Saltar al conteníu

Partíu Comunista de Cuba

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
Partíu Comunista de Cuba
Partíu Comunista
Llocalización
Sede L'Habana
Direición Cuba
Historia
Fundación3 ochobre 1965
Fundador Fidel Castro
Organigrama
Presidente Miguel Díaz-Canel (19 abril 2021)
Participación empresarial
Propietariu de
Forma parte de
Web oficial
Cambiar los datos en Wikidata

El Partíu Comunista de Cuba (PCC) ye un partíu políticu de Cuba, fundáu'l 3 d'ochobre de 1965 y que s'atopa nel poder dende'l trunfu de la Revolución cubana. L'artículu 5° de la Constitución definir como la «vanguardia entamada de la nación cubana, fuercia dirixente superior de la sociedá y del Estáu, qu'entama y empobina los esfuercios comunes escontra los altos fines de la construcción del socialismu y la meyora escontra la sociedá comunista».

Guía de la Revolución cubana, ye consideráu'l continuador de les tradiciones heroiques revolucionaries del pueblu cubanu, contra'l colonialismu español y contra el neocolonialismu imperialista cultural de los Estaos Xuníos, y proclámase herederu del Partíu Revolucionariu Cubanu, que fundó José Martí en 1892 pa lluchar pola independencia de Cuba ante España y del Primer Partíu Comunista, fundáu por Julio Antonio Mella y Carlos Baliño.[1]

Utiliza la bandera nacional como'l so emblema y el so logotipu afiguráu dientro d'un rectángulu d'ángulos ovalaos en llinia de color coloráu, presenta dos banderes que sobresalen d'ente los brazos y armes n'alto empuñaos pol pueblu, representaos equí en color negru: una ye la bandera colorada, símbolu del proletariáu y del calter revolucionariu del Partíu, y la bandera cubana, símbolu de la patria. Amás sobre'l color negru, encuállase les sigles PCC (Partíu Comunista de Cuba), en color coloráu contorneado en blancu.

Historia

[editar | editar la fonte]

El Primer Partíu Comunista Cubanu, antecedente del actual PCC, ye fundáu en 1925 por Julio Antonio Mella, Carlos Baliño, José Miguel Pérez y Alfonso Bernal del Riesgu, el primeru nuevu dirixente estudiantil y el segundu, un veteranu independentista compañeru de José Martí. Tamién participaron exiliaos venezolanos como Pio Tamayo y Gustavo Machado. El so primer secretariu xeneral foi José Miguel Pérez, quien años dempués tamién fundara'l Partíu Comunista de Canaries. El PCC va permanecer na clandestinidá hasta 1938; en 1939 toma'l nome d'Unión Revolucionaria Comunista y en 1944 el de Partíu Socialista Popular (PSP). Amestáu a la Confederación de Trabayadores de Cuba. La dirigencia stalinista del PSP sofita la candidatura presidencial de Fulgencio Batista pal periodu 1940-1944, y dos de los sos dirixentes más bultables, Juan Marinello y Carlos Rafael Rodríguez, son ministros del gabinete d'aquél, a quien van carauterizar como «cubanu cientu per cientu, celosu guardador de la llibertá patria, tribunu elocuente y popular... prohome de la nuesa política nacional, ídolu d'un pueblu que piensa y vela pol so bienestar... home qu'encarna los ideales sagraos d'una Cuba nueva y que pola so actuación demócrata identificáu coles necesidaes del pueblu, lleva en sí el sellu del so valor».[2]

En 1953 el PSP ye ilegalizado pola dictadura de Fulgencio Batista, anque la so prensa sigue circulando llibremente. Nesi mesmu añu, el PSP conderga como "actividaes golpistes y aventureres de la oposición burguesa"[3] l'asaltu al cuartel Moncada realizáu por Fidel Castro y los sos siguidores. Como parte de la oposición a la dictadura de Batista dende mediaos de 1958, va amosar una actitú ambigua escontra'l Movimientu 26 de Xunetu hasta avientu de 1958, cuando'l Che Guevara entrevistar colos principales dirixentes del partíu. En 1961 el PSP fundir col Movimientu 26 de Xunetu y otres organizaciones pa formar les Organizaciones Revolucionaries Integraes (ORI).

