Chapter Text
Het was later in de avond. Mark had voor het eerst in een tijdje zijn massagetafel van het torenzoldertje gehaald. Hij was zenuwachtig, en niet alleen door zijn slappe massagetechnieken. Jesse zou langskomen om het ‘klimaatakkoord te bespreken’. Van spanning in de tweede kamer naar ontspanning in het torenkamertje. Mark wilde indruk maken op de jongere politicus en had daarvoor zijn speciale lederen massageharnas aangetrokken. Van de langverwachte klop op de deur kreeg Mark het bijna net zo warm als de planeet. Hij stelde zijn jockstrap bij en liep snel naar de deur. Hij zette zijn meest gladde, pas gebleekte lach op en opende de deur. De winterkou was bijtend op zijn reeds harde tepels.
‘Wat fijn om je te zien, Jesse.’ Zei Mark door zijn grijns heen. Jesse keek hem van boven naar beneden en stapte langs Mark naar binnen zonder iets te zeggen. Mark kijkt nerveus om en doet snel de deur dicht.
‘Dat is niet bepaald ecologisch verantwoord, dat leer.’ Zegt Jesse terwijl hij Mark met ongenoegen aankijkt terwijl hij zijn trenchcoat langzaam en speels uitglijd.
Mark voelde zich, nadat hij de outfit van Jesse in zijn volledige glorie gezien had, wat zelfverzekerder. Langzaam liep hij naar Jesse toe en sloeg een hand op zijn gladgeharste ronde appelbillen. ‘Ik dacht dat de tijger ook met uitsterven bedreigd werd. Toch sta je hier in zo’n lekker fout gestreepte catsuit, krullenbol.’ Jesse knipoogde: ‘Het is biologisch afbreekbaar bamboe. Maar ik vergeef je fout, we kunnen niet allemaal de wereld redden, Marco.’
De adem van Mark stokte in zijn keel. Zo noemde zijn lieve Geertje hem ook altijd. Zijn geest dwaalt even af. Hoe zou het met hem zijn op dit moment..?
~~~
Geert parkeerde zijn auto een blok van het huis van Diederik vandaan. Zijn auto zou natuurlijk niet gezien mogen worden bij zo een linkse rakker voor de deur. Dat zou politiek incorrect zijn. Hij trok zijn capuchon over zijn hoofd en stapte de kou in. Hij was een man op een missie. Toen hij bijna bij het huis van de PvdAer was zag hij een rood 45km/uur karretje staan. “Had Emiel Roemer er niet ook zo eentje?”, dacht de blonde populist. Hij schudde zijn hoofd. Zelfs Diederik zou niet zo diep naar links zakken. Hij belde aan. Niemand deed open. Net toen hij teleurgesteld weg wilde lopen hoorde hij geluid achter de deur. Hij draaide zich richting de deur en hoorde een doffe bons. Tegen de deur zat een paar grote harige billen gedrukt. Een echte beren kont. De billen werden vastgehouden door twee handen. Toen Geert wat beter keek zag hij een tatoeage vlak boven de billen zitten. Deze was duidelijk wat uitgerekt en vervormd, maar nog steeds onmiskenbaar een rode tomaat. Dus toch. Die rotte communist is er toch. Dit was te veel voor de PVVer. Als toekomstige minister president stond hij hier boven. Ze zaten niet eens meer in de tweede kamer. Wat bezielde hem überhaupt om aan Samson te denken. De PvdA was zo veel zetels verloren. Waarom zou Diederik dan wel op hem mogen zitten? Daar zou hij mark toch nooit jaloers mee kunnen maken. Snikkend rende Geert terug naar zijn auto. Hij had iemand nodig die hem kon troosten. Iemand die naar hem zou luisteren, Iemand van zijn kant van de kamer. Iemand met wie hij hij oog tot oog zag. Toen hij met zijn auto weg scheurde raakte hij “per ongeluk” dat kleine excuus van een auto. Zijn BMW kon het wel hebben, maar dat boodschappenkarretje van Roemer was tomatenpuree.
