Suriname

Amsterdam-Zuidoost Republiek Suriname

Vlag Wapen Motto "Wij komen uit Suriname. Wij hebben geen WC. We poepen uit de ramen, daar verdienen wij wat mee." Volkslied "Ik ben niet te stoppe!" Officiële taal Nederlands Hoofdstad Paramaribo Staatsvorm Krachtwijk Baas Beesie Wouterse Munteenheid Briefjes met smoesjes om te laat op het werk te verschijnen

“Dat land ligt in Afrika!”
~ SBS6-kijker over Suriname

“Groeten uit Paramaribo.”
~ Tatoeage op de penis van een Surinamer

Suriname is een formeel niet erkend land ten Zuidoosten van Amsterdam. Officieel is Suriname onderdeel van de gemeente Amsterdam. Suriname grenst niet eens aan Amsterdam en is cultureel sterk verschillend van de Amsterdamse hoofdstad, hierom heeft men lak aan de formele afhankelijkheid van Suriname en zien de meeste mensen het als een op zich zelf staand land. Suriname is geen charismatisch land. De gemiddelde wereldbewoner heeft nooit van Suriname gehoord. In Nederland weet men soms nog over Suriname te vertellen dat het een warm landje is vol met donkere rotibakkers die veel rum drinken en mensen aanmoedigen om maar lekker door te zakken en met die kont te schudden, maar daar houdt het dan mee op. Dit is onmetelijk jammer, want Suriname is een bijzonder land met een interessante geschiedenis.

Geschiedenis

Er zijn maar weinig landen die in de loop van de geschiedenis zo ingrijpend veranderd zijn als Suriname. De genoemde ingrijpende veranderingen in de Surinaamse geschiedenis hebben zich twee keer voorgedaan, waardoor de geschiedenis van Suriname in drie zogeheten era's op te delen is. De naar kruit pikante kruiden ruikende buitenwijk die Suriname tegenwoordig is, heeft zo goed als niets meer te maken met het oerwoudrijk dat Suriname ooit is geweest. De tweede era geldt als transitieperiode.

Eerste Era

Het Zangvogelrijk is vernoemd naar de parkieten die zo graag over dat rijk zingen.

De eerste era van de Surinaamse geschiedenis is een in nevelen gehulde periode waarover men nauwelijks met zekerheid iets kan zeggen. Wat men wel met zekerheid kan zeggen is dat dit oude Suriname zich uitstrekte van het Amazoneregenwoud in het Zuiden tot de Caraïbische Zee in het noorden. Alles wat wij van deze periode weten, hebben wij geleerd van Surinaamse zangparkieten. Zangparkieten zijn intelligente vogels die eeuwenoud kunnen worden en het oerwoud van zijn stilte beroven met liederen over vervlogen tijden. Uit hun liederen valt op te maken dat er ruim tweeduizend jaar geleden, min of meer gelijktijdig met de Romeinse Republiek, een indrukwekkend imperium in het oerwoud gestaan heeft. Omdat alle kennis over dit rijk van zingende vogels afkomstig is, noemt men deze gevallen beschaving het Zangvogelrijk. De oorsprong van het Zangvogelrijk ligt in het hedendaagse Frans-Guyana, niet ver van Suriname. In Frans-Guyana had de Franse antropoloog Claude Lévi-Strauss een geheime tijdmachine gebouwd om in het geniep in andere tijden menskundige experimenten uit te voeren. De opkomst en ondergang van het Zangvogelrijk waren het gevolg van dergelijke experimenten. Lévi-Strauss was benieuwd naar het vergoddelijken van heersers in neolitische samenlevingen. Omdat dergelijke samenlevingen in zijn tijd niet bestonden, reisde Lévi-Strauss door de tijd om er eentje in het Zuid-Amerikaanse oerwoud te creëren. Lévi-Strauss maakte gebruik van tijdparadoxen om zichzelf eeuwenlang in leven te houden en het Zangvogelrik te voorzien van grondstoffen die het rijk de mogelijkheid gaven om boven de potentie om een beschaving op te zetten in de jungle uit te stijgen. Dankzij deze geschenken gingen de oerwoudindianen die zijn rijk bevolkten Lévi-Strauss inderdaad als een God aanbidden. Tot groot verdriet van Lévi-Strauss bleek zijn sociaal-constructivistische hypothese dat hij ook daadwerkelijk een God zou worden als mensen dit maar zouden geloven onjuist. Na eeuwen werk aan het opbouwen van een beschaving was Lévi-Strauss nog altijd een gewoon mens. Teleurgesteld keerde hij terug naar zijn eigen tijd, waar hij het restant van zijn leven wijdde aan het schrijven van racistische artikelen over de vermeende inferioriteit van oerwoudindianen. Omdat Lévi-Strauss niet meer naar zijn rijk omkeek, stortte het in een ramp tempo en elkaar en belandden de indianen opnieuw in de steentijd van de steentijd.

