Disolución

Disolución
	mezcla homogénea (es)

Una disolución es una amiestu homoxénea a nivel molecular o iónicu de dos o más sustancies pures que nun reaccionen ente sigo, que los sos componentes atópase en proporciones variables.^[1]^[2] Tamién puede definise como un amiestu homoxéneo formada por un disolvente y por unu o dellos solutos.

Un exemplu común podría ser un sólidu disueltu nun líquidu, como la sal o'l azucre disueltos n'agua; o inclusive'l oru en mercuriu, formando una axuntadura. Tamién otros exemplos de disoluciones son el vapor d'agua nel aire, l'hidróxenu en paladiu o cualesquier de les aleaciones esistentes.

El términu tamién ye usáu pa faer referencia al procesu de disolución. Acordies con Jöns Jacob Berzelius, la diferencia ente solución y disolución foi señalada por Antoine Lavoisier.^[3]

Disolvente y soluto

Una disolución ye un amiestu homoxéneo de sustancies pures. Frecuentemente formada por un solvente, disolvente, dispersante o mediu de dispersión, mediu nel que s'eslleen unu o mas solutos. Los criterios pa decidir cuál ye'l disolvente y cuálos los solutos son más o menos arbitrarios; nun hai una razón científica pa faer tal distinción.^[4]

Wilhelm Ostwald estrema tres tipos d'amiestos según el tamañu de les partícules de soluto na disolución:^[5]

Dispersiones, suspensiones o falses disoluciones: cuando'l diámetru de les partícules de soluto entepasa de 0,1 μm.
Dispersoides, coloides: el tamañu ta ente 0,001 μm y 0,1 μm.
Dispérsidos o disoluciones verdaderes: el tamañu ye menor a 0,001 μm.

Estes postreres clasificar en:

Disoluciones con condensación molecular: la partícula esvalixada ta formada por una condensación de molécules.
Disoluciones moleculares: cada partícula ye una molécula.
Disoluciones ióniques: la partícula esvalixada ye un ion (fracción de molécula con carga llétrica).
Disoluciones atómiques: cada partícula esvalixada ye un átomu.

Carauterístiques xenerales

Son amiestos homoxénees: les proporciones relatives de solutos y solvente caltener en cualquier cantidá que tomemos de la disolución (por pequeña que seya la gota), y non pueden dixebrase por centrifugación nin filtración.
La disolución consta de dos partes: soluto y disolvente.
Cuando'l soluto eslleir, ésti pasa a formar parte de la disolución.
Al eslleir una sustancia, el volume final ye distintu a la suma de los volumes del disolvente y el soluto, por cuenta de que los volumes nun son aditivos.^[6]
La cantidá de soluto y la cantidá de disolvente atópase n'apurras variables ente ciertes llendes. De normal el disolvente atópase en mayor proporción que'l soluto, anque non siempres ye asina. La proporción en que tengamos el soluto nel senu del disolvente depende del tipu d'interacción que se produza ente ellos. Esta interacción ta rellacionada cola solubilidá del soluto nel disolvente, esto ye, tien que ver cola cantidá de soluto que ye capaz d'almitir esti disolvente.
Les propiedaes físiques de la solución son distintes a les del solvente puru: la adición d'un soluto a un solvente aumenta'l so puntu de ebullición y mengua'l so puntu de conxelación; la adición d'un soluto a un solvente mengua la presión de vapor d'ésti.
Les sos propiedaes físiques dependen de la so concentración:

Disolución HCl 12 mol/L; densidá = 1,18 g/cm³

Disolución HCl 6 mol/L; densidá = 1,10 g/cm³

Les propiedaes químiques de los componentes d'una disolución nun s'alterien.
Como éstos non pueden dixebrase por centrifugación o filtración; Los sos componentes llógrense al traviés d'otros métodos conocíos como métodos de fraccionamiento, como ye'l casu de la destilación o la cristalización.

