Kriminalistiek

Kriminalistiek

akademiese dissipline, vakgebied

Subklas van	natuurwetenskap
Beoefen deur	kriminalis

Die term kriminalistiek (polisiewetenskap) word in Suid-Afrika gebruik am die toepassing van wetenskaplike kennis en tegnieke in misdaadondersoek te omskryf. In die ondersoek na misdaad word gebruik gemaak van uiteenlopende wetenskappe soos chemie, biologie, natuurkunde, daktiloskopie (die opspoor, bewaar en vergelyking van vingerafdrukke), grafologie (soortgelyke werk met handskrifte) en fotografie.

In hul toepassing by die kriminalistiek word hierdie wetenskappe en tegnieke forensies (wat betrekking het op die geregtelike) genoem. So is die forensiese of geregtelike geneeskunde van die grootste belang in byvoorbeeld die ondersoek na moordgevalle, waarin tegnieke soos lykskouings en nadoodse ondersoeke gebruik word. Die forensiese geneeskunde het reeds aan die einde van die 19e eeu bestaan, nog voordat die kriminalistiek tot 'n egte wetenskap ontwikkel is.

Die studie van gifstowwe, wat toksikologie genoem word, is in hierdie tyd ook al toegepas. In moderne kriminalistiese ondersoeke word gekonsentreer op die slagoffer, die plek van die misdaad, die middele waarmee dit gepleeg is en die verdagte persoon. Die leidrade word met allerlei apparaat in kriminalistiese of polisielaboratoriums ondersoek. Die bevindings kan van die grootste belang wees in polisieondersoeke en as getuienis in hofsake.

Oorsig

Die kriminalistiek of misdaadleer is die wetenskaplike en tegniese ondersoek van alle moontlike leidrade en getuienis wat tot die moontlike oplossing van 'n misdaad kan lei. So 'n misdaadondersoek geskied met die noue samewerking van die polisie en die reg bank. Die kriminalistiese deskundige ontleen sy kennis en ondervinding aan verskeie wetenskappe, onder meer die geneeskunde en die tegniese en natuurwetenskappe.

Geskiedenis

Nog lank voor die bestaan van kriminalistiek as wetenskap in sy huidige vorm is geneeshere in geregtelike nadoodse ondersoeke geraadpleeg oor die moontlike oorsake van die slagoffer se dood. Die forensiese (geregtelike) geneeskunde is reeds in die 17e eeu as 'n onafhanklike vak aan die Universiteit van Leipzig gedoseer.

Die studente het geleer hoe om deur die ondersoek van wonde en ander uitwendige verskynsels die oorsaak van 'n slagoffer se gewelddadige dood vas te stel. Die sogenaamde longtoets wat op pasgebore babas gedoen word wat na bewering doodgebore is, dateer uit dieselfde tyd. Hierdie toets is gedoen as die vermoede bestaan het dat die moeder haar pasgebore kind vermoor het. Die baba se longe word in water geplaas en as die longe bo-op die water dryf, toon dit dat die longe lug bevat, wat aandui dat die kind dus na geboorte gelewe het.

In die eerste helfte van die 19e eeu is die wetenskaplike ontleding van gif as hulpmiddel gebruik in die oplossing van misdade (geregtelike toksikologie). Die grondlegger van hierdie wetenskap was die Franse geregtelike geneesheer en skeikundige, Matthieu Orfila (1787- 1853). Hy was die eerste wetenskaplike wat daarin geslaag het om 'n chemiese metode te ontwikkel wat die aanwesigheid van gif in 'n slagoffer se liggaam kon aantoon. Die Belg Jean Servais Stas (1813- 1891) was die uitvinder van ʼn metode waardeur plantaardige gifstowwe soos nikotien uit die liggaamweefsel onttrek kon word.

Daarna is chemiese ontledingsmetodes ontwikkel waarmee die aard van die gifstof vasgestel kon word. Met die groot toename in en die massaproduksie van sintetiese gifstowwe en geneesmiddels in die 20e eeu moes meer verfynde ondersoekmetodes en apparaat ontwikkel word.

Oorsprong

Volgens sommige skrywers het die kriminalistiek saam met 'n stelsel in verband met die eiening van misdadigers ontstaan. Hierdie stelsel, die bertillonnage, is vernoem na die Franse polisieman Alphonse Bertillon (1853-1914), wat die stelsel in 1883 ontwerp het. Die stelsel is gegrond op die bevindings van antropoloë en statistici dat bepaalde liggaamsmate by 'n volwassene nie meer verander nie en dat dit byna nooit by twee verskillende mense identies kan wees nie.