L'actual PCC aniciar a partir d'esti momentu, cola formación de les ORI, que van ser depuraes "de los errores del sectarismu" cometíos por dellos dirixentes y, el 26 de marzu de 1962, son unificaes como Partíu Xuníu de la Revolución Socialista de Cuba (PURSC), constituyéndose finalmente'l 3 d'ochobre de 1965, como Partíu Comunista de Cuba (PCC).

Dende la depuración de les ORI, el PCC namái reconoz como'l so líder a Fidel Castro. L'accesu a les files del PCC realízase sobre la base de los principios de patriotismu, antimperialismu, y fidelidá al socialismu y el comunismu como vía d'algamar la igualdá plena de la sociedá. La edá mínima ye a los 30 años, pero en casos escepcionales, y por méritos, pueden ser parte de la so files nueves menores de 30 años que sían amás militantes de la Unión de Mozos Comunistes.

El 4 d'ochobre de 1965, sale a circulación el primer númberu de Granma, que ye órganu oficial del Comité Central del PCC.

Organización del PCC

[editar | editar la fonte]
Edificiu del Comité Central del Partíu Comunista de Cuba.

Congresos

[editar | editar la fonte]

Según los sos estatutos el Congresu ye l'organismu supremu del Partíu. Define y da les orientaciones polítiques del PCC y de la so actividá polo xeneral. Axúntase regularmente cada 5 años y cuando'l Plenu del Comité Central convocar extraordinariamente. Escueye'l Comité Central, aprueba'l programa o lineamientos programáticos y los Estatutos del Partíu. El primer Congresu, convocáu 10 años dempués de la fundación del PCC, realizar en 1975 en L'Habana. Dende entós realizáronse'l II Congresu en 1980, el III Congresu en 1985, el IV Congresu en 1991 realizar en Santiago de Cuba y el V Congresu en 1997 en L'Habana.

El VI Congresu, dempués de catorce años, delles tentatives y tres un llargu procesu de preparación, foi celebráu del 16 al 19 d'abril de 2011. La so axenda central foi l'aprobación de los Lineamientos de la Política Económico y Social, documentu contentivo d'una reforma económica definida como l'adaptación del socialismu a los nuevos tiempos. Esti Congresu ye históricu por suponer el cese de Fidel Castro como primer secretariu y autodefinirse como l'últimu congresu de la xeneración impulsora de la Revolución.[4]

El VII Congresu celebróse ente'l 16 y el 19 d'abril de 2016. Nesti alcuentru aprobóse l'actualización de los Lineamientos de la Política Económico y Social, según la Conceptualización del Modelu Socialista y el Plan Estratéxicu de Desenvolvimientu hasta 2030. Resultaron reelixíos Raúl Castro y José Ramón Machado Ventura al mandu de la organización.

Conferencia Nacional

[editar | editar la fonte]

La Conferencia Nacional que s'axunta ente los congresos, ten de ser convocada por el mesmu Congresu o pol Comité Central pa tratar asuntos estratéxicos del Partíu y escoyer al propiu Comité Central y los demás órganos de direición. Celebróse una sola vegada en xineru de 2012.

Comité Central

[editar | editar la fonte]
Artículu principal: Miembros del Comité Central del Partíu Comunista de Cuba


El Comité Central, constituyíu per primer vegada en 1965, ta definíu como l'organismu cimeru del Partíu ente cada Congresu. Decide'l númberu d'integrantes del Buró Políticu y del Secretariáu, escueye a los sos miembros y, ente ellos, al Primera y al Segundu Secretariu. Ta encargáu d'aplicar los resolvimientos, polítiques y programes aprobaes pol Congresu. Axuntar en Plenu a lo menos dos veces al añu y cuando lo convoque'l Buró Políticu.

Buró Políticu

[editar | editar la fonte]
Artículu principal: Miembros del Buró Políticu del Partíu Comunista de Cuba

El Buró Políticu ye l'órganu de direición cimera del PCC y la máxima instancia ideolóxica del país. Executa los resolvimientos de los congresos y el Comité Central. Ta integráu nesti momentu pol Primera y Segundu Secretarios y 13 miembros más. Tien iniciativa llexislativa y propón al Conseyu d'Estáu les aiciones polítiques que tienen d'executar en materia de disposiciones llegales y nomamientos.

