Alain Resnais
| Alain Resnais | |
|---|---|
 Alain Resnais (desno) | |
| Biografske informacije | |
| Rođenje | 3. 6. 1922. Vannes, Bretanja,  Francuska |
| Smrt | 1. 3. 2014. (dob: 91) Pariz, Francuska |
| Supružnik | Florence Malraux (1969.-1986.) Sabine Azéma (1998.-2014., njegove smrti) |
| Profesionalne informacije | |
| Zanimanje | filmski režiser |
| Opus | |
| Djelatni period | 1946.-2014. |
Alain Resnais (Vannes, Bretanja, Francuska; 3.6. 1922. - Pariz, 1.3. 2014.), pravim imenom Alain Pierre Marie Jean Georges Resnais, bio je francuski filmski režiser i montažer. Njegovi najpoznatiji filmovi su Hirošima, ljubavi moja, Prošle godine u Marienbadu, Muriel i Noć i magla. Uprkos tome što je uglavnom radio po adaptiranim scenarijima drugih pisaca, stekao je reputaciju autora. Njegovi filmovi su prepoznatljivi po svom stilu kao i kroz teme kao što su rat, seksualni odnosi i apstraktno prikazivanje sjećanja i vremena. Likovi su mu uvijek bili zreli profesionalci iz srednje klase. Njegov stil je složen, posebno u montaži i često - iako ne uvijek - dominiraju popratni snimci i kvalitetan zvuk.[1] Važan je pripadnik francuskog novog vala. 2009. je dobio nagradu za životno djelo na filmskom festivalu u Cannesu.[2]
Resnais je rođen u Vannesu, u regiji Bretagni, u dobro stojećoj porodici. Ova pogodnost mu je omogućila da se posveti njegovoj strasti od djetinjstva a to je kino, snimanje detaljnih radova na 8mm, a kasnije 16-milimetarskom filmu. Umjesto da upiše fakultet, on se odlučuje da pohađa francusku filmsku školu IDHEC u Parizu, ali prije nego je završio kurs odlazi da se pridruži oružanim snagama. Nakon Drugog svjetskog rata, snima neke kratke filmove sa 16 milimetarskom kamerom koje je sam finansirao, a zatim je preradio jedan od ovih sa 35milimetarskom kamerom. Njegova studija o Van Goghu (1948) označio je njegov profesionalni početak, kada mu je bilo 26 godina. On je nastavio da snima kratke filmove još 11 godina, a među njima su portreti umjetnika, uključujući Gauguina (1950), studiju o Picassovoj Guernici (1950) i na kraju sponzorisani kratki film, snimljen u Cinemascope tehnici, sa temom o plastici, Le Chant du Styrène (1958) uz poetski komentar Raymonda Queneau. U ovom periodu on je montirao film La Pointe Courte (1955) Agnèsa Varde i bio je umjetnički direktor filmu Williama Kleina Broadway by Light (1958).
Nakon ovog dragocjenog perioda pisanja, režiranja i montaže, Resnais je osjetio da je spreman da napravi dugometražni film i režirao je Hiroshima Mon Amour (1959), po scenariju Marguerite Duras. Film je postao najviše hvaljen kao i najkontroverzniji prvijenac još od Građanina Kanea, osvojivši nagrade kritičara u New Yorku i na Filmskom festivalu u Kanu. Složena priča, zapetljani isječci, tihi flešbekovi, te smjele scene seksa, sve je to doprinijelo da se raspravlja o filmu. To je priča o francuskoj glumici, Emmanuelle Riva koja je imala aferu s japanskim arhitektom Eijijem Okadom i prisjeća se svoje ljubavne afere sa njemačkim vojnikom za vrijeme Drugog svjetskog rata.
