Work Text:
Lucas stapte uit de fietsenmakerzaak en sloot de deur achter zich.
Nadat hij een paar stappen van de deur had gedaan, begon hij als een wilde in zijn kontzak te zoeken. “Kom op,” mompelde hij, “buskaart.. buskaart..” De rechterzak was leeg.
Volgende zak. “Shit. Helemaal niks.” Hij gaf op, schudde zijn hoofd en haalde zijn mobiel uit zijn zak. Zijn mobiel die een halfuur eerder uit was gevallen, omdat de batterij leeg was.
Zijn band was lek, zijn buskaart was kwijt en zijn mobiel was leeg.
Lucas wreef door zijn haar heen en likte over zijn lippen.
Wat nu?
--
Lucas liep op het fietspad, toen hij achter zich het gepruttel van een brommer hoorde.
De snelheid van de brommer nam duidelijk af.
Lucas draaide zich om. Zijn wenkbrauwen schoten omhoog.
“Hé, Edwin!”
De brommer stopte en ook Lucas stopte met lopen. Twee lange armen hieven een witte helm omhoog. Edwins gezicht, compleet met verwaaid bruin haar en met twee flinke deuken in zijn wangen, kwam tevoorschijn.
“Lucas..! Eh, wat doe je hier?” Edwin gebaarde naar Lucas, die daar stond met zijn handen diep in zijn zakken gestoken, zonder fiets of wat dan ook.
Lucas’ hand kwam uit zijn zak om vervolgens in zijn nek te krabben, “Nou, oh - dit gaat stom klinken..” hij glimlachte schaapachtig.
Edwin keek hem aandachtig aan en schoof zijn helm in zijn schoot.
“Nou, Mijn fiets is kapot gegaan,” Edwin knikte, “..en de batterij van mijn mobiel is ook nog eens leeg, dus..” Lucas beet op zijn lip en keek weg.
“Dat doe je goed dan,” zei Edwin grijnzend (en weer verschenen de kuiltjes in zijn wangen).
Hij wreef met zijn handen door zijn haar, en even kon Lucas zijn ogen er niet vanaf houden.
“Ja.. en mijn buskaart ligt ook thuis,” zei Lucas, die zijn kin masseerde. Zijn ogen sperden open, “..kan jij me niet wat geld lenen voor de bus?”
Even viel Edwin helemaal stil. Zijn handen speelden met het stuur van zijn brommer, en hij keek naar de grond.
Lucas’ handen grepen de binnenkanten van zijn broekzakken beet. Niet weer! Dit gedoe met Edwin - het niet normaal met elkaar kunnen praten - dat had allang verleden tijd moeten zijn!
Er waren al twee maanden verstreken sinds het uit was gegaan tussen Edwin en Wiet, zonder dat Lucas er zich mee had bemoeid.
“Ik heb een beter idee,” zei Edwin. Lucas schrok op van zijn gedachten. Edwin keek Lucas aan en hield zijn ogen vast. “Ik geef je wel een lift.” Edwin wees naar het achtereind van zijn brommer.
Terwijl Lucas’ ogen groot werden en hij stotterde om een antwoord uit te brengen, draaide Edwin zich om. Hij toverde een tas achterop zijn brommer open en haalde daar een blauwe helm uit.
“Hier. Hij is eigenlijk van Sjoerd..”�
Hij glimlachte en reikte de helm over. Lucas keek in Edwins ogen en smolt. Hij besefte dat het verloren was er nog tegen te vechten. Tegen het ritje en tegen zijn gevoelens. Hij pakte de helm aan.
Lucas’ sloeg zijn ogen neer toen Edwin op stond. Hij likte zijn lippen en knipperde toen de helm over zijn haar getild werd.
Edwin friemelde met het riempje van Lucas’ helm.
Lucas was blij dat Edwin zijn wangen niet kon zien achter de helm. Of zijn hartslag kon horen.
Edwin bleef en bleef hem aankijken, totdat het riempje eindelijk vastzat.
Toen Lucas zijn benen over de achterkant van de brommer sloeg, zag hij Edwins armen trillen.
“Ehm, ja?” zei Lucas vragend, toen Edwin naar hem gebaarde dat hij hem rond zijn middel moest vasthouden. Hij ademde diep in en schoof dichter tegen Edwin aan.
Hij gooide zijn armen om Edwins middel heen. Hij ademde nog eens in en bedierf zijn gezicht ergens in Edwins schouder.
De brommer begon te pruttelen en Edwin zette zijn voeten op de pedalen. Lucas greep Edwin nog steviger beet.
Lucas voelde de wind door zijn jas slaan en glimlachte.
--
Hij stopte met glimlachen toen ze bij het parkje aankwamen. Hij was niet de enige.
“Nee! Nee! - o, kom op!” Edwin trapte en trapte tegen de brommer, maar er kwam geen reactie.
Lucas beet op zijn lip.
De twee stonden onder één van de bomen net naast het parkje. Edwin hield zijn brommer (of eigenlijk, de brommer van Sjoerd) vast en Lucas stond achterover geleund met zijn armen over elkaar heen geslagen.