Hierdie metode, wat baie tydrowend was, is aan die begin van die 20e eeu deur die daktiloskopie (die studie van vingerafdrukke) vervang. Die meeste skrywers dateer die ontstaan van die kriminalistiek egter 10 jaar later, as 1893. In daardie jaar het 'n Oostenrykse regter in strafsake, Hans Gross (1847-1915), ʼn boek gepubliseer met die titel Handbuch für Untersuchungsrichter. Daarin het hy nie slegs die bekende metodes van die geregtelike geneeskunde, die geregtelike toksikologie en bertillonnage bespreek nie, maar ook voorspraak gemaak vir die toepassingsmoontlikhede van die mikroskopie, die chemie, die natuurkunde en die biologie in die oplossing van misdade.

Spesialiseringsgebiede

In die kriminalistiek word van baie wetenskappe en tegnieke gebruik gemaak wat in die professionele terminologie deur die woorde "geregtelik" of "forensies" aangedui word. Die woord "forensie" is afgelei van die Latynse woord "forum", 'n openbare plein waar onder meer geregtelike verhore gehou is en vanwaar in die regstaal die betekenis "geregtelik" verkry is. Die geregtelike ballistiek is die wetenskap wat hom bepaal by die werking van vuurwapens.

'n Baanbreker op die gebied was die Amerikaner Calvin Goddard (1891-1955), wat met behulp van ʼn vergelykingsmikroskoop die "vingerafdruk" van 'n vuurwapen op 'n koeël aangetoon het. Patroondoppies en koeëls wat op die misdaadtoneel gevind word, kan byvoorbeeld vergelyk word met die koeëls en patroondoppies wat afkomstig is uit die vuurwapen wat vermoedelik vir die misdaad gebruik is. Die geregtelike serologie bestudeer die eienskappe van bloedserum vir regsdoeleindes. Die Duitse geneesheer Paul Uhlenhuth (1870-1957) het eerste daarin geslaag om mensebloed van dierebloed te onderskei.

Uhlenhuth het ʼn duidelike verskil bespeurtussen die eiwitte in die bloed van mense en die van die verskillende dierespesies. Deur die ontdekking is dit moontlik om byvoorbeeld vas te stel of die bloedvlekke op die kledingstukke van 'n verdagte misdadiger die van 'n mens of 'n dier is. Die volgende stap in die bloedondersoek was om vas te stel tot watter bloedgroep die persoon behoort wat die opgedroogde bloedspoor agtergelaat het. Die Italiaanse polisiegeneesheer Leone Lattes het in 1916 'n metode ontwikkel waarvolgens die bloedgroep bepaal kon word. Latere ondersoekers het sedertdien daarin geslaag om die bloedgroep van 'n persoon uit sy speeksel en ander liggaamsuitskeidings vas te stel.

Benewens bloedvlekke is daar verskeie ander leidrade wat lig kan werp op 'n misdaadsaak. Die mikroskopiese ondersoek van hare, grond, papier, tekstielvesels, verf, ink, ensovoorts het dikwels al tot die oplossing van 'n misdaad gelei. Hierdie soort ondersoeke word hoofsaaklik deur skeikundiges en bioloë gedoen. Daarom praat ʼn mens van geregtelike (forensiese) chemie en geregtelike (forensiese) biologie. Deur 'n chemiese ondersoek van ink kan handskrifvervalsings byvoorbeeld aan die lig gebring word.

Laboratoria

Met die moontlikhede wat die natuurwetenskappe gebied het in die oplossing van misdaadsake, het 'n behoefte aan goed toegeruste laboratoria ontstaan. In die eerste helfte van die 20e eeu is daar in die meeste ontwikkelde lande geregtelike wetenskaplaboratoria (kriminalistiese of polisielaboratoria) gestig. Die eerste geregtelike wetenskaplaboratoria was private ondernemings van bekende kriminaliste (strafregkenners) soos die van Rudolph Reiss in Lausanne, Edmond Locard in Lyons (1910) en die van die Nederlandse strafregkenner Christiaan Jacobus van Ledden Hulsebosch in Amsterdam (1914). Vandag het die meeste lande goed toegeruste laboratoria vir geregtelike ondersoeknavorsing. In Suid-Afrika word die polisie- en geregtelike ondersoeke gedoen deur die Forensiese Wetenskaplaboratorium van die Suid-Afrikaanse Polisie in Pretoria.