Tipos de disoluciones

Pol so estáu d'agregamientu

Sólidu

Sólidu en sólidu: cuando tanto'l soluto como'l solvente atopar n'estáu sólidu. Un exemplu claru d'esti tipu de disoluciones son les aleaciones, como'l cinc nel estañu.
Gas en sólidu: un exemplu ye'l hidróxenu (gas), que s'esllee abondo bien en metales, especialmente nel paladiu (sólidu). Esta carauterística del paladiu estúdiase como una forma d'almacenamientu d'hidróxenu.
Líquidu en sólidu: cuando una sustancia líquido eslleir xunto con un sólidu. Les axuntadures facer con mercuriu (líquidu) entemecíu con plata (sólidu).

Líquidu

Sólidu en líquidu: esti tipu de disoluciones ye de les más utilizaes, pos s'eslleen polo xeneral pequeñes cantidaes de sustancies sólides en grandes cantidaes líquides. Un exemplu claru d'esti tipu ye l'amiestu d'agua con azucre.
Gas en líquidu: por casu, osíxenu n'agua o dióxidu d'azufre n'agua.
Líquidu en líquidu: esta ye otra de les disoluciones más utilizaes. Por casu, distintos amiestos d'alcohol n'agua (camuda la densidá final). Un métodu pa volveles a dixebrar ye por destilación.

Gas

Gas en gas: son les disoluciones gaseoses más comunes. Un exemplu ye l'aire (compuestu por osíxenu y otros gases disueltos en nitróxenu). Puesto que nestes soluciones cuasi nun se producen interacciones moleculares, les soluciones que los gases formen son abondo triviales. Inclusive en parte de la lliteratura nun tán clasificaes como soluciones, sinón como amiestos.^{[ensin referencies]}
Sólidu en gas: nun son comunes, pero como exemplu pueden citase el yodu sublimado disueltu en nitróxenu^[4] y el polvu atmosférico disueltu nel aire.^[5]
Líquidu en gas: por casu, l'aire húmedo.^[4]

Exemplu

De siguío preséntase un cuadru con exemplos de disoluciones clasificaes pol so estáu d'agregamientu onde s'amuesen toles combinaciones posibles:

Exemplos de disoluciones		Soluto
Exemplos de disoluciones		Gaseoso	Líquidu	Sólidu
Disolvente	Gas	El osíxenu y otros gases en nitróxenu (aire).	El vapor d'agua nel aire.	La naftalina se sublima amodo nel aire, entrando en solución.
	Líquidu	El dióxidu de carbonu n'agua, formando agua carbonatao. Les burbuyes visibles nun son el gas disuelto, sinón solamente una fervencia. El gas disuelto en sí mesmu nun ye visible na solución.	El etanol (alcohol común) n'agua; dellos hidrocarburos l'unu col otru (petroleu).	La sacarosa (azucre de mesa) n'agua; el cloruru de sodiu (sal de mesa) n'agua; oru en mercuriu, formando una axuntadura.
	Sólidu	L'hidróxenu eslleir nos metales; el platín foi estudiáu como mediu d'almacenamientu.	El hexano na cera de parafina; el mercuriu en oru.	El aceru, duraluminio, y otres aleaciones metálicu.

Pola so concentración

Pol so concentración, la disolución puede ser analizada en términos cuantitativos o cualitativos dependiendo del so estáu.

Disoluciones empíriques

Tamién llamaes disoluciones cualitatives, esta clasificación nun toma en cuenta la cantidá numbérica de soluto y disolvente presentes, y dependiendo de la proporción ente ellos clasifíquense de la siguiente manera:

Disolución esleida: ye aquella onde la cantidá de soluto qu'intervien ta en mínima proporción nun volume determináu.
Disolución concentrada: tien una cantidá considerable de soluto nun volume determináu.
Disolución insaturada: nun tien la cantidá máxima posible de soluto pa una temperatura y presión daes.
Disolución enchida: tienen la mayor cantidá posible de soluto pa una temperatura y presión daes. Nelles esiste un equilibriu ente'l soluto y el disolvente.
Disolución sobresaturada: contién más soluto del que puede esistir n'equilibriu a una temperatura y presión daes. Si calez una solución enchida puede amestáse-y más soluto; si esta solución ye esfrecida amodo y nun se-y alteria, puede retener un escesu de soluto pasando a ser una solución sobresaturada. Sicasí, son sistemes inestables, con cualquier perturbación el soluto por demás bastia y la solución torna a ser enchida; esto debe a que se amiesturon.