~~~
Het was nog maar vijf minuten geleden dat Mark instemde met het voorstel van de groenlinkser om hem eerst te masseren. Achteraf gezien was Jesse misschien iets te enthausiast om te beginnen, en nu was hij niet meer zo zeker van zijn zaak. Technisch gezien was de jongere man hem aan het “masseren”, maar het begon nu toch echt wel pijn te doen. Mark had geprobeert te protesteren, maar dit werd moeilijker gemaakt doordat Jesse vrijwel direct zijn jockstrap in zijn mond had herplaatst. Hij kon geen woord uitbrengen.
Ondertussen had Jesse zich gepositioneerd midden op de rug van de Minister President. Zijn in stilettolaarzen verpakte voeten bungelde naast zijn hoofd. De jonge politicus was bezig met het aanbrengen van wasknijpers op de rug van de VVDer. Mark lag eigenlijk helemaal niet meer comfortabel in deze precaire positie, en niet alleen vanwege het feit dat hij in een poel van zijn eigen voorvocht lag. Worstelen had geen nut, dat had Mark al wel gemerkt. Daarom had hij het inmiddels opgegeven om onder Jesse vandaan te komen. Maar zelfs Mark moest toegeven dat het zijn eigen schuld was. Hij had het touw wat hij had aangeschaft voor zijn laatste ontmoeting met de Duitse Bondskanselier misschien wat beter op moeten bergen. Toch kon hij niet ontkennen dat het schurende en knellende jute tegen zijn huid een bepaalde vorm van zekerheid gaf. Het deed hem denken aan de zakken die die grote, heerlijke zwarte pieten altijd bij zich hadden. Dat kon hij toch niet veroordelen, het was nou eenmaal traditie. Een kinderfeest zou het vanavond alleen niet blijven.
“Dus…” begon Jesse. “Nog even over die maximum snelheid.” Langzaam drukte hij een onwaarschijnlijk dik voorwerp tegen de oncomfortabel droge ingang van Mark’s liefdesgrotje. De kortharige man kon alleen maar raden wat het was. Het handvat van een zweep wellicht? “...Daar kunnen we vast wel iets aan doen. Ik zat te denken aan een constante 100 km/h op de snelwegen, niet?” Jesse verwijderde de jockstrap uit de mond van de anticiperende man. “Dus, krijg ik nog antwoord, Minister President ? Of moet ik zo verder gaan?” “Stik toch in je stikstof” brulde de premier. Direct realiseerde hij dat dit niet het antwoord was waar de jongere fractievoorzitter op zat te wachten. De aanwezigheid van het harde object werd steeds indringender. Jesse liet hij een klein lachje ontsnappen. “Oh Marco, de snelweg is niet de enige plek waar je kan scheuren.”
~~~
Vanaf zijn zolderkamer lag Thierry naakt naar buiten te gluren. Het was nog een heel gedoe geweest om de vleugel de ladder op te krijgen, maar alleen plebs kijken zittend naar buiten. En iedereen die minstens een jaar gestudeerd heeft kan je vertellen dat liggen eigenlijk alleen vol te houden is op een goed gestemde concertvleugel. Door zijn verrekijker zag hij een blonde man richting zijn huis lopen. “Precies zoals ik het bedacht had”, dacht hij. Terwijl de bel ging knoopte hij zijn korte witte badjas dicht. En zachtjes fluisterde hij tegen zichzelf: “de uil van minerva is geland, Alea iacta est ”.
Thierry opende de deur. Voor hem stond de partijleider van de partij van de vrijheid, wiens ogen nog duidelijk nog rood waren van het huilen. Thierry wenkte hem naar binnen zonder iets te zeggen. Terwijl ze samen naar de huiskamer liepen draaide de FvDer ongezien de gashaard nog wat hoger. Hij hield zijn huis graag warm zodat hij comfortabel met of zonder badjas rond kon lopen. Daarnaast vond hij het getuigen van armoede als hij niet verantwoordelijk is voor genoeg CO2 uitstoot aan het eind van de week. Maar dat was niet waarom hij zijn huis vandaag zo warm had gestookt. “Dus?”, vroeg Baudet: “ quae causa inducat vos ad me? ”. Geert keek hem verward aan. “Wat brengt je naar mij?” vertaalde Thierry behulpzaam.
