Mimesis

Mímesis o mimesis^[1] ye un conceutu estéticu. A partir d'Aristóteles denominar asina a la imitación de la naturaleza como fin esencial del arte. El vocablu castellán provién direutamente del llatín mimēsis, que de la mesma deriva del griegu μίμησις [mímesis], y puede tamién traducise como ‘imitación’.

Estremar del conceutu de “representación” principalmente na naturaleza de la so mecánica, onde la mímesis aguantar a la comparanza col referente y a convertise en daqué equivalente al orixinal. Sicasí, l'exerciciu miméticu obliga l'usu de traces representatives. Magar “mímesis” ye un sinónimu fayadizu para “analoxía”, polo xeneral fálase de mímesis cuando esiste una paecencia o semeyanza más exacta col so orixinal.

Filosofía

Platón señala que la mímesis ye solo l'apariencia sensorial de les imáxenes esteriores de les coses, que constitúin el mundu opuestu al de les idees. Esta imitación de la realidá, solo ye una copia de la copia del mundu de les idees. Poro, Platón arrenunciu a la imitación (mimesis) del mundu p'adoptar el rellatu (lexis),^[2] en tanto este ye la narración de la hestoria (diégesis), ensin la presentación de los personaxes, al traviés d'un modelu d'imitación d'un acontecimientu al traviés de pallabres. Otra manera, pa Aristóteles, non cabo la imitación del mundu ideal, na Poética, la mímesis y la so función imitativa ye la manera esencial del arte pa representar a l'aición humana. Destacando, por esti motivu, la función del poeta como'l reconstructor de la fábula, al traviés de la imitación efectuada polos personaxes n'aición.

Para Aristóteles toles artes son imitación, asina por casu estrema ente historia y poética, onde la poética ye la imitación de fechos, fábules “creíbles” (que podríen ser reales), una imitación de les coses reales según distintos medios (pintura, pallabra, etc.) Siguiendo col razonamientu aristotélicu, la base del aprendizaxe ye la mímesis o imitación, que ye connatural al home -inclusive llega a dicir nestes pallabres que l'home ye un animal miméticu-, poro, toa imitación produz un aprendizaxe. Aprender presta a los homes, esto ye, hai un componente perimportante y ye el placer. “Ver” lo asonsañao, aquello que ye productu de la mimesis produz prestar, y por esto a los homes préstenlos les artes.

El filósofu contemporaneu Nelson Goodman desenvuelve un complexu analís de corte estructuralista sobre la teoría de los signos, señalando que ye imposible asonsañar la realidá tal como ye, yá que siempres toa visión va acompañada d'una interpretación so ciertes convenciones, polo que definir la noción d'imitación llevaría a un ensin númberu de tracamundios, yá que nun esiste un güeyu natural “inocente”; poro, dende les esmoliciones en redol a les representaciones de lo real, nun habría rellación lóxica ente la paecencia (mímesis) de la realidá y los códigos emplegaos pa la so representación.

Mímesis vs diégesis

Tanto Platón como Aristóteles oldearon “mímesis” con “diégesis”. Na diégesis la obra d'arte nun representa nada de la realidá, sinón que ye aquello qu'esiste con una gramática mesma solamente pal autor. Ye aquello qu'espresa direuta, llibre y creativamente, les sos fantasíes y suaños en contraste con mímesis.

Historia del arte

L'aplicación del conceutu de mímesis desenvolvióse llargamente al traviés del xéneru de la naturaleza muerta, onde'l pintor atopaba, na escepcional inmovilidá del modelu, el provechu d'aponderar ante un públicu la so capacidá de doblar la realidá, a pesar qu'estes imáxenes sían amás diegéticas (cargaes de ficción) y en consecuencia so un efeutu de credibilidá.

Nel sieglu XIX, ante l'apaición de la fotografía, consideróse esti preséu como'l mediu más satisfactoriu d'imitación perfecta (oxetiva) de la realidá, según lleis de mecánica y óptica, ensin la intervención de la mano del artista. Al traviés d'esta concepción mecánica de la realidá empecipió'l cuestionamiento de la función de la pintura, dientro de la función imitativa, como tamién s'empecipió l'analís del estatutu de la fotografía dientro del arte, en tantu tratar d'un mediu teunolóxicu que s'opón al trabayu (manual) del artista.

Socioloxía

Esisten tres tipos d'enfoques ante la mimesis: estudiar el percorríu de les imáxenes, los testos y les persones ente distintes esferes d'actividá (meme); poner atención a la rellación complexa que s'establez ente la copia y el modelu; o investigar los modelos de la interpretación, la escenografía y la representación.

Les rellaciones ente orixinal y copia, les semeyances y diferencies ente les práutiques de reproductividad contribúin a captar la incidencia de los términos qu'emplegamos pa definir les cultures, les sociedaes o dalgunu de los sos aspeutos.

Anque la creatividá social paez esplicase namái por mimesis, los trabayos de Jean-Noël Darde y Annie Gentès revelen el llugar qu'ocupen anguaño los reflexos na estructuración de la llinia que siguen les informaciones y la imposibilidá de pensar nestes informaciones en términos de contratu de comunicación o de perspectives. Precisamos la representación pa materializar les nueses práutiques, inclusive les intelectuales. Les posibilidaes creatives o represives de la mimesis nun dependen obligatoriamente de la intención discursiva de los actores. Christoph Wulf sorraya esti fechu sofitándose nos rituales y ceremonies de lo social. El trabayu de les muyeres na publicidá (Simone Davis) o los públicos de los museos (Roger Silverstone) nun se ven y, sicasí, son fundamentales pa entender la forma en que pueden llegar a actuar; esta actuación puede ser múltiple pero respuende a mires definíes per parte de los organizadores, los museos o los medios de comunicación.

Autores modernos qu'escribieron sobre la tema son, ente otros, Erich Auerbach, Merlin Donald, Paul Ricoeur y René Girard.

Ver tamién

Referencies

↑ Dambes escritures son almitíes pol Diccionario de la lengua española, anque nel so raigañu d'orixe griegu tratar d'una pallabra esdrúxula.
↑ Altmann, Gerry T.M. (1997). "Words, and how we (eventually) find them." The Ascent of Babel: An Exploration of Language, Mind, and Understanding. Oxford: Oxford University Press. páxs. 65–83. Fonte citada en en:Lexis (linguistics)

Enllaces esternos

Guadalupe Campos, “Modalidá mimética y mundos posibles” Archiváu 2018-09-05 en Wayback Machine, en Revista Luthor #4, abril de 2011.
Web del proyeutu d'investigación Mimesi na Universidá de Barcelona.
Mimesis.
Mimesis en Platón Archiváu 2018-04-10 en Wayback Machine

[1] Dambes escritures son almitíes pol Diccionario de la lengua española, anque nel so raigañu d'orixe griegu tratar d'una pallabra esdrúxula.

[2] Altmann, Gerry T.M. (1997). "Words, and how we (eventually) find them." The Ascent of Babel: An Exploration of Language, Mind, and Understanding. Oxford: Oxford University Press. páxs. 65–83. Fonte citada en en:Lexis (linguistics)

[1]

[2]