Patriotismu

Patriotismu
	cosmovisión y vicio (es)
	ideoloxía política y lealtad (es)

El patriotismu ye un pensamientu que venceya a un individuu col so patria. Ye'l sentimientu que tien un ser humanu pela tierra natal o adoptiva a la que se siente amestáu por unos determinaos valor, ciños, cultura y historia; ye l'equivalente coleutivu al arguyu que siente una persona por pertenecer a una familia o tamién a una nación. L'escesu na defensa d'una patria ye denomináu chovinismo; ente qu'otros términos rellacionaos son jingoísta y patrioteru.

Patriotismu y tribalismo

El conceutu de patriotismu identificar col sentíu de tribalismo. Referir a la posesión d'una fuerte identidá cultural o étnica que dixebra a un individuu como un miembru d'un grupu, del individuu miembru d'otru grupu. Esti fenómenu ta rellacionáu col conceutu de sociedá tribal nel cual eso ye una precondición pa los miembros d'una tribu, el tener un fuerte sentimientu d'identidá pa la formación d'una verdadera sociedá tribal. Postulóse que'l celebru humanu ta amestáu fuertemente al tribalismo por causa de les sos ventayes evolutives.

Ye'l sentimientu que tien un ser humanu pol grupu humanu y/o mediu al que se siente amestáu por unos determinaos valor, cultura, historia y ciños.

Xénesis del patriotismu en Hispanoamérica

Los primeros movimientos patriotes apaecen nes colonies americanes dempués de la invasión de Napoleón a España en 1808. Napoléon prindó a Carlos IV y Fernandu VII, instalando nel tronu al so hermanu Xosé Bonaparte. El pueblu español llevantar en rebelión y en cada pueblu entamó una Xunta de Gobiernu (sumíu'l rei'l poder volvía al pueblu). Les xuntes xunir nun Conseyu de Rexencia, que convocó a una Asamblea Nacional o Cortes de Cádiz, na cual cada rexón incluyendo les posesiones d'América, teníen d'unviar diputaos representativos. Los criollos, basándose en que'l papa concediera les tierres americanes a los Reis Católicos y los sos socesores, y non a España o los españoles, negar a unviar diputaos a Cádiz, y esixeron al traviés del Cabildru la formación de xuntes de gobiernu propies.

10 d'agostu de 1809, créase la xunta de gobiernu de Quitu (encalorada)
19 d'abril de 1810, créase la xunta de gobiernu de Caraques
22 de mayu de 1810, créase la xunta de gobiernu de Cartagena de Indias
25 de mayu de 1810, créase la xunta de gobiernu de Buenos Aires
3 de xunetu de 1810, créase la xunta de gobiernu de Santiago de Cali
4 de xunetu de 1810, créase la xunta de gobiernu de Nueva Pamplona
20 de xunetu de 1810, créase la xunta de gobiernu de Santa Fe de Bogotá
2 d'agostu de 1810, nuevamente créase la xunta de gobiernu en Quitu
16 de setiembre de 1810, créase la xunta de gobiernu de Méxicu
18 de setiembre de 1810, créase la xunta de gobiernu de Santiago de Chile
15 de mayu de 1811, créase la xunta de gobiernu de Paraguái
3 d'agostu de 1814, créase la xunta de gobiernu del Cuzco
15 de setiembre de 1821 créase la xunta de gobiernu en Guatemala

El patriotismu güei

Imán patrióticu de los Estaos Xuníos d'América.

Les aiciones llamaes patriótiques son aiciones que sirven p'amosar l'amor que tien unu escontra'l so país. Pa dalgunos, l'exemplu más claru ye'l de morrer nel campu de batalla. Pa otros esisten otros exemplos menos estremos, como esplegar la bandera nacional, cantar el himnu o defender o sofitar al país al que pertenez unu per otros medios.

En munchos países, el patriotismu ye vistu por munchos como un valor importante ^{[ensin referencies]}, por casu, nes escueles d'Estaos Xuníos, ye costume que los neños reciten acaldía'l Xuramentu de Llealtá a la so bandera, en Paraguái d'igual manera n'Arxentina; los colexos formen a los sos alumnos pa cantar el Himnu Nacional d'Arxentina, etc. N'España, el 83,5% de los españoles considérense arguyosos o bien arguyosos de selo, según la encuesta CIS d'avientu de 2005. Ente qu'en Perú, el 98% d'encuestaos en Lima y El Callao tán arguyosos de ser peruanos.