Nel VI Congresu, celebráu n'abril de 2011, foi escoyíu dempués de 14 años un nuevu Buró Políticu de 15 miembros, encabezáu por Raul Castro Ruz y José Ramón Machado Ventura como primer y segundu secretarios. En setiembre de 2011 finó'l xeneral Julio Cases Regueiro, miembru d'esi órganu. N'avientu de 2012 foi promovíu el canciller Bruno Rodríguez Parrilla. En xunetu de 2013 foi aceptada l'arrenunciu del veteranu políticu Ricardo Alarcón de Quesada y n'ochobre de 2015 el xeneral Abelardo Colomé Ibarra solicitó'l so arrenunciu por problemes de salú, anque ésta entá nun foi oficialmente aprobada.

Secretariáu

[editar | editar la fonte]

El Secretariáu del Comité Central del Partíu ye l'órganu qu'aida al Buró Pólítico nel trabayu colos sos cuadros y militantes. Esistió de 1965 a 1991 (les sos funciones fueron asumíes pol Buró Políticu ampliáu'l númberu de los sos integrantes) y foi restablecíu en 2006. Los sos integrantes son los máximos responsables de les Comisiones Permanentes del Comité Central (entidaes creaes en 2008 y qu'arrexunten a los departamentos del Comité Central). Los dirixentes del Secretariáu y de los departamentos constitúin un aparatu políticu paralelu al Gobiernu de la nación, interviniendo nel desenvolvimientu y control de les polítiques de los organismos de l'alministración central del Estáu y de los gobiernos provincial y municipal.

El Secretariáu ta presidíu pol Primer Secretariu del Comité Central. L'el VI Congresu del PCC, celebráu n'abril de 2011, decidióse que José Ramón Machado Ventura, Segundu Secretariu, presidiera esti órganu por delegación permanente del Primer Secretariu Raúl Castro Ruz, fechu qu'asocede per primer vegada na hestoria del PCC.

Organización territorial

[editar | editar la fonte]
Artículu principal: Dirixentes provinciales del Partíu Comunista de Cuba

Los militantes y estructures del PCC tienen el so organzación territorial de conformidá cola organización político-alministrativa del país. Nes provincies el so máximu órganu ye'l Comité Provincial, dirixíu pol Buró Provincial. Nos conceyos ser el Comité Municipal. Les máximes autoridaes ser tamién los Primeros Secretarios.

Organizaciones allegaes al PCC

[editar | editar la fonte]

El sistema políticu cubanu

[editar | editar la fonte]

Siguiendo coles sos propies aseveraciones, «nel Partíu tolos cargos son electivos, ensin esceición y dende la base hasta'l Comité Central pasen, previu a la so eleición, pola consulta coles mases, tantu nel centru de trabayu onde llaborien los candidatos como nel so llugar de residencia, pa lo cual utilícense les asamblees del coleutivu llaboral o otres xuntes convocaes a esos efeutos; publicar los datos y la trayeutoria revolucionaria d'esos compañeros en murales o en periódicos llocales o otres víes, de manera que cualquier trabayador o ciudadanu del llugar de que se trate pueda espresar a les organizaciones de base o organismos del Partíu cualquier tipu d'opinión o oxeción, la que se tien bien en cuenta a la d'aprobar definitivamente les correspondientes candidatures».

«Finalmente, dempués de feches toles consultes nun ambiente dafechu democrático, la eleición llevar a cabu por aciu la votación direuto y secreto».[ensin referencies]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ «Partíu Comunista de Cuba en CubaDebate.cu». Archiváu dende l'orixinal, el 2 de xunetu de 2012.
  2. ↑ "Güei", órganu oficial del PSP, 13 de xunetu de 1940
  3. ↑ Declaraciones del PSP publicaes en "The Daily Worker", órganu del Partíu Comunista de los Estaos Xuníos, el 10 d'agostu de 1953
  4. ↑ Carmelo Mesa-Lago (20 de mayu de 2011). El Congresu del PCC y la economía cubana. El País. https://elpais.com/diario/2011/05/26/opinion/1306360811_850215.html. 

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]


Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Partíu_Comunista_de_Cuba&oldid=4263725»