Ilesia de Santa María (Tañes)

Ilesia de Santa María (Tañes)
	Bien d'Interés Cultural
	ilesia y monumentu
Llocalización
País	España
Autonomía	Principáu d'Asturies
Provincia	provincia d'Asturies
Conceyu	Casu
Coordenaes	43°12′26″N 5°24′12″W / 43.2072°N 5.4033°O
	Ilesia de Santa María (Tañes) Ilesia de Santa María (Tañes) (Asturies)
Historia y usu
Orixe del nome	María
Patrimoniu
BIC	RI-51-0011513

La colexata de Tañes nel conceyu de Casu (Asturies), ye una de les obres arquitectóniques más destacables de la edá moderna asturiana y un exemplu destacáu d'ilesia rural. Alcuéntrase nuna terraza natural nel cantu del banzáu de Tañes. Ye un edificiu de proporciones y estética clásiques, empezáu a construyir a mediaos del sieglu XVI, presentando una concepción unitaria del espaciu, según modelos emplegaos en Castiella dende'l sieglu XV.

Descripción

Con proyeutu realizáu pol maestru de la catedral d'Uviéu Juan de Cerecedo el Vieyu, l'usu nes bóvedes de la nave del octógonu alredor de la clave central y el dibuxu de les rosques de los arcos tán direutamente en rellación con trabayos del arquiteutu catedraliciu nos monesterios de San Vicente d'Uviéu y Oya y Montederramo en Galicia, onde s'aprecien les nueves corrientes del góticu evolucionáu, que constitúin ún de les traces de l'arquiteutura renacentista española.

Llevantada na cortil qu'ocupó la ilesia medieval, respuende la colexata de Tañes a les nueves necesidaes funcionales de la parroquia (más estenses que les actuales). Ye posible que por cuestiones presupuestaries les obres executarense nun espaciu dilatáu de tiempu.

Na década de los años 1560 construyóse la fachada occidental, el tramu de los pies y posiblemente la capiya llateral, avanzándose yá nel sieglu siguiente pola nave, sacristía y cabildru. Puede dicise qu'en 1652, fecha del contratu del retablu del altar mayor, la ilesia tuviera rematada na so parte fundamental.

La concepción del pórticu y de la portada sur, proyeutaos nel primer terciu del sieglu XVII, según premises herrerianas, acentúen el calter clasicista de la edificación. Les obres fueron dirixíes polos maestros Pedro de Cagigal y Toribio Gómez de Posada, que trabayaron na ilesia mientres más de dos décades.

Nel sieglu XVIII la necesidá d'un espaciu protexíu para la enseñanza anició la pequeña edificación, que modificó la concepción orixinal del pórticu sur, conocida col nome de «escuelina».

En 1808 realízase la postrera y definitiva ampliación de la ilesia a cargu del arquiteutu Manuel Secades, quien proyeuta la nueva sacristía. Anque desfasáu nel tiempu, recurrese al llinguaxe de l'arquiteutura barroca na so llectura más clasicista.

La tipoloxía de la planta d'ilesia de Santa María respuende al modelu utilizáu en Castiella dende mediaos del sieglu XV. La concepción unitaria del espaciu, el testeru para asitiar un gran retablu, les cubiertes de bóveda de crucería o les grandes dimensiones, respuenden a la necesidá de disponer d'un ampliu espaciu para los feligreses, que tamién demandaben soterrase nel so interior.

Bibliografía

El conteníu d'esti artículu amiesta material de la declaración de Bien d'Interés Cultural publicáu nel BOE n^u 189 el 9 d'agostu de 2006 (testu), que s'alcuentra nel dominiu públicu arriendes a lo dispuesto nel artículu 13 de la Llei de Propiedá Inteleutual española.

Referencies

↑ «base de datos de monumentos de Wiki Loves Monuments» (13 payares 2017).

Enllaces esternos

[a88a6e29914fc02780b3512b20e65ea9ace730b0-1] «base de datos de monumentos de Wiki Loves Monuments» (13 payares 2017).

[1]