Cordon sanitaire
Dit is een
 |
Een cordon sanitaire is een techniek waarbij men een ongewenste of gevaarlijke situatie probeert te isoleren door er een beschermende kring rond te leggen. In de Belgische politiek heeft deze "beschermende kring" steevast alsnog lekken bevat, hoewel het niet politiek correct is om daarover verder uit te wijden.
Volgens sommigen is deze tactiek niet democratisch. De "democratische" partijen pareren deze aantijging meestal door te beweren dat dit wel "dommocratisch" is. Om diverse redenen wordt hiernaar teruggegrepen, bijvoorbeeld:
- Men heeft met onderhandelingen geen akkoord kunnen bereiken;
- De meningen liggen te ver uit elkaar;
- Men wil niet samenwerken.
De opsommingen zijn eigenlijk synoniemen van elkaar, maar wat geeft het ook?
BelgiëBewerken
Criticasters en teleurgestelde voorvechters van het Belgische type cordon sanitaire beweren schertsend wel eens dat de lekken van het cordon figuurlijk gemakkelijk kunnen opgevangen worden met inlegkruisjes van de witte producten en dat een machteloosheidsverklaring van de regering in zulke cordons gewoon een kwestie van onkunde is. Pikante toelichting: sommigen in deze verbolgen groep werden voor de rechter gesleept wegens laster en eerroof en kregen als kers op de taart nog eens een getuigschrift van staatsgevaarlijkheid.
Progressief gekrakeelBewerken
In de internationale politiek houdt dit meestal een handelsembargo in. Concreet betekent dat een intrekking van internationale sanitaire relaties, waardoor de wc-eenden niets meer te eten krijgen en daardoor in de betrokken gebieden uitsterven. Het is vooral om die reden dat de Vlaamse partij Groen en vooral ook het Nederlandse GroenLinks en de Dierenpartij kost wat kost zich niet willen profileren als cordongezinde partijen. Sinds Greenpeace echter verwikkeld zat in een internationaal dispuut over onder andere de Noorse walvissenvangst en daardoor de populariteit van onze groene jongens een dramatische duik nam bij de modale Belg - die toch wel bekend staat als een echte Bourgondiër die van eten en drinken houdt (en vooral van walvisvlees) -, wilde Groen niet weten van deze decadentie en haalde de partij het cordon boven.
Editorialisten die gretig gebruik maakten van deze groene hypocrisie, talmden niet hun editoriaal geheel te wijden aan "het groene masker dat gevallen was" met zelfs nog een aanstekelijkere titel "overgelopen naar de Dark Side". Wie er het meeste bij gebaat was, was uiteraard de socialistische rivaal sp.a, die met haar galsheldere slogan "het heldere water" deze ontmaskering kaltstelde samen met haar progressieve medestanders van de krant De Morgen. Met krantenkoppen zoals "Het rommelt in eigen kot" zorgde het welbekende rode medium voor heel wat strubbelingen binnen het polemiek-politieke landschap, om maar te zwijgen van de Franstalige tegenhangers die de hysterie zonodig weer eens moesten opkloppen, zodat het leek alsof de Vlamingen zich weer belachelijk maakten en dat de Vlamingen des te meer gefaald hadden. Groen probeerde nog soelaas te bieden, maar stuitte op een onverbiddelijke opiniepeiling die de partij allesbehalve bevoordeelde.
Vlaams-nationalisme: een andere wendingBewerken
In een poging om groene stemmen af te snoepen vanwege andere partijen, stak ondertussen een andere "gevaarlijke situatie" de kop op waarop de definitie van het cordon sanitaire alludeert: het Vlaams-nationalisme dat vanaf 2009 een steeds democratischer gezicht aannam, zinde de traditionele partijen niet. Deze aandachtstrekker in de vorm van Bart De Wever himself - je kon er immers niet naast kijken -, die exorbitante verkiezingsresultaten neerzette in het jaar daarop, kon zich nu permitteren zijn pijlen volledig op het establishment te richten en kon dus als zwaargewicht zijn stempel op de federale politiek drukken. Voor hij dat echter kon doen, liet de linkse kant de strijdbijlen stante pede begraven. Want een regering van uitsluitend "malafide" Vlaamsgezinde individuen zou toch het absolute einde van de wereld zijn? Samenhokkend met de Franstaligen, die een onafhankelijk Vlaanderen zagen naderen en zoals gewoonlijk een immense aversie hebben voor deze aberrante ideeën, besloten de traditionele partijen (die syndicaal evenmin gebaat zijn met een autonomer Vlaanderen) aan één zeil te trekken en een cordon sanitair in te stellen tegen De Wevers partij. Niet op papier, maar louter door collectief zijn nota rabiaat naar de prullenmand te verwijzen, waarop de enige "eervolle" uitweg naar verandering in de regeringsonderhandelingen een spontaan forfait geven was.
