Paul van Loon

Paul van Loon is een Limburgse kinderboekenschrijver over wie zorgwekkende geruchten gaan. Deze geruchten zijn gegronder dan onderzoek van Diederik Stapel over de kwade invloed van het nuttigen van vlees en de antisemitische braaksels die Anja Meulenbelt over de mensen van ons volk uitstort, en dus zeker plausibel genoeg om aandacht aan te schenken.

Van Loon en zijn Reputatie

Het soort omgeving waar de verhalen van Paul van Loon zich afspelen.

Paul van Loon schrijft griezelige doch smaakvolle kinderboeken vol weerwolven, skeletten en vampiers. Wat zijn werk zo knap maakt is dat hij deze angstaanjagende thema's op een manier weet te brengen die de jonge lezers geen nachtmerries bezorgt. Paul van Loon zijn bekendste werk is Dolfje Weerwolfje, over een kind dat een weerwolf blijkt te zijn. Ook de griezelbus, over een macaber voertuig met een skelet als bestuurder, is populair. Kinderen willen na het lezen van Dolfje en De Griezelbus uiteraard iets weten over de auteur van deze boeken. Voor hen is de confrontatie met van Loon een even griezelige ervaring als het lezen van zijn boeken. Van loon draagt als hij zich in het openbaar vertoont altijd een zwarte leren jas, een zonnebril, een aantal doodskopsieraden. De beste man schept ook nog eens op over zijn gewoonte om uitsluitend 's nachts actief te zijn en naar black metal te luisteren. Als het even kan laat hij zich flankeren door kraaien. In andere woorden heeft van Loon wel wat weg van een overjarige gothic, en voor onze vriendjes en vriendinnetjes van onder de tien is dat al behoorlijk eng.

Naarmate de lezers van van Loon ouder worden, realiseren zij zich steeds meer dat de schrijver helemaal niet zo eng is en hooguit een oppervlakkig toneelstukje opvoert. Op den duur denken zij met een glimlach terug aan de tijd dat zij geloofden dat de schrijver van de griezelbus daadwerkelijk een bloeddorstige vampier was. De reputatie en de goede bedoelingen van de man zijn boven iedere twijfel verheven.

Maar voor hoelang nog? Recentelijk zijn een aantal feiten aan het licht gekomen die doen vermoeden dat er achter de kindvriendelijke façade van meneer van Loon een daadwerkelijk griezelige realiteit schuilt. Van Loon wordt beschuldigd van criminele activiteiten waaronder ontvoering, het financieren van grenswetenschappelijke experimenten met zombificatie en zou onderdeel uitmaken van een Joods-communistische samenzwering die niet zou misstaan in de paranoïde fantasieën van trekkergrage rechtsradicalen. Hier komt nog eens bij dat zijn boeken het onderwerp zijn van een doofpotschandaal op het gebied van geestelijke gezondheid van kinderen.

De Man Achter de Zonnebril

Het echte gezicht van Paul van Loon?

Het is verstandig om te beginnen met het doofpotschandaal. Lezers van de Oncyclopeida zijn waarschijnlijk op de hoogte van de wildgroei van geestelijke afwijkingen de laatste jaren, met name bij kinderen. De wetenschappelijke consensus is dat deze wildgroei een gevolg is van onverantwoord gebruik van inentingen. Deze consensus staat op het punt om ontmaskerd te worden als een leugentje om reputaties hoog te houden. Een klokkenluider heeft namelijk uit laten lekken dat het geen prikken, maar boeken zijn waarvan kinderen autistisch en panisch depressief worden. De staat is benieuwd naar de werking van kabbala bij het hersenspoelen van kinderen. Om dit hiermee te experimenteren liet het Ministerie van Onderwijs verborgen boodschappen in kinderboeken verstoppen, die de lezertjes moesten traumatiseren, wat hen dan weer nog beïnvloedbaarder moest maken dan zij al waren. Wie de biografie van Michel Foucault heeft gelezen, weet dat dit geen nieuw experiment is. De gevaarlijke crimineel en rechtsgeleerde Adolf Witlof experimenteerde er in het midden van de Twintigste Eeuw al mee. Hoewel de klokkenluider de naam van de bij het onderzoeksproject betrokken kinderboekenschrijver niet bekend heeft gemaakt, is het aannemelijk dat dit Adolf Witlof zelf is, maar dan wel onder een pseudoniem. Dit pseudoniem luidt Paul van Loon.

Wie weet dat Paul van Loon iets te verbergen had, begrijpt ook meteen waar die jassen en zonnebrillen goed voor zijn, de man wil niet herkend worden als wie hij echt is. Analisten hebben ook geopperd dat de werken van Paul van Loon tot op zekere hoogte projecties van de belevingswereld van Adolf Witlof zijn. Heet zijn belangrijkste personage niet ook (a)Dolf? Verandert hij niet ook steeds van gedaante? Heeft hij niet ook een groot geheim van de wereld te verbergen? Het antwoord ligt voor de hand.

De Griezelbus is volgens de analisten vooral een verhaal over de angst van Witlof om een bezoekje te krijgen van de feestbus. Hij weet dat hij zo'n feestritje, gezellig met Joran van der Sloot, niet zou overleven. Beentje, het skelet dat de bus bestuurt, is de belichaming van deze doodsangst om gearresteerd te worden.

Vooralsnog kiest Paul van Loon de beproefde strategie die bekend staat als doen alsof je neus bloedt op zijn website beantwoordt hij vrij onnozele vragen die basisscholieren van hun leraren moeten stellen. Het valt te bezien of de gevaarlijke misdadiger die zich als griezelige kindervriend voordoet uiteindelijk toch de bak in draait, of dat de elite hem een hand boven het hoofd blijft houden.