En munches partes d'Europa, sicasí, amosar banderes o otros símbolos consideraos patrióticos ta mal vistu por delles persones que lo consideren jingoísta, poco cultu, racista ya inclusive en ciertos países, de calter fascista.

Visiones adverses al patriotismu

Los sos detractores afirmen que si'l patriotismu como sentimientu nun esistiera, podríen evitase munchos de los actuales problemes de convivencia social, como son la integración forzada, el secuestru de les muyeres y neños, el asesinatu, la xenofobia, el racismu, el xenocidiu, la estinción y les guerres. Suel dir acompañáu de la destrucción o l'espoliu de los bienes de los consideraos enemigu: cases, tiendes, centros relixosos, etcétera. El términu foi usáu históricamente pa xustificar actos de violencia indiscriminada, sían bonales o antemanaos.

La persecución ente seres humanos va muncho más allá de tar dirixida a grupos étnicos, políticos o relixosos. Cualquier diferencia identificable n'apariencia o comportamientu puede sirvir de base a la persecución.

Los detractores del patriotismu ven nésti, una forma de persuasión de les mases iletradas. Resúlta-yos un razonamientu falsu o paralógico, una falacia de tipu etnocéntricu o de ídola fori. En retórica, pos, sirven pa persuadir con sentimientos en cuenta de con razones a quien se convencen más con aquellos que con estos, utilizada frecuentemente por políticos y caudiellos, non siempres para bien; esto dio llugar a que'l doctor Samuel Johnson definir como «l'últimu abellugu de los cobardes», confundiéndolo col sinónimu despreciatible patrioterismu.

Dalgunos piensen que los patriotes, munches vegaes peyorativamente denominaos «salvapatrias», de cutiu son alministradores del control social, nun duldar n'arollar les llibertaes sociales de los sos conciudadanos. Como persiguidores nun sienten qu'haya nada malu n'el so aiciones o la racionalicen como d'escasa importancia o temporal si comparar a la fin que busquen, compensar lo que consideren una mayor y más seria amenaza. El fin xustifica los medios nos sos actos. Como n'otros comportamientos d'agresor y víctima, l'agresor culpa a la víctima de l'agresión. La xustificación más común ye que busquen protexese a sigo mesmos, a les sos families y a la sociedá de lo qu'ellos perciben como peligrosa influencia del grupu escorríu.

Ideoloxíes inverses

Esisten ideoloxíes inverses al patriotismu, con distintos nomes: globalización, internacionalismu o mundialismo.

Ver tamién

Llectura encamentada

Charles Blattberg, From Pluralist to Patriotic Politics: Putting Practice First, Oxford University Press, 2000. ISBN 0-19-829688-6.
Craig Calhoun, Is it Time to Be Postnational?, in Ethnicity, Nationalism, and Minority Rights, (eds.) Stephen May, Tariq Modood and Judith Squires. Cambridge: Cambridge UP, 2004. pp 231–256. Disponible en www.ssrc.org.
Paul Gomberg, “Patriotism is Like Racism,” in Igor Primoratz, ed., Patriotism, Humanity Books, 2002, pp. 105–112. ISBN 1-57392-955-7.
Jürgen Habermas, “Appendix II: Citizenship and National Identity,” in Between Facts and Norms: Contributions to a Discourse Theory of Law and Democracy, trans. William Rehg, MIT Press, 1996.
Alasdair MacIntyre, 'Is Patriotism a Virtue?', in: R. Beiner (ed.), Theorizing Citizenship, 1995, State University of New York Press, pp. 209 – 228.
Joshua Cohen and Martha C. Nussbaum, For Love of Country: Debating the Limits of Patriotism, Beacon Press, 1996. ISBN 0-8070-4313-3.
George Orwell, “Notes on Nationalism (enllaz rotu disponible n'Internet Archive; ver l'historial y la última versión).,” in England Your England and Other Essays, Secker and Warburg, 1953.
Igor Primoratz, ed., Patriotism, Humanity Books, 2002. ISBN 1-57392-955-7.
Daniel Chigre-Tal and Ervin Staub, Patriotism, Wadsworth Publishing, 1999. ISBN 0-8304-1410-X.
Maurizio Viroli, For Love of Country: An Essay on Patriotism and Nationalism, Oxford University Press, 1997. ISBN 0-19-829358-5.

Referencies

Enllaces esternos

Wikiquote tien frases célebres suyes o que faen referencia a Patriotismu.
"La enfermedá moral del patriotismu" (enllaz rotu disponible n'Internet Archive; ver l'historial y la última versión).