Die Forensiese Wetenskaplaboratorium is in 1971 by die hoofkwartier van die Suid-Afrikaanse Polisie gestig nadat hierdie forensiese afdeling vroeër onder die Suid-Afrikaanse Kriminele Buro geressorteer het. In die geregtelike laboratoria word allerlei leidrade ondersoek. Bloedmerke word byvoorbeeld ontleed om die ouderdom daarvan, die soort (mens of dier) en die bloedgroep te bepaal. Ook uitskeidingsprodukte soos speeksel, sperma en urine word aan toetse onderwerp.

Ander ondersoeke wat in hierdie laboratoria gedoen word, het te doen met brandstigtingsake en vermeende vervalsings van dokumente en handskrifte. Daar is ook al baie navorsing gedoen om die alkoholgehalte in die bloed van dronkbestuurders te bepaal. Nog 'n belangrike afdeling van die navorsing het met dwelmmiddels te doen. Die kriminalistiese laboratoria beskik oor baie moderne toerusting: allerlei meetapparaat, kameras en mikroskope, soos die vergelykingsmikroskoop, die stereomikroskoop en die elektronmikroskoop. Kernenergie word ook in die geregtelike laboratoria gebruik. Deur middel van neutronaktiveringslise kan die kleinste moontlike deeltjies van 'n stof herken word.

Die stof wat ondersoek word, word met neutrone bestraal en word so radioaktief. So kan vasgestel word watter stowwe oorspronklik aanwesig was en in watter hoeveelhede aangesien die golflengte en die sterkte van die bestraling van element tot element verskil.

Geregtelike geneeskunde en psigiatrie

In die ruimste sin van die woord beteken geregtelike geneeskunde die toepassing van die geneeskunde as hulpmiddel in misdaadondersoeke. In die sin is geregtelike psigiatrie 'n onderafdeling van die geregtelike geneeskunde. Geneeshere kan in siviele sowel as strafregtelike sake as deskundiges geraadpleeg word. In siviele sake kan sulke raadplegings betrekking hê op eise ten opsigte van skadeloosstelling of versekeringsprobleme, soos byvoorbeeld ondersoeke na die aard en erns van beserings (na verkeersongelukke), siekte en invaliditeit.

In strafsake word 'n geregtelike geneeskundige ondersoek gedoen wanneer menslike lewens daarby betrokke is (soos in die geval van moord en manslag) of in die geval, van oortredings ten opsigte van sedelikheid en mishandeling. Die geregtelike geneeskunde hou hom lank reeds besig met die geregtelike geneeskundige ondersoek van mense wat op onnatuurlike wyse gesterf het. Die term geregtelike geneeskunde word in engere sin gebruik vir hierdie spesifieke toepassingsgebied. Reeds in die Oudheid is die lyke van slagoffers in 'n geregtelike moordondersoek en ander ernstige misdade vir tekens van vergifting ensovoorts ondersoek. In 1532 het Karel V 'n wet uitgevaardig waarvolgens hy bepaal het dat ʼn geregtelike geneeskundige ondersoek in die geval van sulke misdade gedoen moet word.

Deur die eeue heen, maar veral sedert die 19e eeu, het hierdie ondersoeke die taak van spesialiste geword. Dit was deels die gevolg van die toenemende spesialisering in die mediese wetenskap self en deels omdat verskeie nuwe wetenskappe en spesialiteitsrigtings ontstaan het wat vir die geregtelike geneeskunde van groot belang was. Mylpale in die ontwikkeling van die kriminalistiek was die toepassing van die histologie of mikroskopiese anatomie (die mikroskopiese ondersoek van liggaamweefsel), die toksikologie (die wetenskap van gifstowwe) en die serologie (die studie van die eienskappe van bloedserum wat vir bloedgroepondersoek van belang is).

Leerstoele in die geregtelike geneeskunde is by verskillende universiteite, insluitende Wenen en Praag, gestig en dit het gelei tot die stigting van forensiese wetenskap laboratoria. Die ondersoek van liggaamweefsels en lykskouings word in die geregtelike wetenskap laboratoria gedoen. Die lykskouings, wat deur spesialiste van so 'n laboratorium gedoen word, word nie altyd in die laboratorium self gedoen nie, maar word ook in hospitale en in die lykskoukamer van die polisiekantoor gedoen indien so 'n vertrek beskikbaar is.

