Gaan na inhoud

Walter Short

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Walter Campbell Short
Walter Short

Generaal-Majoor Walter C. Short

Geboortedatum 30 Maart 1880
Geboorteplek Fillmore, Illinois, Verenigde State
Sterfdatum 3 September 1949
Sterfplek Dallas, Texas, VSA
Lojaliteit Vlag van Verenigde State van Amerika Verenigde State
Diens/Tak Amerikaanse Leër
Jare in diens 19021942
Rang Generaal-Majoor
Veldslae/oorloë Eerste Wêreldoorlog

Tweede Wêreldoorlog

Walter Campbell Short (30 Maart 1880 - 3 September 1949) was 'n luitenant-generaal in die Amerikaanse weermag en die Amerikaanse militêre bevelvoerder verantwoordelik vir die verdediging van Amerikaanse militêre installasies in Hawaii ten tyde van die Japannese aanval op Pearl Harbor op 7 Desember 1941.

Vroeë lewe

[wysig | wysig bron]

Short is in 1880 in Fillmore, Illinois, gebore. Hy is 'n seun van 'n dokter en studeer aan die Universiteit van Illinois in 1901.[1]

Hy is op 13 Maart 1902 aangestel as 'n tweede luitenant[2] en dien by die Presidio van San Francisco, 'n militêre fort. Hy dien voorts in die Filippyne en later Alaska, en neem deel aan die ekspedisie na Mexiko met die 16de Infanterieregiment in 1916.[3] Gedurende die Eerste Wêreldoorlog dien hy op die generale staf van die 1ste Divisie en as assistent-stafhoof van die 3de Leër.[2]

Na die oorlog het Short 'n lid geword van die Generale Staf van die Oorlogdepartement en het hy tot 1924 by die Verre-Ooste seksie van die Militêre Intelligensie-afdeling gedien. Hy het daarna die Leër Oorlogskollege bygewoon en na sy graduering as instrukteur gedien.[3] Short was bevelvoerder van die 1ste Divisie in Fort Hamilton, New York, van 1938 tot 1940, voor hy bevelvoerder was by die 4de Leër Korps en die 1ste Leër Korps. Generaal George Marshall het hom op 8 Februarie 1941 in die bevel van die Hawaii-bevelstruktuur aangestel. Hy het die Uitnemende Diensmedalje verwerf en word beskou as 'n suksesvolle loopbaan tot op daardie stadium te gehad het, veral in die lig van sy bevorderings gedurende vredestyd.[2]

Japannese aanval

[wysig | wysig bron]

Op 17 Desember 1941 is generaal Short verwyder van die bevel van die Amerikaanse weermag se Hawaiiaanse departement as gevolg van die Japannese aanval op Pearl Harbor in die Hawaii-eilande. Short is deur George Marshall na Washington, D.C., ontbied. In onguns is hy van sy tydelike rang van luitenant-generaal tot sy permanente rang as majoor-generaal in rang verlaag, aangesien sy tydelike rang onderhewig was aan sy bevel. In 1942, nadat hy uit die weermag uitgetree het, was hy die hoof van die verkeersafdeling by 'n Ford Motormaatskappy-fabriek in Dallas, Texas. Hy het in 1946 afgetree en is in 1949 in Dallas aan chroniese hartsiekte oorlede.[3]

Nalatingskap

[wysig | wysig bron]

Op 25 Mei 1999 het die Amerikaanse senaat 'n nie-bindende resolusie aanvaar wat Husband Kimmel en Short met 52 tot 47 stemme vrygestel het van enige skuld vir die aanval op Pearl Habour. In die resolusie is gesê dat hulle hul pligte "bekwaam en professioneel" verrig het en dat die Japannese aanvalle "nie die gevolg van die pligsversuim was nie." "Hulle is lewensbelangrike intelligensie geweier wat in Washington DC beskikbaar was," het senator William V. Roth, jr. (R-DE), gesê dat hulle deur die Pentagon tot sondebokke gemaak is. Senator Strom Thurmond (R-SC) noem Kimmel en Short "die twee laaste slagoffers van Pearl Harbor." Die Kongres in Oktober 1999 het president Bill Clinton versoek om Kimmel en Short in hul volle oorlogstyd range te herstel.[4] Nóg Clinton nóg een van sy opvolgers het op die resolusie aksie geneem.

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. Pearl Harbor 1941: The Day of Infamy by Carl Smith, Adam Hook, Jim Laurier.
  2. 2,0 2,1 2,2 "History, Commanding Generals: United States Army, Pacific: Lieutenant General Walter C. Short". The United States Army. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 9 Maart 2013. Besoek op 25 Januarie 2017.
  3. 3,0 3,1 3,2 General Short, 69, Dies[dooie skakel] New York Times, 4 September 1949.
  4. Congress Backs Son's Fight to Return Admiral's Honor, Los Angeles Times, 13 Oktober 1999

Eksterne skakels

[wysig | wysig bron]