Geert vertelde aan Thierry wat hem die dag overkomen was. Over Diederik en Emiel en over hoe zijn plan mislukt was. Thierry knikte. Hij wist dit allemaal al lang. Hij had de SPer immers een uitnodiging gestuurd uit naam van Samson en besprenkeld met zijn op lavendel gebaseerde aphrodisiac. Zijn plan was wel gelukt, en de vrucht ervan zat nu naast hem op de bank. Wat een sappige vrucht was dat ook.
Toen Geert klaar was met zijn verhaal trok hij aan de kraag van zijn shirt. “Waarom is het hier eigenlijk zo warm?”, vroeg hij. “Oh”, zei Thierry: “de haard is kapot, maar je mag best wat uit trekken hoor, dat vind ik helemaal niet erg. Lust je overigens een bubbeltje?” Zonder op een antwoord te wachten schonk hij twee glazen vol. In die van Geert deed hij een paar druppeltjes van zijn lavendel olie. Hij reikt het glas aan aan Geert, die nogsteeds een shirt en slip aan heeft. Nadat Geert zijn drankje op heeft voelt hij zich een stuk beter. Zo veel beter dat dat Thierry hem vrij makkelijk op schoot kan trekken. ‘Ik weet wel wat jij nodig hebt, Wilders’ Fluistert Thierry terwijl hij langzaam de binnenkant van de dijbenen van de blonde man begint te masseren. ‘Wacht jij maar hier, Geertje, ik haal wat olijfolie uit de keuken, dat maakt de huid wat soepeler ’. Thierry schuift de oudere man met gemak van hem af. Wat een lichaam denk Geert. Hij gaat zitten op de zebralederen bank. Na een poosje vondt Geert het wel erg lang duren, en dus pakte hij het boek op wat in het midden van de met ivoor beklede salon tafel lag. Toen hij het boek open sloeg stonden Geert en kleine Geert direct tot attentie. Zag hij dit goed? Was dit een foto van… Arjen Lubach met daaronder de text #NiemandIsBeterDanBaudetInBed. Langzaam slaat Geert de paginas om. Allemaal zijn ze gevuld met fotos van Geert’s jonge Hollandse gastheer in liefdevolle posities op zijn welbekende vleugel, met en zonder diverse objecten in en om zijn lichaam. Geert is verbaasd dat de man een hele bokshandschoen kan laten verdwijnen. Dan hoort de Limburger iets op de grond vallen. Een folder gevuld met fotos valt uit de achterkant van het boek. De eerste is gedateerd uit 2018. De afbeelding is zo shockerend dat Geert het zware fotoboek uit zijn handen laat vallen. Toch is het ook wel heel kunstzinnig. Het heeft bijna de compositie van een Renaissance schilderij: Aan de rechter kant een buste van Erdogan met zijn ogen bedekt door de handen van Tunahan Kuzu, uit zijn achterste gestoken een gouden kruis dat er zo diep in zit dat het lijkt alsof jezus net de grot uitgekropen komt. Het kruis bevindt in de sappige handen van Kees van der Staaij. Geert kan niet bedenken of de geschokte blik op de gezichten van de drie mannen authentiek zijn of dat het in scène is gezet. De val van het zware boek zal Baudet moeten hebben geattendeerd, want ineens hoort Geert zware voetvallen achter zich. Hij probeert zo snel mogelijk de fotos weg te stoppen maar voor hij iets kan doen voelt hij een gladde hand in zijn nek. Geert’s adem stokt in zijn keel. ‘Oh Geert, wat jammer dat je nieuwsgierigheid je heeft overgenomen. Je hebt nu te veel gezien. Hier, neem nog wat champagne’. Snel dacht hij aan Mark en wat voor spijt hij had van zijn avond van geplande wraak, recht voordat de fles de achterkant van zijn hoofd raakte.