Geregtelike lykskouings

In die meeste ontwikkelde lande mag niemand sonder die toestemming van die owerheid begrawe of veras word nie, en daarvoor is 'n doodsertifikaat nodig. 'n Doodsertifikaat word gewoonlik deur 'n geneesheer uitgereik, maar hy mag slegs ʼn sertifikaat uitreik as hy daarvan oortuig is dat die oorledene aan natuurlike oorsake dood is. Wanneer daar vermoed word dat die persoon op 'n onnatuurlike wyse gesterf het, moet 'n lykskouing deur 'n geregtelike lykskouer gedoen word.

Hierdie funksie word gewoonlik deur 'n geneesheer van die polisie se geregtelike wetenskap laboratoria gedoen. Die lykskouer ondersoek die plek waar die lyk gevind is en kyk of daar enige sogenaamde "lyktekens" soos lykvlekke en rigor mortis (lykverstywing) is, waarvolgens die presiese tydstip van die persoon se dood vasgestel kan word. Lykvlekke (livores) ontstaan deurdat die bloed in die laagsliggende deel van die liggaam begin opgaar. Die vlekke word sowat 15 tot 30 minute na die persoon se dood as blourooierige verkleurings sigbaar.

Vier tot 6 uur na die dood kan hierdie vlekke nog verskuif indien die liggaamsposisie verander word. Die feit dat hierdie vlekke weggedruk kan word, kan ook leidrade wees om die presiese doodstydstip te bepaal. Lykverstywing (rigor mortis) tree gewoonlik tussen 1 en 2 uur na die dood in, maar in sommige omstandighede kan dit onmiddellik na die dood intree. Ander lyktekens is 'n daling in die liggaamstemperatuur (rektaal gemeet) en die voortgang van die ontbindingsproses. Die lykskouer stel 'n skriftelike verslag van sy bevindings op.

In die geval van moord of vermeende moord sal die lyk nie alleen uitwendig nie maar ook inwendig ondersoek moet word om die moontlike oorsaak van die dood vas te stel en ander inligting te verkry. Die patoloog is hiervoor verantwoordelik en hy doen 'n lykskouing om enige verandering in die liggaam op te spoor wat moontlik deur siekte veroorsaak is. Patoloog wat gereeld lykskouings vir die polisie of die geregshowe doen (forensiese patoloog), kan as 'n voltydse geregtelike deskundige ingesweer word.

In Suid-Afrika word 'n lykskouing gedoen sodra daar 'n vermoede bestaan dat 'n onnatuurlike dood deur misdaad veroorsaak is. In Groot-Brittanje en die VSA is slegs die feit dat die oorsaak van iemand se dood nie bekend is nie, genoeg rede om 'n inwendige lykskouing te laat doen. By 'n geregtelike inwendige lykskouing word alle liggaamsholtes en organe oopgesny en ondersoek, selfs al kan die oorsaak van die persoon se dood betreklik vinnig vasgestel word.

Dit word gewoonlik gedoen om soveel moontlik inligting oor die vermeende misdaad te bekom. In baie gevalle is dit egter nie maklik om die oorsaak van die dood vas te stel nie. 'n Onnatuurlike dood word dikwels nie as sodanig deur die geneesheer herken nie. Die simptome van vergiftiging kan byvoorbeeld baie dieselfde wees as die wat deur 'n gewone siekte veroorsaak word. Die aard van die uitwendige en inwendige beserings wat deur 'n slagoffer opgedoen is, kan dikwels lig werp op die oorsaak van die persoon se dood en watter soort wapen of voorwerp gebruik is.

Nadat 'n lykskouing gedoen is, word daar dikwels verder ondersoek ingestel. So kan die liggaamweefsel of die bloedgroep ondersoek word of daar kan 'n ondersoek gedoen word na simptome van vergiftiging of die uitwerking van geneesmiddels, dwelmmiddels of alkohol. Die lykskouing kan ook inligting verskaf oor die identiteit van die oorledene, in welke geval die bloedgroep ook bepaal moet word. Skeletafwykings kan met behulp van röntgenondersoeke aangedui word.

