Saltar al conteníu

Fluxus

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
Manifiestu de Fluxus.

Fluxus (pallabra llatina que significa fluxu) ye un movimientu artísticu de les artes visuales n'especial, pero tamién de la música, la lliteratura y la danza. Tuvo'l so momentu más activu ente la década de los 60 y los 70 del sieglu XX. Declarar contra l'oxetu artísticu tradicional como mercancía y proclamóse a sigo mesmu como un movimientu artísticu sociolóxicu. Fluxus foi informalmente entamáu en 1962 por George Maciunas (1931-1978). Esti movimientu artísticu tuvo espresiones n'Estaos Xuníos, Europa y Xapón.[1]

Fluxus-arte-diversión tien de ser simple, entreteníu y ensin pretensiones, tratar temes triviales, ensin necesidá d'apoderar téuniques especiales nin realizar innumberables ensayos y ensin aspirar a tener nengún tipu de valor comercial o institucional
George Maciunas

Fluxus, que se desenvuelve en Norteamérica y Europa sol estímulu de John Cage, nun mira a la idea de la vanguardia como renovación llingüística, sinón que pretende faer un usu distintu de les canales oficiales del arte que se dixebra de too llinguaxe específicu; esto ye, pretende la interdisciplinariedad y l'adopción de medios y materiales procedentes de distintos campos. El llinguaxe nun ye'l fin, sinón el mediu pa una noción anovada del arte, entendíu como “arte total“.[2]

Como Dadá, Fluxus escapa de toa tentativa de definición o de categorización. Según Robert Filliou, ye "primero que tou un estáu del espíritu, una manera de vida trescaláu d'una sobeyosa llibertá de pensar, d'espresar y d'escoyer. De cierta manera Fluxus nunca esistió, nun sabemos cuándo nació, depués nun hai razón por que termine". Coles mesmes Filliou opón el Fluxus al arte conceptual pola so referencia direuta, inmediata y urxente a la realidá cotidiana, ya invierte la propuesta de Duchamp, quien a partir del Ready-made, introdució lo cotidiano nel arte. Fluxus esllee l'arte no cotidiano.

Fluxus n'Alemaña mientres los años 60

[editar | editar la fonte]

Fluxus taba dirixíu a impautar nel públicu como una imitación de lo intrínsecamente vital. La complexidá de los conciertos Fluxus y la collaboración d'artistes de la talla de Joseph Beuys, Wolf Vostell, Nam June Paik y Charlotte Moorman desaguaron n'interpretaciones que tresmitíen una visión bien especial ya inconformista de la vida.

Los conciertos Fluxus nun son placeres auditivos d'alta fidelidá y sintonía fina. Nun se produz una harmonización acústica al traviés d'unos baxos precisos, d'unos tonos medios naturales y de tonos concomitantes cristalinos. Un conciertu Fluxus ye una esperiencia auditiva na que cualquier oxetu, cualquier cosa convertir nun preséu. L'autenticidá inconfundible de los conciertos Fluxus y la pasión y el poder innovador de los artistes supunxeron un cambéu fondu na espresión del arte. Esta evolución artística, afalada pol presente y empobinada escontra'l futuru, creó la noción de que cada individuu constitúi una obra d'arte en sí mesmu y que la vida puede entendese como una composición artística global. Los atributos singulares de los conciertos Fluxus y la llibertá nos arreglos son una reconocencia a la causalidá, na que s'esmorecen tantu la causa como l'efectu y na que'l caos acuña la so marca indeleble sobre la realidá.

D'esa manera, Fluxus incide na sociedá dende'l puntu de vista sociolóxicu y psicolóxicu y conviértense nun elementu de comunicación. El aura d'escentricidá qu'envolubraba a los artistes del movimientu Fluxus yera espresión íntima de les sos distintes personalidaes y calteres y nun respondía a una moda pasaxera. Beuys, Vostell y Paik fueron forxando'l so mitu en Renania. Un mitu afaláu en parte pol so desenvolvimientu del Videoarte.

Si contempla la evolución de los mercaos d'arte internacional dende los años 70 del sieglu pasáu hasta l'actualidá, va dase unu cuenta de la influencia tan diversa del movimientu Fluxus, Happening y del Videoarte. La estructura y la espresión artístiques afiguraes en munches obres d'arte contemporáneo espuestes en galeríes, rinden inintencionadamente un homenaxe a aquellos pioneros del happening, del Fluxus y del videoarte que revolucionaron l'arte mientres los años 60.

Haro Lauhus inauguró la so galería en 1961. El Muséu Municipal de Wiesbaden acoyó la primer manifestación oficial del movimientu Fluxus n'Alemaña-Fluxus, Festival Internacional de la Nueva Música del 1 al 23 de setiembre de 1962. En 1963 Rolf Jährling inauguró en Wuppertal la Galería Parnass. En 1966 Valdis Abolins inauguró n'Aquisgrán la Galería Aachen. En 1969 Helmut Rywelski y Angar Nierhoff presentaron na so Galería Art Entemedia en Colonia la escultura de Wolf Vostell Ruhender Verkehr (Tráficu Paráu). En 1970 Inge Baecker inauguró la so Galería Baecker en Bochum y René Block la suya en Berlín. Toos ellos promocionaron y sofitaron a los artistes del movimientu happening y Fluxus, dexándo-yos afigurar esa evolución artística que conmocionó la sociedá de la década de los 60 y que la so influencia percibir hasta l'actualidá.[3]

Artistes rellacionaos

[editar | editar la fonte]