Overigens is dit hele verhaal afgeleid van de interpretatie van de Surinaamse parkietenzang door vogelfluisteraar Rudi Debruyne. Historici vinden gepiep geen betrouwbare bron en wuiven de theorie van Debruyne weg als pseudowetenschap of zelfs morosofie. Dit komt waarschijnlijk doordat Lévi-Strauss nog altijd door de tijd aan het reizen is en historici omkoopt om de waarheid over de Surinaamse oudheid te bedekken.

Era 1,5

De inwoners van Surinam zoals de Engelsen hen aantroffen. Tel de Ieren.

Eeuwenlang veranderde er zo goed als niets aan het eenvoudige leven door de oerwoudindianen. Aan dit regelmatige bestaan leek echter een einde te komen toen Suriname in de zestiende eeuw ontdekt werd door de Turken. Het boterde niet tussen de Turken en de oerwoudindianen. De weinig verhullende kledingstijl van de indianenvrouwen was niet te verenigen met mohammedaanse kledingvoorschriften en gaf de Turken een ongemakkelijk gevoel. Voor de Turken een kans kregen om hun stempel op het land van de indianen te drukken vertrokken zij naar de Turks- en Caicoseilanden in de hoop dat zij zich daar wat meer thuis zouden voelen. Aldaar troffen zij geen Turkse vrienden, maar Engelsen. De Turken bedachten een list om de Engelsen van het eiland af te jagen, zij vertelden de Engelsen dat zij pas in een oerwoud geweest waren vol nog levende Ieren. De Engelsen pakten er wat messen en musketten bij en volgden zo snel als zij konden de weg die de Turken hen wezen. De beloofde Ieren vonden de Engelsen niet. Wel vonden zij een nog door niemand opgeëist land waar een natuurvolk rond liep dat het koppensnellen nog niet eens had ontdekt. De Engelsen zagen niet hoe zij uit van het land gebruik konden maken, maar verklaarden het gewoon omdat het kon tot hun bezit en noemde het Surinam. Bijzonder veel deden de Engelsen niet met hun lapje maagdelijke oerwoudgrond. In het jaar des Heeres 1667 werd Surinam in de zoveelste Nederlands-Engelse zeeoorlog door de Hollanders binnengevallen. Omdat de Engelsen toch niets met het land deden verdedigden zij het niet en mochten de Nederlanders het, ondanks het feit dat zij de oorlog hadden verloren, houden.

Tweede Era

Multicultureel samenleven in het Suriname van de Tweede Era.

De Nederlanders waren de eersten uitheemsen die wel wat in Surinam zagen. Naar, hoe ironisch het ook klinkt, Engels voorbeeld, wilden zij van hun nieuw verworven land een winstgevende plantage maken. Deze plantage noemden de Nederlanders Suriname. Op Suriname werden de Indianen op niet bijzonder lieve wijze te arbeid gesteld om typische plantageproducten als kaliumsinaasappels, matgras, spruiten en zwart zaad te verbouwen. Omdat dit plan verrassend goed werkte ontstond er een tekort aan arbeidskrachten. Dit bracht de Nederlanders op het idee om een aantal zwarte slaven uit Afrika te importeren. Hierdoor ontstond een multiculturele samenleving waarin de Indianen, de Nederlanders en de slaven vredig en tolerant met elkaar samen leefden. Weldenkende intellectuelen als Theo Maassen en Geert Mak kijken met weemoed terug op deze dagen van diversiteit en kleurrijkheid. Suriname zou echter nog veel diverser worden. De plantage bleef maar groeien, en de handel in Afrikaanse slaven was inmiddels verboden. Gelukkig was daar Mohandas Gandhi, de liefste man ooit. Gandhi meende een voorvechter van de verheffing van het Indiase volk te zijn, maar dit was slechts een façade van zijn werkelijke carrière als mensenhandelaar. Gandhi beloofde naïeve Indiase plattelandsbewoners een opleiding aan een universiteit in Europa, en zette hen vervolgens op de boot naar Suriname, waar zij als plantageslaaf te arbeid werden gesteld. In Indonesië maakten Soekarno en Mohammed Hatta zich schuldig aan vergelijkbare praktijken, gelijktijdig met Mao Tse Tun, die dezelfde streek uithaalde in China. Het gevolg van deze acties was een nog verder gaande cultuurverrijking van Suriname. Ooit waren de Indianen de enige groep Surinamers, nu was die rol overgenomen door de Indiërs. De Nederlanders waren, ondanks hun machtige positie, de kleinste bevolkingsgroep in Suriname. Dit had ermee te maken dat zij in grote getallen stierven als gevolg van het niet te arbeid stellen van slappe en spookachtige kabouters.