Die samestelling en toe stand van die gebit (tande) kan ook ʼn belangrike faktor wees in die vasstelling van die oorledene se identiteit. Na die lykskouing word die liggaam weer toegewerk. Die patoloog moet daarna ʼn deeglik gefundeerde verslag oor sy bevindinge skryf, wat aan die staatsaanklaer oorhandig word.

Geregtelike psigiatrie

Die toepassing van die psigiatrie ten behoewe van die regspraak word geregtelike of forensiese psigiatrie genoem. Die psigiater kan deur die hof in sy professionele hoedanigheid in sowel siviele as strafsake geraadpleeg word. In siviele sake kan die hof 'n mening vra oor die geestestoestand van 'n persoon wat in 'n saak oor voogdyskap, ʼn testament of 'n onverenigbare huwelik betrokke is. In strafsake word daar met behulp van die psigiatriese ondersoek na die geestestoestand van 'n verdagte persoon gekyk ten tyde van die misdaad, en daar word ook vasgetel in watter mate hy vir die misdaad aanspreeklik gehou kan word.

Die psigiater sal ook sy mening gee oor die verdagte se toekoms nadat hy veroordeel is, met ander woorde die mees geskikte plek waar hy aangehou moet word en die soort behandeling wat hy moet ontvang. Die verdagte word gewoonlik in ʼn gevangenis of in 'n spesiale kliniek ondersoek en die psigiater moet sy bevindinge en gevolgtrekkings in ʼn amptelike verslag voorlê. Anders as die ander vakkundiges op die gebied van die geregtelike geneeskunde, dra die geregtelike psigiater op sigself nie by tot die bewysleer nie. Daarom kan tereg gevra word of sy werk op die kriminalistiek betrekking het.

Geregtelike fotografie

Geregtelike fotografie is die gebruik van fotografie ten behoewe van die regspraak. Foto's en films kan in sowel straf- as siviele sake van groot hulp wees. Een foto is dikwels meer betekenisvol as 'n ellelange verklaring. In siviele hofsake word foto's dikwels as bewysstukke by die hof ingedien, soos byvoorbeeld foto 's van 'n padongeluk. In strafsake kan van fotografiese tegnieke vir ondersoekdoeleindes sowel as getuienis in die hof gebruik gemaak word.

Foto's kan ook 'n belangrike rol speel in die eiening van vermiste persone, misdaadslagoffers en vermeende misdadigers. Beskrywings van die fisieke eienskappe en persoonlikhede van duisende misdadigers kan dwarsoor die wêreld in die polisie se identifikasie-afdeling gevind word. Foto's van persone met 'n polisierekord word van verskillende kante geneem: reg van voor (die gesig), die profiel (die gesig van die kant af) en dikwels ook 'n vollengtefoto.

Soms het ooggetuies of die slagoffer self die misdadiger gesien en hulle kan dan 'n beskrywing van die persoon gee (soms bale vaag). Aan die hand van hierdie beskrywing kan daar vasgestel word of die persoon dalk 'n misdadiger met ʼn polisierekord is. As geeneen van die foto's in die polisierekord ooreenstem met die beskrywing wat deur die slagoffer of getuies gegee is nie, kan 'n skets gebruik word. Ondanks die feit dat sulke sketse van vermeende misdadigers slegs ʼn benaderde weergawe kan gee, is hierdie foto's dikwels baie nuttig en dit lei dikwels tot die opsporing van die misdadiger.

Nog 'n kategorie van foto's illustreer weer die misdaadtoneel. So gou as moontlik net die misdaad word die toneel van alle kante gefotografeer voordat enige veranderings aangebring word. Die posisie van die slagoffer, sy toestand en die van die onmiddellike omgewing word gefotografeer en nabyfoto's word van belangrike getuienis geneem, byvoorbeeld bloedvlekke, voetspore en koeëlgate. Deur gebruik te maak van spesiale fotografiese tegnieke kan voorwerpe wat nie met die blote oog gesien kan word nie, opgespoor en gefotografeer word.

Een so ʼn tegniek is die makrofotografie, waardeur klein voorwerpe baie vergroot kan word. Hierdie tegniek word gewoonlik gebruik in gevalle waar die nabyfoto's nie voldoende is nie. 'n Makrofotograaf kan met sy toerusting 'n voorwerp tot 70 keer vergroot. As dit nog nie voldoende is nie, kan daar van mikrofotografiese tegnieke gebruik gemaak word. Mikrofotografie is die fotografering van voorwerpe deur ʼn mikroskoop. Allerlei leidrade soos bloed, verf en stukkies wal kan met hierdie tegnieke honderde keer vergroot word.