Wat het Vlaams Behang betreft is de N-VA in hetzelfde bedje als de andere partijen ziek, met name dat de reactionaire partij op geen enkele rekening mag steunen van al de rest. Hoe dat komt blijkt namelijk duidelijk uit de activiteiten van het Vlaams Behang. Aangezien deze partij reeds werkzaam is binnen de sanitaire wereld, zou het niet verantwoord zijn volgens de scheiding der machten - wellicht een der belangrijkste peilers binnen een democratische welvaartsstaat - om zowel in de privéwereld als in de politiek een monopolie te uit te oefenen op de Vlaamse en Belgische aannemersbedrijven. Zelfs hoofdredacteur Luc Van der Kelen, die bekend staat omwille van zijn tamelijk gratuite scherpe analyses inzake politiek of zelfs Rik Van Cauwelaert, bij wie de meest saillante details van de Belgische politiek niet ontgaan is, neemt niet voortouw in het debat rond de verdere toekomst van de wc-eend. Een cordon sanitair allemaal goed en wel, maar het sanitair zelf dreigt naar de achtergrond te verdwijnen.
Of beter gesteld: ondanks het traditiegetrouw poneren van verscheidende "steekhoudende" stellingen rond het plaatsen van een cordon, is de Belg vandaag eigenlijk nog wel hygiënisch verantwoord bezig?
Cordon sanitaire om regeringBewerken
Telkens wanneer de kwestie Brussel-Halle-Vilvoorde en het lot van Brussel als twee zwaarden van Damocles boven de hoofden van de verschillende formateurs (gaande van Leo Tindemans en Wilfried Martiens tot Elio Di Rupo; met andere woorden doorheen heel de Belgische naoorlogse geschiedenis) bengelden, was er steeds sprake van een sanitair regeerakkoord met al dan geen nieuwe staatshervormingen die de lap grond aan de Noordzee ondertussen rijk is. Al bij de Koningskwestie in 1951 was er zelfs een cordon gelegd om de eigen regering. Door de eigen lusteloosheid besloot de toenmalige regering om het volk te laten beslissen over de terugkeer van koning Leopold III en legde zij zichzelf een cordon op. Achteraf gebleken was dat zo doordacht niet, want het referendum mondde bijna in een burgeroorlog en zo niet misschien wel ontketende in een Derde Wereldoorlog omdat Congo ook betrokken partij zou zijn. Allicht werd ook hier het begrip in se een beetje vergeten: wat had al dit immers te maken met de wc-eend, die toch wel een centraal sanitair figuur blijft?
Een paar decennia later werd in de media een heel ander thema te berde gebracht: het Egmontpact. Deze staatshervorming, die toch wel de piëta van de hele Belgische geschiedenis zou moeten geworden zijn, werd ook zomaar eventjes verticaal geklasseerd door nota bene het volk zelf, wiens grijze hersenmassa een zeer magische doch tragische reis door tijd en ruimte maakte om vervolgens te beweren dat het Pact één desastreuze verzameling maatregelen was. Ook hier werd van een mug een olifant gemaakt, van een paard een giraf en van een krokodil een dinosauriër. In dit geval werden bittere ernst, sereniteit en enige discretie vakkundig aan de kant geschoven door zij die zonodig iets moesten uitlekken aan de - uiteraard - nieuwsgierige pers en minstens eens zo nerveuze roddelbladen. Dag Allemaal pakte met zijn volgende editie uit met de schreeuwerige titel "TINDEMANS: Egmontpakt BELANGRIJKER dan mijn VROUW" en Story deed de doos van Pandora openen met een lijstje van allemaal toegevingen aan de Franstaligen.
Franstalig gepokerBewerken
Uit steeds stijgende zelfmoordcijfers voor België is gebleken dat in het bijzonder Wallonië en Brussel het barslecht doen (of supergoed - het is maar vanuit welke hoek je het bekijkt). Voor de net opgerichte schijnfederatie "Bruxelles-Walllonie" waarin de Franstaligen zich beter willen profileren is dat namelijk geen goede reclame, waarop een logische politieke reactie een investering op preventie zou kunnen zijn. Juist op het vlak van overhevelen van verantwoordelijkheden van individu naar staat was het FDF van Olivier Maingain in 2011 het absoluut oneens met de liberale coalitiepartner MR van Didier Reynders. Maingain verklaarde het als volgt: "Als je in 't café een pintje pakt met iemand die je kent, dan is het toch normaal dat het jouw verantwoordelijkheid is om te beslissen of je hem trakteert of niet? Wel, dat is juist hetzelfde met zelfmoord!". Gepaard met deze uitspraak kwam ook de wens om zich af te splitsen van de MR, omdat de partij volgens hem "te onbetrouwbaar" was geworden. Daarop besloten de overige Waalse partijen - nu zij toch bezig waren met de N-VA buiten spel te zetten - ook het FDF te excluderen, iets wat opmerkelijk is aangezien de algemene perceptie heerst dat Walen door de bank genomen aan één zeil trekken, ongeacht een uitgesproken pluralisme.