Lliteratura

[editar | editar la fonte]
  • Jürgen Becker, Wolf Vostell, Happenings, Fluxus, Pop Art, Nouveau Réalisme. Eine Dokumentation. Rowohlt Verlag, Reinbek, 1965.
  • Happening & Fluxus. Kölnischer Kunstverein, 1970.
  • Harry Ruhé, Fluxus, The most radical and experimental art movement of the sixties. Verlag A, Amsterdam, 1979.
  • Fluxus International & Co.. Musee St-Georges, Liege, 1980.
  • John Hendricks, Fluxus Codex. Harry N. Abrams, New York, 1988, ISBN 978-0-810-90920-5.
  • Ubi Fluxus ibi motus 1990-1962. Edizioni Mazotta, Fondazione Mudima, Milano 1990, ISBN 88-202-0958-6.
  • Wollt Ihr das totale Leben? Fluxus und Agit-Pop der 60er Jahre in Aachen. Neuer Aachener Kunstverein, Aachen, 1995, ISBN 3-929261-24-3.
  • René Block, Gabriele Knapstein: Eine lange Geschichte mit vielen Knoten. Fluxus in Deutschland. 1962–1994. Institut für Auslandsbeziehungen, Stuttgart, 1995.
  • Fluxus y Di Maggio. Muséu Vostell Malpartida, Conseyería de Cultura y Patrimoniu d'Estremadura, 1998, ISBN 84-7671-446-7.
  • Owen Smith, Fluxus: The History of an Attitude. San Diego State University Press, San Diego, California, 1998.
  • Simposio Happening, Fluxus y otros comportamientos artísticos de la segunda metá del sieglu XX. Cáceres, 1999, Editorial Rexonal d'Estremadura, ISBN 84-7671-607-9.
  • Mr. Fluxus: A Collective Portrait of George Maciunas 1931-1978. Emmett Williams, Ann Noel, Ai-O, Thames & Hudson, 1998, ISBN 0-500-97461-6.
  • Alain Borer, Joseph Beuys. Un panorama de l'œuvre. La Bibliothèque des Arts, Lausanne, 2001.
  • Wolf Vostell. Maria del Mar Lozano Bartolozzi, Editorial Nerea, Serie Arte Güei, 2005, ISBN 978-84-89569-38-6.
  • Der Traum von Fluxus. George Maciunas: Eine Künstlerbiographie. Thomas Kellein, Walther König, 2007. ISBN 978-3-8656-0228-2.
  • Fluxus Nice. Fleurice Würz, AQ-Verlag, 2011, ISBN 978-3-922441-11-3.
  • Jacquelynn Baas, Ken Friedman, Fluxus and the Essential Questions of Life. University of Chicago Press and Hood Museum of Art, 2011. ISBN 978-022-60335-9-4.
  • Nie wieder störungsfrei! Aachen Avantgarde seit 1964. Kerber Verlag, 2011, ISBN 978-3-86678-602-8.
  • Fiat flux: la nébuleuse Fluxus, 1962-1978. Musée d'art moderne Saint-Étienne métropole, Silvana Editoriale, Milán, 2012.
  • Fluxus at 50. Stefan Fricke, Alexander Klar, Sarah Maske, Kerber Verlag, 2012, ISBN 978-3-86678-700-1.
  • Fluxus! 50 Jahre Fluxus. Werner Esser, Steffen Engle, Staatsgalerie Stuttgart, 2012. ISBN 978-3-86442-032-2.
  • Petra Stegmann, The lunatics are on the loose… European Fluxus Festivals 1962-1977. Down with art! Potsdam, 2012, ISBN 978-3-9815579-0-9.
  • Marlen Vogel, Das illusorische Theater und die Kunstbewegungen Happening und Fluxus. 2013, ISBN 978-3-638-67102-6.
  • Beuys Brock Vostell. Aktion Demonstration Partizipation 1949-1983. ZKM - Zentrum für Kunst und Medientechnologie, Hatje Cantz, Karlsruhe, 2014, ISBN 978-3-7757-3864-4.[4]

Películes sobre Fluxus

[editar | editar la fonte]
  • Neo Flux Film, Joseph Beuys, Nam June Paik, Wolf Vostell, Yoko Ono y otros artistes, 1990.[5]
  • Nie wieder störungsfrei! Aachen Avantgarde seit 1964, 2012[6]
  • Travelling (in)to Fluxus... d'Irene Di Maggio, 2014.[7]
  • Malpartida Fluxus Village de Maria Pérez, 2015.[8]

Audiu

[editar | editar la fonte]
  • Experimentelles Theater – Fluxus – Happening – Performance. Sony BMG, 2004.

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ Simposio Happening, Fluxus y otros comportamientos artísticos de la segunda metá del sieglu XX. Cáceres, 1999, Editorial Rexonal d'Estremadura, ISBN 84-7671-607-9.
  2. ↑ Fluxus at 50. Stefan Fricke, Alexander Klar, Sarah Maske, Kerber Verlag, 2012, ISBN 978-3-86678-700-1.
  3. ↑ Harry Ruhé, Fluxus, The most radical and experimental art movement of the sixties. Verlag A, Amsterdam, 1979.
  4. ↑ Beuys Brock Vostell
  5. ↑ Web de Neo Flux Film
  6. ↑ Web de Aachen Avantgarde seit 1964
  7. ↑ Web de Travelling (in)to Fluxus...
  8. ↑ Web de Malpartida Fluxus Village

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]






Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Fluxus&oldid=4250610»