Spesiale kameras word gewoonlik vir makro- en mikrofotografie gebruik, maar sulke vergrotings kan ook met 'n gewone kamera gefotografeer word. Infrarooifotografie (met die gebruik van infrarooi lig) en ultraviolet fotografie (met die gebruik van ultraviolet lig) kan sake aan die lig bring wat 'n mens nie met die blote oog of selfs op 'n groot vergroting kan raak sien nie. So kan twee soorte ink waarmee geskryf is, vir die mens se oog identies lyk, maar op infrarooifoto's duidelik van mekaar onderskei word op grond van hul verskillende skeikundige samestellings (infrarooifluaressensie). Röntgenfoto's kan ook waardevolle inligting aan die polisie verskaf. byvoorbeeld die lokalisering van 'n koeël in die slagoffer se liggaam.

Daktiloskopie

Die daktiloskopie is 'n indentifikasie -en opspoormetode wat baie deur die polisie gebruik word. Die woord daktiloskopie is afgelei van die Griekse woord daktylos = "vinger" en skopein = "sien". In die daktiloskopie word daar gebruik gemaak van die feit dat die papille aan die veloppervlak van die vingerpunte in min of meer reëlmatige lyne gerangskik is (die sogenaamde papillere lyne) en 'n bepaalde patroon vorm.

Die papillêre lyne op die hand palms en voetsole bied ook identifikasie moontlikhede. Navorsing het bewys dat die patroon van die papillêre lyne van ʼn individu dwarsdeur sy lewe dieselfde bly en dit is bykans onmoontlik dat twee persone se papillêre lyne op hulle vingers, handpalms en voetsole dieselfde kan wees.

Ontwikkeling

Die gebruik van vingerafdrukke in plaas van ʼn handtekening was reeds in die Oudheid, veral in China, bekend. Die Tsjeggiese fisioloog Johann Purkinje (1787- 1869) was die eerste Europeër wat 'n wetenskaplike studie van die papillêre lyne van die vingerpunte gemaak het. In 1823 het hy 'n stelsel, wat hy self ontwerp het en waarvolgens vingerafdrukke geklassifiseer kon word, gepubliseer. Die Skotse geneesheer Henry Faulds, wat in Japan gewoon het, was die eerste persoon wat in 1880 die opspraakwekkende voorstel gemaak het dat vingerafdrukke wat op die misdaadtoneel gevind word, as oortuigende bewysstuk gebruik sou kon word.

In 1891 het 'n Argentynse polisieoffisier, Juan Vucetich (1858- 1925), daarin geslaag om 'n bruikbare klassifikasiestelsel vir vingerafdrukke te ontwerp. Sy klassifikasiestelsel het egter buite Suid-Amerika min erkenning ontvang. In 1890 is die bertillonnage in Europa as identifikasiemetode gebruik. Die Engelse wetenskaplike Francis Galton (1822-1911) het saam met Edward Henry (1850-1931) die daktiloskopie (as ʼn metode om misdadigers te identifiseer) aan Europa bekend gester. In 1900 het Edward Henry 'n klassifikasiestelsel gepubliseer wat die volgende jaar amptelik deur Scotland Yard in gebruik geneem is.

Die gebruik van vingerafdrukke vir identifikasie

Deur met die vingerpunt op 'n voorwerp te druk, word ʼn sigbare of onsigbare vingerafdruk op die voorwerp gevorm. Sodra vingerafdrukke in maklik herkenbare groepe geklassifiseer is (op grond van die patrone van die papillêre lyne), kan dit vir eiening gebruik word. Daar is verskeie klassifikasiestelsels, maar in die meeste lande word die Galton-Henry- metode gebruik.

Die vingerafdruk as leidraad

Wanneer die polisie by 'n misdaadtoneel na vingerafdrukke soek, sal onsigbare leidrade in 99% van die gevalle gevind word. As 'n voorwerp met die kaal hand aangeraak is, sal 'n afdruk agtergelaat word as gevolg van sweet en vet op die hande en vingers. Die polisie gebruik verskillende metodes om hierdie afdrukke sigbaar te maak, onder meer die gebruik van 'n geskikte poeier.

Bronne

• Wêreldspektrum, 1982, 0908409575 band

Eksterne skakels

• Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Kriminalistiek.