Saltar al conteníu

Metrónomu

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
Metrónomu
Historia y usu
Usu tempo (es) Traducir
Cambiar los datos en Wikidata

El metrónomu (del griegu μέτρον métron 'midida' y νόμος nómos 'llei, norma') ye un aparatu utilizáu pa indicar tiempu o pulsu de les composiciones musicales. Produz regularmente una señal, visual o acústica, que dexa a un músicu caltener un pulsu constante al executar una obra musical.[ensin referencies]

Metrónomu d'oscilaciones mudes de Étienne Loulié.
Metrónomu modernu en formatu de tarxeta de creitu.

Acordies con l'historiador medieval Lynn White, l'inventor andalusí Abbas Ibn Firnas (810–887), fixo'l primer intentu de crear «una especie de metrónomu».[1] Galileo Galilei foi'l primeru qu'estudió y afayó conceutos que concernen al pendilexu a finales del XVI y principiu del XVII.

Partiendo del principiu de qu'un filo lastrado banciar con movimientos aproximao isócronos (la so duración nun depende de l'amplitú del movimientu), y dempués destacando que les oscilaciones dependen del llargor del filo (más curtiu = más rápidu; más llargu = más lentu), en 1696, Étienne Loulié (ca.1637-1702) desenvolvió'l primer metrónomu graduáu, d'un altor de dos metros, y de batíes mudes.[2] Mientres unos segundos, el vaivén d'un pesu atáu a un filo d'un llargor definíu va siempres a la mesma velocidá. Pa tomar el pulsu con precisión nestos dispositivos visuales, hai que decatase del momentu exactu en que'l filo ta na vertical, y non nes amplitúes máximes a la izquierda y derecha, que por definición son variables, en constante amenorgamientu. Esti pendilexu mecánicu y ajustable nun producía nengún soníu y nun incluyía un mecanismu d'escape col que caltener el pendilexu en movimientu.[3]

El cronómetru musical mecánicu agora familiar foi inventáu por Dietrich Nikolaus Winkel n'Ámsterdam en 1814. Al traviés de práutiques cuestionables un compatriota so,[4] Johann Maelzel copió ya incorporó les idees de Winkel, añadiendo una escala, llamándolo metrónomu y empezó a fabricalo sol so propiu nome en 1816: "Maelzel's Metronome." El testu orixinal de la patente de Maelzel n'Inglaterra (1815) pue ser descargáu.[5] Primeramente, los metrónomos consistíen nun pendilexu con una polea que podía regulase pa marcar un tiempu más lentu o más rápidu según la velocidá riquida.

La creación d'esti dispositivu nació de la necesidá de cuntar con un preséu que pudiera definir con precisión la velocidá d'execución d'una pieza musical. Antes de la so invención, yera habitual que los compositores usaren como velocidá de referencia'l pulsu medio humanu, que n'estáu de reposu equival aproximao a 80 pulsaciones per minutu. El primer compositor notable qu'estableció nes sos composiciones indicaciones métriques foi en 1817 l'alemán Ludwig van Beethoven,[6] na dómina clasicista. Curiosamente'l mesmu Beethoven, yá nel Romanticismu, dixo que pa la nueva música, más llibre y llena d'elementos qu'alteriaben el tempo, el metrónomu yera una abominación.

Pulsos per minutu

[editar | editar la fonte]

Pa definir la velocidá a la cual tien de ser executada una pieza musical, establezse'l tiempu de duración d'una figura. Si quien escribe la composición desea que'l tempo sía d'una negra per segundu, va escribir na parte cimera de la partitura de la obra la indicación "negra = 60", indicando asina'l númberu de negres que tienen de sonar nun minutu. Esto va sirvir p'afaer el dispositivu a esti valor.

La mayoría de los estudiantes de música, na actualidá, usa un metrónomu pa la práutica, col fin de respetar un tempo estándar. D'antiguo, pa establecer los tempos nuna composición usaben pallabres n'italianu como "allegro", "vivace", "andante" o "empresto", pero esta práutica abandonóse en favor de valores más precisos pal tempo d'execución.

La siguiente tabla establez los distintos axustes averaos del metrónomu según les indicaciones del tempo n'idioma italianu.

Negres per minutu Espresión italiana
40-43 Grave
44-47 Llongura
48-51 Larghetto
52-54 Adaxu
55-65 Andante
66-69 Andantino
70-95 Moderato
96-112 Allegretto
113-120 Allegro
121-140 Vivace
141-175 Empresto
176-208 Prestissimo

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. Lynn Townsend White, Jr. (Spring, 1961). "Eilmer of Malmesbury, an Eleventh Century Aviator: A Case Study of Technological Innovation, Its Context and Tradition", Technology and Culture 2 (2), p. 97-111 [100]:
    "Ibn Firnas was a polymath: a physician, a rather bad poet, the first to make glass from stones (quartz), a student of music, and inventor of some sort of metronome."
  2. (n'alemán) Das Fadenpendel als Vorläufer der Metronoms [1] Archiváu 2007-12-18 en Wayback Machine
  3. «A Brief History of the Metronome». Franz Manufacturing Company, Inc.. Archiváu dende l'orixinal, el 2010-03-24. Consultáu'l 2 d'abril de 2010.
  4. The Metronome; The Harmonicon, Volume 8, 1830.
  5. Maelzel's patent of the Metronome The Repertory of patent inventions: and other discoveries and improvements in arts, manufactures, and agriculture ... published by T. and G. Underwood, 1818 (alternative)
  6. Kolisch, R. and Mendel, A. (1943) "Tempo and Character in Beethoven's Music", pg. 173

Bibliografía

[editar | editar la fonte]
  • Alexander Bonus (2010): The Metronomic Performance Practice: A History of Rhythm, Metronomes, and the Mechanization of Musicality.
  • Lynn Townsend White, Jr. (Spring, 1961). "Eilmer of Malmesbury, an Eleventh Century Aviator: A Case Study of Technological Innovation, Its Context and Tradition", Technology and Culture 2 (2), p. 97-111 [100].

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]