Disoluciones valoraes

A diferencia de les empíriques, les disoluciones valoraes cuantitativamente, sí tomen en cuenta les cantidaes numbériques exactes de soluto y solvente que s'utilicen nuna disolución. Esti tipu de clasificación ye bien utilizada nel campu de la ciencia y la teunoloxía, pos nelles ye bien importante una alta precisión.

Esisten dellos tipos de disoluciones valoraes:

Porcentual
Molar
Molal
Normal

Conocencies aplicaes

En función de la naturaleza de solutos y solventes, les lleis que rixen les disoluciones son distintes.

Sólidos en sólidos: Lleis de les disoluciones sólides.
Sólidos en líquidos: Lleis de la solubilidá.
Sólidos en gases: Movimientos brownianos y lleis de los coloides.
Líquidos en líquidos: Tensión interfacial.
Gases en líquidos: Llei de Henry.

Ver tamién

Referencies

↑ Química. Escritu por William S Seese, G William Daub en Google Books
↑ Hein, morris (2011). «3», Hugo Rivera Oliver: Fundamento de química 2, 1, Guadalupe, Nuevo León: Cengage Learning Llatinoamérica, páx. 160. ISBN 978-607-481-493-4. «Páxina 52»
↑ Jöns Jacob Berzelius (1831), Traité de chimie minérale, végétale et animale, p. 327: "...la différence qu'il établit ente la solution et la dissolution; xúnelu pouvant avoir lieu dans toutes les proportions, tandis que l'autre, changeant la nature du corps dissous, n'admet que des proportions fixes et invariables."
↑ ^4,0 ^4,1 ^4,2 Cristóbal Valenzuela Calahorro (1995). Química Xeneral: Introducción a la química teórica. Universidá de Salamanca, páx. 300. ISBN 9788474817836.
↑ ^5,0 ^5,1 Santiago Burbano de Ercilla, Carlos Gracía Muñoz (2003). Física xeneral. Casa Editorial Mares - Editorial Tebar, páx. 335. ISBN 9788495447821.
↑ Sandler, Stanley I.(1999).Chemical and Enginering Thermodynamics. Chapter 6.Third Edition.

Error de cita: La etiqueta <ref> col nome "phillips" definida en <references> nun s'utiliza nel testu anterior.

Enllaces esternos

IES Aguilar y Cano, d'Estepa (Sevilla), ufierta la posibilidá de trabayar les disoluciones.

[1] Química. Escritu por William S Seese, G William Daub en Google Books

[2] Hein, morris (2011). «3», Hugo Rivera Oliver: Fundamento de química 2, 1, Guadalupe, Nuevo León: Cengage Learning Llatinoamérica, páx. 160. ISBN 978-607-481-493-4. «Páxina 52»

[3] Jöns Jacob Berzelius (1831), Traité de chimie minérale, végétale et animale, p. 327: "...la différence qu'il établit ente la solution et la dissolution; xúnelu pouvant avoir lieu dans toutes les proportions, tandis que l'autre, changeant la nature du corps dissous, n'admet que des proportions fixes et invariables."

[calahorro-4] 4,0 ^4,1 ^4,2 Cristóbal Valenzuela Calahorro (1995). Química Xeneral: Introducción a la química teórica. Universidá de Salamanca, páx. 300. ISBN 9788474817836.

[burbano-5] 5,0 ^5,1 Santiago Burbano de Ercilla, Carlos Gracía Muñoz (2003). Física xeneral. Casa Editorial Mares - Editorial Tebar, páx. 335. ISBN 9788495447821.

[6] Sandler, Stanley I.(1999).Chemical and Enginering Thermodynamics. Chapter 6.Third Edition.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]