Nešto manje senzacionalan od njegovog prethodnog filma, Prošle godine u Marienbadu, zasnovan je na avangardnoj priči Alaina Robbe-Grilleta, dobiva nagradu za najbolji film na Venecijanskom festivalu 1961. i potvrđuje Delphine Seyrig kao filmsku zvijezdu u njenom prvom nastupu. Ona se kasnije pojavila u Resnaisovom briljantnom i uspješnom filmu Muriel (1963), za koji je primila nagradu za najbolju glumicu u Veneciji te iste godine. Iako naizgled manje složen nego zagonetni prethodnik, film se bavi sjećanjima, nestabilnim vezama, prošlošću i sadašnjošću, i imao je bogatu filmsku muziku. Montaža je vrhunska i postoji duplo više rezova, kao u konvencionalnom filmu te dužine.
Do sredine 1960-ih godina Resnais je zaradio ugled unutar filmskog pokreta lijeve obale koji je uključivao umjetnike kao što su Varda i Chris Marker. Ali kratki filmovi i početna tri dugometražna, ocijenjeni od strane mnogih kao remek-djela, pokazali su da ih je teško slijediti.
Film Rat je završen (1966) u kojem je glumio Yves Montand kao umorni španski revolucionar, nastanjen u Parizu i koji shvata da borba protiv fašizma nije mnogo pomogla njegovoj zemlji. Montand daje filmu saosjećanje i dostojanstvo, ali ostaje razvučeno i poučno djelo.
Godine 1967, Resnais i šest drugih režisera među kojima su Jean-Luc Godard, Varda i Marker, osvrnuli su se na tragediju rata sa dokumentarnim filmom Daleko od Vijetnama. Njegov segment odnosi se na intelektualca koji ne može da se opredijeli za strane u ratu. Sljedeći film, Je T'aime, Je T'aime (1968), bio je komercijalni neuspjeh, te je bio mnogo zanemaren. To je ljubavna priča s karakterističnom kompliciranom strukturom, i prikazuje vremeplov u kojem glavni lik biva zarobljen, doživljavajući nestabilne periode u svom životu.
Trebalo je proći šest godina da bi se pojavio Stavisky, donoseći uspjeh ne samo zbog centralne uloge Jean-Paul Belmonda kao zloglasnog finansijera čije poslovanje gotovo da obara francusku vladu. Sa glumcima uključujući Charlesa Boyera, muzikom Stephena Sondheima i zapanjujućom adaptacijom 1930-ih, omogućili su Resnaisu komercijalni uspjeh sa onim što je on odlučio da nazove zabavom.
Ponovo je zadobio poštovanje kritičara 1977. kad je napravio svoj prvi film na engleskom jeziku, Providence, sa zajedljivim duhovitim scenarijem Davida Mercera i muzikom Miklósa Rózsa. To je bila uloga karijere za Johna Gielguda koji je igrao pisca alkoholičara koji piše roman o svojoj porodici. Tek na rođendanskom ručku shvatamo da su likovi, posebno dva sina, monstruozna izmišljotina. Film je naveo svoju ko-zvijezdu Dirka Bogardea da izjavi da je Resnais pjesnik-režiser. Film također sadrži izjavu, izrečenu kroz Gielgudov lik, što je izgledalo kao odgovor na Resnaisove kritičare: "... Rečeno je za moj rad da je potraga za stilom često rezultirala traženjem osjećanja. Ja bih to rekao na drugi način. Rekao bih da je stil osjećaj - u svom najelegantnijem i najekonomičnijem izrazu".
1980, Resnais je doživio najveći komercijalni uspjeh sa satirom o modernom francuskom životu, Moj američki ujak. Dobio je Grand Prix nagradu u Cannesu, i zatim je primio šest francuskih nagrada César i nominaciju za Oscara za Jean Gruaultov duhoviti scenarij. Zatim je uslijedilo još jedno ali veselije ostvarenje, Život je vrt ruža (1983), sa još jednom šalom na račun francuskih intelektualaca. Došlo je do drastične promjene raspoloženja sa sumornim filmom Ljubav do smrti (1984), koji je prethodio njegovom vjerovatno najčudnijem filmu, Mélo (1986), četvrta filmska verzija pozorišne melodrame Henrija Bernsteina iz 1929. Resnais ga je sam prilagodio i snimio za tri sedmice. Priča, čiju težinu je dodao režiser, odnosi se na ženu koja počinjava samoubistvo kao posljedica ljubavnog trougla. Odlična glumačka ekipa, na čelu sa Sabine Azéma, sjajna kinematografija i emotivna priča sve je to doprinijelo njegovom uspjehu.