De hieropvolgende oproep van het Vlaams Behang aan de overige Vlaamse partijen om de Franstalige partners scherp te veroordelen en hun geloofwaardigheid ernstig in vraag te stellen, kreeg geen gehoor, ondanks het risico dat de Walen (een minderheid in België) namen om zomaar een medestander uit te sluiten.
Cordon sanitaire om de koning der Belgen?Bewerken
Nog niet gelukt, hoewel tot op heden meerdere theorieën zouden uitgevonden zijn om hooguit de koning mentaal te doen destabiliseren. Ook zijn er een paar dreigingen geweest om enkele leden van het koningshuis te beschieten op een wijze met nogal veel Robin Hoodgehalte, wat in alle eerlijkheid niks wereldschokkends is in plopsocratisch sprookjesland België. De man werd nadien zonder al te veel heisa ontmaskerd met zijn pijl en boog, die hij niet veel later in bewaring gaf aan het gesticht waar hij momenteel zijn dagen zit te tellen.
Er werden in het verleden eveneens wetsvoorstellen ingediend om de koning geen cordon, maar een spreekverbod op te leggen, gewoon voor de fun en louter om te zien wat er met een mens gebeurt als je zoiets doet. De koning als menselijk experiment.
NederlandBewerken
CentrumdemocratenBewerken
Na de voor de Centrumdemocraten (CD) in de vier grote steden gunstig verlopen gemeenteraadsverkiezingen van 1990 stelde zijn fractieleider Hans Janmaat zich in het parlement bouder op en werd tegen deze nationalistische partij een cordon sanitaire ingesteld door het kabinet-Lubbers III en de Tweede Kamer naar Belgisch voorbeeld.
De regering, die namelijk een schouderklopje van de Belgische overheid verwachtte, kreeg echter hoongelach voor deze klakkeloze kopie. Daarom werd er (voorlopig) beslist dat een cordon zich niet meer zou herhalen in de Nederlandse geschiedenis.
PVVBewerken
In 2009 hebben verschillende partijen in Nederland aangegeven niet met de Partij voor de Vrijheid van Geert Wilders een regering te willen vormen. Wilders sprak hierop van een links cordon sanitaire. PvdA, GroenLinks, D66, SP en de ChristenUnie zeiden echter op basis van standpunten geen mogelijkheid voor samenwerking te zien en noemden het eerder "het wegsnijden van de kanker". De afloop van dit schouwspel was een niet te overzien theater: geruchten deden de ronde dat Wilders zijn woning in Den Haag buitenstormde en urenlang in de regen stond "uit te waaien". Zijn doorweekte haar lag daarna uiteraard niet meer goed, zodat een kappersbezoek de dag nadien wel een dringende noodzaak was.
Wilders zelf zegt op voorhand geen partijen uit te sluiten, behalve GroenLinks omdat zij in hun verkiezingsprogramma zouden hebben opgenomen dat de Nederlandse cultuur niet bestaat. GroenLinks zou eveneens gezegd hebben dat windmolens, kaas en klompen ook illusies zijn van het menselijk brein, waarop de Amsterdamse professor wijsbegeerte dr. H. Radder verklaarde dat dit een gratuite referentie was naar Plato.
Cordon sanitaire in beeldBewerken
SchetsenBewerken
StatistiekenBewerken
Kritiek op het cordon sanitaireBewerken
Het fenomeen cordon sanitaire is niet geheel gespeend van enige kritiek. Hieronder citaten van bekende figuren uit heel de Nederlandstalige wereld.
“Cordon sanitaire is Frans.”
“Ligt het nou aan mijzelf of zit mijn haar niet meer goed?”
“Het is een democratisch deficit. Politieke inspraak kun je wel ontzeggen, maar sanitair is toch iedereens recht of moeten we morgen er allemaal als een bosaap voorkomen? Aan een cordon heb je dus niks.”
“Filosofisch gezien is het concept van het cordon in feite geen slecht idee, hoewel het nergens op slaat, ik bedoel... het houdt sowieso geen steek moreel gezien... maar ja, wat is nu moraal? Oordeel zelf maar.”
“Niet willen samenwerken met anderen is niet dolletjes. Ook schaapjes vinden dat. Als je in een kudde niet kunt samenwerken, dan overleef je niet. Dus daarom is een cordon sanitaire niet zo prettig.”
Wie gelooft die mensen nog?
12 seconden geleden
Zie ookBewerken
| ||||||||||||