Helaas kwam er een einde aan deze paradijselijke toestand. De markt voor plantageproducten raakte verzadigd en de spook van de dekolonisatie bereikte Suriname. Dit spook werd overigens pas laat waargenomen, namelijk in de jaren 1970. Ongetwijfeld heeft dat te maken met de grote hoeveelheid spoken in Suriname, waardoor het spook van de dekolonisatie niet de kans kreeg om op te vallen. Hoe dan ook, Surinaamse arbeiders hadden er genoeg van om in leven gehouden uitgebuit te worden door de Nederlandse kolonisten. De Nederlanders hadden wel oor naar de plannen van de Surinaamse onafhankelijkheidsbeweging, Suriname bracht toch niets meer op. Deze reactie baarde de Surinamers zorgen, het was immers hun bedoeling om de door hun gehate Nederlanders te pesten. Kweesie Wouterse (vader van de huidige Surinaamse führer president Beesie Wouterse) bedacht gelukkig voor zijn volk een list.

Het Hedendaagse Suriname

Surinamers paraderen door de straten van hun 'land'.

Kweesie Wouterse kwam bij de Nederlandse regering in Den Haag met het voorstel om een referendum te houden over de Surinaamse onafhankelijkheidswens. Indien de Surinamers voor onafhankelijkheid zouden stemmen, zou er volgens het plan van Kweesie een tweede referendum gehouden worden over de wens van de Surinamers om formeel Nederlands te blijven of om juist de nieuwe Surinaamse nationaliteit aan te nemen. De Nederlandse regering wilde maar al te graag van Suriname af en voerde de plannen van Kweesie uit. De uitslag loog er niet om, een overweldigende meerderheid van de Surinamers stemde voor onafhankelijkheid. Met een even grote meerderheid hadden de Surinamers echter gekozen voor de Nederlandse nationaliteit. Surinamers verhuisden massaal naar Nederland, de voormalige kolonie Suriname liep zo goed als leeg. De naar Nederland geëmigreerde Surinamers vestigden zich in het pas uit de grond gestampte Amsterdam-Zuidoost, wat al snel een nieuw Suriname binnen de grenzen van Nederland werd. De Haagse bestuurders waren voor de gek gehouden, maar het was voor hen te laat om het in gang gezette proces terug te draaien. De Surinamers zelf konden hun lol niet op en benoemden Kweesie Wouterse en zijn familie uit dankbaarheid tot hun eeuwige leiders van de Surinaamse natie. Boze tongen beweren overigens dat deze macht de echte reden voor Kweesie was om Suriname onafhankelijk te verklaren. Of tenminste, dat beweerden zij tot Beesie Wouterse hen op een enkeltje naar Moiwana trakteerde.

De Nederlandse overheid stelt zich tot op de dag van vandaag op als een slechte verliezer tegenover de Surinaamse enclave op haar grondgebied. Het Surinaamse afval wordt niet opgehaald en de met parkietenpoep bedekte straten worden nooit door anderen dan vrijwilligers schoongemaakt. Ten gevolge hiervan is Suriname misschien wel het meest stinkende dwergstaatje van de wereld. Er is echter nog een andere reden voor de vieze lucht in Suriname. In de Surinaamse natuurgodsdienst, winti genaamd, speelt het laten van winden een cruciale rol. Surinamers geloven dat zij door harde winden te laten in contact komen te staan met hun voorouders. Dit zou een voortzetting zijn van het ruften in het gezicht van slavenhouders, een straf waarvoor Surinamers in de plantagetijd maar al te graag de Spaanse bok voor incasseerden.