Resnaisov sljedeći projekat bio je Želim ići kući (1989) prema scenariju karikaturiste i pisca Julesa Feiffera.
1992. odstupa od narativnih filmova da bi napravio 60-minutni televizijski dokumentarac o Georgeu Gershwinu, čiji rad je koristio u svojim ranim kratkim filmovima. Njegov novi projekat su dva igrana filma, Pušenje i Zabranjeno pušenje (1993), prilagođeni iz pozorišnog komada Alana Ayckbourna Intimne razmjene.
Pet godina kasnije na Filmskom festivalu u Berlinu njegov film Ista stara pjesma dobija svoju međunarodnu premijeru. Imajući uspjeh u svojoj zemlji, ova elegantna komedija manira koristi slavne francuske šansone, uglavnom iz 1930-ih, 40-ih i 50-ih, da poboljša dijaloge i radnju, sa mješavinom ironije i komedije. Resnais je dobio Srebrnog medvjeda u Berlinu, kako za film tako i za "njegov životni doprinos filmskoj umjetnosti".
Došlo je do pauze nakon toga uspjeha i tek 2003. objavljuje film Ne na usnama sa originalnim libretom Andre Bardom i ponovo koristeći grupe studijskih svirača, na čelu sa Azéma, Resnaisovom suprugom od 1998. Ovaj nonšalantni mjuzikl, s radnjom iz sredine 20-ih godina, fokusira se na ženu koja, bez obzira na ljubav prema njenom mužu, ne može odoljeti flirtu. Odigran kao stilska farsa, bolje je prošao kod nekih kritičara i odabrane publike nego na međunarodnoj sceni. Za svoj sljedeći rad, Resnais se vratio Ayckbournu sa filmom na osnovu pozorišnog komada Privatna strahovanja na javnim mjestima, izvorno objavljen kao Coeurs ("Srca", 2006). Njegova poznata glumačka ekipa koja se pojavila u ovoj elegantnoj ljubavnoj vrteški, u kojoj se šest likova, uključujući i mrzovoljnog starijeg muškarca, pojavljuju u složenim isprepletanim kratkim scenama. Bilo je pomiješanih reakcija, neki gledaoci su ga smatrali varljivim, drugi trivijalnim, iako je većina aplaudirala njegovom stilu i finesama. Nakon tri godine pauze, u francusko-italijanskoj koprodukciji pojavuje se Priča o divljoj travi. Iako sa velikim budžetom od preko 10 miliona eura, nije doživio komercijalni uspjeh. To je priča o ženi čija je torbica ukradena, koju je kasnije pronašao i vratio jedan stranac a zatim su uslijedile komplikacije.
Njegov 50. režiserski poduhvat, Ipak još niste ništa vidjeli, je djelomično utemeljen na pozorišnom komadu Jeana Anouilha iz 1941. Eurydice, urađen sa poznatim glumačkim zvijezdama, prikazan je na takmičenju u Cannesu neposredno prije njegovog 90. rođendana. Njegov konačni film, Rileyjev život, bio je još jedna adaptacija Ayckbournovog komada i premijerno je prikazan na filmskom festivalu u Berlinu u febraru 2014. Međutim, Resnaisova sposobnost da nas zapanji bila je stvar prošlosti, ali malo ko je smatrao njegove kasne radove zanemarivima, osim u usporedbi sa njegovim značajnim dugometražnim i klasičnim kratkim filmovima koji su ga proslavili.[1]
|
|
- ↑ 1,0 1,1 Resnaisova biografija na Guardian-u
- ↑ French Film Director Dies Guardian, 1.3. 2014.
- Alain Resnais na sajtu IMDb
- Resnaisova biografija na New Wave Film Encyclopedia.
- Alain Resnais u Filmmaker časopisu
- Analysis of several Resnaisovi filmovi Arhivirano 2006-08-19 na Wayback Machine-u na Strictly Film School.
- NYTimes osmrtnica
 |
| |