“Ik ben blijkbaar niet de enige met pech vandaag,” zei Lucas, die naar zijn nagels tuurde.
Hij keek op toen Edwin niet op keek, maar nog verder op de brommer doortrapte. “Edwin!”
Trap. Trap. “Edwin, dat helpt echt niet!” Lucas staarde naar de brommer en speelde met het uiteinde van zijn blonde haar.
Edwin gromde en gooide zijn handen in de lucht. Hij zette de brommer op zijn verroeste standaard en begon in zijn zakken te graven. Zijn ogen flitsten toen zijn handen blijkbaar vonden wat ze zochten.
Razendsnel tikte Edwin op zijn mobiel weg. Lucas draaide zich om en keek naar de bomen die langs de laan stonden.
“..ding is kapot.” Edwin liep heen en weer, “Ja,” hij keek omhoog.
“Bij het parkje, met Lucas,” hij keek naar Lucas en staarde hem even aan. Lucas likte zijn lippen weer.
“Ja, is - Wacht! Dat meen je niet!” Edwin fronste.
“Bij een patiënt.. Ja, ik begrijp het.. Dag pa.” Edwin hing op. Zijn gezicht sprak boekdelen.
“Mijn vader komt ons zo ophalen. Die brommer moet naar een maker en hij komt met de auto, dus hij kan jou ook gelijk thuis afzetten.” Edwin trok zijn lippen samen en stopte zijn handen in zijn zakken.
Lucas knikte.
Edwin haalde de brommer van zijn standaard en begon richting het park te lopen.
“Laten we dan maar ergens gaan zitten.” Hij gebaarde naar een van de bankjes aan het begin van het pad.
Lucas stak zijn handen weer in zijn zakken en liep achter Edwin aan.
--
“Zullen we een potje kaarten?” zei Edwin glimlachend. Hij reikte naar zijn tas en sloeg hem open.
Lucas maakte een geluid en zijn ogen stonden ongelovig, “Heb jij dat bij je?”
Edwin knikte, ook al zat hij met zijn hoofd in de tas, “Natuurlijk. Onder mentoruur moet je toch wat.”
Hij kwam tevoorschijn met een pakje kaarten.
Hij zag Lucas’ gezicht en grijnsde. “Wat? Bang dat ik van je win?”
Lucas schudde zijn hoofd en lachte mee.
Van binnen woelden echter allemaal vragen.. Kon Edwin zich de laatste keer niet meer herinneren dat ze gekaart hadden? Had hij zichzelf al geaccepteerd? Lucas keek uit zijn ooghoeken naar Edwin.
Edwins bruine ogen waren op de zijne gericht. Zijn grijns viel weg, en het leek even alsof hij ergens ver weg was. Maar toen knipperde hij en ging hij rechter op zitten.
“Nou, eh.. Bankstel dan maar?”
“Doen we ooit iets anders?” zei Lucas, die zijn armen over elkaar had geslagen en grijnsde. De lach op zijn gezicht voelde stukken echter, en maakte krinkeltjes rond zijn ooghoeken.
Zijn buik vulde zich met warmte toen Edwin ook lachte. De kuiltjes in zijn wangen waren eerlijk en bleven lang staan.
--
..Het was even helemaal fout gegaan.
Dat was de enige verklaring die Lucas kon bedenken.
Het was helemaal goed gegaan, hij was zelfs aan het winnen geweest, totdat het gebeurde..
Hij liet zijn kaarten vallen! Stom!
Toen hij zich boog om de kaarten te pakken, speelde Edwin vals.. Ja, hij “wilde hem alleen maar helpen”. Niet dus: Hij wilde zijn kaarten zien!
Maar toen raakten ze allebei dezelfde kaart aan, en hun vingers raakten elkaar.
Alsof Edwin niet wist wat hij deed, greep hij Lucas hand beet.
Lucas keek geschokt naar Edwin, maar die ontweek zijn ogen.
Edwin staarde naar de grond. Hij hield Lucas’ hand vast en beet op zijn lip.
Lucas’ andere hand trilde. Lucas knipperde een paar keer en legde toen zijn andere hand op Edwins schouder. Zijn stem zat ergens vast in zijn keel, en hij kon geen geluid uitbrengen.
Toen keek Edwin op, zijn ogen groot en zijn wangen rood. Zijn andere hand net zo brutaal als eerst, op Lucas’ feestje.
Hij aaide door Lucas’ haar heen, ademde snel, en voordat Lucas iets kon zeggen, ook maar kon bewegen, had Edwin hem gezoend.
Lucas’ hart sloeg snel en hij trilde. Zijn ogen waren dichtgevallen. Hij was bang om ze open te doen. Hij hield ze stijf dicht en rukte zijn hand los om Edwin bij zijn nek vast te houden.
Lucas voelde Edwins hartslag, en hun wimpers kietelden tegen hun wangen.
De kaarten lagen vergeten op de grond - trillende handen te druk om ze op te rapen.
