiu periodu de tiempu, los niveles nos dos contenedores iguálense. La película de Rollin tamién cubre l'interior del recipiente más grande. Si esti nun se selló, l'Heliu II puede fluyir y escapar.

El superfluido ye un estáu de la materia carauterizáu pola ausencia total de mafa (lo cual estremar d'una sustancia bien fluyida, que tendría una mafa próxima a cero, pero non esautamente igual a cero), de manera que, nun circuitu zarráu, fluyiría interminablemente ensin resfregón. Foi afayada en 1937 por Piotr Kapitsa, John F. Allen y Don Misener, y el so estudiu ye llamáu hidrodinámica cuántica.

Ye un fenómenu físicu que tien llugar a bien baxes temperatures, cerca del cero absolutu, llende nel que cesa toa actividá. Un inconveniente ye que casi tolos elementos conxelar a eses temperatures. Pero hai una esceición: el heliu. Esisten dos isótopos estables del heliu, el heliu-4 (que ye bien común) y el heliu-3 (que ye raru) y produzse na desintegración beta del tritiu en reactores nucleares. Tamién s'atopa na superficie de la Lluna, abasnáu hasta ellí pol vientu solar.

Los dos isótopos portar de maneres bien distintes, lo cual sirve pa esaminar los efeutos de los dos estadístiques cuántiques, la estadística de Fermi-Dirac, a la qu'obedecen les partícules d'espín semi-enteru, y la estadística de Bose-Einstein, siguida poles partícules de espín enteru.

Ver tamién

Vacíu superfluido

La so temperatura ye de -273 graos celcius.

Referencies

Enllaces esternos