Lucas trok zich terug. Zijn ogen fonkelden blauw en hij keek Edwin aan. Edwins hand hield Lucas’ haar nog steeds beet, en hij bloosde.
Lucas gaf Edwin een glimlach, boog naar voren en zoende Edwin op zijn wang. Op zijn kuiltjes. Op zijn mondhoek.
Hij voelde Edwins adem snel en jachtig langs zijn wang strijken, en drukte op Edwins schouder (het is goed) - (hé, het is oké)
Edwin trok Lucas weer naar zich toe, en zoende hem. En nog eens. Zijn lippen openden zich een beetje. Lucas sloot zijn ogen, wou Edwin dichter naar zich toe trekken, maar -
“Edwin!”
Ze schrokken allebei. Hun ogen groot. Hun handen nog niet helemaal van elkaar verwijderd.
“Edwin, wat heeft dit te betekenen!”
Lucas durfde niet te kijken.
Edwins ogen waren groot. “Pa!” riep hij uit, zijn stem klonk onnatuurlijk hoog.
Lucas keek om, en daar stond Anton. Een paar meter van hen vandaan.
Het was even doodstil. Het enige wat te horen was, was de motor van de auto en de spelkaarten die over de grond sleepten, meegesleurd door de wind.
--
Ze hadden de hele weg niets tegen elkaar gezegd. Lucas had dat wel gewild, maar met een blik op Edwin hielt hij zijn mond. Met zijn armen over elkaar heen getrokken keek hij uit het raam.
Hij probeerde niet op Edwin te letten.
Edwin, die niets meer gezegd had nadat zijn vader de brommer in de achterbak had gegooid.
Edwin, wiens wangen nat waren. Wiens schouders schokten om alles binnen te houden.
Lucas voelde zich slecht, opgelucht én schuldig toen hij uiteindelijk thuis was. Hij mompelde een bedankje naar Anton - maar die staarde voor zich uit.
Hij keek naar Edwin, maar Edwin keek naar zijn voeten.
“Nou.. dag.”
De autodeur sloeg dicht. De auto draaide en keerde zich om. Lucas beet op zijn lip en liep het grindpad op.
--
Edwin zat op de bank. Zijn voeten opgetrokken en hij speelde wat met zijn mobiel. Zijn wangen waren droog, maar zijn ogen waren nog steeds rood. Hij durfde zijn vader niet aan te kijken.
Zijn vader zat in de stoel naast de bank en zuchtte.
Het enige wat er te horen was, was het getik van de klok.
Anton aarzelde - trok zijn mond open, maar er kwam geen geluid uit.
Edwin staarde naar zijn knieën.
“Moest dat nou, met die.. met die Lucas?” zei Anton uiteindelijk. Zijn handen vielen wat slapjes op zijn knieën.
“Pa,” begon Edwin. Die zijn vader uiteindelijk aankeek en slikte. Anton hield zijn hoofd opzij en op Edwin gericht.
“Pa, ik .. heb het al veel te lang moeten verbergen.” zei Edwin uiteindelijk. Zijn schouders zakten en hij leek nu gemakkelijker te kunnen ademen.
“Oh,” zei Anton daarop. “Het is dus waar.” Hij keek vol verwachting naar Edwin, die niets anders kon doen dan knikken.
Even leek het alsof er nog een schok door Edwin heen ging.
Edwin gaf een snik, en zijn vader deinsde achteruit. Antons arm schoot omhoog, alsof hij op wilde staan en een arm om Edwin heen wilde slaan. Uiteindelijk bracht hij zijn hand naar zijn gezicht.
“..Het zou misschien beter zijn als je moeder bij dit gesprek aanwezig is.”
Edwin ging overeind zitten en keek zijn vader smekend aan. “Alsjeblieft pap, kan dat een andere keer? Ik wil nu gewoon naar boven.”
Zijn vader knikte en tuurde naar de muur. “Ja. Misschien is het beter als ik dit even laat inzinken..”
Edwin stond op en liep richting de deur.
“O, Edwin?”
Edwin liet de deurklink los en keek naar zijn vader. Zijn ogen stonden vol afwachting.
“..Neem het jezelf niet kwalijk, jongen. Je vader moet er alleen even aan wennen.”
Edwins schouders zakten lager en even scheen oplichting uit zijn ogen. “Bedankt, pa.. ..Denk ik.”
Hij liet de deur achter zich dicht vallen.
--
Twee dagen later vulde het geluid van het deuntje van zijn mobiel Lucas’ slaapkamer.
Ging nog redelijk goed thuis. Sorry dat je me zo moest zien. Volgende keer doen we het beter - Ed.
Lucas glimlachte. Er kwam dus een volgende keer!
Hij dacht terug aan hun kus en ging op bed liggen.
“..Wat moet ik nou terug sms'en?”� hij peinsde. Trok aan zijn oorlel en hield zijn hoofd schuin.
Hij dacht even na. Kreeg een idee. Hij ging weer recht op zitten, met zijn mobiel in zijn hand en riep: “Nina!”
Zij zou het wel weten.